Υπό καθεστώς “αεροπειρατείας” της Ευρώπης

Ο σύγχρονος drone πολιτικός θυμίζει εκείνο το πολιτικό που, σύμφωνα με τη περιγραφή του Τζωρτζ Όργουελ, «σε κάνει να νιώθεις το περίεργο συναίσθημα ότι δεν παρακολουθείς ένα ζωντανό άνθρωπο αλλά ένα είδος ομοιώματος με κάποιους θορύβους να παράγονται από τον λάρυγγα του, αλλά ο εγκέφαλός του δεν εμπλέκεται στη διαδικασία, όπως θα συνέβαινε αν επέλεγε τις λέξεις μόνος του». Παραδείγματα υπάρχουν σε κάθε γωνιά της Ευρώπης, με αρνητικές επιπτώσεις στην οικονομία, τη κοινωνική συνοχή, την υγεία, την εγκληματικότητα, τη πολεμοκαπηλεία, το μεταναστευτικό.

Κατά τη διάρκεια της ρωσο-ουκρανικής σύρραξης, σαν σμήνη μηχανικών drones που κατευθύνονται από τους τηλεχειριστές τους, οι ευρωπαϊκές πολιτικές ηγεσίες υπακούουν συντεταγμένα στα πολεμικά κελεύσματα πότε του κατεστημένου της Ουάσιγκτον και πότε του ιερατείου των Βρυξελλών. Όσο περισσότερο οι drone πολιτικοί στηρίζουν τη συνέχιση του ρωσο-ουκρανικού πολέμου, τόσο πιο ωφελημένοι βγαίνουν οι “χειριστές” τους που κερδίζουν οικονομικά από τη συνέχιση της αιματοχυσίας. Αντίθετα, οι ειρηνευτικές συνομιλίες δεν είναι τόσο κερδοφόρες, για αυτό και όσοι τις προτείνουν δαιμονοποιούνται συστηματικά.

Οι drone πολιτικοί αδιαφορούν αν οι πράξεις τους αποβαίνουν σε βάρος της κοινωνικής και οικονομικής ευημερίας των λαών τους, που φροντίζουν να κρατούν στο σκοτάδι. Η μοίρα των λαών δύσκολα αλλάζει: τo 1916, ο Άγγλος πρωθυπουργός David Lloyd George είχε πει στον εκδότη του Manchester Guardian, CP Scott για το Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο: «Αν ο λαός γνώριζε πραγματικά την αλήθεια, ο πόλεμος θα σταματούσε αύριο».  Κάτι παρόμοιο μάλλον ισχύει και στη περίπτωση του ρωσο-ουκρανικού πολέμου.

Αυτός ο πόλεμος αποκάλυψε τις κοντόφθαλμες αποφάσεις των drone πολιτικών όσον αφορά την ενέργεια κατά τη τελευταία δεκαετία: απέκοψαν την Ευρώπη από τη φθηνή ρωσική ενέργεια χωρίς προηγουμένως να έχουν εξασφαλίσει ρεαλιστικές εναλλακτικές οδούς και μορφές ενεργειακού εφοδιασμού. Αντίθετα, επένδυσαν σε αναξιόπιστες πηγές ενέργειας, γιατί και πάλι έτσι τους κατεύθυναν οι “χειριστές” τους.

Επιπλέον, υγειονομικές και οικονομικές καταστάσεις έκτακτης ανάγκης ξεσκέπασαν για άλλη μια φορά την αδυναμία των πολιτικών ηγεσιών να προσεγγίσουν τα προβλήματα με προληπτική νοοτροπία επιτρέποντας τη διαφθορά στο ανώτατο επίπεδο της ευρωπαϊκής ηγεσίας. Οι ασαφείς στόχοι των κυβερνήσεων και οι ανεξέλεγκτες χρηματοδοτήσεις δημιουργούν αναποτελεσματικότητα και διαφθορά. Όταν η επιτυχία μετριέται με βάση τα χρήματα που δαπανώνται και όχι με βάση τα αποτελέσματα που επιτυγχάνονται, τότε έχουμε περισσότερα έξοδα, όχι περισσότερη επιτυχία (χαρακτηριστική περίπτωση το σκάνδαλο ΟΠΕΚΕΠΕ).

Μία από τις πιο επικίνδυνες ψευδαισθήσεις των drone πολιτικών είναι η ιδέα ότι ο νόμος μπορεί να αντιμετωπιστεί ως υπόδειξη και το συναίσθημα μπορεί να σβήσει τα σύνορα. Αυτές οι απόψεις είναι συμπτώματα μιας κρίσης των αρχών της λογικής και του ίδιου του κράτους δικαίου. Όταν το δίκαιο γίνεται προαιρετικό, ο πολιτισμός γίνεται διαπραγματεύσιμος. Οι πρόσφατες ταραχές στο Λος Άντζελες, όπου διαδηλωτές καταστρέφουν και λεηλατούν κραδαίνοντας τις σημαίες ξένων χωρών, δείχνουν ξεκάθαρα τι πιθανόν περιμένει τις δυτικές κοινωνίες όταν λόγω μιας οικονομικής κρίσης οι κυβερνήσεις τους δε θα μπορούν να επιδοτούν με ειδικά προνόμια τα εκατομμύρια των κοινωνικά μη αφομοιωμένων μεταναστών.

Η άνοδος του drone πολιτικού

Η πικρή αλήθεια είναι ότι ένας πολιτικός φιλοδοξεί πάνω απ’ όλα να ανέβει την κομματική και κυβερνητική ιεραρχία, και αυτό συμβαίνει μέσω εσωτερικών και, κυρίως, εξωτερικών διασυνδέσεων, συμβιβασμών και συχνά μυστικών συμφωνιών. Αυτοί που φθάνουν στη κορυφή, είναι κατά κανόνα οι πιο αδίστακτοι, οι πιο διαπλεκόμενοι και οι πιο πρόθυμοι να παίξουν το ρόλο του drone. Το μόνο που έχει σημασία γι’ αυτούς είναι το άμεσο χρονικό πλαίσιο, τα επόμενα τέσσερα χρόνια και η επιστροφή στην εξουσία μετά από μια επιτυχημένη drone θητεία. Αναπόφευκτα, με αυξανόμενη συχνότητα η εξουσία προσελκύει όσους θέλουν να τη χρησιμοποιήσουν για προσωπικό όφελος και όχι για να υπηρετήσουν το κοινό καλό.

ΟΙ drone πολιτικοί ανήκουν σε αυτούς που ο μέσος άνθρωπος θα χαρακτήριζε αδίστακτους οπορτουνιστές. Η δίψα τους για δύναμη και κύρος επικαλύπτεται με προνόμια και προσωπικό κέρδος στις συμφωνίες που γίνονται. Τους συμφέρει να μετατρέψουν τους ψηφοφόρους σε κυνικούς, ώστε να σηκώνουν τα χέρια ψηλά από αηδία, να σταματήσουν να ασχολούνται και να τους αφήσουν το πεδίο ελεύθερο. Mια εντυπωσιακή μελέτη σε 11 διαφορετικές δημοκρατίες αποκαλύπτει (The Atlantic): «Οι πολιτικοί θεωρούν τους ψηφοφόρους ηλίθιους».

Η Ελληνική κρίση και η νέα γενιά

Στην Ελλάδα, οι drone πολιτικοί είναι συχνά τόσο κοντόφθαλμοι, που κυριολεκτικά δεν βλέπουν πέρα από τον εαυτόν τους. Δεν τους ενδιαφέρει το πώς θα κάνουν το σωστό για το μέλλον. Αντίθετα, οποιοδήποτε πρόβλημα βρίσκεται εκτός των στενών ορίων του εκλογικού κύκλου (αντιμετώπιση της κλιμάκωσης της φτώχειας, της αυξανόμενης ανεργίας ανεργία και της μειωμένης πρόσβασης στη στέγαση κλπ.), εύκολα αποκλείεται από τα ενδιαφέροντα τους. Το δημόσιο αξίωμα υποτίθεται ότι έχει να κάνει με την ευθύνη, αλλά όταν ο έλεγχος της εξουσίας είναι ανύπαρκτος, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα, γίνεται όχημα για αυτοπλουτισμό.

Οι drone πολιτικοί αφιερώνουν ελάχιστο χρόνο στο σχεδιασμό μιας μακροπρόθεσμης εξωτερικής πολιτικής και ακόμη λιγότερο χρόνο για να σκεφτούν το περιεχόμενο και τις επιπτώσεις των αποφάσεων τους. Σαν αποτέλεσμα, η χώρα υφίσταται αλλεπάλληλες διπλωματικές ήττες στο εξωτερικό. Το μόνο που απομένει στους drone πολιτικούς είναι οι οδηγίες των ξένων πρεσβειών, και η ελπίδα τους να καταταγούν μια μέρα στη τάξη των κεχρισμένων των Βρυξελλών ή της Ουάσιγκτον.

Οι κατευθυνόμενες από το εξωτερικό νεοφιλελεύθερες πολιτικές χρησιμοποιούν πότε συναισθηματικά φορτισμένη γλώσσα και πότε απροκάλυπτες απειλές για να αποτρέψουν την οποιαδήποτε κριτική. Με λεκτική δεξιοτεχνία, οι κρατικοδίαιτοι woke διανοούμενοι επηρεάζουν αρνητικά το φρόνημα της νέας γενιάς. Όμως, το φρόνημα της νέας γενιάς και η προθυμία της να πολεμήσει για λόγους αρχών συνδέεται στενά με την ύπαρξη ενός έθνους. Ένα έθνος παρακμάζει όταν αυτή η προθυμία βαθμιαία υποχωρεί και τελικά φτάνει στο σημείο μηδέν, οπότε η ιστορική πορεία αυτού του έθνους τελειώνει.

Συλλογική αφύπνιση ή περιμένοντας την επόμενη μεγάλη κρίση;

Αυτό που ίσως χρειάζεται η Ευρώπη είναι μια συλλογική κοινωνική αφύπνιση, βασισμένη σε ένα σύνολο αξιών που θα τη καθοδηγήσει σ΄ένα μέλλον δημιουργίας και συνεργασίας. Η ύπαρξη ενός πανευρωπαϊκού πλαισίου για την καθοδήγηση της χάραξης πολιτικής και έλεγχο των αποφάσεων πρέπει να ενσωματώνει την προνοητικότητα και τον στρατηγικό σχεδιασμό για την κατανόηση των μελλοντικών κινδύνων και των πιθανών τρόπων δράσης, αντί να βλέπουν άπραγοι το επερχόμενο τρένο χωρίς να λαμβάνουν γρήγορα και αποτελεσματικά μέτρα για να το αποφύγουν.

Παρά την εκτεταμένη παρακμή, περιφέρονται ανάμεσα μας άτομα (πραγματικοί διανοούμενοι, πολιτικοί, δημοσιογράφοι) που μπορούν να συμβάλλουν στο να οδηγηθεί η Ευρώπη προς τη σωστή κατεύθυνση. Θα τους αναγνωρίσουμε όταν τους δούμε; Θα τους εμπιστευτούμε, παρά τον αυξανόμενο κυνισμό μας; Θα τους επιτρέψουμε, παρά την τάση για απόσπαση της προσοχής μας από τα drones, να μας βοηθήσουν να δούμε τη πραγματικότητα;