Οι “Πρέσπες της Οικογένειας” – Το φύλο δεν είναι βιολογική ιδιότητα, είναι ρόλος!

Ανησυχία προκαλούν τα στοιχεία που ανακοίνωσε η ΕΛΣΤΑΤ, καθώς από το 1950 έως σήμερα παρατηρείται μια σταθερή μείωση των γεννήσεων. Από το 1951 έως και το 1960 καταγράφηκαν 1.542.000 γεννήσεις και 579.000 θάνατοι, ενώ από το 1961 έως και το 1970 οι αριθμοί ανήλθαν σε 1.532.000 και 693.000 αντίστοιχα. Από το 1971 έως και το 1980 καταγράφηκαν 1.439.000 γεννήσεις και 801.000 θάνατοι και από το 1981 έως και το 1990, 1.183.000 γεννήσεις και 907.000 θάνατοι.

Η αρνητική αυτή πορεία ακολουθείται και τις επόμενες δεκαετίες. Η τάση αυτή επιδεινώνεται με την πάροδο του χρόνου. Μετά το 2010, οι γεννήσεις στη χώρα μας υπολείπονται όλο και περισσότερο των θανάτων. Θα ανέμενε κανείς ότι τα στοιχεία αυτά θα προκαλούσαν συναγερμό στο πολιτικό σύστημα. Αντίθετα, στο δημόσιο διάλογο κυριαρχεί το θέμα της κατάθεσης του νομοσχεδίου για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών και την τεκνοθεσία.

Τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ αναδεικνύουν το μέγιστο των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα μας και το οποίο χρήζει άμεσης αντιμετώπισης, όσο ακόμη η κατάσταση είναι αναστρέψιμη. Για την αντιμετώπιση της υπογεννητικότητας θα έπρεπε να καταρτισθεί ένα διακομματικό σχέδιο δράσης. Αντ’ αυτού η κυβέρνηση αναγγέλλει ημίμετρα που δεν λύνουν το πρόβλημα. Σε αντίθεση, υπάρχει μία ανεξήγητη σπουδή-πρεμούρα σε νομοθετήματα που πλήττουν την έννοια της παραδοσιακής οικογένειας, με τα κόμματα εκτός ολίγων εξαιρέσεων να πλειοδοτούν σε δικαιωματισμό. Δεν ξέρουμε αν υπάρχουν κι άλλες αιτίες που γίνεται αυτό, σίγουρα είναι η επιρροή της woke κουλτούρας που μας έρχεται από την Εσπερία. Από όπου και να το εξετάσεις, πάντως, το ζήτημα όζει.

Στο πλαίσιο αυτό έχουμε την νομιμοποίηση μεταναστών οι οποίοι δεν έχουν καμία απολύτως διάθεση ενσωμάτωσης και πολύ περισσότερο αφομοίωσης στην ελληνική κοινωνία. Από την άλλη την προώθηση του γάμου και της τεκνοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια. Όποιος αντιτίθεται στα ανωτέρω, με προηγούμενο τη συμφωνία των Πρεσπών, χαρακτηρίζεται de facto από τους κατ’ επάγγελμα δικαιωματιστές “ρατσιστής”, “ακροδεξιός”, “αναχρονιστής”, γραφικός κ.ο.κ, ενώ όσοι συμφωνούν αυτοπροσδιορίζονται σαν δημοκράτες!

Το πολιτικό προσωπικό, κατώτερο των περιστάσεων, άγεται και φέρεται από προσωπικές ιδεοληψίες και ιδιοτέλεια, αδυνατώντας να αντιληφθεί την κρισιμότητα των προβλημάτων. Η κυβέρνηση αγνοεί την πλειοψηφία της κοινής γνώμης που αντιτίθεται στις επιλογές της. Το πολιτικό κόστος πάντα λαμβάνεται υπόψη στις κυβερνητικές αποφάσεις, παραβλέπεται όμως, όλως περιέργως, στην περίπτωση αυτή. Δεν γνωρίζουμε την αιτία.

Ο διαχωρισμός με βάση το φύλο

Η συμβίωση δυο ανθρώπων του ιδίου φύλου, καλύπτεται νομικά από το σύμφωνο συμβίωσης, που χορηγεί στα ομόφυλα ζευγάρια τα ίδια δικαιώματα με αυτά του γάμου, με δύο εξαιρέσεις: το δικαίωμα ληξιαρχικής προσθήκης του επωνύμου του ενός συμβαλλόμενου μέρους στο επώνυμο του άλλου μέρους και το δικαίωμα υιοθεσίας. Βάσει του Ελληνικού Συντάγματος (άρθρο 21) αλλά και της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, ο γάμος προβλέφθηκε ρητά μόνο μεταξύ άνδρα και γυναίκας.

Προκειμένου να γίνει λόγος για ανάγκη ίσης μεταχείρισης ή εξίσωσης μεταξύ ετερόφυλων και ομόφυλων ζευγαριών στο δικαίωμα του γάμου και της υιοθεσίας στην Ελλάδα, θα έπρεπε να προϋπάρχει νομικά μία αδικαιολόγητη ανισότητα, η οποία πρέπει να αποκατασταθεί. Ως φαίνεται πλέον στα ομόφυλα ζευγάρια δεν αρκεί η δια του νόμου ρύθμιση και επισημοποίηση των σχέσεων τους με το σύμφωνο συμβίωσης, διατεινόμενα ότι υφίστανται δυσμενή διάκριση! Προσπαθούν να μας επιβάλλουν ότι ο διαχωρισμός με βάση το φύλο είναι κοινωνικά κατασκευασμένος και όχι βιολογικά προσδιορισμένος. Το φύλο δηλαδή δεν αντιπροσωπεύει, σύμφωνα μια σταθερή, βιολογική ιδιότητα, αλλά ένα “ρόλο”!

Αυτή η εμμονή τους να μεταλλαχθεί ο τύπος της βιολογικής οικογένειας ξεπερνά κάθε όριο. Ο ομόφυλος γάμος, οδηγεί σε ομόφυλη γονεϊκότητα, στερώντας από τα παιδιά την έμφυτη ανάγκη τους να έχουν πατέρα και μητέρα και κατ’ επέκταση απεμπολείται το αναφαίρετο δικαίωμά τους να μεγαλώνουν με άνδρα πατέρα και γυναίκα μητέρα, αντί υποκατάστατων λύσεων, με δύο μητέρες ή δύο πατέρες.

Ο παραλογισμός που αναπαράγεται καθημερινά από τα media και τα social media προσπαθεί να μας πείσει με ακραία προπαγάνδα ότι ο καθένας και η καθεμιά μπορούν να αποκαλούνται μπαμπάδες και μαμάδες. Ο μοδάτος νεοφιλελευθερισμός αγγίζει πλέον και την παραδοσιακή οικογένεια, σε μία εποχή που ο γάμος δοκιμάζεται με τις συνθήκες που επικρατούν σήμερα, σε μία υπό κρίση κοινωνία.

Πλήθος λογοτεχνικών κειμένων εξυμνούν τη σπουδαιότητα του ρόλου του πατέρα και της μητέρας που είναι αποτυπωμένος βαθιά στο DNA. Σε μία υγιή οικογένεια, ο πατέρας και η μητέρα είναι ιερά πρότυπα για τα παιδιά, ο χαρακτήρας των οποίων διαμορφώνεται από τις διακριτές προσωπικότητές τους. Το παιδί χρειάζεται και τη μάνα και τον πατέρα. Ιδιαίτερα η έλλειψη της μάνας, αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό. Ο θηλασμός επίσης δημιουργεί έναν πολύ στενό σύνδεσμο μεταξύ μητέρας και παιδιού, ο οποίος προφανώς και λείπει από την πατρική σχέση. Τα παιδιά των ομόφυλων ζευγαριών θα μεγαλώνουν με μια τραυματική έλλειψη του αντίστοιχου φύλου.

Εύλογα ερωτήματα

Σε μία χρονική στιγμή που η χώρα μας αντιμετωπίζει οξύτατα προβλήματα, όπως η υπογεννητικότητα, η τουρκική απειλή, η έκρηξη της εγκληματικότητας, η ακρίβεια που εξανεμίζει το οικογενειακό εισόδημα, ο πρωθυπουργός προχωράει σε ένα νομοθέτημα μη έχοντας την σύμφωνη γνώμη πολλών βουλευτών του με μία εμμονή που ξενίζει, κυρίως επειδή αγνοεί την εκπεφρασμένη θέληση της πλειοψηφίας στην κοινωνία.

Θα θέλαμε στο σημείο αυτό να θέσουμε ένα ερώτημα, σε όλους αυτούς που υπερθεματίζουν του νομοθετήματος. Αναρωτήθηκε άραγε κανείς, αν θα ήθελε να έχει μεγαλώσει είτε από δύο μάνες, είτε από δύο πατέρες, ή να έχει γεννηθεί από μία παρένθετη μητέρα, δηλαδή από μία γυναίκα, που πληρώνεται για να γεννήσει ένα παιδί; Θα ήθελε κανείς να του έχει συμβεί κάτι τέτοιο; Ας σκεφθούμε ένα παιδί, που κάποια στιγμή θα συνειδητοποιήσει ότι κυοφορήθηκε από κάποια γυναίκα που το γέννησε και πληρώθηκε γι’ αυτό. Αναλογίζεται κανείς τα συναισθήματα αυτού του παιδιού;

Ποιος θα πάρει την ευθύνη για τα δράματα που προφανώς θα προκύψουν. Οι αρχιτέκτονες του δικαιωματισμού καταστρατηγούν πρώτοι τα δικαιώματα των παιδιών, τα οποία αν ήταν ηλικιακά ώριμα να επιλέξουν πιθανώς να μην επιθυμούσαν να έχουν δύο γονείς του ιδίου φύλου. Η κατ’ αυτόν τον τρόπο υιοθεσία τέκνων, παραβλέπει το συμφέρον του παιδιού. Του επιβάλλεται ένα οικογενειακό περιβάλλον το οποίο ενδεχομένως δεν θα ήθελε να βιώσει.

Δεν ισχυριζόμαστε ότι όλες οι παραδοσιακές οικογένειες είναι ιδανικές. Αυτό όμως δεν απαξιώνει την παραδοσιακή οικογένεια. Οι αιτιάσεις των δικαιωματιστών είναι προφάσεις εν αμαρτίαις. Προβάλλουν υποθετικά σενάρια, επιδιώκοντας να πλήξουν την αποκαλούμενη “πυρηνική οικογένεια”. Το αν ένα παιδί έμεινε ορφανό ή χώρισαν οι γονείς του και μεγαλώνει με τον πατέρα ή την μητέρα του ή έχει υποστεί οποιαδήποτε είδους ενδοοικογενειακή βία, δεν απαξιώνει ούτε ακυρώνει τη σημασία της παραδοσιακής οικογένειας. Όλες αυτές οι ανορθολογικές θεωρίες έχουν στόχο τη στρέβλωση της πραγματικότητας.

Η ευθύνη των βουλευτών είναι τεράστια. Σε τέτοια θέματα δεν υπάρχει κομματική ταυτότητα και κομματική πειθαρχία. Η αγάπη και η αγωνία για το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας δεν μπαίνει σε κομματικά πλαίσια. Η ψήφιση του νομοθετήματος θα επηρεάσει την μελλοντική κοινωνία μπορεί να αφορά έναν πολύ μικρό αριθμό πολιτών, αλλά πιθανόν να λειτουργήσει σαν βατήρας για την περαιτέρω επέλαση της woke κουλτούρας. Δυστυχώς, διαφαίνεται ότι μετά από τις “Πρέσπες της Μακεδονίας”, θα πάμε στις “Πρέσπες του Αιγαίου” και στις “Πρέσπες της Οικογένειας”…