Κάτι σάπιο υπάρχει εδώ και χρόνια στο βασίλειο του ελληνικού αθλητισμού…

Κάτι σάπιο υπάρχει εδώ και χρόνια στο βασίλειο του ελληνικού αθλητισμού… Ειδικότερα, σε ό,τι αφορά το ποδόσφαιρο λένε πως είναι καθρέφτης της κοινωνίας και νομίζω ότι αυτό ισχύει σε μεγάλο βαθμό. Λίγο ως πολύ, όλοι έχουμε δει παιχνίδια ποδοσφαίρου στην Αγγλία, τη Γερμανία, την Ισπανία και σε άλλες χώρες. Σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί καθημερινότητα στα γήπεδα τους τα καπνογόνα να λαμπαδιάζουν τις κερκίδες, η εκτόξευση αντικειμένων στους παίκτες και τον διαιτητή, τα αισχρά συνθήματα ή η παρουσία στο γήπεδο αστυνομικών… πεζοναυτών και ειδικών δυνάμεων, προκειμένου να μην γίνουν επεισόδια!

Πριν χρόνια, βρέθηκα στο Ολντ Τράφορντ το γήπεδο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που φιλοξενούσε τον Ολυμπιακό. Δίπλα μου κάθονταν δύο γηραιές Αγγλίδες, δίδυμες αδερφές που είχαν εισιτήρια διαρκείας! Στα πλάγια, ήταν οι οπαδοί του Ολυμπιακού, καθώς στις πολιτισμένες κοινωνίες, οι φιλοξενούμενοι πάντα δικαιούνται ένα μέρος των εισιτηρίων.

Ο μεσιέ Τσουκαλάς, σαν μάεστρος σε ορχήστρα, φώναζε τα συνθήματα και οι υπόλοιποι ακολουθούσαν. Τι ωραία συνθήματα και τι πάθος: «Θρύλε γερά και γάμα τα κλπ». Μια από τις αδελφές με ρώτησε τι λένε τα συνθήματα. «Α,» τις απαντώ, «καλούνε την ομάδα να νικήσει για να δοξαστεί». «Ώου βέρι γκουτ» απάντησε και εγώ ησύχασα ευχαριστημένος, που ευτυχώς, τη γλώσσα μας δεν την γνωρίζει κανείς!

To 2004 βρέθηκα και στην Πορτογαλία. Το μεσημέρι όλες οι φυλές του Euro είχαμε ραντεβού στην πλατεία Ρούσιο της Λισσαβόνας. Με το που φτάνουμε την πρώτη μέρα, ένας ημίγυμνος τσολιάς ήταν ανεβασμένος πάνω στο άγαλμα ενός θαλασσοπόρου και έδινε τα συνθήματα που επαναλάμβαναν καμιά πεντακοσαριά πατριώτες: «Κλάσε μας τα τέτοια Ζινεντίν Ζιντάν». Νέο σύνθημα στο καπάκι: «Πάρε μας μια (….) Τρεζεγκέ σι βου πλε»! Ξέρουμε και γαλλικά άμα λάχει!

Συμμορίες στο βασίλειο του ελληνικού αθλητισμού… 

Κανείς δεν ενοχλήθηκε, ποτέ κανείς δεν έκανε κάτι για να μπει τέρμα στο αίσχος. Στο αίσχος που οι οργανωμένοι οπαδοί κυρίως των μεγάλων ΠΑΕ εξελίχτηκαν με την προστασία των προέδρων, σε συμμορίες του ποινικού δικαίου με κλοπές, προώθηση ναρκωτικών και πωλήσεις προστασίας. Στα μέσα του περασμένου Ιουνίου δολοφονήθηκε εν ψυχρώ ένας γνωστός οργανωμένος οπαδός μεγάλης ΠΑΕ (και συνοδός μάλιστα του προέδρου της) καταδικασθείς για δολοφονία οπαδού έτερης ομάδας, σε “ραντεβού θανάτου”. Οπαδός που στην πορεία εξελίχθηκε σε μεγάλο όνομα της Greek Mafia. Η αστυνομία απέδωσε το περιστατικό σε ξεκαθάρισμα λογαριασμών.

Λίγες μέρες πριν τα επεισόδια στον αγώνα βόλεϊ που οδήγησαν στον βαρύτατο τραυματισμό του αστυνομικού με ναυτική φωτοβολίδα, είχαν προηγηθεί τα σοβαρά επεισόδια στο Πανθεσσαλικό Στάδιο που επέφεραν την διακοπή του αγώνα, χωρίς ευτυχώς να θρηνήσουμε θύματα. Όμως, η βία των οργανωμένων χούλιγκαν δεν περιορίζεται στα  γήπεδα. Το 2011 μία ομάδα 60 ατόμων με κράνη είχε εισβάλει στο θέατρο “Κάρολος Κουν” που έπαιζε την παράσταση “Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ” (!) εκτόξευσαν μολότοφ και τραυμάτισαν θεατές. Η επίθεση αποδόθηκε σε χούλιγκαν αντίπαλης ομάδας.

Τον Οκτώβριο του 2018 είχε σημειωθεί καταδρομική επίθεση από χούλιγκανς στα καινούργια γραφεία του “Έθνους” – ιδιοκτησίας Ιβάν Σαββίδη – στη Λεωφόρο Συγγρού 144 και είχαν ως αποτέλεσμα τον ελαφρύ τραυματισμό δύο δημοσιογράφων. Στα πρόσφατα δε αιματηρά επεισόδια στην Νέα Φιλαδέλφεια, χούλιγκαν μεγάλης αθηναϊκής ομάδας συνέδραμαν στην επίθεση των Κροατών χούλιγκαν της Ντιναμό που οδήγησε στον θάνατο ενός νεαρού οπαδού της ΑΕΚ, του Μιχάλη Κατσουρή. Επιθέσεις μαφιόζικου τύπου έχουν παραμείνει αδιευκρίνιστες, όπως αυτής του 2012 που είχε σημειωθεί στο αρτοποιείο του τότε διαιτητή Πέτρου Κωνσταντινέα στην Καλαμάτα, όπου είχε τοποθετηθεί εκρηκτικός μηχανισμός…

Ο πρώτος διδάξας

Ο πρωταθλητισμός με κάθε μέσο θεμιτό και κυρίως αθέμιτο, με τους διαπλεκόμενους παράγοντες να ελέγχουν τους διαιτητές και τους θεσμούς που είναι αρμόδιοι για τις ποινές, η βία και η ανομία, πήραν τις σημερινές διαστάσεις με την ανοχή και συνενοχή των κυβερνήσεων. Κατάσταση ανομίας που είχε επεκταθεί στο σύνολο των δραστηριοτήτων στην επικράτεια. Πελατειακό σύστημα, διαφθορά, απάτες, κλεψιές, βία, άνιση μεταχείριση, ασυλία!

Από το 1981 που θεσπίστηκε το επαγγελματικό ποδόσφαιρο βγήκαν και τα πιστόλια. Πρώτος διδάξας ο Γιώργος Βαρδινογιάννης, ο επονομαζόμενος και “Ρίνγκο”. Ο Σωκράτης Κόκκαλης το οργάνωσε και ο διάδοχος του Βαγγέλης Μαρινάκης το ξεχείλωσε. Μετά ήρθε ο Ιβάν για να ανατρέψει το κατεστημένο της Αθήνας… Διαβάζουμε πως τα επεισόδια στου Ρέντη είναι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και πως ο “πρωθυπουργός είναι θυμωμένος και θα πάρει σκληρές αποφάσεις”, για ένα “ποτήρι” που για να ξεχειλίσει, πάει να πει ότι ήταν γεμάτο. Και γέμιζε από το 1981!

Η διαπλοκή που γονάτισε τη χώρα και οδήγησε στην χρεοκοπία, ρήμαξε και τον αθλητισμό, τις αρχές και τις αξίες του. Εδώ δεν έχει καμία σημασία το άθλημα. Σημασία έχει μόνον η ομάδα του αφεντικού που αγοράζει έτσι πολιτική υποστήριξη για προστασία των συμφερόντων του. Η απόλυτη ηδονή του φανατικού οπαδού είναι να κερδίσει τον μισητό αντίπαλο με ψεύτικο πέναλτι στο τελευταίο λεπτό!

Χρειάζεται να θρηνούμε νεκρούς και τραυματίες προκειμένου να φτάσουμε στο επείγον αίτημα της κάθαρσης, μιας κάθαρσης για την οποία πολλά ακόμα και λίγα βλέπουμε. Στην πραγματικότητα επείγει να πραγματοποιηθεί η κάθαρση σε όλα τα τα επίπεδα της ζωής και όχι μόνο στο βασίλειο του ελληνικού αθλητισμού. Αυτά πάνε πακέτο! Καμιά πλευρά δεν μπορεί να εξαιρεθεί. Διότι κάθε εξαίρεση γίνεται μολυσματική. Αυτό το στοίχημα είναι όρος επιβίωσης και αν χαθεί, η σήψη θα μας διαλύσει…