Μετά τη λαϊκή ετυμηγορία

Η συντριπτική πλειοψηφία γύρισε την πλάτη στο πολιτικό σύστημα. Λαμβανομένης υπ’ όψιν της αποχής, τα τρία “συστημικά” (υπό την στενή έννοια, τα “κυβερνητικά”) κόμματα “εκπροσωπούν” πλέον λιγότερο από το 23% του εκλογικού σώματος. Η υποτιθέμενη “κυβέρνηση” μόνο το 11,5%, μια ισχνή μειοψηφία των κρατούντων ή βολεμένων από το καθεστώς. Τα κόμματα της “αντιπολίτευσης” μεταξύ 23% (τα εκλεγμένα) και 30% περίπου (συνολικά).

Μένει σε εμάς ως δημοσιολόγους να “ερμηνεύσουμε” το αποτέλεσμα και ως πολίτες και “πολιτικοί” να το “διαχειριστούμε”. Το κύριο βέβαια είναι η αποχή, τα άκυρα και τα λευκά. Βεβαίως συνιστούν “κρίση”, και με τις δύο έννοιες. Κρίση “νομιμοποίησης” ασφαλώς. Θα σταθώ εδώ.

Δεν θα μας απασχολήσουν εδώ τα επιμέρους κομματικά αποτελέσματα πέραν της διερώτησης ως προς το κατά πόσον η “αντισυστημική” ψήφος της σχετικής πλειοψηφίας είναι δυνάμει πραγματικά αντισυστημική και τι σημαίνει αυτό. Αν δηλαδή αμφισβητεί μόνο το πολιτικό σύστημα και τους εκπροσώπους του ή αν αμφισβητεί γενικότερα το κοινωνικο-οικονομικό σύστημα που το πρώτο υπηρετεί. Αν δηλαδή δημιουργούνται προϋποθέσεις υπέρβασης του νεο-κατοχικού καθεστώτος εξάρτησης και υποτέλειας στο κεφάλαιο και στη Δύση (στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ) ή αν -ελλείψει επαναστατικού υποκειμένου (για την οποία έλλειψη είναι υπόλογη κατ’ αρχήν η Αριστερά και ιδιαίτερα το ΚΚΕ) δημιουργούνται προϋποθέσεις νεο-φασιστικής “διεξόδου” που αφήνει το καθεστώς στο απυρόβλητο.

Τί κρίνεται τώρα

Το ερώτημα τίθεται μεν θεωρητικά αλλά η απάντησή του είναι πολιτική, δηλαδή θα κριθεί στην πράξη. Καλούμαστε συνεπώς όλοι οι πολίτες να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Η συγκυρία, τόσο η εθνική, η περιφερειακή και η παγκόσμια, είναι ιδιαίτερα κρίσιμη και πολεμική.

Πρέπει να αντιληφθούμε ότι κρίνεται στις μέρες μας, περισσότερο από ποτέ στην Ιστορία, όχι μόνο το μέλλον της Ελλάδας, της Ευρώπης και του Κόσμου αλλά η ίδια η ύπαρξή μας, η ανθρωπότητα και ο πολιτισμός (αν μπορούμε να ομιλούμε γι’ αυτόν στον ενικό) και η ίδια η ζωή στον ταλαίπωρο μικρό πλανήτη μας που στενάζει υπό τον ζυγό των κρατούντων, υπηρετών τελικά ενός απρόσωπου και απάνθρωπου μετα-καπιταλιστικού “συστήματος”.

Το πρόβλημα έγκειται ακριβώς στη δύσκολη μετάβαση από την βαρβαρότητα του καπιταλισμό στον σοσιαλισμό, όρο πλέον επιβίωσης, ειρήνης και πολιτισμού. Το πρόβλημα βεβαίως περιπλέκεται από την έκβαση του Ψυχρού Πολέμου, την κατάρρευση των καθεστώτων του λεγόμενου “υπαρκτού σοσιαλισμού” και την επικράτηση των πιό επιθετικών (και αναθεωρητικών) δυνάμεων στη Δύση.

Έτσι, αντί ο όρος “σοσιαλισμός” να παραπέμπει στην σκανδιναβική και την αυστριακή σοσιαλδημοκρατία και “αδέσμευτη ουδετερότητα”, παραπέμπει συνήθως στα γκουλάγκ του σταλινισμού και την βαρβαρότητα των επαναστάσεων (με εξαιρέσεις, όπως αυτή της Κούβας) στον πάλαι ποτέ “Τρίτο Κόσμο”. Γι’ αυτό όμως δεν ευθύνονται μόνο οι “νικητές” και ο “νεοφιλελευθερισμός”, τα “κόμματα του πολέμου” ή της “παγκοσμιοποίησης”, αλλά και οι “ηττημένοι”, τα κόμματα της Αριστεράς όλων των αποχρώσεων που, αφού υπέστειλαν την κριτική τους στην Σοβιετική Ένωση χάριν της μεταπολεμικής ‘ρεαλπολιτίκ’, γρήγορα ενσωματώθηκαν στο σύστημα μετά το ΄90, υιοθετώντας ντε φάκτο ή και ντε γιούρε το δόγμα ΤΙΝΑ, ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος πέραν από αυτόν της διαχείρισης του συστήματος.

Τί έδειξε η λαϊκή ετυμηγορία

Όμως η κρίση του συστήματος, η οικονομική κατ’ αρχήν, αλλά και η κοινωνική και ηθική κατ’ επέκτασιν, είναι δομική και αξεπέραστη, όπως και στο παρελθόν που ‘ξεπεράστηκε’ μόνο μέσω πολέμων και επαναστάσεων που γκρέμισαν κραταιές αυτοκρατορίες. Σήμερα, η αναβίωση του φασισμού στην Ευρώπη και την Αμερική είναι η ‘εσωτερική’ όψη του νομίσματος. Η “εξωτερική” είναι ο πόλεμος του ΝΑΤΟ εναντίον της Ρωσίας (που ξεκίνησε το 2014 αν όχι το 1991) και τα ‘παρατράγουδα’ αυτού, η γενοκτονία που διαπράττει το Ισραήλ εναντίον του Παλαιστινιακού Λαού και τα άλλα ‘περιφερειακά μέτωπα’ στην Μέση Ανατολή και την Αφρική και η επαπειλούμενη μεγα-σύρραξη στην Άπω Ανατολή (Ταϊβάν & Βόρειος Κορέα).

Επειδή λοιπόν τείνουμε ως χώρα, λόγω αμαρτωλού παρελθόντος και νεο-κατοχικού παρόντος, να ομφαλοσκοπούμε, ασχολούμενοι κατά κόρον με τα αστυνομικά δελτία που μας σερβίρουν τα γκαρσόνια (ΜΜΕ) και οι μάγειροι (ολιγάρχες) του συστήματος, προκειμένου να μην ταράξουν την μακαριότητά μας και συνειδητοποιήσουμε την κατάσταση και κινητοποιήσουμε το ένστικτο αυτοσυντήρησής μας μπαγλαρώνοντάς τους και περνώντας σύσσωμο το “πολιτικό σύστημα” της λεγόμενης “Μεταπολίτευσης” από Ειδικό Δικαστήριο επί εσχάτη προδοσία Ελλάδας και Κύπρου, ανεχόμαστε ακόμη το πολιτικό σύστημα που προσπαθεί να προσποιηθεί ότι η λαϊκή ‘ευρωροχάλα’ της 9ης Ιουνίου είναι “ψιχάλα” και συνεχίζει να παίζει εν ου παικτοίς, όπως η ορχήστρα του Τιτανικού ενώ βυθιζόταν…

Όμως όλοι εμείς, όχι μόνο του “’60 οι εκδρομείς ” αλλά όλοι οι Έλληνες, Ελλαδίτες, Κύπριοι και της Διασποράς, η σιωπηρή πλειοψηφία των αμνών του Θεού ή η ηχηρή, βροντερή πλειοψηφία του ΟΧΙ στο Δημοψήφισμα του ’15, παραφράζοντας τον πρωθυπουργό της Γαλλίας Κλεμανσώ, που είχε πεί ότι ο πόλεμος είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να επαφίεται στους στρατηγούς, ορμώμενοι από την επίγνωση ότι η Πολιτική -πόσω μάλλον σε καιρούς πολεμικούς- είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να επαφίεται στους πολιτικούς, ιδιαίτερα όταν αποδεδειγμένα έχουν αποδειχθεί καρδιά του προβλήματος, το ‘μέρος’ εκείνο που ‘σφραγίζει’ και καθιστά το πρόβλημα ανεπίλυτο, διατρανώνουμε την απόφασή μας να μην αφήσουμε την διαχείριση των ΟΧΙ στο χρεοκοπημένο ηθικά και πολιτικά “σύστημα” εξουσίας.

Το ζητούμενο σήμερα, όπως και στο παρελθόν, από τη δεκαετία του ’40 και του ’50 και του ’60 και του ’70 αλλά και από την λεγόμενη “Μεταπολίτευση”, είναι και παραμένει ένα: η απελευθέρωση της χώρας, η εθνική και λαϊκή κυριαρχία, η Δημοκρατία. Αν και εφόσον αξιωθούμε να την ανακτήσουμε, αν και εφόσον αξιωθούμε μια νέα, πραγματική Μεταπολίτευση, ένα νέο Σύνταγμα ψηφισμένο από Εθνοσυνέλευση, τότε θα έχει νόημα ο κομματικός διαχωρισμός σε “Αριστερά” και “Δεξιά”. Μέχρι τότε, μέχρι να απελευθερωθεί η Κρήτη, η Ελλάδα, η Κύπρος και η Ευρώπη, το μόνο ζητούμενο είναι ένα νέο απελευθερωτικό κίνημα, εθνικό και κοινωνικό, μια Νέα Εθνική Αντίσταση και ενδεχομένως μια νέα “Κυβέρνηση του Βουνού”.

 

---

 

* Ο Γιάννης Μαύρος είναι δικηγόρος και επιχειρηματίας, υιός του άλλοτε προέδρου της Ένωσης Κέντρου Γεωργίου Μαύρου. Σπούδασε οικονομικά και Φιλοσοφία στο Columbia, UCBerkeley και New School for Social Research. Είναι μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα.