Ο λαός που αρνείται την πραγματικότητα αυτοκαταργείται

Γράφει ο δρ. Σωτήρης Φανού – 

Παρόλο που ζούμε στον 21ο αιώνα, η διεθνής πραγματικότητα στον πλανήτη μας είναι απλή αλλά δυστυχώς σκληρή. Αν και υπάρχει διεθνές δίκαιο, δεν υπάρχει αστυνομικό η άλλο σώμα για να το επιβάλει. Προς το παρόν, για πολλούς λόγους, είναι πολύ δύσκολο να δημιουργηθεί διεθνές σώμα αστυνόμευσης για να επιβάλει τη τάξη σε επίπεδο κρατών. Ένας λόγος είναι οικονομικός. Από ποιον και πώς θα πληρώνεται αυτός ο τεράστιος στρατός, ο όποιος θα πρέπει να είναι πιο δυνατός από οποιονδήποτε εθνικό στρατό;

Γιατί οι ΗΠΑ, η Κίνα, η Ρωσία και άλλες στρατιωτικά δυνατές χώρες, που επιβάλλουν την θέληση και τα συμφέροντά τους σε πολλά μέρη του κόσμου, να δεχτούν να υπάρχει μια ανώτερη δύναμη που θα τις ελέγχει; Ποιος θα αποφασίζει πού και πότε θα δρα αυτή η διεθνής αστυνομία; Αν, για παράδειγμα, αυτό θα γίνεται με δημοκρατική ψηφοφορία στον ΟΗΕ η κάποιο άλλο διεθνή οργανισμό, πώς θα δεχτούν οι δυτικές δημοκρατικές χώρες, που είναι αριθμητικά και πληθυσμιακά λιγότερες, να τους επιβάλλονται ισλαμικά θεοκρατικά καθεστώτα και δικτατορίες που είναι αριθμητικά περισσότερες;

Απλά σήμερα υπάρχουν μεγάλες διαφορές ανάμεσα στις κοινωνίες, που είναι σε διαφορετικά επίπεδα εξέλιξης. Προς το παρόν, είναι αδύνατο να δημιουργήσουμε διεθνές αστυνομικό σώμα. Άρα εναπόκειται σε κάθε κράτος να υπερασπιστεί τα σύνορα και τα δίκαιά του. Αυτό σημαίνει ότι κάθε κράτος πρέπει να έχει στρατιωτική ισχύ.

Κράτος που δεν μπορεί να προστατεύσει τα σύνορά του δεν θεωρείται κράτος, είναι απλώς μία περιοχή όπου όποιος θέλει μπορεί να εισέλθει και να εξέλθει. Επίσης, λαός που δεν διαθέτει θέληση να αγωνιστεί για το κοινό συμφέρον και τα δίκαιά του δεν είναι λαός, δεν έχει κοινή ταυτότητα. Είναι μια μάζα ανθρώπων που ο καθένας ενδιαφέρεται μόνο για τον εαυτό του.

Η αυταπάτη της λύσης

Από το 1974 μέχρι σήμερα, το μεγαλύτερο μέρος της ελληνοκυπριακής ηγεσίας υποστηρίζει ότι το Κυπριακό και η αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων θα διευθετηθούν μόνο με ειρηνικά μέσα. Με τις πραγματικότητες του πλανήτη σήμερα, αυτό είναι μια βολική αυταπάτη. Η λογική που υποστηρίζουν είναι ότι μια μικρή Κύπρος δεν μπορεί να ανταγωνιστεί στρατιωτικά τη μεγάλη Τουρκία.

Άρα, κατά την Πολιτική Επιστήμη, αφού η μικρή Κύπρος δεν μπορεί να υπερασπιστεί τα σύνορά της, εξ ορισμού δεν είναι πλέον κράτος αλλά απλώς μια περιοχή. Δηλαδή, με την προσήλωσή της για αναζήτηση λύσης που θα προβλέπει αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων μόνο με ειρηνικά μέσα, η κυπριακή ηγεσία βασικά αυτοκαταργείται και καταργεί την Κυπριακή Δημοκρατία.

Για 46 χρόνια, ο κυπριακός λαός δεν αμφισβητεί το παραμύθι της ειρηνικής επίλυσης, που υποστηρίζει η ηγεσία του, όχι μόνο διότι δρα όπως οι συμμετέχοντες στα πειράματα κοινωνικής ψυχολογίας του Stanley Milgram, αλλά και επειδή αυτό το παραμύθι τον βολεύει. Σε απλές γραμμές, ένας απλός πολίτης σκέφτεται ως εξής: «Αφού μπορεί να βρεθεί λύση με ειρηνικά μέσα, αυτό σημαίνει ότι δεν χρειάζεται να αγωνιστώ και να θέσω τον εαυτό μου σε κίνδυνο».

Άρα, με το παραμύθι τής ειρηνικής επίλυσης ο λαός χάνει και τη θέλησή του για αγώνα. Αυτός είναι ένας από τους κυριότερους λόγους που ο κυπριακός λαός πάσχει από κρίση ταυτότητας. Είναι και ένας λόγος που υπάρχει τόση διαφθορά στην Κύπρο. Σε μια μάζα ανθρώπων χωρίς κοινή ταυτότητα, ο καθένας ενδιαφέρεται μόνο για το τομάρι του.

Η παγίδα για το ελληνικό και το κυπριακό έθνος

Τα πιο πάνω είναι οι κυριότεροι λόγοι που οι Κύπριοι νιώθουν ότι δεν ζουν σε κράτος αλλά σε μια “μπανανο-δημοκρατία”, όπως οι ίδιοι το θέτουν. Ο λαός παρατηρεί ότι τα τουρκικά γεωτρύπανα παραβιάζουν την κυπριακή ΑΟΖ και το κράτος δεν μπορεί να τα σταματήσει. Νιώθει ότι η χώρα του δεν μπορεί να υπερασπιστεί τα σύνορά της. Άρα είναι σαν να μην υπάρχει κράτος που να μπορεί να προστατεύσει τους πολίτες και τα συμφέροντά τους.

Δυστυχώς, πάρα πολλά πηγάζουν από την έλλειψη αμυντικής ικανότητας και ηθικού. Είναι κάτι που σιγά-σιγά διαβρώνει ένα κράτος και το οδηγεί προς διάλυση χωρίς να ηττηθεί σε πόλεμο, χωρίς καν να πέσει σφαίρα. Αν θέλεις να ζεις στην ειρήνη, δυστυχώς πρέπει πάντα να ετοιμάζεσαι για πόλεμο. Αυτή είναι η στυγνή πραγματικότητα του πλανήτη σήμερα.

Με παρόμοιο τρόπο επηρεάζεται και ο ελληνικός λαός. Συμβάντα όπως η κρίση στα Ίμια, το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν τολμά να καταρρίψει τα τουρκικά αεροπλάνα που παραβιάζουν τον εθνικό εναέριο χώρο, το γεγονός ότι δεν τολμά να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια, διότι φοβάται το casus belli κ.λπ., γενικά η πολιτική κατευνασμού της Τουρκίας από τις εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις (με λίγες εξαιρέσεις) κάνει τους Έλληνες να υποψιάζονται ότι η χώρα τους δεν μπορεί να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της.

Αυτό επηρεάζει αρνητικά το ηθικό του με τον ίδιο τρόπο που επηρεάζει τον ελληνοκυπριακό λαό. Μπορεί ο Μητσοτάκης να υποστηρίζει ότι η εγκράτεια είναι αγαθόν, αλλά πρέπει να θυμηθεί και το “παν μέτρον άριστον”. Κάποια στιγμή η Ελλάδα πρέπει να υπερασπιστεί τα δίκαιά της. Όλα αυτά πηγάζουν από την άρνησή μας ως έθνος να δούμε την πραγματικότητα και την επιμονή μας να ζούμε με αυταπάτες.

Δυστυχώς, η σημερινή πραγματικότητα είναι ότι κάθε κράτος χρειάζεται στρατιωτική δύναμη για να μπορεί να φυλάει τα σύνορά του και να διεκδικεί τα συμφέροντά του. Χρειάζεται πολίτες που να είναι έτοιμοι να αγωνιστούν για το καλό του συνόλου και για τα δίκαια της χώρας τους. Αν ένας λαός προσπαθήσει να αντιμετωπίσει τα προβλήματά του βασισμένος σε ψευδαισθήσεις, θα ηττηθεί.

Οι διεθνείς νόμοι χωρίς δύναμη επιβολής, ο κατευνασμός, τα ψηφίσματα, τα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης, τα παρακάλια, οι διαδηλώσεις και τα όνειρα από μόνα τους δυστυχώς δεν μπορούν να υπερασπιστούν ένα κράτος. Στην περίπτωση της Κύπρου, ηγεσία και λαός έχουν βολευτεί με το παραμύθι της λύσης μέσω των διακοινοτικών συνομιλιών, στο οποίο αυτοπαγιδεύονται και αυτοκαταργούνται.

Η αδιέξοδη πολιτική του κατευνασμού

Είναι πραγματικά ντροπή το γεγονός ότι, για 46 χρόνια, ένα μεγάλο κομμάτι του Ελληνισμού είναι υπό κατοχή. Αντί ως έθνος να ετοιμαστούμε στρατιωτικά ούτως ώστε να αποτρέψουμε επέκταση της κατοχής –και αν ποτέ υπάρξει ρεαλιστική δυνατότητα να απελευθερώσουμε τα κατεχόμενα να το πράξουμε– προτιμούμε να αποποιούμαστε των ευθυνών μας με αφελή παραμύθια. Η κυπριακή ηγεσία αυτό έπρεπε να υπενθυμίζει στην κάθε ελληνική κυβέρνηση, αντί να ενθαρρύνει περαιτέρω την κατευναστική πολιτική της Ελλάδος.

Όταν το εβραϊκό έθνος, που είναι πληθυσμιακά παρόμοιο με το ελληνικό μπορεί να αντιμετωπίσει τους πετρελαιοπαραγωγούς Άραβες, που είναι πληθυσμιακά περισσότεροι και από τους Τούρκους, τότε σημαίνει ότι υπάρχει τρόπος. Φτάνει να αφήσουμε τις αυταπάτες κατά μέρος. Ας διδαχθούμε από τις μεθόδους που χρησιμοποιεί το Ισραήλ.

Η διαφορά του Ισραήλ με την Ελλάδα είναι ότι το πρώτο δεν έχει την ευχέρεια να ζει με ψευδαισθήσεις, αφού συνεχώς ζει με τον κίνδυνο επιθέσεων. Ο πόλεμος είναι μια συνεχής πραγματικότητα που δεν μπορεί να αποφύγει. Αντίθετα, ο Ελληνισμός απαρνείται την πραγματικότητα. Ζει σε έναν ουτοπικό κόσμο αυταπατών. Πιστεύει πως όταν επικαλεστεί το διεθνές δίκαιο θα τρέξει η διεθνής κοινότητα να το επιβάλει! Οι ελληνικές κυβερνήσεις σε κάθε κρίση κατευνάζουν προσωρινά τον εχθρό. Τέτοιες στρατηγικές, όμως, σιγά-σιγά δυσχεραίνουν τη θέση της Ελλάδας και οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στη ήττα ενός ιστορικού έθνους.