Αναζητώντας το θαύμα τον Δεκαπενταύγουστο

«Καλή Παναγιά» είναι η ευχή της ημέρας. Η ευχή για μία από τις μεγαλύτερες γιορτές της Ορθοδοξίας, η οποία κάποτε αποτελούσε και επιταγή για απόδραση. Η ακινησία μιας άδειας Αθήνας, όμως, δεν είναι πλέον δεδομένη, ένεκα της ακρίβειας. Οι υποχρεώσεις έχουν πληθύνει, τα έθιμα έχουν λυγίσει μπροστά στο βάρος της καθημερινότητας και αρκετοί –μέσα στη μοναξιά τους– παραμένουν στις επάλξεις μίας κατά τα άλλα “νεκρωμένης” Αθήνας.

Ο Δεκαπενταύγουστος, όμως, παραμένει κατάλληλη εποχή για θαύματα, λες και μια κοσμική ανάγκη για πίστη κάνει τα πάντα να μοιάζουν βιβλικά, ωσάν από παραβολή. Το αίσθημα αυτό –όχι κατ’ ανάγκη θρησκευτικό– εντείνεται από τα προβλήματα κι από τις πυρκαγιές που έχουν καταντήσει ενδημικό φαινόμενο το καλοκαίρι. Παρ’ όλα αυτά, αξίζει να θυμίσει ο ένας στον άλλον πόσο σημαντικό είναι να κάνουμε και δικό μας καθήκον την προστασία από την πύρινη λαίλαπα. Το παρήγορο είναι ότι αυτό το καλοκαίρι, μέχρι τώρα τουλάχιστον, τα αποκαΐδια και οι άνθρωποι που κλαίνε το βιός τους είναι –συγκριτικά πάντα– λιγότερα.

Κοιτάζοντας γύρω συνειδητοποιεί κανείς σε πάμπολλες ευκαιρίες και σε πολλά επίπεδα ότι απέχουμε ακόμα πολύ από την καθαίρεση των παθών μας, από την ανύψωσή μας σε υπεύθυνους πολίτες, που εκτός από τον εαυτό τους νοιάζονται και για το κοινωνικό σύνολο. Και, όμως, υπάρχουν ψήγματα, ναι ψήγματα, για να κρατήσουν ζωντανή την ελπίδα ότι ίσως μπορέσουμε κάποτε να λυτρωθούμε από τους κακούς εαυτούς μας. Από το ποιους ψηφίζουμε να μας εκπροσωπήσουν στη Βουλή, από το πως ελέγχουμε τις κυβερνήσεις για το εάν τηρούν τις προεκλογικές δεσμεύσεις τους, μέχρι τη δική μας καθημερινή στάση στα δικά μας μικρά, αλλά τελικώς πολύ σημαντικά για το κοινωνικό σύνολο.

Καλή Παναγιά, λοιπόν, σε όλους, ό,τι και αν σημαίνει αυτό για τον καθένα…