“Δεν έχω οξυγόνο” κραυγάζει η δημοκρατία μας

Ποιοι το βεβαιώνουν; Μα εκείνοι που μας έλεγαν πως η έκρηξη οφειλόταν στα έλαια σιλικόνης! Καθώς όμως τα έλαια δεν εκρήγνυνται, αλλά και το δοχείο τους βρέθηκε άθικτο, τρία τινά συμβαίνουν: Είτε η έκρηξη οφείλεται σε ρουκέτα που ξέφυγε από την Μέση Ανατολή, είτε δεν συνέβη και πέσαμε όλοι θύματα ομαδικής παράκρουσης, είτε εξερράγησαν… οι λαμαρίνες! Γιατί όχι; “Γιατί γελάτε κύριοι;”.

Συνέβησαν και άλλα “θαυμαστά” μετά την συνέντευξη – κήρυξη αντεπίθεσης. Οι πλέον χαμηλής νοημοσύνης δημοσιογράφοι έσπευσαν να πανηγυρίσουν ως χουλιγκάνοι, θέλοντας να πείσουν τους ομοίους των πως το βίντεο, όχι μόνον αντιστρατεύεται την εμπειρία όλων μας ότι συνέβη όντως ανάφλεξη, αλλά αποτελεί και απόδειξη αθωότητας εκείνων, οι οποίοι από την κορυφή της εξουσίας κατηγορούνται για συγκάλυψη.

Σε συνδυαστική επίθεση επιστρατεύθηκαν γνωστοί και σεσημασμένοι προπαγανδιστές, αλλά και άλλοι νεόκοποι, που χωρίς αιδώ ανέλαβαν την δολοφονία προσωπικότητας της κυρίας Καρυστιανού, μη φειδόμενοι ύβρεων. Ένας επαγγελματίας “παράγων” (με όλη την απροσδιοριστία και σκοτεινότητα του όρου) της “δεξιάς πολυκατοικίας”, ο οποίος συνόδευσε την επίθεσή του με τον (για μία ακόμα φορά) αμέριστο θαυμασμό του για τον πρωθυπουργό.

Ένας δικηγόρος Χανίων (έτυχε πάλι!) που ενέγραψε λαμπρή υποθήκη για την σταδιοδρομία του. Και ένας Επίσκοπος, Τούρκος υπήκοος, του οποίου η “χριστιανική” συνείδηση, από όλα τα κακά του κόσμου, επέλεξε να “αφυπνιστεί” εναντίον των κατά συρροή “εγκλημάτων” της κ. Καρυστιανού, τα οποία συνίστανται στο ότι δεν εκβιάζεται, μιλάει χωρίς φόβο, είναι ζωντανή, είναι όμορφη, είναι γυναίκα και κυρίως κυρία, με το Κ κεφαλαίο και είναι πολίτης με την πλήρη σημασία του υπεύθυνου και έχοντος λόγο για τα κοινά. Αυτό που θα έπρεπε να είμαστε όλοι και όλες.

Αλλά και η Πρόεδρος του Αρείου Πάγου, η οποία μας συνέστησε να σεβόμαστε τους θεσμούς. Το συνέστησε στους πολίτες, όχι όμως και στους λειτουργούς των θεσμών. Και αναρωτιέται κανείς βεβαίως, μια και ο λόγος περί θεσμών, εάν εμπίπτει στον θεσμικό ρόλο του λειτουργού ύπατου δικαστικού αξιώματος να εκπροσωπεί σωματειακά το δικαστικό σώμα. Κάποια διαφορά θα πρέπει να υπάρχει ανάμεσα στο ζήτημα που μας απασχολεί εδώ και την περίπτωση ενός ταξιτζή που παρανόμησε, οπότε βγαίνει ο εκπρόσωπος του σωματείου του για να πει το αυτονόητο, ότι δηλαδή το συμβάν δεν δικαιολογεί γενικευμένη δυσπιστία προς όλο το σώμα της συμπαθούς τάξης των ταξιτζήδων.

“Δεν έχω οξυγόνο”

Στο μεταξύ, και πέραν του γελοίου, ο κύκλος του αίματος δεν έκλεισε. Μετά τον διευθυντή Κυκλοφορίας του ΟΣΕ και έναν σταθμάρχη, προστέθηκε και τρίτος νεκρός. Ο γιός της Εισαγγελέως, η οποία είχε ασκήσει δίωξη για το “μπάζωμα”. Ε θα έτυχε πάλι! Όπως έτυχε και στην υπόθεση Noor 1. Η υπόθεση πλέον έχει κακοφορμίσει πολύ άσχημα. Μήπως ο δρόμος του “μένουμε Ευρώπη” μας έβγαλε στην Μπογκοτά; Η Ευρώπη άλλωστε μόλις μας τελείωσε…

Ποιος έχει το δικαίωμα να αφήσει την πολιτεία μας και την κοινωνία μας να εθιστούν σε αυτές τις δηλητηριώδεις αναθυμιάσεις· στην έλλειψη οξυγόνου. Το ξαναγράψαμε και όσο και να το επαναλάβουμε δεν θα είναι αρκετό. Η υπόθεση των Τεμπών δεν είναι πλέον απλώς ένα ακόμα ατύχημα, συνοδευόμενο από ένα ακόμα σκάνδαλο. Δεν είναι μόνον το σημείο όπου συναντήθηκαν η χρόνια ανικανότητα του ελληνικού κράτους με την δολιότητα και την αρπακτικότητα του παρόντος καθεστώτος. Είναι σημείο αιχμής για τον πολιτικό βίο μας. Αναδείχθηκε ως τέτοιο από τον αγώνα των συγγενών και από τον ένστικτο της κοινωνίας που τους αγκάλιασε. Πέρα από κόμματα και ιδεολογίες.

Είναι η αξίωση να υπάρξει λογοδοσία. Να μην κυβερνιέται αυτός ο λαός ερήμην του από συμμορίες συμφερόντων. Να μην στηρίζεται το κράτος στην ομερτά, αλλά στη δημόσια δέσμευση και λογοδοσία. Να επανιδρυθεί ο θεσμός της Δικαιοσύνης, της αληθινά ανεξάρτητης Δικαιοσύνης, θεσμός χωρίς τον οποίον βρισκόμαστε στο έλεος των όποιων καταχραστών της εξουσίας. Η ενεργοποίηση των πολιτών πρέπει να είναι η μέγιστη δυνατή. Η πίεση πρέπει να γίνει αισθητή από ολόκληρο το πολιτικό σύστημα.

Δεν αποτελεί έκπληξη ότι και στην αντιπολίτευση βρέθηκαν πρόθυμοι και πρόθυμες να βάλουν ένα χεράκι στο ξέπλυμα προσώπων που κρύβονται πίσω από θεσμούς, χρησιμοποιώντας τους για την δική τους προσωπική και οικογενειακή προστασία, αντί να τους υπηρετούν, σύμφωνα με τον όρκο τους.

Τί ακριβώς διακυβεύεται… 

Η κατακραυγή είναι αξίωση δημοκρατίας. Και θέτει πολύ ψηλά τον πήχη για ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. Δύο είναι τα δεινά της πατρίδας μας: H εθνική υποτέλεια έξωθεν και η βασιλεία της αδικίας και της κακοδικίας έσωθεν. Αμφότερα αποτελούν έκφραση της ποιότητας των αρχουσών ελίτ. Ἀπὸ τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς. Σήμερα οι πολίτες έχουν συσπειρωθεί, μόνοι τους έξω από κόμματα, εστιάζοντας στο δεύτερο κακό. Επειδή όμως τα δύο αυτά δεινά σχετίζονται οργανικά, ας τρέμουν κάποιοι την ώρα που η συσχέτιση αυτή θα γίνει εξίσου ορατή από τους πολίτες. Εκεί θέλει είσθαι ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων.

Αυτό που διακυβεύεται είναι κατά πόσον θα συνεχίσουμε να ζούμε ως δουλοπρεπείς υπήκοοι ή θα αξιώσουμε να γίνουμε πολίτες. Δεν μπορεί να υπάρξει καμιά δημοκρατία, χωρίς ενεργούς πολίτες. Δημοκρατία είναι το κράτος του δήμου. Και ο δήμος δεν είναι υπάκουα ανθρωπάκια, που θα δέχονται παθητικά δολοφονίες, περιφρόνηση, απαξίωση και συκοφαντίες από εκείνους που οι ίδιοι εκλέγουν για να τους υπηρετήσουν υποτίθεται. Όσοι το ονομάζουν αυτό «πεζοδρόμιο» ή «λαϊκισμό» είναι οι εχθροί του δήμου. Είναι οι εχθροί της δημοκρατίας. Διότι ο δήμος καθώς συγκροτείται, σκέπτεται και αποκτά φωνή δεν ζητά την διάλυση του κοινωνικού ιστού και των θεσμών.

Το ακριβώς αντίθετο! Πασχίσει για την αποκατάσταση του διαρραγέντος κοινωνικού ιστού και την ανόρθωση των καταρρακωμένων θεσμών. Αν δεν οδηγηθεί αυτή η κυβέρνηση στην παραίτηση και κάποιοι εκ των στελεχών της στο εδώλιο, θα είναι μια σοβαρή ήττα του δήμου. Όσα πανηγύρια για την “νίκη” της “δημοκρατίας” κι αν οργανώσουν μετά, οι επαγγελματίες βιαστές της. Θα είναι μια ήττα που θα οδηγήσει τον δήμο σε ακόμα βαρύτερη κατάθλιψη, την κοινωνία σε μεγαλύτερη αποσύνθεση, το έθνος σε βαθύτερη νάρκη εν όψει των επερχόμενων δεινών.

Ο αυθορμητισμός όμως των πολιτών δεν αρκεί για να αλλάξει το καθεστώς της διεφθαρμένης ολιγαρχίας. Θα πρέπει να δημιουργήσει την δική του πολιτική έκφραση για να τελεσφορήσει. Και αυτό είναι το πιο δύσκολο. Διότι κανένα από τα υποκείμενα του πολιτικού μας κόσμου δεν φαίνεται να νιώθει ως δικό του, κάτι που δεν μπορεί να θέσει υπό έλεγχο. Για αυτό και η κραυγή της κοινωνίας βρήκε την ουσία της στο πολλαπλώς σημαίνον σύνθημα: ΔΕΝ ΕΧΩ ΟΞΥΓΟΝΟ.