Το Έπος του ’40 έχει κάτι να μας πει για τους τωρινούς εθνικούς κινδύνους

Η συμπλήρωση των ογδόντα χρόνων από το μεγαλειώδες έπος του ’40, κατά το οποίο ο λαός μας προέταξε το “ΟΧΙ” υπέρ της ελευθερίας και της αξιοπρέπειάς του απέναντι στην επιβολή του ισχυρότερου, βρίσκει τη χώρα μας μπροστά σε μεγάλα προβλήματα και αδιέξοδα. Τα τεράστια προβλήματα της οικονομίας συνέχονται με τα μείζονα εθνικά θέματα, εξαιτίας της επιθετικότητας της νεο-οθωμανικής Τουρκίας, που αποτελεί πλέον δομική απειλή, διακόσια χρόνια μετά την εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση του 1821.

Οι συνθήκες αυτές μαζί με τα οξύτατα κοινωνικά προβλήματα εξαιτίας του μνημονιακού Λεβιάθαν και το τεράστιο δημογραφικό πρόβλημα της χώρας, συνθέτουν ένα ιδιαίτερα σκοτεινό ψηφιδωτό για το μέλλον του Ελληνισμού. Παράλληλα, σε όλο αυτό το διάστημα επήλθε υποδορίως και η υπονόμευση του αντιστασιακού χαρακτήρα του λαού μας.

Λαού που στις 28 Οκτωβρίου του 1940 ήρθη στο ύψος των ιστορικών περιστάσεων, ξεπερνώντας κάθε ιδεολογικό και πολιτικό φανατισμό, εμφύλιο διχασμό, προσωπικές φοβίες και ατομικά συμφέροντα, προτάσσοντας αποκλειστικά και μόνο την προστασία της ελευθερίας και αξιοπρέπειάς του ως έθνος ενάντια στο φασισμό.

Πρόκειται για ιστορική καταγραφή γιγαντιαίων διαστάσεων, αφού το “ΟΧΙ” της 28ης Οκτωβρίου απέναντι στον ισχυρότατο φασιστικό και ναζιστικό άξονα, αποτελούσε την εξαίρεση στον ευρωπαϊκό κανόνα της τότε περιόδου. Καθώς ελάχιστες ευρωπαϊκές κοινωνίες αντιστάθηκαν και πολέμησαν, ενώ οι περισσότερες πολέμησαν είτε τυπικά είτε συνθηκολόγησαν.

Γι’ αυτό και ο ελληνικός λαός είχε βαρύτατο τίμημα για την αντίσταση του αυτή, αφού κατά την περίοδο της κατοχής, οι ναζί προχώρησαν σε τοπικές γενοκτονίες και πλήρη διάλυση της παραγωγικής βάσης της χώρας. Η κάμψη αυτών των “αντιστασιακών αντανακλαστικών”, που χαρακτηρίζει την ιστορική μας διαδρομή, ως μικρού ιστορικού λαού, εξαιτίας της μετατροπής της χώρας μας σε “αποικία χρέους”, αποτελεί κρίσιμη παράμετρο για το παρόν και το μέλλον του Ελληνισμού.

Και αυτό γιατί, όπως ανέπτυξε Νίκος Σβορώνος, ο αντιστασιακός χαρακτήρας αποτελεί ένα εκ των κεντρικών διαχρονικών στοιχείων του λαού μας και διέπει το σύνολο της Νεοελληνικής Ιστορίας: «Είναι η προσπάθειά του να διαφυλάξει την ιδιαίτερη προσωπικότητα του σαν λαός». Η διαδικασία σταδιακής ανάπτυξης της εθνικής συνείδησης και συγκρότησης των μικρότερων ιστορικών λαών, προϋπέθετε την διεκδίκηση της πολιτικής τους ανεξαρτησίας και της οικονομικής και πολιτικής τους αυτονόμησης.

Από το έπος του ’40 στον εθνομηδενισμό 

««Μέσα από την πάλη ενάντια σε υπερεθνικές αυτοκρατορίες στην αρχή και, στη συνέχεια, ενάντια σε υπερεθνικά ιμπεριαλιστικά συγκροτήματα. Η αντιστασιακή αυτή διαδικασία ξεκινά από την Τουρκοκρατία, εκφράζεται στην Επανάσταση του 1821, και συνεχίζει όλον τον 19 ο αιώνα εναντίον των εξω-ελλαδικών δυνάμεων, που παίζουν πρωτεύοντα ρόλο στην μοίρα του Ελληνισμού. Κορυφώνεται με το «Έπος του ’40» και την εθνική και αντιφασιστική αντίσταση του 1940 – 1945 και την ΕΑΜική αντίσταση».

Αυτός ο αντιστασιακός χαρακτήρας, που χαρακτηρίζει ως διαχρονικός ιστός την Νεοελληνική Ιστορία, άρχισε να εμφανίζει ρωγμές κατά την περίοδο της “ύστερης μεταπολίτευσης”, όπου στο πλαίσιο του παρασιτικού καταναλωτικού μοντέλου και της “κίβδηλης” ευημερίας, ενδυναμώθηκε και ο λεγόμενος “εθνομηδενισμός”, ως υποτίθεται ο αντίποδας στην ακραία εκμετάλλευση της έννοιας του πατριωτισμού από την Χούντα των Συνταγματαρχών και των πάσης φύσεως ακροδεξιών και ναζιστικών μορφωμάτων.

Παράλληλα, ενώ θα περίμενε κανείς, εξαιτίας του “μνημονιακού οδοστρωτήρα”, που διέλυσε τον κοινωνικό ιστό και δημιούργησε συνθήκες απώλειας της εθνικής κυριαρχίας, να ενισχυθεί ο αντιστασιακός χαρακτήρας του λαού μας, έχουμε τα αντίθετα αποτελέσματα: Την παραπέρα, δηλαδή, υπονόμευσή του, συμβάλλοντας σημαντικά σ’ αυτό, μεταξύ άλλων, και η αίσθηση, που έχουν τα σημερινά “πενόμενα” κοινωνικά στρώματα (εργαζόμενοι, αγρότες, μικρομεσαίοι επαγγελματίες) για το ότι το ανεπαρκές, εξαρτημένο και πελατειακό ελληνικό κράτος, το πολιτικό σύστημα και η ολιγαρχική κομματοκρατία αίρουν καθημερινά τα κοινωνικά, πολιτικά, δημοκρατικά και οικονομικά τους δικαιώματα.

Αυτό όπως είναι φυσικό, έχει συνεχείς αρνητικές συνέπειες, καθώς δημιουργεί συνθήκες αποστέρησης της μνήμης και του ιστορικού παρελθόντος. Πρόκειται για σοβαρότατη μετάλλαξη, με απροσδιόριστες συνέπειες διότι ο παρασιτισμός, που αποτελεί “μολυντικό παράγοντα” στο “σώμα” του Ελληνισμού από τα πρώτα στάδια της νεώτερης συγκρότησής του, αφορούσε, μέχρι τις τελευταίες δεκαετίες, κυρίως τις “άρχουσες”  τάξεις.

Τουρκική επιθετικότητα

Οι ασθενέστερες οικονομικά κοινωνικές τάξεις ήταν ακόμα δεμένες με τη γη και την παραγωγή και αυτό τροφοδοτούσε τον αντιστασιακό χαρακτήρα. Οι συνθήκες αυτές όπως γίνεται αντιληπτό είναι ιδιαίτερα επικίνδυνες λόγω της σημερινής ρευστής γεωπολιτικής συγκυρίας και των μεγάλων εθνικών κινδύνων, που ξεπροβάλουν πίσω από την πρόδηλη τουρκική επιθετικότητα, με την οποία απειλούνται ευθέως τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδος και της Κύπρου.

Όσο και αν ο Ελληνικός λαός είναι φιλειρηνικός στις σημερινές συνθήκες διαφαίνεται ξανά η ανάγκη να ειπωθεί το “ΟΧΙ” απέναντι στον τουρκικό επιβουλέα. Ως εκ τούτου, η σημασία του έπους του ’40 συνιστά βασική παράμετρο για την επανανοηματοδότηση του διαχρονικού αντιστασιακού ήθους, μετά τις διαλυτικές συνθήκες που προηγήθηκαν κατά την ύστερη μεταπολίτευση και μνημονιακή κηδεμονία.

Ενόψει αυτών, περισσότερο από ποτέ απαιτείται η ενεργοποίηση των λαϊκών στρωμάτων και του κάθε ενεργού Έλληνα πολίτη για τη δημιουργία ενός νέου Πολιτικού Υποκειμένου με πατριωτικά και δημοκρατικά χαρακτηριστικά, συνδυάζοντας ταυτόχρονα το εθνικό με το κοινωνικό και το δημοκρατικό στοιχείο. Στόχος η διαφύλαξη και ενδυνάμωση των δημοκρατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων του λαού και η προάσπιση των εθνικών συμφερόντων του Ελληνισμού στην ευρύτερη περιοχή της Λεκάνης της Μεσογείου.