Ο “Αττίλας ΙΙΙ” υπογραμμίζει το κενό εθνικής στρατηγικής

Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις, που ο χρόνος φαίνεται να μην κυλά. Μία από αυτές είναι το Κυπριακό ζήτημα. Σαράντα πέντε χρόνια μετά τη μαύρη επέτειο της τουρκικής απόβασης (επιβίβασης) και της θηριωδίας του Αττίλα στο μαρτυρικό νησί της Αφροδίτης, οι συνθήκες διχοτόμησης παραμένουν στο ακέραιο. Παρουσιάζουν μάλιστα και επιδείνωση. Ο “Αττίλας ΙΙΙ” είναι εδώ και καιρό στην κυπριακή ΑΟΖ.

Η αιτία για αυτή τη μεγάλη εθνική καταστροφή ήταν τα ολέθρια διαχρονικά λάθη των ελληνικών πολιτικών ηγεσιών, ο άθλιος ρόλος της Βρετανίας, με τον επίμονο στόχο της της διαίρεσης του νησιού, με αποκορύφωμα τον ηλίθιο και προδοτικό ρόλο της Χούντας των Συνταγματαρχών. Σε όλη αυτή την περίοδο, η λαβωμένη Κύπρος διέπρεψε οικονομικά και έγινε μέλος της ΕΕ ως Κυπριακή Δημοκρατία, χωρίς όμως ποτέ να μπορέσει να λύσει το ακανθώδες πρόβλημα της διαίρεσης και της τουρκικής κατοχής, παρά τα αρχικά ψηφίσματα του ΟΗΕ.

Όλα αυτά τα χρόνια απουσίαζε μια σοβαρή εθνική στρατηγική, που θα είχε ως στόχο την συνεχή διεθνοποίηση του Κυπριακού και το επίμονο αίτημα εφαρμογής του διεθνούς δικαίου και των αυτονόητων ρυθμίσεων για όλα τα σύγχρονα δημοκρατικά κράτη. Σημειωτέον ότι, σήμερα στη Λευκωσία παραμένει ενεργό το μοναδικό τείχος διαίρεσης σε όλη την Ευρώπη. Αντιθέτως, υποδόρια και συστηματικά υπήρξε από τις κατώτερες των περιστάσεων ηγεσίες στην Ελλάδα και στην Κύπρο, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων (Ανδρέας Παπανδρέου και Τάσσος Παπαδόπουλος), αποδοχή της ήττας. Έτσι, χάθηκε το ηθικό πλεονέκτημα και δόθηκε έμμεση νομιμοποίηση στον Αττίλα.

Οι υποτελείς πολιτικοοικονομικές ελίτ της Αθήνας και της Λευκωσίας μετέτρεψαν ένα κορυφαίο διεθνές πρόβλημα εισβολής και κατοχής σε ένα διμερές εσωτερικό ελληνοτουρκικό πρόβλημα. Η πολιτική τους ευθύνη είναι τεράστια και δεν μπορεί να καλυφθεί μέσα από τους μηχανισμούς ελέγχου της κοινής γνώμης, τους «έγκριτους» αναλυτές κ.λπ., που προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν μας απομένει τίποτε άλλο από το να πιούμε αυτό το πικρό ποτήρι, νομιμοποιώντας τις πάγιες στρατηγικές διεκδικήσεις της Τουρκίας στην ευρύτερη περιοχή.

Άλμπουμ με συνεχείς υποχωρήσεις

Η ιστορία του Κυπριακού από το 1974 έως σήμερα, είναι ένα άλμπουμ με συνεχείς υποχωρήσεις της ελληνικής κυπριακής πλευράς, στην λογική ότι προσφέροντας κάποια “δώρα” στην Τουρκία, αυτή θα συνεργάζονταν για εξεύρεση λύσης, πλην όμως η λύση δεν επιτεύχθηκε. Αντίθετα, αυτή η τακτική εξώθησε την Τουρκία να ξεπεράσει κάθε όριο ανοχής επιθετικότητας με αποκορύφωμα τον νέο “Αττίλα ΙΙΙ”, εντός της ΑΟΖ της Κύπρου με την αποστολή του γεωτρύπανου “Πορθητής”.

Οι Ελληνοκύπριοι αντιστάθηκαν στις πολυποίκιλες πιέσεις του διεθνούς παράγοντα και των εσωτερικών δυνάμεις. Απέρριψαν το εκτρωματικό σχέδιο Ανάν, το οποίο οδηγούσε στη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και στη δημιουργία συνομοσπονδίας, κομμένης και ραμμένης στα μέτρα της Άγκυρας. Με αυτό το σχέδιο η Τουρκία επιτύγχανε αφενός να κατοχυρώσει τα παράνομα κεκτημένα της από την εισβολή του 1974, αφετέρου να μπορεί, μέσω της χαλαρής κεντρικής κυβέρνησης, να ασκεί και τον πολιτικό έλεγχο στο ελεύθερο κομμάτι της Μεγαλονήσου. Παρά την απόρριψη του σχεδίου Ανάν, δεν υπήρξε στη συνέχεια απεγκλωβισμός από αυτή την μακρόσυρτη και αδιέξοδη εμμονή στη λεγόμενη “διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία”, η οποία, αντικειμενικά, αποδείχθηκε ότι αποτελεί την κερκόπορτα για επιβολή συνομοσπονδίας.

Στη νέα συνάντηση της λεγόμενης πενταμερούς (τρεις εγγυήτριες δυνάμεις και οι δύο κοινότητες της Κύπρου, χωρίς δηλαδή την παρουσία της Κυπριακής Δημοκρατίας) η Τουρκία προσέρχεται με μοναδικό στόχο τη συνομοσπονδία. Δεν έχει μάλιστα τεθεί ως προϋπόθεση η πρότερη αποχώρηση των τουρκικών γεωτρυπάνων που προσβάλλουν την κυπριακή ΑΟΖ. Αποτελεί κι αυτό μια ακόμα πτυχή της τακτικής που ακολουθεί η ελληνική πλευρά. Τακτικής που στηρίζεται στην πεπατημένη της ηττοπάθειας και στην αδυναμία εξόδου από αυτό το εσφαλμένο πλαίσιο συζητήσεων.

Ενόψει αυτής της θλιβερής πραγματικότητας απαιτείται η συγκρότηση μιας νέας εθνικής στρατηγικής του Ελληνισμού, που θα λαμβάνει υπόψη τις γεωπολιτικές ανακατατάξεις στην περιοχή, τον πραγματικό συσχετισμό δυνάμεων και την υπέρβαση των δύο αντιτιθέμενων ιδεολογημάτων. Σύμφωνα με τον κορυφαίο στοχαστή Παναγιώτη Κονδύλη, αυτές τα δύο ιδεολογήματα, δηλαδή «τα ασαφή και αποδυναμούμενα στοιχεία ενός γηγενούς εθνικισμού και τα εξίσου ασαφή, αλλά ενισχυόμενα αναμασήματα ενός ξενόφερτου ειρηνισμού και οικουμενισμού», παρακωλύουν την κατάστρωση και την εφαρμογή μιας νηφάλιας εθνικής στρατηγικής.

Νέα στρατηγική

Αυτή η εθνική στρατηγική θα πρέπει να έχει ως πυρήνα το αξίωμα ότι οι γεωπολιτικές παράμετροι και τα εθνικά συμφέροντα καθορίζουν την εξωτερική πολιτική και όχι το παρελθόν, η φυλή και ο πολιτισμός. «Η εθνική στρατηγική δεν είναι ούτε ’’δεξιά’’, ούτε ’’αριστερή’’, ούτε ’’εθνικιστική’’, ούτε ’’διεθνιστική’’, είναι τα πάντα ανάλογα με τις επιταγές της συγκεκριμένης κατάστασης. Αλίμονο στη χώρα και στην πολιτική της ηγεσία, αν ερμηνεύει την συγκεκριμένη κατάσταση με βάση ’’δεξιές ή αριστερές προτιμήσεις αντί να προσαρμόζει τις προτιμήσεις στην κατά το δυνατόν ψυχρή ερμηνεία της συγκεκριμένης κατάστασης’’. Κάθε εθνική στρατηγική εφόσον περιορίζεται στον σχεδιασμό, των εκάστοτε επιθυμητών εξελίξεων είναι καταδικασμένη, σε μονομέρεια και δυσκαμψία, δηλαδή σε εθνικό αδιέξοδο» (Π. Κονδύλης, «Ιδεολογίες και Εθνική Στρατηγική», Ιανουάριος 1998, Το Βήμα).

Για το Κυπριακό, προϋπόθεση της λύσης είναι η πλήρης διεθνοποίησή του. Αυτή δε, πρέπει να στηρίζεται στις ακόλουθες αρχές, που είναι σύμφωνες με τον Καταστατικό Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών.

• Πρώτον: Η Κύπρος πρέπει να είναι ενιαία, ανεξάρτητη και κυρίαρχη με την αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής και των εποίκων, και όχι συγκεκαλυμμένη αποικία ή προτεκτοράτο ξένων δυνάμεων.
• Δεύτερον: Θα πρέπει να εφαρμοστούν οι βασικές δημοκρατικές αρχές της συγκρότησης των σύγχρονων κρατών, που είναι η λαϊκή κυριαρχία και η δημοκρατική αρχή της πλειοψηφίας, με παράλληλη απόλυτη προστασία όλου του πληθυσμού της Κυπριακής Δημοκρατίας, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, και ως τέτοια αυτονόητη πράξη είναι η επιστροφή όλων των προσφύγων Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων στα σπίτια τους.

Μόνο έτσι μπορεί να υπάρξει “Ιθάκη” στη σύγχρονη “Οδύσσεια” της Κύπρου, που ξεκινάει από την αγγλική αποικιοκρατία, τη Συνθήκη της Ζυρίχης, την απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας από τη Χούντα των Αθηνών, την προδοσία του 1974 με την εισβολή και κατοχή, την καταπάτηση των νομίμων δικαιωμάτων και των δύο κοινοτήτων και την πρόσφατη προσβολή της ΑΟΖ από τον “Αττίλα ΙΙΙ”.

Τέλος, κρίσιμη προϋπόθεση αποτελεί η συμπεριφορά και ο ρόλος της Ελλάδας. Αυτή οφείλει να συμπαρασταθεί έμπρακτα στην Κύπρο, γιατί η άποψη ότι η Ελλάδα και οι Έλληνες πρέπει να είναι παρατηρητές και απλοί συμπαραστάτες εκ του μακρόθεν είναι ανιστόρητη και επικίνδυνη. Κι αυτό, γιατί στην Κύπρο χτυπάει η καρδιά του Ελληνισμού και δοκιμάζεται η αντοχή του. Οποιαδήποτε αρνητική εξέλιξη και αποδοχή νέων τετελεσμένων, θα σημάνει μαθηματικά υποχώρηση και στα άλλα εθνικά μέτωπα, δηλαδή στο Αιγαίο και στην Θράκη, που αποτελούν στόχο της αναθεωρητικής και επικίνδυνης σήμερα Τουρκίας.