Τρολάρισμα του Netflix για την επιστροφή των κλεμμένων πινάκων!

Σήμερα η Ελληνική Αστυνομία και το υπουργείο Πολιτισμού έκαναν ανακοινώσεις για την επιστροφή στην Πινακοθήκη των δύο από τα τρία έργα που εκλάπησαν το 2012 (το τρίτο κατέληξε στην τουαλέτα)! Το Netflix, που φιλοξενεί μια σειρά με ήρωα τον Λουπέν (εμπνευσμένο από τον μυθιστορηματικό Αρσέν Λουπέν), έκανε την εξής ανάρτηση αμέσως μετά τις ανακοινώσεις: «Ο Λουπέν παραδίδει μαθήματα ήθους», γράφει και παραθέτει εικόνα από το μήνυμα ότι «ο πίνακας του Καμίλ Πισαρό επεστράφη στο μουσείο Ορσέ».

Στην επιτυχημένη σειρά του Netflix “Λουπέν” ο ήρωας είναι ένας κλέφτης-τζέντλεμαν και μαιτρ στις μεταμφιέσεις. Όμως το κίνητρό του δεν είναι σύνηθες. O Λουπέν θέλει να εκδικηθεί την οικογένεια Πελεγκρίνι, που πριν από 25 χρόνια ενοχοποίησε τον πατέρα του για κλοπή ενός πολύτιμου κολιέ μόνον και μόνον επειδή ήταν μετανάστης. Ο πατέρας του αυτοκτόνησε στη φυλακή. Σε ένα επεισόδιο της σειράς ο πρωταγωνιστής φέρεται να κλέβει έναν πίνακα από το Μουσείο Ορσέ και να τον επιστρέφει με την ίδια ευκολία που τον έκλεψε!

Στα καθ΄ ημάς, τώρα, από την απολογία του 49χρονου δράστη προκύπτει ότι αυθορμήτως ομολόγησε την κλοπή της Πινακοθήκης, υποστηρίζοντας «είχα υποστεί εγκεφαλικό επεισόδιο και εξαρχής είχα τύψεις… Δεν είχε πρόθεση να πουλήσω τα έργα, αλλά ήθελα να τα κάνω δικά μου». Υπενθυμίζεται ότι συνελήφθη κατόπιν πληροφοριών και φέρεται (όχι όμως με βεβαιότητα) ότι είχε παρελθόν με μικροκλοπές. Δεν υπάρχουν αντικειμενικά τεκμήρια που να τον συνδέουν με την διακεκριμένη κλοπή και κατά συνέπεια η ενοχή τεκμηριώθηκε με την ομολογία του και μόνον. Το τρίτο έργο που εκλάπη δυστυχώς υποστηρίζει ότι επειδή το λέρωσε με αίματα (κόπηκε κατά την διάρρηξη), το πέταξε στην τουαλέτα θεωρώντας το κατεστραμμένο.

Η απολογία του δράστη

Στην απολογία του ο ίδιος (που δηλώνει ελαιοχρωματιστής και όχι οικοδόμος) αναφέρει μεταξύ άλλων: «Λόγω επαγγέλματος καταλάβαινα που είχαν γυψοσανίδες και που υπήρχε τοίχος και πάλευα δυο χρόνια να βρω τρόπο να κάνω κάποια έργα δικά μου. Επισκεπτόμουν συνεχώς την Πινακοθήκη και απέκτησα οικειότητα με τα έργα και τον χώρο. Καθόμουν ώρες στο εσωτερικό παρατηρώντας όχι μόνο τα έργα τέχνης αλλά και τη διαμόρφωση του χώρου τη συμπεριφορά των φυλάκων, πού υπήρχαν παράθυρα, κάμερες. Έπαιρνα καφέ και καθόμουν για ώρες και έξω από την Πινακοθήκη… Ήξερα όλες τις συνήθειες τους (των φυλάκων), πότε άλλαζαν βάρδια, ποιος κάπνιζε, ποιος έβγαινε στον κήπο. Ήξερα ότι είχαν μειωθεί τον τελευταίο καιρό λόγω της οικονομικής κρίσης… Δεν είχα προαποφασίσει ποιο έργο θα έπαιρνα.

Μπήκα στο πάρκο και πήγα σε μια ξύλινη αποθήκη και άλλαξα τα ρούχα μου και κατά τις 9 το βράδυ πήγα  στην Πινακοθήκη. Προσπάθησα να ανοίξω τα φύλλα της μπαλκονόπορτας γιατί κατάλαβα ότι ήταν ανασφάλιστες. Μόλις κουνήθηκε λίγο η μπαλκονόπορτα ακούστηκε ένα “μπιπ” το οποίο κατάλαβα ότι θα καλούσε το φύλακα. Ήξερα ότι εκείνη την ώρα ήταν μόνο ένας φύλακας. Οπότε ξαναένωσα τα δυο φύλλα που είχαν ανοίξει περίπου δυο εκατοστά και πήγα στο παράθυρο, έσπασα το τζάμι και ήξερα ότι έχω χρόνο. Όμως τότε φοβήθηκα ότι δεν θα προλάβαινα οπότε τα μάζεψα και έφυγα.

Είκοσι λεπτά μετά ξαναγύρισα στο ίδιο σημείο. Άνοιξα την μπαλκονόπορτα, η οποία ήταν όντως ξεκλείδωτη, άκουσα πάλι το μπιπ του συναγερμού, αλλά μπήκα μέσα και την ξαναέκλεισα. Στάθηκα στον εσωτερικό διάδρομο και έστησα αυτί. Ο φύλακας έβριζε μόνος του επειδή δεν μπορούσε να καταλάβει τι συμβαίνει, καθώς δεν έβλεπε ανοιχτή την μπαλκονόπορτα. Τότε σκέφτηκα ότι αν τον εκνεύριζα κι άλλο θα θεωρούσε ότι υπάρχει τεχνικό πρόβλημα στις ζώνες του συναγερμού. Έτσι επανέλαβα την ίδια διαδικασία αρκετές φορές. Ανοιγόκλεινα την μπαλκονόπορτα, αυτή τη φορά, χωρίς να μπαίνω μέσα. Στο τέλος ο φύλακας έπαψε να έρχεται. Έμεινα στο σημείο μέχρι τις 4 τα ξημερώματα…

Μπήκα μπουσουλώντας στον κυρίως χώρο και άρχισα να κουνάω τα χέρια μου ώστε να καταλάβω αν δουλεύουν τα ραντάρ του συναγερμού. Επειδή δεν άκουσα κανέναν συναγερμό υπέθεσα πως ο φύλακας τον είχε απενεργοποιήσει. Σηκώθηκα όρθιος και βρέθηκα μπροστά στον πίνακα του Πικάσο. Τον ξεκρέμασα με την κορνίζα που ήταν βαριά, τον άφησα στην άκρη της σκάλας και πήρα άλλον έναν πίνακα του Μοντριάν, ενώ ξεκρέμασα έναν ακόμη. Χρειάστηκε 5 με 7 λεπτά για να βγάλω τις κορνίζες γιατί δεν χωρούσαν στο σάκο.  Όταν έβαλα τους δυο πίνακες στο σάκο, άκουσα τον φύλακα να έρχεται και να φωνάζει “κλέφτης- κλέφτης σταμάτα”. Χώθηκα στην τρύπα που είχα ανοίξει ανάμεσα στις γυψοσανίδες, βγήκα στο ταρατσάκι και πέρασα στο πεζοδρόμιο.

Τη στιγμή εκείνη μου φαίνεται ότι κόπηκα από κάποια γυαλιά πήρα ένα χαρτί που είχε επάνω του ένα σχέδιο το οποίο ήταν έκθεμα σκούπισα το χέρι μου και το έβαλα στην τσέπη μου. Κρύφτηκα σε μια αποθηκούλα απέναντι από το πάρκο όταν άκουσα τις σειρήνες. Οι αστυνομικοί έψαξαν το πάρκο, αλλά δεν άνοιξαν την αποθήκη γιατί η πόρτα ήταν κλειστή. Βγήκα μετά από πολλή ώρα και γύρισα σπίτι με ταξί».

Τους πίνακες δεν είχα σκοπό να τους πουλήσω ούτε έκανα ποτέ καμία τέτοια προσπάθειας. Βρισκόμουν μεταξύ Ελλάδας, Ολλανδίας και Αγγλίας. Κάποια στιγμή εκμυστηρεύτηκα σε μια κοπέλα που είχα σχέση στην Αγγλία ότι είχα τους πίνακες, αλλά δεν έδωσε βάση στα λεγόμενα μου. Κάποια στιγμή, πανικοβλήθηκα από δηλώσεις που είδε στον Τύπο, καθώς θεώρησα ότι με φωτογραφίζουν λέγοντας ότι πρόκειται για δράστη υπεράνω υποψίας. Γύρισα στην Ελλάδα τον Φεβρουάριο του 2021 για οικογενειακούς λόγους. Τύλιξα τα έργα σε πλαστικές σακούλες  και τα πήγα στο Πόρτο Ράφτη.

Τα έκρυψα σε ένα πυκνό θάμνο και νομίζω εκεί κοντά με είδε ένας νεαρός. Μετά από δυο μέρες πήγα να ελέγξω, αλλά δεν βρήκα τους πίνακες. Σήμερα με πλησίασαν αστυνομικοί και μου ζήτησαν να τους ακολουθήσω. Προσφέρθηκα αβίαστα και με ανακούφιση να βοηθήσω και πήγαμε στο σημείο που τους υπέδειξα. Τελικά οι πίνακες ήταν 10 μέτρα παρακάτω από το σημείο που τους έδειχνα. Όταν άκουσα αστυνομικό να λέει ότι βρήκε το δέμα ξέσπασα σε κλάματα και έπεσα στο έδαφος ευχαριστώντας τους. Τόσο μεγάλος ήταν ο καημός μου να τους επιστρέψω. Έχω μετανιώσει σκληρά. Δηλώνω την πλήρη μεταμέλεια μου, ξέρω ότι θα τιμωρηθώ, αλλά ζητώ επιείκεια».