Ψευτοδικαιωματιστές και προσφυγοπατέρες

Όσοι κάνουν “πολιτική” με τη λογική του άσπρου-μαύρου, οι ξεμωραμένοι ουτοπιστές, οι ψευτοδικαιωματιστές, οι προσφυγοπατέρες και οι λοιποί τραπεζορρήτορες, είναι λογικό τα τραγικά διλήμματα να μη τα βλέπουν. Μόνο η Αντιγόνη έχει δίκιο, ποτέ ο Κρέων. “Ηθική της ευθύνης” δεν υπάρχει, μόνο “ηθική του φρονήματος”. Αν η πραγματικότητα δεν στέργει τις ιδεοληψίες μας, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.

Στο τέλος όλοι αυτοί καταντούν αναπόφευκτα “χρήσιμοι ηλίθιοι” με την έννοια του Λένιν, παραπαίδια των δουλεμπόρων και γιουσουφάκια του Ερντογάν, γίνονται από μόνοι τους το δεξί χέρι της Ακροδεξιάς που υποτίθεται ότι αντιμάχονται. Στο όνομα μάλιστα του “διεθνισμού” τους φτάνουν οι ίδιοι να διαλύουν στα εξ ων συνετέθη την μόνη άξια λόγου πολυεθνική συμπολιτεία που κατόρθωσε να οικοδομήσει ο μεταπολεμικός κόσμος.

Αυτό, όμως, ουδόλως τους απασχολεί. Το κομμάτι τους να κάνουν! Να κρατήσουν την ιδεολογική τους καθαρότητα, αυτή είναι η προτεραιότητά τους, τσεπώνοντας ενίοτε και τα αργύρια της μπίζνας που έχει στηθεί γύρω της. Και, κυρίως, να μας μοστράρουν την ηθική τους υπεροχή, σ’ εμάς τους “ανάλγητους”, τους “απάνθρωπους”, τους αισχρούς πραγματιστές.

Αν ξεφύλλιζαν καμιά ιστορία, όλοι αυτοί οι κοκορόμυαλοι θα ήξεραν τώρα ότι τις μεγαλύτερες σφαγές που έχει γνωρίσει ο κόσμος, στους ομοϊδεάτες τους τις “χρωστάμε”, στους πούρους ιδεολόγους, στους καθαρούς πιστούς του απόλυτου πρωτείου της απολύτου ηθικής. Από τους θρησκευτικούς πολέμους της ύστατης Αρχαιότητας ώς τις μαζικές εκκαθαρίσεις των ολοκληρωτισμών του 20ού αιώνα, όσοι πήγαν να σώσουν οριστικά τον κόσμο, να καταργήσουν τάχα μου τη βία, τη δυστυχία και την εκμετάλλευση, πάντοτε με τη βλακεία τους έδιναν σε κάποιους άλλους τη μάχαιρα ώστε να σφάζουν κατά το δοκούν.

Στοιχείο ανεκρίζωτο

Όμως η βία είναι στοιχείο ανεκρίζωτο από την ανθρώπινη φύση. Και έρχονται στιγμές, οι τραγικές στιγμές της ιστορίας, οπότε πρέπει κανείς να διαλέξει. Ποιον θα προστατεύσει, σε ποιον θα σταθεί – στον εαυτό του ή τον άλλον, στους οικείους του ή τους ξένους, τους απέναντι, που ενδέχεται, ναι, να είναι εξίσου αθώοι.

Ατομικά έχει κανείς το ελεύθερο να κάνει ό,τι γουστάρει. Μπορεί να στρέψει και το άλλο μάγουλο στον κόλαφο, να προτείνει τον λαιμό του στην καρμανιόλα και να αγαλλιά από πάνω που θα προβιβαστεί έτσι στις τάξεις των νεκρών ‒ και των αγγέλων. Συλλογικά, όμως, κανείς κερατάς ιδεολόγος, κανείς μασκαράς πολιτικάντης δεν έχει το ελεύθερο να παρακινεί έναν ιστορικό λαό να αυτοχειριαστεί!

Το ιερότερο δικαίωμα, όχι της έννομης τάξης, που είναι κατασκεύασμα πρόσκαιρο, αλλά της ίδιας της κοσμικής τάξης, που είναι το άλλο όνομα της ζωής, είναι το δικαίωμα της άμυνας. Όταν ένας παρανοϊκός, τρομοκράτης ή δικτάτορας, στέλνει καταπάνω σου ένα αεροσκάφος γεμάτο εκρηκτικά, το καταρρίπτεις, ακόμη κι αν είναι γεμάτο αμέτοχους επιβάτες.

Και όχι, μια τέτοια άμυνα δεν σε κάνει απάνθρωπο. Σε κάνει άνθρωπο. Πρόσωπο τραγικό, δηλαδή, που κατανοεί ότι η απόλυτη δικαιοσύνη υφίσταται μόνο στα όνειρα των αλαφροΐσκιωτων και στους φετφάδες των υποκριτών. Και ότι την επιβίωσή σου πρέπει να είσαι αυτοκαταστροφικός για να την εμπιστευθείς στα μανιφέστα των ιδεοληπτικών και στις καλές προθέσεις των ηλιθίων.