Τo σύνδρομο Συρανό ντε Μπερζεράκ και η αφήγηση του έρωτα…

Πώς συντηρείται όμως το φάντασμα τού ερωτικού παραληρήματος στον εγκέφαλο; Πώς εξασφαλίζεται η καθημερινή έκκριση απογειωτικών ορμονών από τους ενδοκρινείς αδένες; Πώς επιμηκύνεται η συνήθης 7μηνη ή 7ετής διάρκεια ενός “μεγάλου” έρωτα; Μα με την αφήγηση! Με την εξιδανίκευση! Με την μετάθεση! Αυτό που λέω εγώ “σύνδρομο Συρανό ντε Μπερζεράκ”.

Ερωτευόμαστε ιδέες! Ερωτευόμαστε την κατάσταση τού διαρκώς ερωτευμένου. Ο Έρωτας ως αντίδοτο στον θάνατο. Ο Έρωτας ως ελιξίριο νεότητας. Ο Έρωτας ως μέσο φυγής! Και τι μένει μετά την καθημερινή συνουσία; Η πλήξη, η ανία, η επανάληψη, το προβλέψιμο, η εξοικείωση που μειώνει την έκπληξη.

Η χαρτογράφηση τού άλλου σώματος είναι περισσότερο περίπλοκη από του δικού μας. Κάποια στιγμή όμως ψευτο-ολοκληρώνεται και ταξινομείται από το λογικό μέρος του εγκεφάλου μας, που απεχθάνεται το άγνωστο, γιατί το ταυτίζει με το κενό (κι ως εκ τούτου με τον υποτιθέμενο θάνατο). Το παραμύθιασμα, το παραμύθι, η “παραμύθα” (των τοξικοεξαρτημένων) είναι και συνώνυμα και παράλληλα μέσα αποφυγής τής σκληρής, μετωπικής σύγκρουσης με την εξωτερική πραγματικότητα που αντανακλάται εφιαλτικά στον εσωτερικό νοητικό θάλαμο με τους παράλληλους-επάλληλους-τεμνόμενους καθρέφτες.

Τον εαυτό μας προβάλλουμε και καθρεφτίζουμε στα μάτια των άλλων. Πολυχρησιμοποιημένα πρότυπα-καλούπια προσπαθούμε να γεμίσουμε, στοιβάζοντας καινούργια πρόσωπα που είχαν την τύχη ή την ατυχία να μας τρακάρουν. Ψυχεδελικές υπάρξεις που αναζητούν εναγωνίως τον παράδεισο επί γης και πριν το επερχόμενο τέλος τού υλικού φορέα των ούτως ή άλλως πολυδιαστασιακών σωμάτων τους.

Όταν μια φίλη ή ένας φίλος μου ερωτεύεται και μου το εκμυστηρεύεται, χαίρομαι για λογαριασμό του/της και λυπάμαι για το ανθρώπινο είδος. Κάθε έρωτας είναι εμφύλιος πόλεμος! Κάθε πέψη είναι αμάχη. Και μάλιστα ανελέητη. Ο ποιητικός μεταβολισμός είναι αδέκαστος. Η εμπειρία τρέφεται με σκουπίδια παλαιών βιωμάτων. Ζούμε ενθυμούμενοι γνώσεις δια της εμπειρίας. «Κάθε γνώσις είναι ανάμνησις», έγραψεν ο Πλάτων (με το πλατύ μέτωπο, ή το πλατύ στέρνο ή και τα δύο, δεν ξεύρω).

Οδεύοντας στην γαλήνη… 

Κάθε φορά που ερωτευόμουνα έψαχνα την έξοδο κινδύνου. Σε μια τέτοια φάση επισκέφθηκα την Πέτρα τής Ιορδανίας. Μπήκαμε με έναν ντόπιο οδηγό (που έπαιζε σάζι και τραγουδούσε υπέροχα) σε έναν από εκείνους τους μυθικούς ναούς τους σκαλισμένους στο κοκκινωπό πέτρωμα. Αναθυμήθηκα το σπήλαιο τού Γίγαντα Πολύφημου και το τέχνασμα τού Οδυσσέα. Ρώτησα τον καμηλιέρη: «Και εάν γίνει σεισμός, πέσουν οι πέτρες και φράξουν την είσοδο πώς θα βγούμε;». Μου απάντησε: «Ο άνθρωπος με το μυαλό του έφτιαξε αυτό το κτίσμα. Κι εσύ χρησιμοποιώντας το μυαλό σου θα βγεις». Τόσο απλά!

Επειδή το καλοκαίρι και ο καύσωνας ξεβουλώνουν, αποφράζουν τα τριχοειδή αγγεία που αιματώνουν τον “ερπετοειδή εγκέφαλο”, εύχομαι σε όλες και όλους τους ερωτευμένους φίλους μου: Καλά ξεμπερδέματα! Ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά τα τέλη των ερώτων υμών!

Όσο για μένα, ξερίζωσα αυτόν τον δαρβινικό (ε)αυτισμό. Δεν θέλω να ερωτευτώ. Δεν θα έλεγα όμως όχι στο να γίνω ο “Συρανό ντε Μπερζεράκ”, ο μεγαλόστομος παραμυθάς-μεσολαβητής σε μια σχέση (εκ του ασφαλούς βεβαίως). Όλοι οι μεγάλοι καρδιοκατακτητές ήταν ζεν! Δεν τους ενδιέφερε το αποτέλεσμα. Είχαν αποδεσμευτεί από τις προσδοκίες τους. Αυτό είναι και το κλειδί μιας ευτυχισμένης, ανέφελης ζωής, θαρρώ…

Οδεύοντας προς την ευφρόσυνη γαλήνη, με ευθυμία.