Ο Dr. Helmuth Walther, τα πυρηνικά υποβρύχια και το πρώτο πλήγμα

Στις 4 Ιανουαρίου του 1946, ο Γερμανός καθηγητής Dr. Helmuth Walther και επτά συνεργάτες του αποβιβάζονται από αντιτορπιλικό του βρετανικού στόλου στο Barrow-in-Furness. Ήδη στα ναυπηγεία της Vickers- Armstrong βρίσκεται ένα υποβρύχιο νέας τεχνολογίας του δαιμόνιου καθηγητή (λειτουργεί με αναερόβιο σύστημα αποσύνθεσης υπεροξειδίου του υδρογόνου με καταλύτη υπερμαγγανικό κάλιο).

Το σκάφος έχει βυθισθεί από τους Γερμανούς μετά την λήξη των εχθροπραξιών, σε αντίθεση με την διαταγή παράδοσης του Dönitz. Το υποβρύχιο έχει ανελκυσθεί και ρυμουλκηθεί από μονάδες του βρετανικού στόλου και καθελκύεται για δοκιμές πλεύσης, μετά την μετασκευή του στις 25 Σεπτεμβρίου του 1945 (μετονομασμένο σε “HMS METEORITE” και κύριο χαρακτηριστικό την αφαίρεση των τορπιλοσωλήνων του).

Η ομάδα του Walther συνεχίζει να εργάζεται για την Vickers-Armstrong σχεδιάζοντας ακόμα δύο υποβρύχια έως τα τέλη του 1948 (HMS EXPLORER και HMS EXCALIBUR), αλλά τα προβλήματα συνεργασίας γίνονται ανυπέρβλητα. Η αποδέσμευση του Walther από τους Βρετανούς, που θεωρούν ότι έχουν απομυζήσει τον ιδιοφυή καθηγητή, είναι πλέον δεδομένη. Το Ναυαρχείο όμως αγνοεί ότι οι Αμερικανοί έχουν καταχωρήσει τον Walther στον απόρρητο φάκελο των προσώπων “υψίστης εθνικής ασφαλείας”, που απαγορεύεται με κάθε τρόπο να εκχωρηθούν σε άλλες κυβερνήσεις.

Η άφιξη του Γερμανού καθηγητή

Η άφιξη του Walther στις ΗΠΑ, ανακοινώνεται στις αρχές του 1949. Παράλληλα αποκαλύπτεται και η πρόσληψή του από τον όμιλο της Westinghouse, ως ειδικού συμβούλου, (ταυτόχρονα με την άφιξη του μάλλον απρόθυμου να συνεργασθεί με τους Αμερικανούς ευρηματικού μηχανολόγου Theodore Rakula που προσλαμβάνεται με την ιδιότητα του ειδικού μηχανολογικού συμβούλου από το αμερικανικό πολεμικό ναυτικό).

Από το 1926 ο Theodor Rakula είναι ο αρχιμηχανικός της γνωστής Rheinmetall Borsig, υπεύθυνος για πολλές επαναστατικές καινοτομίες στους αυτοματισμούς ελαφρών αεροπορικών και ναυτικών πυροβόλων, με αρκετές διεθνώς κατοχυρωμένες ευρεσιτεχνίες.

Μαζί με τον γενικό διευθυντή της εταιρείας Fritz Herlach, αναλαμβάνει το βιομηχανοστάσιο Solothurn στην Ελβετία, μετά την εξαγορά του από την Rheinmetall Borsig, όπου ανασχεδιάζει (μεταξύ των άλλων) και το αυτόματο αεροπορικό πυροβόλο των 20mm. Ταυτόχρονα είναι καταχωρημένος ως πρόσωπο υψίστης σημασίας στο απόρρητο σχέδιο Paperclip που αφορά την μεταφορά Γερμανών επιστημόνων στις ΗΠΑ.

Η Δυνατότητα Δευτέρου Πλήγματος

Η έλευση του Helmuth Walther στις ΗΠΑ και η πρόσληψή του από τον όμιλο της Westinghouse, αλλά και η εμφάνισή του το 1950 με την ιδιότητα του αντιπροέδρου έρευνας και ανάπτυξης του ομίλου Worthington Pump Corporation του New Jersey που εξειδικεύεται σε έρευνες τεχνολογίας αιχμής στην υδροδυναμική, την θερμοδυναμική, την μηχανική και την αντοχή υλικών, έχει απροσδόκητες παρενέργειες.

Από τα τέλη του 1947 ο όμιλος της Westinghouse μαζί με την General Dynamics και υπεργολάβο την Worthington Pump Corporation, ηγείται ενός κοινοπρακτικού σχήματος που έχει αναλάβει με άκρα μυστικότητα το συμβόλαιο για την σχεδίαση, ανάπτυξη και ναυπήγηση ενός πυρηνικού υποβρυχίου για το πολεμικό ναυτικό των ΗΠΑ, το οποίο βασίζεται στο σύστημα του στροβίλου του Walther (με την διαφορά ότι για την κίνηση του στροβίλου προβλέπεται η χρήση πυρηνικού αντιδραστήρα, αντί του υπεροξειδίου του υδρογόνου).

Η εμπλοκή του ευρηματικού καθηγητή στην εφαρμογή της σχεδίασης αυτής, έχει ως αποτέλεσμα την καθέλκυση (το 1954) του εκτοπίσματος 3.200 τόνων Nautilus, του πρώτου πυρηνοκίνητου υποβρυχίου του κόσμου, σε κλίμα γενικού ενθουσιασμού και στις 10 Ιουνίου του 1959, την καθέλκυση του εκτοπίσματος 5.400 τόνων πυρηνοκίνητου υποβρυχίου George Washington (το οποίο είναι το πρώτο υποβρύχιο στον κόσμο που φέρει 16 βαλλιστικούς πυραύλους Pοlaris).

Η ουσιαστική παρέμβαση του Walther στον αγώνα εξοπλισμού των ΗΠΑ, σύντομα οδηγεί στις πρώτες απροσδόκητες εξελίξεις στην ψυχροπολεμική ισορροπία του τρόμου. Oι Ρώσοι καθελκύουν με αφετηρία τον Νοέμβριο του 1960 το πρώτο από τα πυρηνικά τους υποβρύχια με βαλλιστικές δυνατότητες της κλάσης Hotel I (K-19), όμως το σκάφος μεταφέρει μόνον τρεις πυραύλους R-13 (έναντι των 16 Polaris του George Wasgington) και επιπλέον αδυνατεί να επιχειρεί εκτοξεύσεις πλέοντας σε κατάδυση.

Επικίνδυνα παιχνίδια πολέμου

Η αναμφισβήτητα υπαρκτή δυνατότητα πρόκλησης μέσω υποβρυχίων ενός δευτέρου αποφασιστικού πλήγματος με βαλλιστικά όπλα σε μία πυρηνική σύγκρουση, οδηγεί τον στρατηγικό αναλυτή της RAND Corporation (η δεξαμενή σκέψεων των ΗΠΑ) Herman Kahn, στο να πείσει τελικά τον πρόεδρο Kennedy, πως (σε αντίθεση με όσα πρεσβεύει μία μεγάλη μορφή της διεθνούς κοινότητας των μαθηματικών, ο Bertrand Russell), μία πυρηνική σύγκρουση με τη Ρωσία δεν οδηγεί στην καταστροφή του κόσμου, αλλά απλώς στην απώλεια του 20% του πληθυσμού και στην κοσμοκρατορία των ΗΠΑ!

Ο άνευ προηγουμένου αυτός παραλογισμός ωθεί στη φρενήρη κατασκευή πυρηνικών καταφυγίων και στην κλιμάκωση της αντιπαράθεσης με τη Ρωσία (επιθετική επίσκεψη του προέδρου Kennedy στο Βερολίνο, εμπλοκή στην Ινδοκίνα, εγκατάσταση βαλλιστικών πυραύλων Thor στην Τουρκία, κρίση της Κούβας).

Σε ένα δοκίμιό του ο Kahn ερωτά: «Θα ζουν οι επιζώντες ενός πυρηνικού πολέμου όπως οι σύγχρονοι Αμερικανοί, με αυτοκίνητα, τηλεοράσεις, ψυγεία και άλλα καταναλωτικά αγαθά;» και συμπληρώνει: «Αν και κανείς δεν απαντά με βεβαιότητα, προσωπικά πιστεύω πως δεν θα διαφοροποιηθούν οι συνθήκες διαβίωσης». Κατά περίεργο τρόπο η τάση ευφορίας που καλλιεργείται με το αδιαφιλονίκητο ενδεχόμενο της νίκης των ΗΠΑ σε έναν πυρηνικό πόλεμο, ανακόπτεται με την δολοφονία του προέδρου Kennedy.