Μέχρι και για τις παρελάσεις τσακώνονται στις ομογενειακές οργανώσεις!

Από τις ενοριακές κοινότητες της Αρχιεπισκοπής μέχρι τις μεγάλες οργανώσεις και τους τοπικούς συλλόγους, ένα κοινό πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί είναι ο εφησυχασμός, η έλλειψη πλουραλισμού και η απροθυμία ανάληψης ρηξικέλευθων πρωτοβουλιών, που οφείλονται εν μέρει στην έλλειψη ανανέωσης στις τάξεις της ηγεσίας. Δημοσιεύματα τοπικών ΜΜΕ ή αναρτήσεις σε κοινωνικά δίκτυα δημιουργούν στον θεατή την αίσθηση της προμνησίας (αλλιώς ντεζαβού) καθώς βλέπει τους ίδιους και τους ίδιους να υπηρετούν στα ίδια αξιώματα χρόνο με τον χρόνο. Χωρίς να υπάρχει πρόθεση να υποτιμηθεί η σημαντική συνεισφορά παλαίμαχων εθελοντών και αξιωματούχων, η σημασία της ανανέωσης αποτελεί ζωτικό στοιχείο για κάθε ζωντανό οργανισμό.

Φυσικά, η παρουσία μια διαγενεακής σύνθεσης – τόσο στα μέλη, όσο και στην ηγεσία – θα ήταν ιδανική, ώστε οι νεώτεροι να μπορούν να συνεργάζονται και να αλληλεπιδρούν άμεσα με τους μεγαλύτερους. Δημιουργείται έτσι ένας αμοιβαία ωφέλιμος “συνεταιρισμός”, όπου οι πρώτοι προσφέρουν τον ζήλο και την ζωντάνια τους, ενώ οι δεύτεροι την εμπειρία και την σοφία τους. Όμως, οι ιδανικές αυτές συνθήκες απαιτούν κάτι παραπάνω από ευχολόγια. Χρειάζεται το κατάλληλο σκεπτικό και η κατάλληλη μέθοδος για την καλλιέργεια μιας υγειούς οργανωσιακής κουλτούρας. Για να επιτευχθεί αυτό, το μεγαλύτερο βάρος πέφτει στις παλιότερες γενιές και μεγαλύτερες ομογενειακές οργανώσεις, με απαραίτητη προϋπόθεση την αυτοκριτική και ειλικρινή αποτίμηση της κατάστασης, ώστε να σημειωθεί πραγματική πρόοδο.

Μια γρήγορη ματιά αρκεί για να εντοπιστούν εξόφθαλμες προκλήσεις και προβληματικές συμπεριφορές που θα έπρεπε να απασχολούν την Ομογένεια,αλλά και το εθνικό κέντρο. Για παράδειγμα, η Ομοσπονδία Ελληνικών Σωματείων Μείζονος Νέας Υόρκης περνάει μέσα από μια παρατεταμένη κρίση που χαρακτηρίζεται από δυσλειτουργικότητα, ασυνεννοησία και αλληλοκατηγορίες μεταξύ των αντίπαλων ομάδων που αξιώνουν την ηγεσία και έχουν αποδείξει ότι δεν μπορούν να ξεπεράσουν τις διαφορές τους. Το γεγονός ότι έχει αποφευχθεί το χειρότερο σενάριο και η ετήσια διοργάνωση της Παρέλασης για την 25η Μαρτίου δεν έχει επηρεαστεί ιδιαίτερα, πρόκειται για θαύμα.

Κατά τα άλλα όμως, η Ομοσπονδία είναι απούσα από τα προβλήματα και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Ομογένεια. Παράλληλα, πρόσφατο ρεπορτάζ της ομογενειακής εφημερίδας “Εθνικός Κήρυξ” έκρουσε τον κώδωνα κινδύνου και για την αντίστοιχη Ομοσπονδία στην Βοστώνη, έστω και αν η εκεί κατάσταση δεν συγκρίνεται με τα χάλια της Νέας Υόρκης. Ωστόσο, η προφανής έλλειψη συνεννόησης που παραλίγο να επηρεάσει την οργάνωση της Παρέλασης για την 25η Μαρτίου χρήζει άμεσης διόρθωσης.

Προβλήματα στις ομογενειακές οργανώσεις

Στρέφοντας την προσοχή μας προς την Αρχιεπισκοπή Αμερικής, η κατάσταση είναι εξίσου προβληματική, από την κορυφή της ηγεσίας έως τις κατά τόπους ενορίες. Η σημαντική θέση της Εκκλησίας ως θεμελιώδες στοιχείο της Ελληνισμού, η ιδιαίτερη σημασία της στην πνευματική και πολιτισμική ζωή της Ομογένειας και οι υπαρξιακές ανησυχίες των ανθρώπων εξασφαλίζουν ότι θα εξακολουθεί να έχει περισσότερη λαϊκή απήχηση από άλλους ομογενειακούς οργανισμούς για το προβλεπόμενο μέλλον.

Η γενναία υποστήριξη που προσφέρουν κάποια εύπορα μέλη της ενδεχομένως να δημιουργεί και ένα είδος εφησυχασμού και αυταρέσκειας, κάνοντας τα ανώτερα ηγετικά στελέχη να υπερεκτιμούν τον ρόλο τους στην εξασφάλιση των εκατομμυρίων που προσφέρονται κάθε χρόνο για το έργο της, αντί να αποδώσουν την οικονομική αυτή ενίσχυση στην συστηματική εργασία δεκαετιών που προηγήθηκε ώστε να εδραιωθεί η τοπική Εκκλησία στην Αμερική.

Παρά ταύτα, η τρυφηλή ζωή και οι μεγάλες δωρεές κάποιων επώνυμων δεν αλλάζουν τα πράγματα στην βάση, όπου σημειώνεται η πραγματική πρόοδος. Ο διαρκώς συρρικνούμενος αριθμός ιδιωτικών ελληνικών σχολείων και η ολοένα και αυξανόμενες προκλήσεις που αντιμετωπίζουν τα εκπαιδευτήρια αυτά θα έπρεπε να αρκούν ώστε να ταπεινώσουν τυχόν αξιωματούχους που έχουν… πάρει ψηλά τον αμανέ. Ομοίως, η κατάσταση του μοναδικού ιδρύματος τριτοβάθμιας εκπαίδευσης της Αρχιεπισκοπής Αμερικής και το γεγονός ότι πολλοί εκ των αποφοιτούντων είναι ουσιαστικά αδαείς περί την ελληνική γλώσσα (ενώ η γλωσσική επάρκεια είναι κρίσιμη για την διατήρηση της εθνοτικής ζωτικότητας και της θεολογικής κατάρτισης) έχει γίνει ο ελέφαντας στο δωμάτιο.

Καθώς διεξάγονται οι ετήσιες εκλογές για ανάδειξη των ενοριακών συμβουλίων, ακούγονται παράπονα από την άμεση Αρχιεπισκοπική περιφέρεια για τις αλλεπάλληλες υπενθυμίσεις σχετικά με την υποχρέωση των υποψηφίων να εξασφαλίσουν πρώτα την ευλογία του εφημερίου τους πριν τους επιτραπεί να θέσουν υποψηφιότητα… για να μην επεκταθούμε στα ετήσια σεμινάρια που υποχρεούνται να ακολουθήσουν οι υποψήφιοι επίτροποι. Όμως, αξίζει να αναρωτηθεί κανείς τι είδους “δια βίου μάθηση” και επιμόρφωση υποχρεούνται να παρακολουθήσουν οι κληρικοί, π.χ. μαθήματα γλώσσας, Βυζαντινής μουσικής, κτλ; Εφαρμόζοντας μια πολιτική των δύο μέτρων και δύο σταθμών, η Αρχιεπισκοπή Αμερικής μεταμορφώνει τους ιερείς σε ξεχωριστή κάστα, πράγμα αντίθετο με την Ορθόδοξη παράδοση, όπου οι παπάδες προέρχονται από τον λαό και παραμένουν ανάμεσά του.

Περισσότερο απ’ όλα, η έλλειψη επένδυσης σε βασικά ιδρύματα (κυρίως σχολεία, αλλά επίσης ινστιτούτα και δεξαμενές σκέψεις) και η χρηματοδότηση ποικίλων επαγγελματικών θέσεων πέραν του έμμισθου κλήρου αποτελεί πρόβλημα για την μελλοντική οργανωσιακή ανάπτυξη της Ομογένειας. Η Ελληνοαμερικανική Κοινότητα διαθέτει πλούσιους πόρους, μαζί με ανθρώπινο δυναμικό, ιδέες και πρωτοβουλίες που δεν αξιοποιούνται. Η παρούσα κατάσταση προκαλεί δομικές αδυναμίες που, συν τω χρόνω, θα απειλήσουν την λειτουργικότητα και ακόμη και την ύπαρξη της οργανωμένης Ομογένειας.