Είκοσι χρόνια πριν στα Τέμπη…

Σχεδόν είκοσι χρόνια πριν, το Πάσχα του 2003, είχε επισκιαστεί από το πολύνεκρο τροχαίου δυστύχημα στα Τέμπη, όπου σκοτώθηκαν 21 μαθητές που πήγαιναν εκδρομή. Ήταν παιδιά του Λυκείου Μακροχωρίου Ημαθίας που επέστρεφαν από τριήμερη εκδρομή στην Αθήνα. Μια νταλίκα φορτωμένη με πλάκες νοβοπάν μπήκε στο αντίθετο ρεύμα, μετατοπίστηκε το φορτίο, συγκρούστηκε πλαγιο-μετωπικά και έκοψε οριζοντίως την αριστερή πλευρά του λεωφορείου με τους μαθητές.

Για το δυστύχημα καταδικάστηκαν ο οδηγός της νταλίκας (κάθειρξη 15 ετών) και οι δύο συνιδιοκτήτες της (14 και 11 χρόνια φυλακή), ενώ στους υπευθύνους της εταιρείας, των οποίων την ξυλεία μετέφερε η νταλίκα, επιδικάστηκαν 8.5 εκατομμύρια ευρώ στους γονείς των θυμάτων.

Οι αιτίες δεν αποσαφηνίστηκαν επαρκώς ποτέ. Αποκαλύφθηκε ότι ο οδηγός του φορτηγού οδηγούσε συνεχόμενα επί έξι ώρες χωρίς διάλειμμα, ενώ τα ελαστικά του δεν ήταν σε καλή κατάσταση. Από την άλλη, το λεωφορείο είχε κριθεί ακατάλληλο λόγω παλαιότητας και έπρεπε να είχε αποσυρθεί τουλάχιστον τρεις μήνες πριν.

Χρόνια μετά, το 2022, ένας 35χρονος από το Μακροχώρι Ημαθίας, ο οποίος ήταν ένας από τους τέσσερις μαθητές που είχε βρεθεί στο τραγικό δυστύχημα έδωσε τέλος στη ζωή του, με  κυνηγετικό όπλο μέσα στο σπίτι του. Ήταν ένας από τους τέσσερις μαθητές που νοσηλεύτηκαν στην εντατική μετά το δυστύχημα. Σύμφωνα με πληροφορίες, ποτέ δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τον τραγικό θάνατο που είχαν οι συμμαθητές του και αντιμετώπιζε ψυχολογικά προβλήματα.

Και ο πόλεμος καλά κρατεί…

Η Ελλάδα θρηνεί μία νέα τραγωδία στα Τέμπη, για την οποία τα αίτια είναι πιο καθαρά, σε σχέση με αυτήν του 2003. Προφανώς και δεν οφείλεται “κυρίως σε ανθρώπινο λάθος”, όπως ανέφερε στο μήνυμα του ο πρωθυπουργός, καθώς οι παθογένειες των ελληνικών σιδηρόδρομων ήταν γνωστές εδώ και χρόνια και είχαν καταγγελθεί πολλάκις από συνδικαλιστές, εργαζομένους, ακόμα και τεχνοκράτες που παραιτήθηκαν, διαμαρτυρόμενοι για την μη λειτουργία συστημάτων ασφαλείας που η χώρα έχει προμηθευτεί από το 2000!

Με τον Πάσχα να πλησιάζει, τα πράγματα αναμένονται “μουντά”, καθώς αναμένεται να επισκιάζει ακόμα η πολύνεκρη τραγωδία. Μπορεί από τον κορονοϊό να “απαλλαχτήκαμε” (αν και ακόμα συνεχίζει να παίρνει ζωές, όπως και οι άλλες ιώσεις) Καρναβάλια να γιορτάσαμε, αλλά ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζεται ακόμα, όπως και οι συνέπειες του, τις οποίες οποίες αδυνατούν να αντιμετωπίσουν τα κάθε λογής “pass”.

Με την ακρίβεια να θερίζει, μάλλον τα περισσότερα νοικοκυριά θα πάρουν και φέτος μισό αρνί, ενώ αναμένεται να δουλέψει για τα καλά ο ρεφενές. Η δε έξοδος του Πάσχα θα λειτουργήσει περισσότερο σαν ξέσπασμα. Ο κόσμος είχε δυο χρόνια στερηθεί να κάνει Πάσχα στο χωριό,  και λαχταρούσε να πάρει μια ανάσα, όπως έδειξε και η μεγάλη έξοδος το τριήμερο της Αποκριάς, την οποία επίσης οι Έλληνες στερήθηκαν επί τρία χρόνια.

Το “Μαύρο Πάσχα” των Ελλήνων

Το 2010 ήταν το πρώτο Πάσχα χωρίς δώρο για εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες, καθώς μπαίναμε στα μνημόνια, παρά τις περικοπές που είχαν προηγηθεί. Λίγο μετά από εκείνο το Πάσχα η Ελλάδα πέφτει πλέον επισήμως στην ανάγκη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, με την χώρα όχι μόνον πλέον να χάνει οικονομικά το έδαφος κάτω από τα πόδια της, αλλά και να νιώθει πολιτικά υποδουλωμένη. Εντούτοις, υπήρχαν και πολύ χειρότερα από εκείνο το Πάσχα.

Το 1914 ήταν “μαύρο Πάσχα” για τους Θρακιώτες, καθώς στις 6 Aπριλίου οι Νεότουρκοι εκδίωξαν τους Έλληνες πολλών χωριών της επαρχίας Αρκαδιούπολης, Βιζύης και άλλων περιοχών της Θράκης. Το ίδιο έτος πραγματοποιήθηκαν διωγμοί, δολοφονίες, απελάσεις, διαρπαγές, εμπρησμοί και λεηλασίες κατά των Ελλήνων των περιοχών Ηράκλειας, Μαλγάρων και Κεσσάνης.

Το Πάσχα του 1919 στα Δωδεκάνησα, που τότε ήταν ακόμη ιταλικά, μετά την Ανάσταση ο κόσμος, με επικεφαλής ιερείς και δημάρχους, διαδήλωνε για να απελευθερωθούν δύο δάσκαλοι που είχαν συλληφθεί. Ένας Ιταλός στρατιώτης σκότωσε με τη λόγχη του τον 56χρονο ιερέα παπά Λουκά (Λουκάς Παπακωνσταντίνου). Μάλιστα υπήρχε προμελέτη, καθώς ο ιερέας είχε καταδικασθεί προ διμήνου επειδή είχε πει δημοσίως «η Ελλάς θα έλθη εδώ» και ο διοικητής υπέδειξε στον στρατιώτη ποιον ιερέα να σκοτώσει.

Ένας άλλος χτύπησε με το κοντάκι ένα 12χρονο αγοράκι, και τότε μια χωρική, η Ανθούλα Μανωλά ή Ζερβού, από το Παραδείσι (Βιλλανόβα) της Ρόδου, υπερασπίστηκε το παιδί. Ο στρατιώτης την πυροβόλησε στο στήθος. Η γυναίκα, αν και βαριά τραυματισμένη, προσπάθησε να αρπάξει μια πέτρα. Τότε την διαπέρασαν με τις λόγχες τους άλλοι τρεις Ιταλοί. Άλλοι εκατό τραυματίσθηκαν σε εκείνη την αιματηρή Ανάσταση στον Αρχάγγελο.

Οι γερμανικοί βομβαρδισμοί

Ανήμερα του Πάσχα του 1941 οι Γερμανοί βομβάρδισαν το 2ο Στρατιωτικό Νοσοκομείο Ιωαννίνων και σκοτώθηκαν 57 στρατιώτες, γιατροί και νοσοκόμες. Όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα το νοσοκομείο γέμιζε από τραυματίες από το μέτωπο. Την Μεγάλη Τετάρτη άρχισε η διακομιδή ασθενών στην Άρτα, Αμφιλοχία και γενικά προς νότο, καθώς όλοι ήξεραν πια ότι οι Γερμανοί από μέρα σε μέρα θα έφθαναν εκεί αλλά και στην Αθήνα. Γινόταν εν τάχει εκκένωση του νοσοκομείου, αλλά δεν μπορούσαν όλοι οι ασθενείς να διακομισθούν.

Η διευθύνουσα Αθηνά Μεσολωρά επεχείρησε να διώξει τις αδελφές νοσοκόμες, στέλνοντάς τες σώες στις οικογένειές τους, όλες όμως αρνήθηκαν να υπακούσουν για να μην εγκαταλείψουν τους τραυματίες. Το Μεγάλο Σάββατο οι σειρήνες σφυρίζουν και τα αεροπλάνα με τον αγκυλωτό σταυρό είναι πια από πάνω τους. Κάνουν Ανάσταση μέσα στο νοσοκομείο και λένε «Αύριο θα είμεθα πλέον υπόδουλοι! Χριστός Ανέστη!».

Την Κυριακή του Πάσχα οι Γερμανοί με τρομερή μανία εξαπολύουν βόμβες προς το νοσοκομείο. Ο καθηγητής Κοντιάδης διατάσσει τις αδελφές να κατεβούν στο καταφύγιο. Αυτές αρνούνται, γιατί θα έπρεπε να αφήσουν μόνους τους χειρουργημένους τους. Ό,τι απόμεινε από τους 57, έχει ταφεί στο νεκροταφείο του Αγίου Νικολάου των Κοπάνων στα Γιάννενα, σε έναν κοινό ολομάρμαρο τάφο.

Αλλά και το Πάσχα του 1987 θα ήταν παρά λίγο “μαύρο”, καθώς 20 μέρες νωρίτερα ανακοινώθηκε ότι θα έβγαινε για έρευνες στο Αιγαίο το τουρκικό “Σισμίκ”. Το Πάσχα του 1986 ήταν ύπουλα “μαύρο” καθώς λίγες ημέρες πιο πριν είχε σημειωθεί το πυρηνικό δυστύχημα του Τσερνόμπιλ. Το τοξικό νέφος έφθασε στην Ελλάδα τη Μεγάλη Παρασκευή και έμεινε μέχρι την Τρίτη του Πάσχα.