Μια ημέρα της γυναίκας, με …καθυστέρηση!

Από χρόνια ήθελα να γράψω την “αίσθησή” μου για τη “γυναίκα”, αλλά το θυμόμουν όταν ερχόταν η ημέρα της γυναίκας…  Το ίδιο συνέβη και φέτος, αλλά δεν το προσπέρασα όπως τις άλλες χρονιές. Βρήκα και κάτι σχετικές σημειώσεις κι έτσι, να τώρα ένα κείμενο για τη γυναίκα. Έρχεται με κάποια καθυστέρηση, αλλά αυτό έχει και τα θετικά του, αφού την ημέρα της επετείου, κυκλοφορεί πολύ πράγμα και πάντα κάτι …χάνεται.

Εξάλλου η λέξη “καθυστέρηση”, σε ό,τι αφορά γυναίκα, είναι σημαντική, αφού σε κάποιες περιπτώσεις δίνει χαρά και ευτυχία σε πολύ κόσμο. (Δεν πιστεύω να πήγε το μυαλό σας σε καθυστέρηση λόγω καθρέπτη και επιλογής ρούχων και αξεσουαρίων… Εννοώ την άλλη “καθυστέρηση”, όταν το μωρό …γνέφει με το άπλαστο ακόμα χεράκι του, μεσ’ απ’ το άμνιο!)

Από τα φοιτητικά χρόνια, θυμάμαι, ότι τόσο εγώ, όσο και αυτοί που είχαμε τα ίδια “χνώτα”, νοιώθαμε κάποια αποστροφή για τις “ημέρες”-επετείους. Κι επειδή τότε οι μητέρες μας ήταν νέες και άρα “αθάνατες”, εκτός που ήταν και μακριά μας και δεν υπήρχαν κινητά, ξεχνιόταν η “μέρα της μητέρας”! (Αργότερα, όταν …αντιληφθήκαμε ότι όλοι ήμασταν κοινοί θνητοί, τότε εορτάζαμε τη “μητέρα”, για να ευχαριστήσουμε τη δική μας μητέρα και ιδιαίτερα όσοι δεν είχαν πια πατέρα…) Εξάλλου στα ώριμά μας χρόνια, μάθαμε ότι η εορτή της μητέρας έχει αρχαιοελληνική καταγωγή!

Αμερικανοί, δημιουργοί “επετείων” και λεφτάδες

Την ημέρα της γυναίκας, την επινόησαν οι Αμερικανοί και γιορτάστηκε για πρώτη φορά το 1909, με πρωτοβουλία του “Σοσιαλιστικού Κόμματος ΗΠΑ”! Ήταν για πολύ λίγους, δηλαδή για οικογένειες με λεφτά και ήταν οι ίδιες οι γυναίκες που το υπενθύμιζαν στους συζύγους, από ημέρες πριν (όπως και του Αγίου Βαλεντίνου). Το υπενθύμιζαν, γιατί τις έτρωγε το τέτοιο τους και αν το μυαλό σας πήγε σε τίποτε πονηρό, σας κάνω …επίπληξη με αγάπη, γιατί εννοούσα ότι τις “έτρωγε το χέρι τους”, για να το γεμίσει (το κορόιδο τους) με χρήματα και αυτές να πάνε να τα ξοδέψουν, αποκλειστικά, για άχρηστα πράγματα!

Τώρα που είπα άχρηστα πράγματα, θυμήθηκα εκείνον τον σοφό άνθρωπο και μεγάλη προσωπικότητα γενικώς, τον Ken Galbraith (μην τον μπερδέψετε με τον γιο του), ναι, τον οποίον Galbraith διαβάζαμε πολύ στα φοιτητικά χρόνια. (Με ένα αντίτυπο βιβλίου του, μπορεί να βολευόμασταν και δέκα άτομα, αφού η “επικαιρότητα” πήγαινε περίπατο, δηλαδή δεν έπαιζε κανένα ρόλο για μας…) Αυτό που μας είχε κάνει μεγάλη εντύπωση και το οποίο έγραψε ο Galbraith, είναι ότι: «Η Αμερική δεν είναι η χώρα που ικανοποιεί ανάγκες (π.χ. UNRRA…), αλλά η χώρα που δημιουργεί ανάγκες (π.χ. τσίχλα, Coca-Cola…)». Και οι “ημέρες”-επέτειοι, κατά την προσωπική μου άποψη, έχουν γίνει με “μοναδικό” σκοπό την κατανάλωση, μέσω των “υποχρεωτικών” δώρων που “πρέπει” οπωσδήποτε να προσφερθούν!

Από τα χρόνια εκείνα, θυμάμαι πολύ καθαρά, είχαμε παρατηρήσει ότι τα άτομα που έκαναν ακριβά δώρα και κυρίως χρυσαφένια αντικείμενα σε γυναίκες, ναι, αυτά τα άτομα δεν είχαν κανένα “περιεχόμενο”, καμία παιδεία και δεν έδειχναν ποτέ τον εσωτερικό τους κόσμο, ίσως γιατί δεν υπήρχε; Επειδή έπαιζα κιθάρα σε μπουάτ (και ήμουν κάπως γνωστός “νεοκυματικός” και με LP…) ενώ άλλοι φίλοι μου έπαιζαν φυσαρμόνικα, ακορντεόν, πιάνο…, μας καλούσαν διάφοροι πλούσιοι “βαρεμένοι” στις βίλες τους που ήταν, κυρίως, στο Πανόραμα, στον Χορτιάτη και στο Μπαχτσέ Τσιφλίκι. (Κάποιος απ’ αυτούς, έγραψε τη διεύθυνσή του σ’ έναν μουσικό και το Τσιφλίκι, το έγραψε “Τσιφλύκοι”. Αριστούργημα).

Εκεί, οι λεφτάδες, με τη λεφτάδικη παρέα τους και με τη βοήθεια του αλκοόλ, “ξεβρακωνόντουσαν” ψυχικώς, κάτι δηλαδή σαν μία ευκρινή ψυχοακτινογραφία. Οι συμβίες τους, ξεβρακωνόντουσαν χωρίς εισαγωγικά …αργότερα! Παίρναμε πάντα μαζί μας, έναν συμφοιτητή από το Πολυτεχνείο, 3-4 χρόνια μεγαλύτερό μας, ο οποίος ήταν παντελώς αμόρφωτος, αλλά συμπαθέστατος, με ωραία εμφάνιση και εκχυλίζον πονηρό χιούμορ! Το σημαντικότερο ήταν, ότι παρουσιαζόταν με ύφος και με ρούχα, μεσήλικα άνδρα, το οποίο ήταν πολύ ελκυστικό για τις νεαρές γυναίκες, στις οποίες αυτός είχε μεγάλη αδυναμία. (Όχι, για “οιδιπόδεια” δεν ήξερε, ούτε και για ασυνείδητα απωθημένα…)

Για κάποιο λόγο που δεν θυμάμαι τώρα, του είχαμε βγάλει το παρατσούκλι “Dino de laurentis…” Έλεγε ωραία ψέματα σε κάποιες χαζές που τον πλησίαζαν, μάλιστα σε μία είχε πει ότι είναι μέτοχος σε μία εφοπλιστική εταιρεία, αλλά ότι έχει βαρεθεί τους συνεταίρους του και ζει απλά σαν φτωχός… Για να τις πείσει, τους ζητούσε δανεικά και αγύριστα… Κι αυτές, του δίνανε άφθονα, αφού ΔΕΝ τα είχαν δουλέψει… και άλλος πλήρωνε!

Πω, πώ, ντροπές για τις “πλάτες” που έκανα…

Ομολογώ (με κάποια, ντροπή) ότι έκανα “πλάτες” σε φίλους μου για να εξυπηρετηθούν, ερωτικώς εννοώ! (Απατώντας και …εξαπατώντας ασμένως και αναγκαστικώς, ένεκα παντοδύναμης “Φύσης”). Η γκαρσονιέρα που έμεινα, στην Κωνσταντινουπόλεως 89, στη Θεσσαλονίκη, προσφερόταν πολύ συχνά ως ερωτική φωλιά. Εξυπηρετούσα, τόσο άντρες φίλους, όσο και γυναίκες φίλες, που βέβαια “απατούσαν” όλοι τους, το έτερον ήμισυ. Και επειδή η “πουτάνα” δεν αλλάζει το χούι της (αυτό είναι επιστημονικά ερμηνευμένο), μη νομίζετε ότι και τώρα δεν κάνω τέτοιες αταξίες, εξυπηρετώντας πολύ στενούς φίλους “άστεγους”. (Τώρα διαθέτω “ξενώνα” 16 τετραγωνικά…).

Εδώ, έχω να κάνω δύο παρατηρήσεις, για το “τώρα”. Οι παροχές αυτές (τώρα) γίνονται σπάνια, όχι όπως τότε, κάθε εβδομάδα και βάλε… Φυσικά και νιώθω άσχημα γι’ αυτό που κάνω (τώρα), γιατί (καλοί μου φίλοι και φίλες), τώρα δεν έχω ούτε το ακαταλόγιστο της ηλικίας, ούτε και την αθωότητα της εποχής (Τις αλήθειες πρέπει να τις παραδεχόμαστε…).

Θέλω να σας εκμυστηρευτώ μία σκέψη μου και σας παρακαλώ να μη με παρεξηγήσετε, ειδικότερα εσείς, οι αγαπημένες μου γυναίκες! Αυτό που σκέφτηκα, πέρασε από κάμποσα “κύματα ελέγχου” και εννοώ από πολύ ειδικά άτομα, τα οποία μου είπαν “προχώρα το, δημόσια”. Σκέφτηκα ότι: “Αν δεν υπήρχαν γυναίκες, ο κόσμος θα χρειαζόταν λιγότερα χρήματα”. Προφανώς και προτιμώ να υπάρχουν γυναίκες κι ας χρειάζονται παραπάνω χρήματα… (Πιο κάτω θα καταλάβετε πόσο λατρεύω τις γυναίκες… Τις γυναίκες, που τις βλέπω σαν …αποτυπώματα της αιωνιότητας!) Και με την ευκαιρία, να μην ξεχάσω να πω ότι, θα έπρεπε, κάθε ημέρα να είναι η μέρα της γυναίκας, προφανώς και της μητέρας, αλλά όχι και αι λοιπαί αστείαι “επέτειοι”, της κονόμας…

Γιασεμιά και φουστάνια στο περιβόλι…

Αυτά που συνηθίζουν οι περισσότεροι, την “ημέρα της γυναίκας”, εγώ δεν τα καταλαβαίνω και τα απαξιώ! Είναι σαν μία υποχρεωτική “ξεπέτα”. Το σεξ είναι το λιγότερο που μπορεί να μου λείψει, ακριβώς επειδή βρίσκεται εύκολα… Τα πράγματα που μπορεί να μου λείπουν, κάποιες περιόδους, δεν έχουν σχέση με το σεξ! Ποια είναι αυτά; Ανοίγω τα εσώτερα μου, εξομολογούμαι και δεν έχω κανένα πρόβλημα γι’ αυτό. Μου λείπουν λοιπόν:

• Κάποιες στιγμές καθημερινές από τη ζωή της γυναίκας και ειδικότερα σε περίοδο διακοπών.
• Οι ξεχωριστές κινήσεις που κάνει στις διάφορες ασχολίες της.

• Όταν πάει συχνά στην τουαλέτα, μόνο και μόνο για να επιβεβαιώσει ότι είναι όμορφη! Στη Σουηδία, συνέβαινε περισσότερο αυτό κι όταν ρωτούσα “διάρροια;”, η απάντηση ήταν “όχι, πάω να δω αν εξακολουθώ να είμαι όμορφη”. (Τι ανασφαλή και ψυχρά, αλλά θεϊκά πλάσματα… Κρίμα! Έπρεπε να ήταν λίγο “πουτάνες”…, αλλά ο βόρειος Θεός, είναι “κονσέρβας” (συντηρητικός)!
• Είναι μεγαλείο, όταν η γυναίκα σκύβει, για να ισιώσει το καλσόν της

• Ο τρόπος που δήθεν ντρέπεται για να μην την δεις να αλλάζει (σε “επίπεδο” Sharon Stone), π.χ. για να βγάλει το φόρεμα και να φορέσει τη ρόμπα.
• Μην ξεχάσω! Το χαμόγελό της, όταν βγαίνει από τη θάλασσα κι έρχεται σε σένα! (Αυτό δεν …πληρώνεται με τίποτε, “μπαρμπάδες” μου λεφτάδες…).

• Εξαιρετικές είναι οι στιγμές για το πώς στέκεται το σώμα της και τι κινήσεις κάνουν τα χέρια της όταν ακούει “κάτι”, το οποίο δεν έχει ξανακούσει ή δεν έχει σκεφτεί…
• Απολαμβάνω, όταν πίνει ένα ποτό, το πώς πιάνει το ποτήρι, πώς το κοιτάει, πώς το πλησιάζει στα χείλη, με κάποιον δισταγμό μήπως χαλάσει το κραγιόν (Οι άντρες, στην ίδια κίνηση είναι για γέλια…)
• Τέλος, απολαμβάνω, όταν κοιμάται και βλέπει στον ύπνο της κάτι ευχάριστο και γι’ αυτό, χαμογελάει! Αν τύχει να πέσει και λίγος ήλιος στα σκορπισμένα μαλλιά της στο μαξιλάρι, αυτό ούτε πουλιέται ούτε αγοράζεται καρντάσια…

Αυτή η εικόνα, περιγράφεται σχεδόν αυτούσια, σ’ ένα σουηδικό τραγούδι, που προέρχεται από την Αμερική, αλλά οι Σουηδοί σκίζουν στους στίχους, ενορχήστρωση και ερμηνεία. (Μόνο που η μία κιθάρα είναι λίγο ξεκούρντιστη, αν το ακούτε…)
“Jag ger dig min morgon” (=Σου δίνω το πρωί μου) Fred Åkerström

Ξανά, ξημερώνει η μέρα στον χλωμό σου ώμο

Μέσα από παγωμένο γυαλί, ο ήλιος φαίνεται σα νεράιδα

Τα μαλλιά σου, σκορπίζουν σ’ όλο το μαξιλάρι

 

Η κουρτίνα μας, κυματίζει αχνά εκεί που κυλάει ο ήλιος

Πολύ πίσω από το μάτι σου, σβήνουν τα όνειρα της νύχτας

Ονειρεύεσαι κάτι ωραίο, σε βλέπω να χαμογελάς

 

Έξω από το παράθυρό μας ακούμε τα τραγούδια της γης

Σαν ένα ζωηρό παιδί την άνοιξη, έρχεται η μέρα

Άκου (τώρα) το τραγούδι που τραγουδάει η γη

 

Σαν το εύθραυστο φτερό της λιβελούλας, τρέμει το μάτι

Ο ήλιος λιώνει στα μαλλιά σου που καμπυλώνουν γύρω από το μέτωπό σου

(Βρε) εσύ, νομίζω ότι πετάμε κατευθείαν στον ήλιο

 

«Αν ήσουν ξύπνια θα σου έδινα όλα αυτά που δεν σου δίνω ποτέ

Αλλά, σου δίνω το πρωί μου. Σου δίνω τη μέρα μου»