Προσεχώς και πιστοποιητικά “δικαιωματικών φρονημάτων”;

Διαβάζοντας κανείς προσεχτικά τα έντυπα των μεγαλοεπιχειρηματιών Βαγγέλη Μαρινάκη (“ΒΗΜΑ”, “ΝΕΑ” κ.α.) και Γιάννη Αλαφούζου (“Καθημερινή”) διαπιστώνει πολύ εύκολα πως ο κίνδυνος να μετατραπεί η χώρα μας από “δημοκρατικό κράτος” σε “κράτος φρονημάτων” είναι πλέον υπαρκτός – και μάλιστα με αρκετές ομοιότητες με το μετεμφυλιακό. Σε όλα τα πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά θέματα επικρατεί και υποστηρίζεται ποικιλοτρόπως εδώ και αρκετό καιρό η “ενιαία σκέψη”, βεβαίως με τις σχετικές αποχρώσεις και διαφορετικό ύφος, όμως ως συμπληρωματικές και όχι ως αντίθεση.

Όμως, αυτό που είναι ακόμα πιο επικίνδυνο, είναι ότι παντού αιωρείται η απειλή ότι όλοι όσοι θα τολμούν ν΄ αντιδρούν ή και ν΄ απορρίπτουν την συστημική “σωστή σκέψη” και τη ορθοπολιτική “σωστή γλώσσα”, πρέπει να λοιδορούνται, να υποτιμούνται, να δυσφημούνται και να εκφοβίζονται ποικιλοτρόπως, έτσι ώστε να περιστρέφονται τελικά οικειοθελώς στην “σπείρα” της σιωπής και της απομόνωσης. Κάτι που ήδη γίνεται με τη χρήση διάφορων επιθετικών, προσβλητικών και απαξιωτικών “κοσμητικών” επιθέτων και αφορισμών πολιτικού περιεχομένου, ακόμα και με προσφυγή σε συνωμοσιολογικά στοιχεία και οφθαλμοφανή ψεύδη.

Πρόκειται ακόμη και για μια ευθεία επίθεση στο φιλελεύθερο κράτος δικαίου, από τους ίδιους (νεοφιλελέδες και σοσιαλφιλελέδες) που επικαλούνται τον φιλελευθερισμό, με πλήρη εργαλειοποίηση ή και αλλοίωση της γλώσσας και των εννοιών. Με αποτέλεσμα κάθε πολίτης να θεωρείται ύποπτος εξτρεμιστικών απόψεων κι εκτός συστήματος, επειδή απλά δεν αποδέχεται την κυρίαρχη άποψη των ελίτ, (π.χ. τον δικαιωματικό ολοκληρωτισμό, τη Συμφωνία των Πρεσπών, την ανατροπή των παραδοσιακών αξιών της κοινωνίας, την “σωστή πλευρά της ιστορίας” κ.α.) και ακόμα χειρότερα την κριτικάρει ή και την αντιμάχεται.

Μάλιστα, ελεύθερος χώρος δεν πρέπει να υφίσταται ούτε καν για το μη πολιτικό, αλλά, ει δυνατόν, ούτε καν για τη γλώσσα που ξέρουμε και μιλούμε στον ιδιωτικό μας χώρο…