Η Ένωση της Επτανήσου και η διαστρέβλωση της Ιστορίας

Η Ένωση της Επτανήσου, ως “δωρεά”, δεν αποκαλύπτει ότι η Ένωση χρησιμοποιήθηκε και ασκήθηκε από την αγγλική πολιτική ως στρατηγική συρρίκνωσης και όχι ως στρατηγική επέκτασης των ελληνικών συνόρων. Δεν αποκαλύπτει το γιατί στις διαπραγματεύσεις για την Ένωση δεν συμμετείχαν, ούτε το ελληνικό κράτος, ούτε η Επτάνησος.

Δεν αποκαλύπτει την αλήθεια ότι, η Ένωση έγινε υπό τραγικά επαχθείς, εθνικά απαράδεκτους όρους, τους οποίους δεν γνώριζε, ούτε ο επτανησιακός, ούτε ο ελληνικός λαός. Υπό όρους που γνώριζε ο υποψήφιος βασιλιάς και ο οίκος του, αλλά και εν μέρει, η ελληνική προσωρινή κυβέρνηση, μετά την έξωση του Όθωνα. Δεν αποκαλύπτεται η μεταχείριση του ελληνικού κράτους, στη δεκαετία του 1860, ιδιαίτερα μετά την έξωση του Όθωνα, ως απόλυτα υποτελούς, που αποδέχεται συνθήκες που το αφορούν, που καθορίζουν το μέλλον του και το μέλλον του λαού που εκπροσωπεί, την πορεία του έθνους που εκπροσωπεί, χωρίς την συμμετοχή του.

Δεν αποκαλύπτει την εκ μέρους της αγγλικής πολιτικής (επίσημα διακηρυγμένης) συσχέτισης της Ενώσεως της Επτανήσου, με την εκ μέρους του ελληνικού κράτους αποδοχή οριστικής ειρήνης με την Τουρκία, την αναγνώριση της ακεραιότητας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, την οριστική εγκατάλειψη του υποδούλου Ελληνισμού… Αποκρύπτει την ιστορική αλήθεια ότι, το Επτανησιακό ζήτημα και η λύση του, αποτελούν μια πτυχή των ανταγωνισμών για τη λύση του, μέχρι και σήμερα, άλυτου Ανατολικού ζητήματος.

Η αγγλική πολιτική

Με την θεωρία του δώρου δεν αποκαλύπτεται η ενότητα της αγγλικής πολιτικής στην Μεσόγειο, σχετικά με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, το ελληνικό ζήτημα και τη λύση του ανατολικού ζητήματος. Δεν αποκαλύπτεται ο ρόλος που αποδέχεται, αλλά και προσπαθεί, επίμονα και μεθοδικά να επιβάλλει, η αγγλική ηγεσία για τον Ελληνισμό στην ευρύτερη στην περιοχή του.

Δεν αποκαλύπτεται, αντίθετα μάλιστα αντιστρέφεται, η απόλυτη “συνέπεια” και “συνέχεια” της αγγλικής πολιτικής στο θέμα των συνόρων του Ελληνικού κράτους που καθόρισε την αγγλική συμπεριφορά απέναντι στον Καποδίστρια και στον Όθωνα και στην προσπάθειά τους για επέκταση των συνόρων του ελληνικού κράτους. Δεν αποκαλύπτεται ότι, τα όρια του ελληνικού κράτους και η δέσμευση για την μη επέκτασή τους ήταν οι όροι που τέθηκαν, σε κάθε υποψήφιο για τον ελληνικό Θρόνο, ήταν αιτία που οδήγησε στην άρνηση όλων των υποψηφίων πλην του τελευταίου, του Γεωργίου Γλύξμπουργκ, να αποδεχτούν τον “ελληνικό” θρόνο.

Με την Ένωση ως δωρεά επιδιώκεται και επιτυγχάνεται, στο επίπεδο των διεθνών σχέσεων, η απόλυτη απαξίωση του μεγαλειώδους Επτανησιακού κινήματος. Στο εσωτερικό μέτωπο, απαξιώνεται η ταυτότητα του, το περιεχόμενό του, τσακίζεται η δυναμική του, ως απελευθερωτικής πρωτοπορίας. Επιδιώκεται και επιτυγχάνεται, ο εσωτερικός του κατακερματισμός η απαξίωση του ως εθνικά, κοινωνικά, πολιτισμικά απελευθερωτικού κινήματος, με εμβέλεια στον ευρύτερο Ελληνισμό, τα Βαλκάνια την Αδριατική.

Ο αγγλογαλλικός αποκλεισμός

Πως, όμως καταλήξαμε να αναθέσουμε στην Αγγλία την αναζήτηση Βασιλιά για τον “ελληνικό” θρόνο; Μα, μετά από  τον αγγλικό αποκλεισμό του Πειραιά, αποκλεισμό, εκτός των ορίων και κάθε έννοιας διεθνούς εννόμου τάξεως και δικαίου στα 1850 (σημειώθηκε αποκλεισμός και των άλλων κυριότερων λιμανιών της χώρας). Στο διαδίκτυο υπάρχει πολύ πλούσιο υλικό, στον τίτλο Παρκερικά, από το όνομα του Άγγλου ναυάρχου Parker που ηγήθηκε στην “ηρωική κατάκτηση” των ελληνικών λιμανιών.

Καταλήξαμε, μετά τον κοινό Άγγλο-γαλλικό αποκλεισμό, του Πειραιά και την κατάληψη της Αθήνας (1854-1857 με σκοπό την εγκατάλειψη των ελληνικών απελευθερωτικών κινημάτων στη Θεσσαλία, την Ήπειρο, τη Μακεδονία. Κινημάτων που είχαν κάθε δυνατότητα επιτυχίας, εφόσον το σύνολο σχεδόν του Οθωμανικού στρατού ήταν απασχολημένο στο Ρωσοτουρκικό μέτωπο. Υποχρεώθηκαμε στην ανάκληση των εθελοντών που μετείχαν σ’ αυτά τα κινήματα, αλλά και την επίσημη αποκήρυξη τους.

Καταλήξαμε να προσφύγουμε στους Άγγλους, μετά την επιβολή στην Ελλάδα αγγλόφιλης «κυβέρνησης κατοχής», όπως έμεινε στην ιστορία και την κατάσχεση ελληνικών εμπορικών και πολεμικών πλοίων, από την αγγλική διοίκηση των νησίδων Σαπιέντζας και Ελαφονησιού, υπέρ, (δήθεν) της Ιονίου Πολιτείας.(βλ. Δημ. Φωτιάδη “Η έξωση του Όθωνα”, σελ 115 -141, “Τα Παρκερικά”).

Καταλήξαμε μετά την επιβολή, οικονομικού στραγγαλισμού, μέσω της γνωστής στην ελληνική οικονομική ιστορία Διεθνούς Οικονομικής Επιτροπής, με σκοπό την εισήγηση και την επιβολή μέτρων για την αποπληρωμή του δανείου του 1833 και μετά την αποδοχή του αγγλικού δόγματος της ακεραιότητας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Μετά την, (μέσα από πολλές συνομωσίες και απόλυτη διάβρωση του στρατεύματος), έξωση του ασυμβίβαστου, στα εθνικά θέματα του Ελληνισμού και αξιοπρεπούς Όθων (1862) και
μετά από την διεθνή γελοιοποίηση αλλά και απομόνωση, της χώρας, από κάθε άλλη ευρωπαϊκή δύναμη, την εγκατάλειψη της από τα φιλελληνικά κινήματα, με την εκλογή, (δια παρωδίας δημοψηφίσματος), του Άγγλου πρίγκιπα Αλφρέδου, ως Βασιλιά της Ελλάδος, εκλογή που κυνικά απέρριψε η Μεγάλη Βρετανία.

Η δε μεθόδευση της πανηγυρικής εκλογής του Αλφρέδου, και η απόρριψη υποψηφίου ευρύτερης αποδοχής, όπως του Γαλλορώσου πρίγκιπα, Λάιχτιμβεργκ, αποδεκτού πέραν της Γαλλίας και της Ρωσίας και από την Βαυαρία, αποτελούσε έκφραση “δημοψηφισματικής” ολοκληρωτικής παράδοσης στην αποκλειστική αγγλική επικυριαρχία…