Μακεδονικό, η επόμενη μέρα

Η κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών από το ελληνικό κοινοβούλιο, φαίνεται ότι συνιστά την τελευταία πράξη του δράματος. Ενός δράματος το οποίο επίσημα ξεκίνησε 30 χρόνια πριν, αλλα εχει ρίζες αιώνων. Είναι όμως τα πράματα έτσι; Όχι ακριβώς. Η Συμφωνία των Πρεσπών ήταν αρκετά βεβιασμένη και πρόχειρη. Το αποτέλεσμα είναι ότι πέραν των βασικών -ονομασία, γλώσσα, υπηκοότητα- τα υπόλοιπα σημεία διχογνωμίας είτε καλύπτονται από γενικές αναφορές, είτε παραπέμπονται σε διμερείς επιτροπές.

Επίσης έχουμε το εξής δεδομένο. Το σύνολο του δυτικού κόσμου, από την Ουάσινγκτον μεχρι τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο, χαιρετίζει τη Συμφωνία των Πρεσπών. Ως εκ τούτου, δεν μένουν πολλά περιθώρια, αναφορικά με το ποιος ενθάρρυνε, προώθησε και εν τέλει επέβαλε αυτή τη Συμφωνία. Όσο ερασιτεχνικοί και να υπήρξαν οι χειρισμοί την ελληνικής κυβέρνησης, οι Δυτικοί ήταν αποφασισμένοι να λυθεί το ονοματολογικό εδώ και τώρα.

Αλλά τι γίνεται την επόμενη μέρα; Κατ’ αρχάς ας αναγνωρίσουμε ότι ηττηθήκαμε. Το ζήτημα είναι αυτή η ήττα να μην καταστεί καταστροφική για το μέλλον του ελληνισμού. Ως εκ τούτου, η ελληνική πλευρά οφείλει να διαχειριστεί τη δεδομένη κατάσταση με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Επί της αρχής, οφείλουμε να διασφαλίσουμε ότι η άλλη πλευρά θα εφαρμόσει τα συμφωνημένα στο ακέραιο. Με άλλα λόγια, από εδώ και στο εξής οποιαδήποτε αναφορά σε «Μακεδονία» αντί του «Βόρεια Μακεδονία» λογίζεται σαν παραβίαση της συμφωνίας. Η ελληνική διπλωματία οφείλει να είναι παρούσα και να τοποθετείται σε κάθε τέτοια περίσταση, καθότι θα υπάρξουν πολλές.

Συνεπώς, είναι κρίσιμο να αποσαφηνιστεί, τι συμβαίνει με το προοίμιο του σκοπιανού συντάγματος και η ορθή τροποποίηση του να συνδεθεί άμεσα με την ένταξη της χωράς στο ΝΑΤΟ. Επίσης αρχίζει ένας αγώνας μέσα στις διμερείς επιτροπές. Ένας αγώνας ιδιαίτερα σημαντικός.

Τι θα διδάσκεται στα σχολεία

Κατ’ αρχάς, το τι θα διδάσκεται στα σχολεία και ποια θα είναι εν γένει, η κοινά αποδεκτή ανάγνωση της ιστορίας. Εδώ μιλάμε για λευκή επιταγή. Η Συμφωνία των Πρεσπών, παρά τις πολλές τις ανεπάρκειες, παρέχει ένα ευνοϊκό σημείο εκκίνησης, μέσω της αναφοράς σε διαχωρισμό των «Μακεδόνων» των Σκοπίων από την ελληνική ιστορική κληρονομιά της περιοχής.

Πάνω σε αυτή τη βάση, οι διμερείς επιτροπές υπό ευρωπαϊκή αιγίδα, θα συνδιαμορφώσουν τις αναφορές στα σχολικά βιβλία. Η Ελλάδα οφείλει να στρατεύσει τα καλύτερα μυαλά της και διεκδικήσει την διεθνή κατοχύρωση της ελληνικότητας της ιστορικής Μακεδονίας, από την ετυμολογία της ίδιας της λέξης «Μακεδονία», μέχρι τον Μέγα Αλέξανδρο, τον Κύριλλο και το Μεθόδιο και ούτω καθεξής. Στο τέλος την ημέρας, τα επιστημονικά επιχειρήματα υπέρ ημών είναι ακράδαντα.

Τα παραπάνω ισχύουν και για το ζήτημα των εμπορικών σημάτων. Είναι ένα θέμα πρακτικής και νευραλγικής σημασίας. Όχι μόνο για την οικονομική ευμάρεια των βορειοελλαδιτών, αλλά και για την οικονομική διείσδυσή της Ελλάδος στο Σκόπια. Πολύ απλά, δεν πρέπει να επιτραπεί το brand name «μακεδονικός, -η , -ο» να αναφέρεται σε προϊόντα τα οποία παράγονται εκτός Ελλάδος. Τα σκοπιανά προϊόντα θα πρέπει, είτε να ονομάζονται «βορειομακεδονικά» είτε να συνεταιρίζονται με ελληνικές επιχειρήσεις, σε περίπτωση που επιθυμούν να χαρακτηρίζονται ως «μακεδονικά». Το παραπάνω θα προσέφερε ένα συγκριτικό πλεονέκτημα σε ελληνικές επιχειρήσεις, για επέκταση και επενδύσεις στη γείτονα.

Επίσης, ας μην ξεχνάμε ποια είναι η πραγματικότητα επί του πεδίου. Το κράτος των Σκοπίων είναι εν τη γένεση του θνησιγενές. Ειδικά τώρα που δρομολογείται η ένωση Κοσόβου-Αλβανίας. Ας ετοιμαζόμαστε για την τελική κατάληξη της σκοπιανής ανωμαλίας, η οποία κατά τη γνώμη μου δεν είναι και πολύ μακριά.

Ο διχασμός δεν ευνοεί κανέναν

Τέλος, αντί οι Έλληνες να αλληλοαφοριζόμαστε και να διχαζόμαστε, οφείλουμε να διαπιστώσουμε την ρίζα του προβλήματος. Η ρίζα δεν είναι άλλη από την αδυναμία μας. Την αδυναμία μας σαν κράτος, μια αδυναμία οικονομική η οποία συνδυάζεται, με στρατηγική ανεπάρκεια και μικροκομματική νοοτροπία. Μοιραία, υποκύψαμε στις έξωθεν πιέσεις, καθώς και τους εγχώριους λαϊκιστές.

Μια χώρα η οποία δείχνει εξαρτημένη, από τη Γερμανία για την οικονομική της επιβίωση, και τις ΗΠΑ για την εδαφική της ακεραιότητα, καλώς η κακώς θα υποκύψει στις όποιες πιέσεις. Η μεγάλη αποτυχία της Ελλάδος είναι ότι δεν κατάφερε να πείσει τον δυτικό παράγοντα, για το μάταιο της συμφωνίας. Ως εκ τούτου, το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι το παρακάτω. Να διαχειριστούμε ορθά τη αδυναμία μας και ταυτόχρονα να εργαστούμε, σιωπηλά και μεθοδικά, προς τη κατεύθυνση της οικονομικής, στρατιωτικής, πολιτισμικής και πολιτικής ανάκαμψης του ελληνισμού.