Λίθοι, πλίνθοι, κέραμοι, ατάκτως ερριμμένοι

Όχι, ο τίτλος δεν παραπέμπει σε κάποιο γράφημα (infographic αγγλιστί) της οργάνωσης του κρατικού μηχανισμού κάθε βαθμίδας (κεντρικής, περιφερειακής, τοπικής), αλλά στην προσέγγιση διαφορετικών –σε πρώτο βλέμμα- θεμάτων με κοινή όμως βάση την αβελτηρία μας, που εξελίχθηκε σε αυτοάνοση ασθένεια. Άλλωστε, ποιο γράφημα θα μπορούσε να απεικονίσει καλύτερα από τις ζωντανές τηλεοπτικές μεταδόσεις την τραγωδία στην πλήρη της εκδοχή (φωτιές, πλημμύρες, φονικά με ή χωρίς εισαγωγικά κλπ) και τα δεινά που έπονται για τη διαχείριση των οποίων δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος!

Και τούτο καθώς αναλώνεται περισσότερη ενέργεια –ως συνήθως- στη στρέβλωση της πραγματικότητας από ακριβοπληρωμένους επικοινωνιολόγους και ειδικούς του πολιτικού μάρκετινγκ οι οποίοι, όντες κυνικοί επαγγελματίες, αν και έκπληκτοι από την απάθειά μας την εκμεταλλεύονται στο έπακρο προκειμένου να διατηρήσουν το “φωτοστέφανο” -το μόνο ορατό για μας- στο κεφάλι του πρωθυπουργού, ο οποίος τρέχει μόνος και όμως έρχεται δεύτερος! Όταν το υιοθετημένο μοντέλο άσκησης της εξουσίας είναι πρωθυπουργοκεντρικό, ποιος τελικά ευθύνεται για τις επιλογές και την ανάθεση καθηκόντων χωρίς τη δέουσα εξουσία, πέρα κι από τις πραγματικές δεξιότητες των στελεχών της κυβέρνησής του;

Ο τίτλος, παρότι θα ταίριαζε στην ακολουθούμενη στρατηγική των κυβερνήσεων μας, αποδίδει τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζονται ακροθιγώς φαινόμενα που αναδύθηκαν κατά τη βύθιση του κρατικού μηχανισμού, με την απορία πότε επιτέλους θα βρεθεί ο “πάτος” για το νεοελληνικό μας κράτος!

Όλα στο πόδι

1. Βλέποντας τα εκτενή ρεπορτάζ κάλυψης των πλημμυρών (εν αντιθέσει με τη “θορυβώδη σιωπή” των συστημικών τηλεοπτικών σταθμών για τις καταστροφικότατες πυρκαγιές στον Έβρο) στον Θεσσαλικό Κάμπο και όποιες άλλες περιοχές πρόσβαλλε ο Daniel διεκδικώντας μεγαλύτερη δημοσιότητα από εκείνη του βιβλικού προσώπου, διεπίστωσα ότι πολλές υποδομές των πληγέντων περιοχών αποκάλυψαν τον “πάτο” τους και τη λειτουργική ηλιθιότητα (και ποινική;) μελετητών, επιβλεπόντων μηχανικών και εργολάβων κατασκευαστών.

Συγκεκριμένα, δείτε το γυμναστήριο στο Μουζάκι Καρδίτσας το οποίο “έγειρε να ξαποστάσει” αποκαμωμένο από την πολύωρη μάχη με το λαίμαργο νερό που του ‘φαγε το υπέδαφος αποκαλύπτοντας την απουσία σοβαρής θεμελίωσης! Εάν η βάση του σχεδιαζόταν από ναυπηγό θα μπορούσε να επιπλέει αλλάζοντας –πιθανώς- τοποθεσία, διαφορετικά θα έπρεπε να έχει καλύτερη θεμελίωση σε σταθερότερο υπέδαφος και όχι μόνο στο γνώριμο για το νερό αμμοχάλικο!

Ας το δουν οι ειδικότεροι εμού μοριοδοτώντας αρνητικά όλους τους εμπλεκόμενους εφόσον έχει παρέλθει ο χρόνος ευθύνης του εργολάβου· διερωτώμαι αν θα ήταν δυνατή η… ανέλκυσή του έτσι όπως βλέπω αρραγή τον όγκο του. Παρόμοιες αποκαλύψεις του “πάτου” διαπιστώνουμε και στις θεμελιώσεις των γεφυρών, όπως και στους επαρχιακούς δρόμους που ασφαλτοστρώθηκαν χωρίς εγκυβωτισμό των ορίων τους με οπλισμένο σκυρόδεμα και ικανή “σκάφη” αδρανών υλικών για την υποστήριξη των στρώσεων –αν προστέθηκαν όλες οι προβλεπόμενες- του ασφαλτομίγματος.

2. Η κυβερνητική στρατηγική της εκκένωσης των πληττόμενων περιοχών για την αποφυγή ανθρώπινων απωλειών έναντι θυσίας των περιουσιακών τους στοιχείων και της μεσοπρόθεσμης προοπτικής επιβίωσής τους λόγω καταστροφής υποδομών, καλλιεργειών, επιχειρήσεων κλπ., μοιάζει με εκείνη της περιόδου του Covid-19. Κατά την περίοδο εκείνη εκκενώθηκαν κάθε είδους χώροι κοινωνικής επαφής χωρίς να αποσοβηθούν χιλιάδες θάνατοι (37.000;), με τον κρατικό μηχανισμό θεατή -σε πολλές περιπτώσεις- και τα media σε ρόλο ειδικών να προσεγγίζουν την επιστήμη χωρίς την αυτοαμφισβήτησή της. Άραγε ο μέχρι τώρα βεβαιωμένος αριθμός των θανάτων από τις πλημμύρες θα παραμείνει ως έχει ή θα αυξηθεί όταν αποσυρθούν τα νερά που έφτασαν μέχρι τις στέγες; Το φοβάμαι όσο και το απεύχομαι!

3. Η μέχρι στιγμής διαχείριση των πολλαπλών κρίσεων που ανέκυψαν καθώς “έσπασε ο διάολος το ποδάρι του”, δεν δείχνει μόνο την αδυναμία του κρατικού μηχανισμού στην πρόβλεψη και εκτίμηση κινδύνων, στο σχεδιασμό και την επαρκή αποσόβηση ή αντιμετώπισή τους, αλλά και την παντελή απουσία αίσθησης καθήκοντος η οποία δεν μπορεί να αναπληρωθεί από τη φιλοτιμία ολίγων και μόνο.

Βέβαια, η ευθύνη για τούτο ανήκει πρωτίστως στους πολιτικούς και στις παρεμβάσεις τους παραβλέποντας νόμους με εστίαση στο στενό όφελός τους· συνέπεια τούτων είναι να μη γίνεται τίποτα χωρίς την άνωθεν εντολή, με το καθηκοντολόγιο των υπαλλήλων να έχει περιπέσει σε αχρηστία υπό το φόβο της επίπληξης ή της δυσμένειάς τους στα ύψη· η απειλή “θα σε στείλω στον Έβρο” φαντάζει τρομακτικότερη μετά την πρόσφατη αποψίλωσή του.

Το κακό χούι

Μια νοοτροπία –περί αυτής πρόκειται- που μας διαπερνά όλους πια και εντείνεται όσο περνά ο καιρός με τη συνδρομή της καχυποψίας και του διογκούμενου ελλείμματος της μεταξύ μας εμπιστοσύνης, διατηρώντας την τεθλασμένη ταχύτερη από την ευθεία και καθηλώνοντας τον πολιτευόμενο σε ρόλο μεσάζοντα “επί προμηθεία”, είτε αφορά σε ψήφους είτε σε αμοιβές, για καριέρα στον αναίμακτο πολιτικό στίβο. Φρούδα μού προκύπτει και η ελπίδα πως η προαλειφόμενη έξωθεν βοήθεια θα εξαντληθεί στην απάλυνση των πληγών των πλημμυροπαθών και στην ανάστασή τους μειώνοντας, συγχρόνως, τους κινδύνους επανάληψης τέτοιων φαινομένων, αντί να παροχετευθεί προς το “πουγκί” των τρωκτικών του δημόσιου πλούτου.

Ευθύνη για την κατάντια της χώρας έχουμε κι εμείς ως “εκλέκτορες” των μελών της Βουλής · μπορεί να μην “τα φάγαμε όλοι μαζί” αλλά, σίγουρα, ανεχθήκαμε ή και ασπαστήκαμε την πρακτική της πλαγίας οδού η οποία –συχνά, ίσως και συχνότερα εφεξής- μας αφήνει εκτεθειμένους στην κάθετη λειτουργία της Φύσης για την οποία δεν υφίστανται αδιέξοδα. Όπως και στη Δημοκρατία, υπό την αίρεση ότι θα πάψουμε να εκθειάζουμε μια ατομικότητα εκτιθέμενη από την αγελαία μας συμπεριφορά και την απουσία διεκδίκησης ουσιαστικότερου ρόλου στην πορεία της χώρας, στην πολυποίκιλη εκποίηση της οποίας παραμένουμε αδιάφοροι!

Άραγε τα πάμπολλα, μέχρι στιγμής, δεινά που μας έπληξαν θα μας γίνουν μάθημα ώστε να μην επαναληφθούν, ή θα περιμένουμε ως κοινωνία να επαληθευθεί το κοινώς λεγόμενο “πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι”! Ποιος θα μας το βγάλει πρώτος, ο φυσικός μας γείτονας ή η Φύση που θα τον διευκολύνει; Πρέπει να χάσουμε ξανά αυτό που έχουμε για να το εκτιμήσουμε;

Βλ. 6ο Κεφάλαιο στο βιβλίο Πλοηγός στα αχαρτογράφητα νερά της επιχειρηματικότητας.