Με ποιες παγίδες ο καπιταλισμός ελέγχει την δημοκρατία

Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια, και όλα αυτά με την έγκριση των πολιτών, οι οποίοι έχουν αποδείξει με τις επιλογές τους ότι δεν διαθέτουν ούτε ίχνος έφεσης προς μάθηση. Φυσικά, όχι χωρίς λόγο, γιατί οι πολιτικοί, που παριστάνουν και τους δημοκράτες, τους παρέδωσαν δεμένους χειροπόδαρα στα προπαγανδιστικά κέντρα του διεφθαρμένου καπιταλισμού, τα οποία έχουν καθιερωθεί παγκοσμίως, με την βοήθεια, μάλιστα, των αναγκών-εκλογής και επανεκλογής-των πολιτικών. Είναι οι ανάγκες των πολιτικών που δημιουργούν τη μεγάλη αγορά, στην οποία τα μονοπώλια επενδύουν σε ΜΜΕ και συναφείς προπαγανδιστικούς οργανισμούς με στόχο τον έλεγχο της πολιτικής και των πολιτικών.

Ο διεφθαρμένος καπιταλισμός έκανε επιλογή της καλύτερης φάκας στον τομέα της πολιτικής και το όνομα αυτής οι εκλογές, που χρησιμοποιούνται για την ανάδειξη των πολιτικών αξιωματούχων, ώστε να μπορεί, εσαεί, να μαντρώνει τους πολίτες σε ένα καθεστώς, δήθεν δημοκρατικό, με το οποίο να είναι σε θέση να το ελέγχει και όταν, ακόμα, θα εξέλειπαν οι βασιλιάδες, δια του επαγγελματισμού της πολιτικής, ο οποίος, μάλιστα, πάει χέρι-χέρι με την οικογενειοκρατία.

Η φάκα είναι επινόηση των Λατίνων (500 π.Χ.), ως απάντηση προς τους θεσμούς της Αθηναϊκής δημοκρατίας του Κλεισθένη που ιδρύθηκε το 509 πΧ. Δικαιολογημένα, ο διαπρεπής καθηγητής Γιώργος Κοντογιώργης, στα εξαιρετικά συγγραφικά του πονήματα, κατατάσσει την εξέλιξη αυτή, που αποκαλείται και ως περίοδος διαφωτισμού, σε σύγκριση με τη δημοκρατία της Αθήνας, ως μία οπισθοδρόμηση πίσω στην αρχαϊκή εποχή των βασιλιάδων.

Παράλληλα, ο διεφθαρμένος καπιταλισμός, με τη βοήθεια του Άνταμ Σμιθ, κάνει χρήση και μιας άλλης φάκας, αυτή του θεσμού της ελεύθερης αγοράς, στην οποία, κατά τον Άνταμ Σμιθ, λειτουργεί το αόρατο χέρι, δηλαδή η φύση του ανθρώπου, προς όφελος του καταναλωτή! Με αυτές τις δύο παγίδες ο ικανότατος καπιταλισμός κατορθώνει να ελέγχει την πολιτική και την αγορά δια ίδιον όφελος. Η πολιτική κατάσταση και η διανομή του παραγόμενου πλούτου είναι οι μάρτυρες αυτού του μαρτυρίου της ανθρωπότητας.

Οι φάκες λανσαρίστηκαν, δια των αιώνων, επιτυχώς από τον διεφθαρμένο καπιταλισμό ως αρχές της δημοκρατίας, όπου η ψήφος του κάθε πολίτη μετράει, δήθεν, το ίδιο, αρχές οι οποίες απορρέουν από τη θεμελιώδη αρχή της δημοκρατίας, αυτή της ισοκρατίας. Σήμερα, μάλιστα, διαθέτει χιλιάδες ξεδιάντροπους κονδυλοφόρους, αντί πινακίου φακής, με τους οποίους, στη βάση αυτής της αρχής, μας κάνει καθημερινώς μάθημα δημοκρατίας.

Για μία πραγματική δημοκρατία…

Το ερώτημα που προκύπτει, για όλους αυτούς τους βαθειά εθισμένους πολίτες στο καπιταλιστικό “αξίωμα”: εκλογές ίσον δημοκρατία, είναι: Μετράει κάθε ψήφος του κάθε πολίτη το ίδιο; Δηλαδή, Είναι κάθε ψήφος του ενός ίση σε αξία με αυτήν του άλλου; Και εάν έτσι έχουν τα πράγματα συμβαίνει αυτό στην καθημερινή άσκηση της πολιτικής; Προφανώς και δεν συμβαίνει, όταν με τους εκλογικούς νόμους της ενισχυμένης αναλογικής με τα διάφορα μπόνους εδρών στο πρώτο κόμμα ή τα πλειοψηφικά εκλογικά συστήματα, όπου η ψήφος κάποιων πολιτών δεν μετράει το ίδιο με την ψήφο κάποιων άλλων πολιτών, καταστρατηγείται η αρχή της ισοκρατίας. Εδώ οι μέτρ της δημαγωγίας του διεφθαρμένου καπιταλισμού προσπαθούν να μας πείσουν ότι αυτό συμβαίνει για να μπορεί η πολιτική να παράξει αποτελέσματα. Άραγε για ποιον;

Πρόσφατα οι κ.κ. Μητσοτάκης, Κασσελάκης, Ανδρουλάκης, Χαρίτσης και η κ. Κωνσταντοπούλου μαζί με τους λιγοστούς οπαδούς και κλίκες τους κατάφεραν, με εκβιασμούς και φοβέρες, να κάνουν νόμο του κράτους ένα δικαίωμα, δήθεν στη βάση της ισότητας κιόλας, μιας μειοψηφίας με το οποίο πλήττουν βάναυσα το πανανθρώπινο δικαίωμα των νεογέννητων παιδιών να ανατραφούν σε ένα φυσικό περιβάλλον, το οποίο καθορίζεται, όχι μόνον από τη φύση, αλλά και από τις πιο αξιόπιστες μέχρι σήμερα επιστημονικές έρευνες, όπως δηλώνει και η Εθνική Ακαδημία Επιστημών των ΗΠΑ.

Ο νόμος τους δεν φροντίζει τα παιδιά. Ο νόμος τους προσθέτει και άλλα άτυχα παιδία σε αυτά που ήδη υπάρχουν, είτε γιατί οι φυσικοί γονείς τους ήταν ακατάλληλοι, απεβίωσαν ή χώρισαν. Οργιάζουν οι φήμες, ακόμα και στα ίδια τα κόμματά τους, ότι εκτελούν εντολές των αφεντικών τους.

Αυτή η δημοκρατία, που προκύπτει ως αποτέλεσμα χρήσης του μέσου-εκλογές, είναι η δημοκρατία της κουρελούς και φυσικά προκύπτει το συμπέρασμα ότι οι εκλογές, ως μέσο ικανοποίησης των πανανθρώπινων αξιωματικών αρχών της δημοκρατίας, είναι τελείως ακατάλληλον. Με ποιο μέσο και διαδικασίες μπορούν οι αξιωματικές αρχές της δημοκρατίας να ικανοποιηθούν αναφέρονται σε άλλα άρθρα μου στο SLpress.gr, καθώς και στο βραβευμένο από την Ακαδημία των Αθηνών βιβλίο μου “Δούρειος Ίππος της Δημοκρατίας” (εκδόσεις Άμμων).

Ο τρόπος που εισηγούμαι μας απαλλάσσει από τις κλίκες, την εσωστρέφεια, την οικογενειοκρατία, τον επαγγελματισμό της πολιτικής, καθώς και από την ανάγκη των υποψηφίων να διαθέτουν πλούτο ή χορηγούς για να αναδειχθούν σε αξιώματα, άρα εξοστρακισμού της επιρροής του διεφθαρμένου καπιταλισμού από την πολιτική. Επί πλέον, τα πολιτικά κόμματα από αρχηγικά και αυταρχικά μετατρέπονται σε κυψέλες δημοκρατίας, όπου η αξιοκρατία και η δέουσα δημοκρατική εκπροσώπηση καταλαμβάνουν τη θέση που τους αξίζει και όλα αυτά χωρίς αλλαγές στο Σύνταγμα.