O αντισημιτισμός της Ουκρανίας και η ευρωπαϊκή υποκρισία

του Βαγγέλη Γεωργίου  – 

«Ευχαριστώ το θεό που η γυναίκα μου δεν είναι Εβραία ούτε Σέρβα» είχε πει κάποτε ο Φράνκο Τούτζμαν, ο ηγέτης της Κροατίας, που επί των ημερών του πραγματοποιήθηκαν εθνοκαθάρσεις επί του σερβικού πληθυσμού. Παρόλα αυτά ο ίδιος και η χώρα του πήραν τον δρόμο της ΕΕ. Πολλά χρόνια πριν, στους δρόμους του ουκρανικού Λβιβ, πολλές ‘τέτοιες’ Εβραίες θα τρέχανε γυμνές και κακοποιημένες στους δρόμους, ακριβώς διότι ήταν Εβραίες. Οι Ουκρανοί ‘πατριώτες’ τις έσφαξαν το καλοκαίρι του 1941. Τα χρόνια πέρασαν και η ευρωπαϊκή προοπτική της Ουκρανίας συνοδεύεται από την αναβίωση του αντισημιτισμού και του εξτρεμισμού ενώ στη Δύση επικρατεί σιγή ιχθύος.

Πρόσφατα, η Πολωνία προκάλεσε τη μήνη της Δύσης λόγω των νόμων που ψήφισε στο Κοινοβούλιό της. Ευρώπη και ΗΠΑ εξαγριώθηκαν με τους Πολωνούς διότι πέρασαν νόμο που ποινικοποιεί τον ισχυρισμό ότι οι Πολωνοί συμμετείχαν στο Ολοκαύτωμα. Λόγω του νέου νομικού πλαισίου και της ευρύτερης “ενοχλητικής” ατζέντας της Βαρσοβίας, η Γερμανίδα καγκελάριος, Άνγκελα Μέρκελ, πρότεινε στη γερμανική Βουλή στις 22 Φεβρουαρίου, η χορήγηση των κοινοτικών πόρων να συνδεθεί με νέους όρους, όπως την αποδοχή προσφύγων και τον σεβασμό στις ευρωπαϊκές αξίες.

“Είναι ανυπόφορο” δήλωσε η πρόεδρος της Επιτροπής Προϋπολογισμού του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Inge Dekker “ότι οι δύο αυτές χώρες [Πολωνία και Ουγγαρία], που παίρνουν τη μεγαλύτερη κοινοτική βοήθεια, να συμπεριφέρονται με τόση ξεροκεφαλιά όταν πρόκειται για σεβασμό των ευρωπαϊκών αξιών και στάνταρντ“. Ποιά είναι άραγε το ευρωπαϊκά στάνταρ; Το κοινοτικό κεκτημένο και οι Συνθήκες, ή οι πολιτικές συνθήκες; Άραγε πόσο αξιόπιστοι είναι οι Δυτικοί;

Το 2015 το Κίεβο επικύρωσε νόμους που αναγνώρισαν σαν ηρωικές δύο παραστρατιωτικές οργανώσεις που κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο είχαν συνεργαστεί με τους ναζί. Πρόκειται για την Οργάνωση Ουκρανών Εθνικιστών (OUN) και τον Ουκρανικό Ανεξάρτητο Στρατό (UPA). Είναι γνωστόν ότι η OUN είχε συνεργαστεί άριστα με τους Ναζί –τουλάχιστον στα αρχικά στάδια– ενώ η UPA είχε κατακρεουργήσει –μέσω λυσσαλέων προγκρόμ– τους Εβραίους και τους Πολωνούς στη Λβίβ.

Στην εκδήλωση για τα 75 χρόνια από την σφαγή στο Μπάμπι Γιαρ τιμήθηκε και μια ηγετική μορφή των παραπάνω ακραίων οργανώσεων, ο Ivan Rohach. Όπως το έθεσε ο συγγραφέας Lev Golinkin, «είναι σαν να βλέπεις Ταλιμπάν στην επέτειο της 11ης Σεπτεμβρίου στο σημείο μηδέν». Είναι ένα ενδεικτικό παράδειγμα των αντιφάσεων που βιώνουμε τις μέρες αυτές. Ακόμα και το Παγκόσμιο Εβραϊκό Συμβούλιο δεν αντέδρασε στην εκδήλωση.

Οι σφαγείς βαφτίστηκαν ήρωες

Οι φωτογραφίες που έχουν κάνει το γύρο του κόσμου με τις γυμνές και ημίγυμνες γυναίκες να τρέχουν ουρλιάζοντας στους δρόμους της πόλης και τους άνδρες να κακοποιούνται στα πεζοδρόμια το καλοκαίρι του 1941 δεν σημαίνουν τίποτα. Ήταν τότε που οι Ουκρανοί ακραίοι εθνικιστές ενθαρρύνθηκαν από τους Ναζί να εξευτελίσουν και να σκοτώσουν τους Πολωνοεβραίους της περιοχής. Οι υπεύθυνοι, όμως, αυτών των πράξεων ηρωοποιήθηκαν επίσημα το 2015.

Ήταν τότε που φιλοευρωπαϊκή κυβέρνηση του Κιέβου επέβαλε να θεωρείται ποινικό αδίκημα η δυσφήμιση των οργανώσεων που εξόντωσαν χιλιάδες Εβραίους. Εκείνη την περίοδο δεν κουνήθηκε ρουθούνι στις Βρυξέλλες, στο Βερολίνο στην Ουάσινγκτον και στο Παρίσι. Σιγή ιχθύος. Η δυτική υποκρισία στο απόγειό της! Η ανατροπή του ρωσόφιλου Βίκτορ Γιανουκόβιτς από τους αντιρώσους αντιπάλους του το 2014, συνδυάστηκε και από την διαβεβαίωση ότι η μάστιγα των διώξεων θα αποτελούσε παρελθόν. Παρόλα αυτά η πρόσφατη έκθεση του υπουργείου Διασποράς του Ισραήλ αναφέρει ότι τα τελευταία δύο χρόνια «η χρησιμοποίηση των Εβραίων ως αποδιοπομπαίων τράγων στον δημόσιο λόγο έχει αυξηθεί».

Οι ανησυχίες κάποιων ότι η υποτιθέμενη δημοκρατική εξέγερση του 2014 θα επικαλυπτόταν από τον εξτρεμισμό φαίνεται ότι με το πέρασμα των χρόνων επαληθεύτηκαν. “Μια εντυπωσιακή εξαίρεση στην τάση μείωσης των αντισημιτικών περιστατικών στην ανατολική Ευρώπη ήταν η Ουκρανία. Εκεί ο αριθμός των καταγεγραμμένων αντισημιτικών επιθέσεων διπλασιάστηκε σε σχέση με το 2016, ξεπερνώντας όλα τα αντίστοιχα περιστατικά σε όλες τις πρώην σοβιετικές χώρες μας” αναφέρει η έκθεση. Χιλιάδες Εβραίοι σήμερα επαναλαμβάνουν τις εικόνες της ναζιστικής Γερμανίας του 1930: Εγκαταλείπουν τη χώρα καθώς φοβούνται για τη ζωή τους.

Στα χνάρια της Κροατίας

Προφανώς, η ΕΣΣΔ και η Ρωσία στη συνέχεια δεν επιφύλαξαν την καλύτερη μοίρα στους Εβραίους αλλά δεν έκαναν πογκρόμ. Και υποτίθεται ότι οι καλοί είναι οι Δυτικοί. Θυμίζουμε ότι σε αντίστοιχη περίπτωση το 2010, οι Δυτικοί είχαν εκφράσει την έντονη δυσαρέσκειά τους στην ουκρανική κυβέρνηση. Τότε η ΕΕ, καθώς και αρκετοί στις ΗΠΑ, αποδοκίμασαν την απόφαση της ουκρανικής κυβέρνησης να τιμήσει τους ηγέτες των εν λόγω οργανώσεων. Δεν συνέβη, όμως, το ίδιο και τώρα. Γιατί;

Η ακραιφνής αντιρωσική πολιτική της Ουκρανίας, που την έχει ρίξει στην αγκαλιά της Δύσης βαραίνουν αποφασιστικά στη ζυγαριά, με βάση την οποία αποφασίζουν Αμερικανοί και Ευρωπαίοι ποιος είναι ο καλός και ποιος ο κακός! Σιωπούν για την Ουκρανία, διότι «είναι ένα ευαίσθητο ζήτημα» τις εποχές που ζούμε, όπως είπανε πρόσφατα κάποιοι από την εβραϊκή κοινότητα.

Η Ουκρανία είναι η αντίστοιχη «Τουρκία» από την πάνω πλευρά της Μαύρης Θάλασσας. Είναι η “αυλή” της Ρωσίας. Προφανώς και οι Δυτικοί θεωρούν ότι δεν αξίζει να δώσουν αφορμή στη Μόσχα να προπαγανδίζει ότι η ουκρανική κυβέρνηση κλείνει το μάτι στον αντισημιτισμό. Η πρόσφατη ιστορία απέδειξε ότι ο πακτωλός των χρημάτων που έδωσαν οι Βρυξέλλες στην ανατολική Ευρώπη (τα οποία στο μέλλον ελπίζουν να τα πάρουν πολλαπλάσια πίσω ποικιλοτρόπως) είναι ανίσχυρος όταν απέναντι έχεις την αναβίωση της εθνικιστικής Ακροδεξιάς.

Η Ουκρανία βαδίζει στα χνάρια της Κροατίας του ακραίου εθνικιστή Τούτζμαν. Την δεκαετία του 1990 η ΕΕ –με καθοδηγητή τη Γερμανία– είχε παρακάμψει κοινωνικοπολιτικές αλήθειες, προκειμένου να εφαρμόσει τις δικές της πολιτικές και να εξυπηρετήσει τα δικά της συμφέροντα. Ο Τούτζμαν είχε διατάξει την εθνοκάθαρση του 1995, αλλά η ΕΕ σιώπησε. Η Κροατία παρόλο ότι εξελίσσεται εδώ και δεκαετίες στην πλέον ρεβιζιονιστική ευρωπαϊκή χώρα εντάχτηκε στην ΕΕ. Και όντας μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας ενθαρρύνει τα φαινόμενα ηρωοποίησης φιλοναζιστικών προσώπων, συμβόλων και γεγονότων της ιστορίας της.