Οι γιορτές ως ιερές συμπαντικές στιγμές…

Οι ετήσιες γιορτές κάθε καιρού, κάθε πολιτισμού και τόπου… Εορτές στοιχισμένες σε Ισημερίες και Ηλιοστάσια… Σε κάθε καιρό και τόπο, σε κάθε πολιτισμό, το πέρασμα από την μια εποχή στην άλλη, οι αφετηρίες των εποχών υπήρξαν άρρηκτα δεμένες με τη “νέα σπορά” και το “νέο θερισμό-τον τρύγο”. Αλλά και τα περάσματα από έναν πολιτισμό σε έναν άλλο, μια νέα πολιτισμική σπορά συνδυάστηκε ή συνδυάζεται με μια τέτοια χρονική στιγμή…

Αυτές  είναι  σημαντικές στιγμές  της  φοράς της μάνας Γης γύρω από τον πατέρα Ήλιο, αλλά και στιγμές άρρηκτα δεμένες με την καρποφορία της μάνας Γης. Καρποφορία  που μέχρι χθες την θεωρούσαμε δεδομένη. Καρποφορία αναγκαία για την συνέχεια της ζωής Στιγμές που έχουν σφραγίσει ανεξίτηλα την Τέχνη και την πίστη, κάθε Θρησκεία, την Μυθολογία, τον συμβολισμό, τις επιστήμες κάθε λαού, από την γεωργία μέχρι την αστρονομία.

Σφράγισαν την κατανομή του χρόνου, σε  χρόνο της εργασίας, της ανάπαυσης και χρόνο αναψυχής. Θεμελίωσαν την κοσμοαντίληψη της αιώνιας αναγέννησης και αιώνιας επιστροφής. Θεμελίωσαν πολιτισμούς στηριγμένους στην παραδοχή του αναπότρεπτου ερχομού της άνοιξης και της Περσεφόνης. Σε μια τέτοια συμπαντική στιγμή, στην Εαρινή Ισημερία του 1800, στις 21 Μαρτίου, ιδρύεται η Επτάνησος Πολιτεία, ως η Εαρινή Ισημερία του σύγχρονου Ελληνισμού.

Ζωή  χωρίς ιερές στιγμές

Η αποξένωση από  αυτού του είδους την πρόσληψη, την σχέση, την βίωση των εορτών με τον συμπαντικό χρόνο, προφανώς δεν στερεί την  Φύση από τους νόμους της και τους ρυθμούς της. Στερεί την δικιά μας ζωή και ύπαρξη από την κυκλική αντίληψη του χρόνου, από τον συντονισμό με τους ρυθμούς αυτού του χρόνου και του κόσμου. Οδηγεί και εθίζει την ζωή μας σε μια γραμμική και επίπεδη πρόσληψη και βίωση του χρόνου.

Σε ένα χρόνο χωρίς “σημαντικές στιγμές”, χωρίς έξοδο από τον ζυγό της καθημερινής συνήθειας, της καθημερινής ανάγκης, σε ένα επίπεδο χρόνο, χωρίς έντονη ανάπαυλα, χωρίς έντονη ανάταση και ευκαιρία αναστοχασμού. Σε ένα χρόνο που δεν ενέχει την ιδέα και την προοπτική της αναγέννησης, δεν ενέχει την ιδέα και την προοπτική της ανάστασης. Σε έναν χρόνο χωρίς σημαντικές γιορτές, έναν χρόνο αλλά και μια ζωή χωρίς ιερές στιγμές.