Κυπριακό: Πως αφήσαμε ανεκμετάλλευτο το “όπλο” 541

Η κρισιμότερη και πιο σημαντική, ίσως, από τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας είναι το ψήφισμα 541 του 1983. Όπως και οι άλλες, η απόφαση αυτή, που κανονικά έπρεπε να αποτελεί διαπραγματευτική σημαία, αναφέρει: “η απόπειρα να δημιουργηθεί μια ‘Τουρκοκυπριακή Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου’ είναι άκυρη, επιδεινώνει την κατάσταση της Κύπρου” και καλεί την τουρκική πλευρά να την αποσύρει. Ξεκαθαρίζει ακόμη μια φορά ότι υπάρχει ένα μόνο κράτος (Κυπριακή Δημοκρατία) και μια κρατική κυριαρχία, την οποία κανείς δεν μπορεί να καταλύσει.

Βέβαια εάν εμείς οι ίδιοι δεχόμαστε την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας (θα είναι το πρώτο σύγχρονο κράτος που θα καταλυθεί με παράνομη εξωτερική εισβολή) με μια νέα Συνθήκη, όπως ήδη τονίσαμε, θα δημιουργήσει μια νέα διεθνή τάξη που θα νομιμοποιεί τα παράνομα τετελεσμένα της βίας. Μάλιστα, χωρίς να τερματίζει την παράνομη κατοχή θα επιδεινώνει την κατάσταση του 1974 σε βαθμό που να εκπληρώνει πλήρως τον τουρκικό αναθεωρητισμό. Σε αυτό οδηγεί η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία με πολιτική ισότητα ή κάποιες άλλες παρόμοιες ονομασίες (αποκεντρωμένη ομοσπονδία).

Μια τέτοια εξέλιξη αντίκειται πλήρως στον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ και στις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας που αφορούν την διεθνή τάξη και ασφάλεια. Με μια νέα Συνθήκη, όμως, ο θύτης που διατάραξε τη διεθνή τάξη και ασφάλεια θα υπερισχύσει και το θύμα, η Κυπριακή Δημοκρατία, θα αυτοκτονήσει και θα εξαφανιστεί. Εκεί οδηγεί, ακριβώς, μια λανθασμένη ερμηνεία του ρόλου το Συμβουλίου Ασφαλείας. Η Κυπριακή Δημοκρατία έχει κάθε συμφέρον και κάθε δικαίωμα να αντιτίθεται και να ακυρώνει οτιδήποτε οδηγεί στη νομιμοποίηση των τετελεσμένων της παράνομης βίας.

Νομιμοποιώντας τα παράνομα τετελεσμένα και το έγκλημα με τους εποίκους, ή παραμείνουν ή όχι τα τουρκικά στρατεύματα και οι λεγόμενες εγγυήσεις, η Τουρκία θα είναι πλέον νομικά και πολιτικά παρούσα. Οι αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας και ο Καταστατικός Χάρτης του ΟΗΕ είναι σημαντικό έρεισμα και πλεονέκτημα. Νομιμοποιούν την Κυπριακή Δημοκρατία να ζητήσει να εκτελεστούν οι αποφάσεις του για την αποκατάσταση της διεθνούς τάξης και της διεθνούς νομιμότητας – υπογραμμίζουμε ξανά ότι τέτοιες αποφάσεις είναι σπάνιο γεγονός.

Ευλόγως διερωτάται κανείς πως γίνεται στην ελληνική πλευρά να βρίσκονται άτομα και μάλιστα με θέση πολιτικής και επιστημονικής ευθύνης, τα οποία ισχυρίζονται ότι το Συμβούλιο Ασφαλείας αποφάσισε, δήθεν, πως λύση πρέπει να είναι η διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία με ρατσιστική πολιτική ισότητα σε εθνική βάση. Δέχονται την καταγραφή των εκβιαστικά εκμαιευμένων υποχωρήσεων που παραβιάζουν τον Καταστατικό Χάρτη και τις προγενέστερες συναφείς με τον ρόλο του Συμβουλίου Ασφαλείας αποφάσεις και προχωρούν να καταργήσουν την Κυπριακή Δημοκρατία, επισφραγίζοντας την παρανομία.

Μια ματιά στον Καταστατικό Χάρτη

Έχει τέτοια αρμοδιότητα ή δικαιοδοσία το Συμβούλιο Ασφαλείας ή κάποιο άλλο όργανο του ΟΗΕ; Όποιος απαντά καταφατικά, καλά θα κάνει να διαβάσει τον Καταστατικό Χάρτη που υπερισχύει κάθε άλλου κριτηρίου. Ξανά: Κεφάλαιο Ι άρθρο 2 παράγραφος 7. «Καμιά διάταξη αυτού του Χάρτη δε θα δίνει στα Ηνωμένα Έθνη το δικαίωμα να επεμβαίνουν σε ζητήματα που ανήκουν ουσιαστικά στην εσωτερική δικαιοδοσία οποιουδήποτε κράτους και δε θα αναγκάζει τα Μέλη να υποβάλλουν τέτοια θέματα για ρύθμιση σύμφωνα με τους όρους αυτού του Χάρτη».

Μόνο εάν θεωρηθεί η Κύπρος δράστης διατάραξης της διεθνούς τάξης και ασφάλειας μπορεί να θεωρηθεί η καταγραφή των υποχωρήσεών μας νόμιμη. Είναι πολιτική και νομική διαστροφή εάν κανείς ισχυριστεί ότι το υπό εκβιασμό θύμα παράνομης επίθεσης, όταν δέχεται μια καταγραφή διαπραγματευτικών θέσεων που δεν προδικάζουν καν μια συγκεκριμένη λύση (και αυτό ενάντια στον Χάρτη του ΟΗΕ), το δεσμεύουν νομικά.

Εάν επιπλέον κάτι τέτοιο ειπωθεί λόγω ηγεμονικών συναλλαγών κάτω από το τραπέζι, η Κυπριακή Δημοκρατία το απορρίπτει και δηλώνει πως τίποτα δεν την δεσμεύει να αποδεχτεί ερμηνείες που αντιβαίνουν στον Χάρτη. Ταυτόχρονα, με σοβαρότητα καλεί το Συμβούλιο Ασφαλείας να αποκαταστήσει την διεθνή τάξη, σύμφωνα με τις δικές του αποφάσεις και τον Χάρτη του ΟΗΕ.

Κύπρος και Ελλάδα εξ αντικειμένου βρίσκονται σε σταυροδρόμι. Στην μια κατεύθυνση είναι η άρνηση κατάργησης της Κυπριακής Δημοκρατίας και η ανένδοτη έκκληση να γίνει σεβαστή η διεθνής τάξη και η διεθνής νομιμότητα συνάμα και η ευρωπαϊκή νομιμότητα σύμφωνα με την Πράξη Προσχώρησης στην ΕΕ. Η άλλη κατεύθυνση είναι η κρατική αυτοκτονία με βαθύτατες νομικές και πολιτικές προεκτάσεις.

Εάν συμβεί αυτό, ο ρόλος της Τουρκίας θα καταστεί προσδιοριστικός, τα άλλα κράτη θα οδηγηθούν να αναπροσαρμόσουν τις σχέσεις τους με την Τουρκία, θα αλλάξει το καθεστώς στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο, με αποτέλεσμα οι Έλληνες να καταστούν όμηροι. Κι αυτό, επειδή το ελληνικό κράτος στρατηγικά θα παγιδευτεί ανεπίστροφα με αναπόδραστη συνέπεια την όξυνση των περιφερειακών διενέξεων.