Ο Ελβετός λοχίας με τα 20 τραύματα! – Λεγεώνα των Ξένων

Η Λεγεώνα των Ξένων συγκροτήθηκε από πλεονάζοντας μισθοφόρους του γαλλικού θρόνου και από τα αποβράσματα της Ευρωπαϊκής κοινωνίας. Στάλθηκε να πολεμήσει στη Βόρεια Αφρική, όπου βρέθηκε για πρώτη φορά αντιμέτωπη με τους φανατισμένους μουσουλμάνους εμίρηδες. Σύντομα όμως διατάχθηκε να συμμετάσχει σε έναν νέο, εμφύλιο αυτή τη φορά, πόλεμο στην καυτή Ισπανία, υπερασπίζοντας τα γαλλικά συμφέροντα σε μια από τις αγριότερες συγκρούσεις που διεξήχθησαν ποτέ στη γηραιά ήπειρο, που έμεινε γνωστή ως ο Πρώτος Πόλεμος των Καρλιστών.

Στις 28 Ιουνίου 1835 η Λεγεώνα παραχωρήθηκε στον Ισπανικό Στρατό με βασιλικό διάταγμα. Νέο διάταγμα την επομένη ημέρα την διακήρυττε ότι η Λεγεώνα δεν αποτελούσε πλέον τμήμα του Γαλλικού Στρατού, αλλά του Ισπανικού. Με τον τρόπο αυτό, αρκετά κυνικό είναι η αλήθεια, η Γαλλία και τις συμμαχικές της υποχρεώσεις έναντι των Ισπανών ικανοποιούσε και γαλλικό αίμα δεν ξόδευε και κανείς δεν μπορούσε να την κατηγορήσει ότι εμπλεκόταν στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο. Ο διοικητής της Λεγεώνας συνταγματάρχης Ζοζέφ Μπερνέιγ, στις 17 Αυγούστου 1835 αποβιβάστηκε με τους άνδρες του στην Ταραγκόνα.

Στις 24 Μαρτίου 1836 η Λεγεώνα θα έδινε την πρώτη της μεγάλη μάχη επί ισπανικού εδάφους. Το πρωινό εκείνο το 4ο Τάγμα της Λεγεώνας διατάχθηκε να καταλάβει τα υψώματα πέρα από του Θουμπίρι, ώστε να εξασφαλίσει την ασφαλή κίνηση στρατευμάτων μέσω της κοιλάδας. Το τάγμα βάδιζε εν μέσω σφοδρής χιονοθύελλας, η οποία περιόριζε αισθητά την ορατότητα. Ξαφνικά ο λόχος της εμπροσθοφυλακής δέχθηκε επίθεση Καρλιστών ιππέων. Αιφνιδιασμένοι οι λεγεωνάριοι προς στιγμή κλονίστηκαν.

Το θάρρος όμως του Ελβετού λοχία Μπερσέτ έσωσε τον λόχο. Ο λοχίας, παρά το γεγονός ότι είχε ήδη δεχτεί 20 τραύματα, κατάφερε να ανασυγκροτήσει τους άνδρες του και να αποκρούσει την επίθεση. Παρόλα αυτά οι Καρλιστές επανήλθαν, με μεγάλες δυνάμεις, απειλώντας τώρα ολόκληρο το 4ο Τάγμα. Ο Μπερνέιγ όμως αγρυπνούσε και αμέσως διέταξε το 5ο Τάγμα να επιτεθεί κατά των Καρλιστών. Αυτή τη φορά ήταν οι επαναστάτες που αιφνιδιάστηκαν και τράπηκαν σε φυγή, αφήνοντας πίσω τους 170 νεκρούς και 30 αιχμαλώτους. Η καταστροφή των Καρλιστών θα ήταν πλήρης εάν τα ισπανικά τμήματα που είχαν διατεθεί ως πλαγιοφυλακή της Λεγεώνας, τολμούσαν να εμπλακούν.

Η Λεγεώνα από την πλευρά της είχε 40 νεκρούς και 32 τραυματίες. Ο μεγάλος αριθμός των νεκρών και των δύο παρατάξεων δικαιολογείται από το γεγονός ότι αιχμάλωτοι δεν συλλαμβάνοντα συνήθως. Ο Μπερνέιγ μάλιστα, επιθεωρώντας το πεδίο της μάχης είδε τα πτώματα πέντε λεγεωνάριων τόσο κακοποιημένα, που δεν άντεξε και διέταξε την εκτέλεση των 30 αιχμαλώτων Καρλιστών, γεγονός που ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών στην Γαλλία. Στην Ισπανία όμως η φρίκη ήταν παράδοση. Έτσι σε μια επιχείρηση τον Απρίλιο του 1836 λεγεωνάριοι επιτέθηκαν αιφνιδιαστικά σε ένα καταυλισμό Καρλιστών. Εκεί βρήκαν δύο συναδέλφους τους με κομμένα τα χείλη, σκισμένα με μαχαίρι τα μάγουλα, βγαλμένα τα μάτια και γδαρμένο το δέρμα του κρανίου!

«Παρόλα αυτά οι φτωχοί αυτοί ζούσαν ακόμα», ανέφερε ο Μπαρνέιγ στο Παρίσι, το οποίο όμως πίεζε για «ανθρώπινη» μεταχείριση των αιχμαλώτων. Στις 25 Απριλίου 800 λεγεωνάριοι, με τέσσερα πυροβόλα, δέχθηκαν την επίθεση 3.500 Καρλιστών. Η μάχη κράτησε όλη τη μέρα και τελικά οι λεγεωνάριοι, με επικεφαλής τον Μπερνέιγ, υποχώρησαν αφήνοντας πίσω τους 20 νεκρούς, μα παίρνοντας μαζί τους, τους 70 τραυματίες τους. Οι Καρλιστές είχαν 80 νεκρούς και 200 τραυματίες.