Για τους νέους που χάθηκαν, για τις ψυχές που ζητούν δικαίωση…

Το τραύμα αυτό δεν θα ξεπεραστεί! Δεν θα ξεπεραστεί ό,τι κι αν γίνει. Ακόμα κι αν αυτή τη φορά κάνουν όλα όσα λένε κι όσα τους εισηγούνται οι αργυρώνητοι δημοσιογράφοι και οι κενόδοξοι σύμβουλοί τους. Ο «μνησιπήμων πόνος» του μεγάλου μας τραγωδού (Αισχύλος), αυτός ο «πόνος της ανάμνησης του πόνου» θα ζει, θα διαρκεί, θα χαρακώνει τα πρόσωπα και τις ματιές…

Οι τιμωρίες –όσες δεν απονευρωθούν στον μακρόσυρτο γραφειοκρατικό και δικονομικό χρόνο– θα είναι στα χαμηλά (στα χαμηλά: επίπεδα, άτομα, ποινές). Και οι εξαιρέσεις, αν υπάρξουν, και εκείνες θα πέσουν με τον καιρό στα χαμηλά… Δείτε τι γίνεται, τι έγινε και για το Μάτι. Μην πείτε –και γι’ αυτό αύριο που θα ακούσετε τις ποινές– ότι ήταν μια “αρνητική έκπληξη”, μια “ασέβεια στους νεκρούς”! Όποιος δεν πήρε ακόμα τα μαθήματα, δεν θα τα πάρει ποτέ!

Ποιος σιδηρόδρομος; Για τον οποίο κόπτονται διάφοροι δημοσιολόγοι, ευχόμενοι –άκουσον, άκουσον!– θετικό αποτέλεσμα από τη θυσία των παιδιών! Σαν να πρέπει να θυσιάζονται άνθρωποι για να κάνει το κράτος τα αυτονόητα (σαν ένα κράτος-Μινώταυρος!). Για την Ελλάδα –κανείς δεν μπορεί να ξεγελιέται– δεν θα υπάρξει πια σιδηρόδρομος, αυτό το λαϊκό, καθαρό, γρήγορο μέσον μετακινήσεων. Δεν θα υπάρξει μέχρι να γίνει –αν γίνει κι όποτε γίνει– νέος από κάθε άποψη σιδηρόδρομος!

Ο πόνος, η οργή και η αγανάκτηση που μας διακατέχουν όλους –μα, πιο βασανιστικά τους συγγενείς των αδικοχαμένων συνανθρώπων μας– δεν αρκούν! Οι ψυχές των παιδιών, οι ψυχές των νέων αυτών συμπολιτών μας που κρατούσαν ένα κομμάτι από το μέλλον της πατρίδας στα χέρια τους, θα γίνουν δύναμη ανατρεπτική, αναμορφωτική και ταυτόχρονα δημιουργική, αποφασιστική, ορθολογική;

Ζητείται δικαίωση… 

Δικαίωση αληθινή δεν μπορεί να υπάρξει στον στενό, κλειστό ορίζοντα, εκεί που συνήθως την αναζητεί η οργισμένη μέση συνείδηση και ίσως και ο δίκαιος θρήνος των οικογενειών και ο δικός μας… Ο ανθός που χάθηκε –τα νέα παιδιά που πέταξαν στον άπειρο Κόσμο (λες και έχουμε πολλούς σαν κι αυτούς…)– αυτός ο ανθός που έπεσε και ξεψύχησε στα ματωμένα χώματα των Τεμπών, στα χώματα της δύσμοιρης τούτης χώρας, τί καρπούς θα δώσει, τί γεννήματα θα φέρει;

Η ανυπολόγιστη, η ασύλληπτη αυτή θυσία, δεν θα δικαιωθεί με κάποιες δικαστικές τιμωρίες, ούτε με νέα χάρτινα σχέδια, ούτε με “τυφλή εκδίκηση” ή ακόμα περισσότερο με τη λεκτική επίκλησή της. Θέλει πολύ περισσότερα, πολύ σημαντικότερα, πολύ μεγαλύτερα. Θέλει έναν κόσμο Άλλο! Το αίμα δεν δικαιώνεται με αίμα! Το αίμα δεν θα χαθεί, μόνο αν κερδηθεί ως παράδειγμα και ως δημιουργία μιας νέας στην ιστορία Εποχής (στο όνομα των νεκρών και για την αθανασία τους)! Θέλει έναν κόσμο Άλλο! Δίκαιο, Αληθινό, Αλληλέγγυο, Ανθρώπινο! Ως τότε και έως ότου αυτό συμβεί, οι ψυχές τους θα τριγυρίζουν ανάμεσά μας στοιχειώνοντας τη ζωή, τη σκέψη, τα βήματά μας προ(σ)καλώντας για το καθήκον, συνεχώς, σταθερά. Θυμίζοντας το έργο και την αποστολή μας! Ζητείται δικαίωση…