Το 1821 έμπνευση για μία νέα Μεγάλη Ιδέα

Με όχημα τις εγκληματικές κυβερνητικές ευθύνες συγκάλυψης της εθνικής τραγωδίας των Τεμπών, επήλθε το βίαιο άνοιγμα της “ντουλάπας με τους σκελετούς”, που έχουν σωρευθεί κατά την Μεταπολίτευση, την πιο ίσως ελπιδοφόρα ιστορική περίοδο της σύγχρονης νεοελληνικής ιστορίας, έφερε πλέον στο άμεσο προσκήνιο όλες τις στρεβλώσεις και τις παθογένειες της χώρας μας. Από το κράτος, που χαρακτηρίζεται από έντονο πελατειασμό, γραφειοκρατία και δραματική υστέρηση, το πολιτικό σύστημα που ξεκίνησε μετά την πτώση της χούντας με την ενεργή και δυναμική συμμετοχή των κομμάτων ως κρίσιμων πυλώνων στο δημοκρατικό πολίτευμα και κατέληξε σήμερα σε μια βαριά νοσηρή κομματοκρατία, την αέναη παρασιτική οικονομική ολιγαρχία με κύριο χαρακτηριστικό την έλλειψη εθνικής συνείδησης και τη διαπλοκή με το κράτος.

Και τέλος την κοινωνία που από την έντονη ριζοσπαστικοποίησή της μετά την πτώση της Χούντας και την ολόπλευρη συμμετοχή στα κοινά, με στόχο την αναβάθμιση της χώρας, μετατράπηκε σταδιακά σε ένα κατακερματισμένο άθροισμα εξυπηρέτησης των συμφερόντων της κομματικής εξουσίας με κύρια χαρακτηριστικά τον ιδιότυπο “μιθριδατισμό”. Ο τελευταίος φαίνεται ως ένα βαθμό να αποτινάσσεται με την ογκώδη λαϊκή συμμετοχή για την απόδοση της αλήθειας και της δικαιοσύνης στην ανείπωτη τραγωδία των Τεμπών.

Στη χώρα μας συνυπάρχουν και αλληλοσυμπλέκονται όλες οι διαχρονικές δομικές ελλείψεις και στρεβλώσεις του ιδιότυπου, “νόθου” περιφερειακού Ελληνικού καπιταλισμού, που ένα “αόρατο νήμα” τις διατηρεί αναλλοίωτες, από την ίδρυση του Νεοελληνικού Κράτους το 1830, έως σήμερα. Η Ελλάδα παρά το ισχυρό σοκ της χρεωκοπίας της το 2010, μετά την προηγηθείσα κίβδηλη ευημερία και του μνημονιακού οδοστρωτήρα της προηγούμενης δεκαετίας, αλλά και της συνεχιζόμενης μεταμνημονιακής κηδεμονίας, φαίνεται ξεκάθαρα ότι δεν εμφανίζει κανένα σημάδι αυτογνωσίας, αφού πορεύεται στον αυτόματο πιλότο του ιδίου με πριν ληστρικού παρασιτικού μοντέλου.

Η Ελλάδα χωρίς σχέδιο και χωρίς όραμα

Κανένα σχέδιο αλλαγής αυτού που οδηγεί στη χώρα σε νέα χρεωκοπία υφίσταται, ακόμα και ως θεωρητική σκέψη στο δημόσιο πολιτικό λόγο. Οι οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες μεγεθύνονται δραματικά υπέρ μιας μικρής κάστας συμφερόντων που απαρτίζουν την ελληνική παρασιτική οικονομική ολιγαρχία, η οποία συνεχίζει να αυξάνει προκλητικά τον πλούτο της, τη στιγμή που υπονομεύονται οι δημοκρατικοί θεσμοί και συρρικνώνονται απαράδεκτα οι κρίσιμες και απαραίτητες ασφαλιστικές δικλείδες για την επαρκή λειτουργία των βασικών υποδομών της χώρας (τρένα, πλοία, αεροπλάνα κλπ.).

Η χώρα αντιμετωπίζει δομικό πρόβλημα το οποίο επικαλύπτεται από τη ρηχή πολιτική αντιπαράθεση των υπαρχόντων κοινοβουλευτικών κομμάτων και του ελεγχόμενου συστήματος ενημέρωσης του λαού. Η πραγματικότητα είναι ότι βιώνει μια μακρά παρακμιακή πορεία που ξεκινά από την περίοδο της ύστερης Μεταπολίτευσης, της μνημονιακής επώδυνης κηδεμονίας και της σημερινής μεταμνημονιακής εποπτείας με τεράστιες ρωγμές στο κοινωνικό της ιστό και τρομακτικές στρεβλώσεις στη αέναη παρασιτική της οικονομία. Μια εκ των βασικών αιτίων αυτής της παρακμιακής πορείας της και ταυτόχρονα αποτέλεσμα αυτής είναι η δραματική υστέρηση των πολιτικών ηγεσιών και του πολιτικού προσωπικού εξουσίας και συνολικά η μετατροπή του πολιτικού συστήματός της ως παρεπόμενης θεραπαινίδας της παρασιτικής οικονομικής ολιγαρχίας και του διεθνούς παράγοντα.

Παρά τα επιτεύγματα και τις προσπάθειες του λαού μας στους δύο και πλέον αιώνες που μεσολάβησαν, η αντικειμενική απεικόνιση καταδεικνύει το ανολοκλήρωτο αυτής της Επανάστασης του 1821. Όχι μόνο δεν έγινε δυνατή η ένταξη στο ελληνικό Κράτος του συνόλου των ελληνικών εδαφών, αλλά υπήρξε τελικά και δραματική συρρίκνωση του μείζονος Ελληνισμού και η ταύτισή του στα πλαίσια του σημερινού ελληνικού Κράτους μετά την Μικρασιατική καταστροφή του 1922. Παράλληλα, το νεοελληνικό Κράτος δεν κατόρθωσε να μεταβληθεί σε ένα οικονομικά ισχυρό κράτος, που αποτελεί όρο της ανεξαρτησίας του στην πολύπαθη ευρύτερη περιοχή μας. Απόδειξη αυτού, η προηγηθείσα χρεωκοπία και η μεταμνημονιακή κηδεμονία, που σε συνδυασμό με την συνεχιζόμενη δημογραφική αιμορραγία απειλεί την εξαφάνισή του, την ώρα που η γειτονική Τουρκία φτάνει τα 100.000.000 κατοίκους.

Η Επανάσταση του 1821 είχε διπλό χαρακτήρα, αφενός την εθνική απελευθέρωση από τον οθωμανικό ζυγό, εξ’ ού και ο ρόλος της ως εθνεγέρτιας του μικρού αλλά ιστορικού έθνους των Ελλήνων, και αφετέρου την πολιτικοκοινωνική διάσταση της Ελευθερίας και της Ισότητας, όπως διατυπώθηκε από τον ακμάζοντα από τον 18ο αιώνα νεοελληνικό Διαφωτισμό, που εμποτίστηκε από τον ευρωπαϊκό Διαφωτισμό και από τις ριζοσπαστικές ιδέες της γαλλικής Επανάστασης.

Τυχόν αφαίρεση ή υποτίμηση του ενός στοιχείου έναντι του άλλου είναι βέβαιο ότι αποδομεί τον λαμπρό χαρακτήρα της. Περαιτέρω, είναι δεδομένο ότι ο εθνικοαπελευθερωτικός χαρακτήρας υπήρξε το πρωταρχικό και κύριο στοιχείο αυτής, καθόσον το κύριο καθήκον της ήταν η αποτίναξη του τουρκικού ζυγού και η δημιουργία ανεξάρτητου Κράτους, που θα απελευθέρωνε όλα τα εδάφη που κατοικούνταν από το ελληνικό στοιχείο. Δεν πρέπει όμως να παραγνωρίζονται οι κοινωνικές και ταξικές αντιθέσεις, που ενυπήρχαν οδηγώντας στους αλλεπάλληλους οδυνηρούς εμφύλιους πολέμους, σχεδόν λίγο μετά την έναρξη της.

Η ελπίδα του 1821

Παρά όμως τον αδιαμφισβήτητο εθνικοαπελευθερωτικό χαρακτήρα της, βρίσκεται αντιμέτωπη με μεγάλα τμήματα της ελληνικής “διανόησης”, που επιχειρούν μέσω της επιβολής ιδεολογικών προταγμάτων, να υποβαθμίσουν τον εθνικοαπελευθερωτικό χαρακτήρα αυτής και της φύσης της ως εθνογέρτιας επανάστασης, προβάλλοντας άλλοι τον ατομοκεντρικό χαρακτήρα, δηλαδή την ελευθερία του ατόμου έναντι της αυθαιρεσίας του Κράτους και όχι την ελευθερία του γένους από τον Οθωμανό δυνάστη και άλλοι που ακυρώνουν την μορφή της ως εθνεγέρτιας, ισχυριζόμενοι ότι το ελληνικό Έθνος δημιουργήθηκε μετά από αυτήν.

Παράλληλα, η πορεία της χώρας μας στο μονοπάτι της παρακμής συνδυάζεται και με την επικράτηση ενός ιδιότυπου νεοραγιαδισμού. Αυτός μάλιστα, εμφανίζεται από το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα εξουσίας, ως δήθεν προοδευτική θεώρηση των πραγμάτων και ως προοδευτική στάση έναντι του εθνικισμού, ο οποίος εξομοιώνεται δολίως με τον πατριωτισμό! Σημειωτέον ότι η στρεβλή αυτή αντίληψη έχει καταρριφθεί από τους σοβαρότερους σύγχρονους μαρξιστές φιλόσοφους, με προεξέχοντα τον Κονστάντσο Πρέβε στο “Το εθνικό ζήτημα στο κατώφλι του 21ου αιώνα”.

Για αυτόν τον λόγο, η Επανάσταση του 1821, που αποτελεί σημείο αναφοράς του Ελληνικού Έθνους, κάθε φορά, που οι συνθήκες απαιτούν τον επανακαθορισμό της πορείας του και την αναζήτηση τρόπων για την διόρθωση αυτής, πρέπει να παίξει σήμερα τον ρόλο του καταλύτη για την αναγκαία εθνική αφύπνιση. Και αυτό γιατί, αυτή ανέδειξε όλα τα ουσιαστικά προβλήματα που είχε να αντιμετωπίσει ο Ελληνισμός ως σύγχρονο Κράτος, πολλά εκ των οποίων, παραμένουν άλυτα, δίνοντας έτσι τον χαρακτήρα του ανολοκλήρωτου της Εθνικής Παλιγγενεσίας, που ξεκίνησε στις 25 Μαρτίου 1821.

Το νέο όραμα του σύγχρονου Ελληνισμού

Αυτό που προέχει σήμερα, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, για την ασθμαίνουσα Ελλάδα είναι ο αναστοχασμός και ο επανακαθορισμός της πορείας μας. Απαιτείται ένα νέο παραγωγικό πρότυπο με στόχο την ενδογενή παραγωγή, η ποιοτική και καθολική ενίσχυση της παιδείας, η ανάδειξη του πολιτισμού και η έμφαση στον πατριωτισμό και τις συλλογικές αξίες. Μόνο έτσι μπορεί να υπάρξει σμίκρυνση της απόστασης από τους στόχους της Επανάστασης του 1821, κάτι που πρέπει να είναι το νέο όραμα του σύγχρονου Ελληνισμού, μία σύγχρονη νέα Μεγάλη Ιδέα, ως εργαλείο ανάσχεσης των κινδύνων από την οικονομική και πνευματική καχεξία, τη δημογραφική συρρίκνωση και τον πάντοτε καραδοκούντα νέο-οθωμανικό κίνδυνο.

Η αντιμετώπιση της σημερινής σοβαρής κρίσης και έντονης ρευστότητας στο πολιτικό πεδίο, μπορεί να γίνει μόνο μέσα από την αναζήτηση της οδού προς την Ελληνική αυτοσυνείδηση, από ένα νέο Πολιτικό Υποκείμενο Αλλαγής που θα εκφράζει πραγματικά την Ελληνική κοινωνία, την οργή, αλλά και τις χαμένες ελπίδες της και θα αποτελείται από πολιτικό προσωπικό που δεν θα έχει σχέσεις με συμφέροντα του Κράτους και πολιτική λογική την κατάληψη της εξουσίας, ως αυτοσκοπό και προσωπικό – κομματικό “λάφυρο”.

Ενόψει αυτών των καταιγιστικών εξελίξεων απαιτείται η ενεργοποίηση των λαϊκών στρωμάτων και του κάθε ενεργού Έλληνα πολίτη για την δημιουργία αυτού του νέου Πολιτικού Υποκειμένου με πατριωτικά και δημοκρατικά χαρακτηριστικά, συνδυάζοντας εξίσου το εθνικό με το κοινωνικό και το πολιτικό στοιχείο, για την διαφύλαξη και ενδυνάμωση των δημοκρατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων του λαού, των εθνικών δικαιωμάτων και δυνατοτήτων της χώρας μας στον διεθνή χώρο, και εν τέλει την κατοχύρωση της εθνικής της ανεξαρτησίας, μέσα στους σημερινούς θρυμματισμένους καιρούς.