Η “διαχειριστική υποτέλεια” – Από την παρακμή και τη χρεοκοπία στο νεο-ραγιαδισμό

Ως αυτοευνουχιστική ιδεολογία της επικυριαρχούμενης Ελλάδας, ο νεο-ραγιαδισμός είναι ένα ακόμα μεγάλο μας πρόβλημα μετά την παρακμή και τη χρεοκοπία. Που γίνεται πολύ επικίνδυνος, καθώς μεταλλάσσεται, φιλόδοξα σε νέο αφήγημα του Τόπου μας, τάχατες στον αντίποδα των στερεοτυπικών ακροτήτων, αλλά και των “φαιών νεοπλασιών”, όπως η Χρυσή Αυγή, της πάλαι ποτέ “εθνικής ιδεολογίας” μας. Πάντοτε προβληματικής αλλά και βάναυσα ευτελισμένης κατά τη χουντική περίοδο (1967-74).

Μια μετάλλαξη ultra εκσυγχρονιστική, προοδευτικοφανής και ενίοτε αριστεροφανής, με περισσεύουσα ευρωπάθεια και νεωτερικολαγνεία, αλλά και με συμφυρόμενο το νεοταξικό κοσμοπολιτισμό, απ’ τα δεξιά και τον μεταφυσικό διεθνισμό απ’ τα αριστερά. Οπότε και με δραστικά παραπειστική και παραπλανητική αληθοφάνεια, που μεγιστοποιείται απ’ την προνομιακή πρόσβαση στον δημόσιο χώρο του ρεύματος της διανόησής μας, που διακινεί μεταπρατικά την ευρω-προσαρτηματική πραμάτεια του.

Καθώς δεν είναι καθόλου τυχαίο, που απ’ αυτό το ρεύμα εκπορεύεται με σταυροφορικό μάλιστα πάθος ό,τι το απο-εθνοποιητικό και αποδομητικό της εθνοταυτοτικής, ιστορικής και πολιτιστικής υπόστασης της Ελλάδας και του Ελληνισμού διαμέσου των αιώνων. Με πρωτίστως βαλλόμενη τόσο την ιστορική συνέχεια του ελληνικού έθνους όσο και την αξιακή διαχρονία της πολιτιστικής ιθαγένειάς μας (ιδιοπροσωπία και ιδιαιτερότητα). Και τα δύο αυτά, στη σωστή πάντοτε προσέγγισή τους, ενοχλούν τον εθνομηδενιστικό αποδομητισμό.

Μια σωστή προσέγγιση απογυμνώνει τον αποδομητικό λόγο απ’ τα προσχήματά του. Διακρίνει, για παράδειγμα, ξεκάθαρα την ιστορική συνέχειά μας, σε όλη τη συνθετότητά της, απ’ την απλοϊκή και αφελή γραμμική και μεταφυσική της εκδοχή. Διακρίνει την φιλοπατρία και τον πατριωτισμό από όλες τις εθνικιστικές και εθνοφυλετικές του παραμορφώσεις. Διακρίνει την ιστορικοκοινωνική αξιακή βάση και τον εξελικτικό χαρακτήρα της πολιτιστικής ιθαγένειας και της ελληνικότητας απ’ τον εθνοφυλετικό και μεταφυσικό τους προσδιορισμό, με απόλυτη την αντιδιαστολή πολιτιστικής ιδιαιτερότητας και πολιτιστικής καθαρότητας!.

Διακρίνει την ευρωπαϊκότητα, που είναι σύμφυτη και όχι υπό πρόσκτηση ιδιότητά μας, απ’ την προσαρτηματική ευρωπάθεια (να γίνουμε Ευρωπαίοι!) και τον συνακόλουθό της νεο-ραγιαδισμό, που είναι η μετά τη χρεοκοπία ιδεολογική εργαλειοποίηση της συνολικότερης εθνοαποδομητικής λογικής.

Η σωστή προσέγγιση αναδεικνύει ως κρίσιμη διάσταση της ζητούμενης εθνικής μας στρατηγικής τη διεμβόλιση του παγιδευτικού δίπολου: Απ’ τη μια ο νοσηρός ελληνοκεντρισμός, όπου, μαζί με τις γραφικές ελληνολατρικές απογειώσεις, συνωθούνται και οι φαιοτοξικές ακρότητες. Απ’ την άλλη ο εξίσου νοσηρός αντι-ελληνοκεντρισμός, όπου πρωταγωνιστεί ο νεοταξικής κοπής (κλίμα Σόρος) εθνοαποδομητισμός.

Ηττημένο πολιτικό σύστημα εξουσίας

Στα ανωτέρω να προστεθεί το ηττημένο πολιτικό σύστημα εξουσίας, με ένα μάλιστα αξιοθρήνητο μέρος του να μην έχει καν συνείδηση ήττας. Επίσης, να προστεθεί το γεγονός ότι το εθνοαποδομητικό ρεύμα του μετανεωτερικού νεο-ραγιαδισμού διαπερνά οριζοντίως και συνέχει με όρους ιδεολογικής ηγεμονίας όλο το πολιτικό μας φάσμα. Η μια του άκρη είναι στη Δεξιά και η άλλη στην Αριστερά, όπου και το γειτνιαστικό με τον αντι-εξουσιαστικό εθνομηδενισμό “στρατηγείο” του.

Τούτων δοθέντων, το μέγα πρόβλημα χάραξης εθνικής στρατηγικής, με οραματικό μάλιστα χαρακτήρα εθνο-αναγεννητικής επανεκκίνησης, είναι πρωτίστως πολιτιστικό πρόβλημα. Καθώς η λύση του περνάει μέσα απ’ το μεγάλο ξύπνημα της συλλογικής μας συνείδησης απ’ τον νεο-ραγιαδιστικό λήθαργο της “διαχειριστικής υποτέλειας” με την επανανάγνωση της πολιτιστικής “αλφαβήτας” και της αξιακής παρακαταθήκης του Ελληνισμού.

Έτσι που να αναδυναμωθεί με όλα τα αντιστασιακά του αντισώματα, όπως τον θέλει η ιστορία μας και η αγωνιστική παράδοση του λαού μας, ο ζυμωμένος με τον εσώτατο πυρήνα του ταυτοτικού πολιτιστικού μας κυττάρου και αξεπέραστος στις ιεραρχήσεις μας ανεξαρτησιακός καημός. Με τα αξιακά αρχέτυπα αυτού του “κυττάρου” να είναι στον αντίποδα του αυτο-λατρευτικού απομονωτισμού.

Αυτά τα αρχέτυπα είναι παντελώς ασύμβατα με τον εθνικισμό-σοβινισμό, με τον νεοφασισμό και με όλες τις εκδοχές του ρατσισμού. Καθώς είναι απολύτως συνυφασμένα πρωτίστως με την πίστη στον άνθρωπο ως αυταξία, αλλά και με τους ανοιχτούς ορίζοντες του ελληνικού πνεύματος, τη φωτεινότητα, “πάναγνη καθαρότητα” κατά Πικιώνη. Επίσης, με την ορθολογικότητα, πολύ πέραν της νεωτερικής εργαλειακής εκδοχής του ορθού λόγου, τη δημοκρατικότητα, ως συναίρεση της ελευθερίας, της ισότητας, της δικαιοσύνης και της αξιοκρατίας.

Ακόμα είναι συνυφασμένα με την αντιστασιακότητα, όπως αναγιγνώσκεται απ’ τον Νίκο Σβορώνο, την προσωποκεντρική φιλοσοφία ζωής της συναλληλίας (ελληνική) αντί της ατομοκεντρικής του κυνικού ανταγωνισμού (δυτική). Απολύτως, τελικά, συνυφασμένα με όλο τον αξιακό πλούτο του Ελληνισμού, απ’ τον Όμηρο, την κλασική αρχαιότητα, την Ελληνιστική περίοδο, το Βυζάντιο και την Ορθοδοξία.

Από την Πολιτιστική ιδιαιτερότητα στον νεο-ραγιαδισμό 

Αυτό είναι το παραδοσιακό πολιτιστικό μας πρότυπο, όπου είναι αναχωνεμένο το αξιακό διατακτικό αυτού του πλούτου, ορίζοντας και αναδεικνύοντας την πολιτιστική ιδιαιτερότητα και παρουσία μας στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο. Που, καθώς παραπαίει, τόσο πολύ έχει ανάγκη τις συντεταγμένες πορείας αυτού του “διατακτικού”, για να μη πέσει στα βράχια, όπως, ας πούμε, τις ευαγγελιζόμενες και κατεπειγόντως ζητούμενες σήμερα ισορροπίες ατόμου-κοινωνίας, ατόμου-φύσης και πολιτισμού-φύσης.

Οπότε, επανερχόμενος στην υπαρξιακή ταυτοτική συνύφανση του ανεξαρτησιακού καημού και της αρχετυπικής αξιακής βάσης του Ελληνισμού, μοναδικά εκφρασμένης στο «απ’ τα κόκαλα βγαλμένη» και στο δοξαστικό «χαίρε ω χαίρε» του εθνικού μας ύμνου, φτάνω και στη μεγάλη αλήθεια. Μόνο με τις αξιακές της ίνες ο “εθνικός αργαλειός” θα μπορέσει να δημιουργήσει τον μίτο που θα μας βγάλει απ’ το λαβύρινθο της χρεοκοπίας και της επικυριαρχίας.

Κι αυτό, μέσα από έναν εθνεγερτικό πολιτιστικό συναγερμό, που θα αποκαταστήσει την κλονισμένη απ’ την προϊούσα αποεθνοποίηση και τον νεο-ραγιαδισμό, κατάφαση στα βαθύτερα σημαινόμενα του συλλογικού πολιτιστικού μας υποσυνείδητου. Αυτός ο συναγερμός θα ξαναβάλει μπροστά την ανεξαρτησιακή “φτερωτή” της ιστορίας μας.