Τί είναι και τί δεν είναι Ακροδεξιά – Φασισμός δια πάσαν νόσον...

Η Πολιτική Επιστήμη ορίζει το περιεχόμενο των όρων που χρησιμοποιούμε στον πολιτικό διάλογο (θα εστιάσουμε στον ορισμό Ακροδεξιά) ώστε η Δημοκρατία να προφυλάσσεται από την ασυνεννοησία και τον εκφυλισμό της σε χαοτική Βαβέλ. Το μεγαλύτερο πρόβλημα, λοιπόν, στην ελληνική πολιτική συζήτηση μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο είναι η κατάχρηση των εννοιών: η Δεξιά αποκαλούσε συλλήβδην “κομμουνιστές” όσους δεν ανήκαν στους ψηφοφόρους της, ενώ η Αριστερά “φασίστες” όσους δεν ενστερνίζονταν τις ιδέες της.

Έτσι ο ελεύθερα σκεπτόμενος, ο κριτικά εκφραζόμενος, ο έχων ανεξάρτητη συνείδηση, ο μη δεδομένος ψηφοφόρος, ο μη εντασσόμενος σε κομματικό μαντρί και μη δεχόμενος κομματική ταμπέλλα δίκην σαρδέλας σε κονσέρβα, για τους μεν ήταν “εαμοβούλγαρος” ή και “εθνικά ύποπτος συνοδοιπόρος”, ενώ για τους δε ήταν “ακροδεξιός-φασίστας”.

Μετά την Μεταπολίτευση, η μετεξελιχθείσα αριστερή διανόηση στοχοποίησε τους μη ελεγχόμενους από αυτήν ως «εθνικιστές», «φασίστες», «σωβινιστές», «ρατσιστές» και «ακροδεξιούς», ονομασίες που εκτοξεύονταν αμετροεπώς επί δικαίων και αδίκων με εντυπωσιακή ευκολία, επιπολαιότητα και εχθροπάθεια. Και φυσικά η εκτόξευση αυτής της ιδεολογικής ιλύος εξυπηρετούσε ταυτόχρονα και άλλους, παράλληλους σκοπούς, όπως την κατοχύρωση ιδεολογικού μονοπωλίου, τον έλεγχο συγκεκριμένων χώρων, όπως ο συνδικαλισμός και τα κρατικά πανεπιστήμια.

Στην καταχρηστική υιοθέτηση αυτών των όρων προσεχώρησε και η επεκταθείσα και στον χώρο της Κεντροδεξιάς πολυπολιτισμική σχολή. Η οποία στοχοποίησε ως “ακροδεξιό” κάθε πολίτη αντίθετο στην επιβολή της εκάστοτε συστημικής αντίληψης, από τους αντιεμβολιαστές, μέχρι τους αντιθέτους στην Συμφωνία των Πρεσπών και από το φιλακόλουθο πλήρωμα της Εκκλησίας, μέχρι τους επικριτές της φαεινής ιδέας της επίλυσης των ελληνοτουρκικών διαφορών μέσω προσφυγής στην Χάγη με ανοιχτή ατζέντα. Δηλαδή στοχοποίησε και την κοινή λογική.

Αντιστρόφως, τα διάφορα αντισυστημικά σχήματα, ομάδες, γκρουπούσκουλα που κινούνται σε μεγάλους αριθμούς στο περιθώριο του πολιτικού συστήματος μετά την εθνική χρεωκοπία του 2010, είτε στον χώρο της Δεξιάς είτε στον χώρο της Αριστεράς, στοχοποίησαν τους οπαδούς των κομμάτων εξουσίας ως “νενέκους”, “γερμανοτσολιάδες”, “πράκτορες της παγκοσμιοποίησης” κλπ, διεκδικώντας για τον εαυτό τους το μονοπώλιο της ιδιότητας του πατριώτη ή του δημοκράτη, ανάλογα με την περίπτωση. Λες και η μεγάλη πλειοψηφία των απλών Ελλήνων πολιτών, ασχέτως του τι επιλέγουν να ψηφίσουν σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, δεν είναι δημοκράτες και δεν είναι πατριώτες.

Τα χαρακτηριστικά της Ακροδεξιάς

Επικεντρωνόμαστε στο ζήτημα της Ακροδεξιάς. Αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψις. Σύμφωνα, λοιπόν, με την Πολιτική Επιστήμη, η Ακροδεξιά είναι ένας χώρος που χαρακτηρίζεται συνδυαστικά από:

Την απέχθεια προς τον κοινοβουλευτισμό και την δημοκρατία.
την ροπή προς την βία.
Τον επιθετικό εθνικισμό και ρατσισμό (δηλαδή την απέχθεια, την υποτίμηση και το μίσος προς τα άλλα έθνη).
Τον αντισημιτισμό.
Τον θαυμασμό προς απολυταρχικά και ολοκληρωτικά πολιτεύματα και δικτάτορες.

Έτσι, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι ακροδεξιό υπήρξε το κίνημα του πατέρα Λεπέν στην Γαλλία, τα διάφορα νεοναζιστικά μορφώματα στην Δυτική Γερμανία και στην Αυστρία, οι νεοφασίστες στην Ιταλία, οι Γκρίζοι Λύκοι στην Τουρκία, η ΕΠΕΝ (νοσταλγοί της δικτατορίας της 21ης Απριλίου) και η Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα. Αντιθέτως, στην ακροδεξιά δεν ανήκουν το κόμμα του Ορμπάν στην Ουγγαρία, ο Τραμπ στις ΗΠΑ και τα διάφορα αντιμεταναστευτικά κόμματα στην Ευρώπη.

Αυτά όλα τα κόμματα δεν επιδιώκουν να επιβάλουν δικτατορία η ολοκληρωτικό καθεστώς, ούτε άλλωστε υφίστανται σχετικά τεκμήρια ώστε να εξαχθεί ετυμηγορία περί του αντιθέτου σε μία δίκη προθέσεων. Αυτά τα κόμματα πράγματι αντιτίθενται στην μαζική εισβολή λαθρομεταναστών από τον Τρίτο Κόσμο, που θα επιφέρει σύμφωνα με την εκτίμησή τους (και όχι μόνον την δική τους, αλλά και πολλών σοβαρών συστημικών αναλυτών) κατάρρευση της κοινωνικής συνοχής και του πολιτισμού των δυτικών κοινωνιών.

Ούτε δικτατορία εξήγγειλαν, ούτε αντισημίτες είναι, ούτε μιλίτσιες δημιούργησαν, ούτε θαυμάζουν τον Χίτλερ. Θεωρούν μάλιστα το ακριβώς αντίθετο: ότι η αστική δημοκρατία δυτικού τύπου, τα ανθρώπινα δικαιώματα και η συνολική αντίληψη του Διαφωτισμού θα χαθούν, αν αλλάξει η πληθυσμιακή-κοινωνική-πολιτισμική βάση του δυτικού γεωγραφικού χώρου.

Κατάχρηση στην Ελλάδα

Για να έρθουμε στην Ελλάδα, η εκτόξευση του χαρακτηρισμού “ακροδεξιός” συλλήβδην σε όποιον υπερασπίζεται τις παραδοσιακές κοινωνικές δομές, την ορθόδοξη παράδοση, την αντιμετώπιση της υπογεννητικότητας μέσω της προστασίας της οικογένειας, την προβλεπόμενη από το διεθνές δίκαιο αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης ώστε η χώρα μας να μην καταστεί αποθήκη δυστυχισμένων προσφύγων, την διαχείριση του τουρκικού αναθεωρητισμού με προσήλωση στην εθνική κυριαρχία και στο διεθνές δίκαιο της θάλασσας, αποτελεί όχι μόνον πλαστογραφία και διαστρέβλωση των εννοιών, αλλά και μηχανισμό διαβρωτικό της εθνικής ενότητας, της ελεύθερης έκφρασης και της δημοκρατίας.

Ο πατριωτισμός δεν είναι εθνικισμός, αλλά η ίδια η συνθήκη μίας υγιούς διεθνούς κοινωνίας. Η θρησκευτική συνείδηση συγκρατεί τον άνθρωπο από την κτηνωδία στον οποία ρέπει. Η οικογένεια αποτελεί θεμελιώδη θεσμό κοινωνικής συνοχής. Και το έθνος είναι η μόνη δυνατή βάση της δημοκρατίας και του κοινωνικού κράτους.

*Από τις Εναλλακτικές εκδόσεις κυκλοφορεί το βιβλίο του “Κοινοτισμός”