Είναι προς το συμφέρον των παιδιών η τεκνοθεσία των ομόφυλων;

Το δημογραφικό ζήτημα είναι γνωστό εδώ και δεκαετίες, αλλά το πολιτικό σύστημα περί άλλων τυρβάζει! Το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα δεν είναι το συνεχώς αυξανόμενο χρέος, αλλά η επιταχυνόμενη δημογραφική κατάρρευση. Η ευθύνη βαραίνει όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις γι’ αυτήν την τραγική δημογραφική εξέλιξη. Θα ανέμενε κανείς ότι τα στοιχεία αυτά θα προκαλούσαν συναγερμό στο πολιτικό σύστημα, αντίθετα στο δημόσιο διάλογο κυριαρχεί το θέμα της κατάθεσης του νομοσχεδίου για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών και την τεκνοθεσία.

Τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ αναδεικνύουν το μέγιστο των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα μας και το οποίο χρήζει άμεσης αντιμετώπισης, όσο ακόμη η κατάσταση είναι αναστρέψιμη. Για την αντιμετώπιση της υπογεννητικότητας θα έπρεπε να καταρτισθεί ένα διακομματικό σχέδιο δράσης, αντ’ αυτού η κυβέρνηση αναγγέλλει ημίμετρα που δεν λύνουν το πρόβλημα.

Σε αντίθεση υπάρχει μία ανεξήγητη σπουδή-πρεμούρα σε νομοθετήματα που πλήττουν την εθνική μας ταυτότητα και την παραδοσιακή οικογένεια. Δεν ξέρουμε αν υπάρχει δόλος, ή κάποιο σχέδιο, ή παντελής ανικανότητα, ή όλα μαζί. Από όπου και να το εξετάσεις, το όλο ζήτημα όζει. Το πολιτικό προσωπικό, κατώτερο των περιστάσεων, άγεται και φέρεται από προσωπικές ιδεοληψίες και ιδιοτέλεια αδιαφορώντας, ή αδυνατώντας να αντιληφθεί την κρισιμότητα των προβλημάτων.

Δημιουργεί ερωτηματικά το ότι η κυβέρνηση αγνοεί την πλειοψηφία της κοινής γνώμης που αντιτίθεται στις επιλογές της. Το πολιτικό κόστος πάντα λαμβάνεται υπόψη στις κυβερνητικές αποφάσεις, παραβλέπεται όμως, όλως περιέργως, στην περίπτωση αυτή. Η αλαζονεία του 41%, οδηγεί την κυβέρνηση σε αυταρχικές πολιτικές αποφάσεις, αγνοώντας τη πλειοψηφία της κοινής γνώμης. Ακούστηκε μάλιστα σε εκπομπή και η… “δημοκρατική” γνώμη πως δεν θα πρέπει να έχουν όλοι οι πολίτες δικαίωμα ψήφου, ή και γνώμης συμπληρώνουμε….Οι δικαιωματιστές και τα φερέφωνά τους αυτοθεωρούνται ως πεφωτισμένοι, κατέχοντες την απόλυτη αλήθεια και προφανώς οι απόψεις τους θα πρέπει να επιβάλλονται, δίχως κριτική και αντιρρήσεις.

Ομόφυλα ζευγάρια και τεκνοθεσία

Η συμβίωση δυο ανθρώπων του ιδίου γένους, καλύπτεται νομικά από το σύμφωνο συμβίωσης, που χορηγεί στα ομόφυλα ζευγάρια τα ίδια δικαιώματα με αυτά του γάμου, με δύο εξαιρέσεις: Το δικαίωμα ληξιαρχικής προσθήκης του επωνύμου του ενός συμβαλλόμενου μέρους στο επώνυμο του άλλου μέρους και το δικαίωμα υιοθεσίας. Ως φαίνεται πλέον στα ομόφυλα ζευγάρια δεν αρκεί η δια του νόμου ρύθμιση και επισημοποίηση των σχέσεων τους με το σύμφωνο συμβίωσης, αλλά επιδιώκουν μέσω του γάμου την υιοθέτηση παιδιών. Προσπαθούν να μας επιβάλλουν ότι ο διαχωρισμός με βάση το φύλο αντιμετωπίζεται ως κοινωνικά κατασκευασμένος και όχι ως βιολογικά προσδιορισμένος. Το φύλο δηλαδή δεν αντιπροσωπεύει, σύμφωνα με τη θεωρητική αυτή προσέγγιση, μια σταθερή, βιολογική ιδιότητα, αλλά ένα “ρόλο”.

Αυτή η εμμονή τους να μεταλλαχθεί ο τύπος της βιολογικής οικογένειας αγγίξει και ξεπερνά κάθε όριο προπαγάνδας Ο ομόφυλος γάμος, οδηγεί σε ομόφυλη γονεϊκότητα, στερώντας από τα παιδιά την έμφυτη ανάγκη τους, να έχουν πατέρα και μητέρα και κατ’ επέκταση απεμπολείται το αναφαίρετο δικαίωμά τους να μεγαλώνουν με άνδρα πατέρα και γυναίκα μητέρα, αντί υποκατάστατων λύσεων, με δύο μητέρες ή δύο πατέρες.

Ο παραλογισμός που αναπαράγεται καθημερινά από τα media και τα social media προσπαθεί να μας πείσει με ακραία προπαγάνδα ότι ο καθένας και η καθεμιά μπορούν να αποκαλούνται μπαμπάδες και μαμάδες. Ο μοδάτος νεοφιλελευθερισμός αγγίζει πλέον και την παραδοσιακή οικογένεια, σε μία εποχή ο γάμος δοκιμάζεται με τις συνθήκες που επικρατούν σήμερα, σε μία υπό κρίση κοινωνία. Οι λέξεις πατέρας και μητέρα είναι ιερές. Πλήθος λογοτεχνικών κειμένων εξυμνούν τη σπουδαιότητα του ρόλου τους που είναι αποτυπωμένος βαθιά στο αρχέγονο DNA.

Σε μία υγιή οικογένεια ο πατέρας και η μητέρα είναι ιερά πρότυπα για τα παιδιά, ο χαρακτήρας των οποίων διαμορφώνεται από τις διακριτές προσωπικότητές τους. Το παιδί χρειάζεται και τη μάνα και τον πατέρα. Ιδιαίτερα η έλλειψη της μάνας, αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό. Ο θηλασμός επίσης δημιουργεί έναν πολύ στενό σύνδεσμο μεταξύ μητέρας και παιδιού, ο οποίος προφανώς και λείπει από την πατρική σχέση. Τα παιδιά των ομόφυλων ζευγαριών θα μεγαλώνουν με μια τραυματική έλλειψη του αντίστοιχου φύλου. Κάποια δεν θα έχουν νιώσει τη στοργή της μάνα τους και κάποια δεν θα έχουν τον πατέρα τους.

Εύλογα ερωτήματα 

Σε μία χρονική στιγμή η χώρα μας αντιμετωπίζει οξύτατα προβλήματα, όπως η υπογεννητικότητα, η τουρκική απειλή, η έκρηξη της εγκληματικότητας, η ακρίβεια που εξανεμίζει το οικογενειακό εισόδημα, ο πρωθυπουργός προχωράει μόνος σε ένα νομοθέτημα, μη έχοντας την σύμφωνη γνώμη ούτε των υπουργών του, ούτε της κοινοβουλευτικής του ομάδας, με μία εμμονή που ξενίζει αγνοώντας και τη θέληση της πλειοψηφία της κοινωνίας.

Θα θέλαμε στο σημείο αυτό να θέσουμε ένα ερώτημα, σε όλους αυτούς που υπερθεματίζουν του νομοθετήματος. Αναρωτήθηκε άραγε κανείς, αν θα ήθελε να έχει μεγαλώσει είτε από δύο μάνες, είτε από δύο πατέρες; Ή να έχει γεννηθεί από μία παρένθετη μητέρα, δηλαδή από μία γυναίκα, που πληρώνεται για να γεννήσει ένα παιδί; Θα ήθελε κανείς να του συμβεί κάτι τέτοιο;. Ας σκεφθούμε ένα παιδί, που κάποια στιγμή θα συνειδητοποιήσει ότι κυοφορήθηκε από κάποια γυναίκα που το γέννησε και πληρώθηκε γι’ αυτό. Αναλογίζεται κανείς τα συναισθήματα αυτού του παιδιού; Ποιος θα πάρει την ευθύνη για τα δράματα που προφανώς θα προκύψουν;

Οι αρχιτέκτονες του δικαιωματισμού καταστρατηγούν πρώτοι τα δικαιώματα των παιδιών, τα οποία αν ήταν ηλικιακά ώριμα να επιλέξουν πιθανώς να μην επιθυμούσαν να έχουν δύο γονείς του ιδίου φύλου. Η κατ’ αυτόν τον τρόπο υιοθεσία τέκνων, παραβλέπει το λεγόμενο “συμφέρον του παιδιού”. Του επιβάλλεται ένα οικογενειακό περιβάλλον, το οποίο ενδεχομένως δεν θα ήθελε να βιώσει Το παιδί δικαιούται να ζει σε μία οικογένεια που αποτελείται από την “τροφό μητέρα” και από πατέρα που εξασφαλίζει προστασία-ασφάλεια, όπως έχει ορίσει η φύση μας. Αυτά τα πρότυπα, θα βοηθήσουν το παιδί να γνωρίσει τους ρόλους των δύο φύλων, γεγονός που θα παίξει καθοριστικό ρόλο στην ζωή του.

Δεν ισχυριζόμαστε ότι όλες οι παραδοσιακές οικογένειες είναι ιδανικές. Αυτό όμως δεν απαξιώνει την παραδοσιακή οικογένεια και την ιερή έννοια του πατέρα και της μάνας. Οι ψευδοαιτιάσεις των δικαιωματιστών είναι προφάσεις εν αμαρτίες, προβάλλουν υποθετικά σενάρια επιδιώκοντας να πλήξουν την αποκαλούμενη “πυρηνική” οικογένεια. Το αν ένα παιδί έμεινε ορφανό ή χώρισαν οι γονείς του και μεγαλώνει με τον πατέρα ή την μητέρα του ή έχει υποστεί οποιαδήποτε είδους ενδοεικογενειακή βία, δεν απαξιώνει ούτε ακυρώνει τη σημασία της παραδοσιακής οικογένειας. Όλες αυτές οι ανορθολογικές θεωρίες έχουν ένα στόχο τη στρέβλωση της πραγματικότητας.

Θα επέλθει η “Νέμεσις”;

Καταληκτικά να αναφέρουμε, πως εντυπωσιάζουν οι εξευτελιστικές μεθοδεύσεις που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση για να επιβάλλει κατ’ ουσίαν τη ψήφιση του νομοσχεδίου, αδιαφορώντας πλήρως για τη λαϊκή βούληση. Αν τα κρίσιμα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα μας, όπως το δημογραφικό, είχαν τεθεί στο δημόσιο διάλογο με αυτήν την πρωτοφανή ένταση, θα είχαν λυθεί πολλά εξ’ αυτών. Αντ’ αυτού ξοδεύεται πολύτιμο πολιτικό κεφάλαιο για ένα ζήτημα που απασχολεί μία μειοψηφία πολιτών που θέλουν να αναβαθμίσουν το σύμφωνο συμβίωσης. Η ευθύνη των βουλευτών είναι τεράστια, στην απόφασή τους δεν χωρούν οι συμβιβασμοί και η αποφυγή καθαρών θέσεων.

Η ψήφιση του νομοθετήματος θα επηρεάσει κατά το μάλλον ή ήττον την μελλοντική κοινωνία και τις επόμενες γενιές. Η αγάπη και η αγωνία για το μέλλον αυτού του τόπου δεν μπαίνει σε κομματικά πλαίσια και σε προσωπικά συμφέροντα. Επιπρόσθετα, ως αντιπρόσωποι του ελληνικού λαού θα πρέπει να αφουγκρασθούν τη θέλησή του, όπως αποτυπώνεται από τις δημοσκοπήσεις, τυχόν αγνόηση αποτελεί ωμή παραβίαση της λαϊκής βούλησης.

Πάγια πεποίθηση του πολιτικού κατεστημένου είναι ότι οι λαϊκές αντιδράσεις “λειαίνονται” από το χρόνο. Αυτό αναμένουν να συμβεί και σ’ αυτήν την περίπτωση και ενδεχομένως αυτό να επαληθευτεί για ακόμη μία φορά. Εκτός και εάν εμφανισθεί, ως “ο από μηχανής Θεός”, ένας άλλος πολιτικός φορέας με έναν άφθαρτο ηγέτη, που θα εκφράσει τους δυσαρεστημένους και μέρος της μεγάλης εκλογικής αποχής τότε το πολιτικό τοπίο θα αλλάξει…. Αυτό είναι αδήριτη ανάγκη, το απαιτεί η σημερινή πολιτική πραγματικότητα. Τότε η “Ύβρις” μπορεί να φέρει τη “Νέμεσι”…

Το ποίημα είναι αφιερωμένο στους δικαιωματιστές που θεωρούν ότι μπορούν να “υποδυθούν” την “τροφό μητέρα”

«”Μάνα” κράζει το παιδάκι,
“Μάνα” ο νιος και “Μάνα” ο γέρος,
“Μάνα” ακούς σε κάθε μέρος,
α! τι όνομα γλυκό.
Τη χαρά σου και τη λύπη,
με τη μάνα τη μοιράζεις,
ποθητά την αγκαλιάζεις,
δεν της κρύβεις μυστικό.
Εις τον κόσμον άλλο πλάσμα,
δεν θα βρεις να σε μαντεύει,
σαν τη μάνα που λατρεύει,
σαν τη μάνα που πονεί.
Την υγειά της, τη ζωή της,
όλα η μάνα τ’ αψηφάει,
για το τέκνο π’ αγαπάει,
για το τέκνο που φιλεί.
Όπου τρέχεις, πάντα η μάνα,
με το νου σε συντροφεύει,
σε προσμένει, σε γυρεύει,
μ’ ανυπόμονη καρδιά.
Κι αν σκληρός εσύ φαρμάκια,
την ποτίζεις την καημένη,
πάντα η μάνα σ’ απανταίνει,
με τα ολόθερμα φιλιά.
Δυστυχής όποιος τη χάνει,
ο καημός είναι μεγάλος.
Σαν τη μάνα δεν είν’ άλλος,
εις τον κόσμο θησαυρός.
Κι’ όποιος μάνα πια δεν έχει,
“Μάνα” κράζει στ’ όνειρό του.
Πάντα “Μάνα” στον καημό του,
είν’ ο μόνος στεναγμός!»

Γεώργιος Μαρτινέλλης (1836–1896)