Ο αποκεφαλισμός στο Παρίσι “πυροβολεί” τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής

Μια βαθύτατα θλιβερή είδηση με πολύσημες και δυσοίωνες διαστάσεις ήταν αυτή της ειδεχθούς δολοφονίας, του Γάλλου καθηγητή Ιστορίας και Γεωγραφίας Samuel Paty την Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2020, στο προάστιο Conflans-Sainte-Honorine του Παρισιού, από νεαρό μουσουλμάνο τσετσενικής καταγωγής, για λόγους που συνδέονται αποκλειστικά με την ελευθερία έκφρασης, την πεμπτουσία, δηλαδή, του δυτικού πολιτισμού.

Εντούτοις, πιο ανησυχητικό ακόμα και από τον ίδιο τον αποκεφαλισμό, είναι το χρονικό αυτού του προαναγγελθέντος θανάτου. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων εβδομάδων, ο Paty δίδασκε μια θεματική ενότητα στο μάθημα της Ιστορίας με τίτλο “Ελευθερία της έκφρασης”. Επειδή, διεξάγονταν παράλληλα η δίκη για την δολοφονική επίθεση του 2015 στο περιοδικό Charlie Hebdo, ο Paty θεώρησε σημαντικό να αναφερθεί στη συγκεκριμένη υπόθεση και να προβάλει μερικά από τα επίμαχα σατιρικά σκίτσα του περιοδικού.

Νωρίτερα, είχε δώσει τη δυνατότητα στους μουσουλμάνους μαθητές να αποχωρήσουν για λίγο από την τάξη σε περίπτωση που θα ένιωθαν προσβεβλημένοι. Μερικοί, ωστόσο, παρέμειναν. Ενημέρωσαν ύστερα τους γονείς τους και σύντομα ο καθηγητής τέθηκε στο επίκεντρο μιας συντονισμένης επίθεσης, από τα μέλη της μουσουλμανικής κοινότητας της περιοχής. Επιπρόσθετα, άρχισε να δέχεται τηλεφωνικές απειλές.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει ο τρόπος με τον οποίο αντέδρασε το σχολείο που δίδασκε ο Paty. Έγινε απλώς μια προσπάθεια “κατευνασμού των πνευμάτων”. Ίσως, δηλαδή, ο καθηγητής να υπερέβαλε και λίγο με την ελευθερία της έκφρασης! Η συνέχεια κάθε άλλο παρά κατευναστική ήταν. Ο 18χρονος δολοφόνος εξτρεμιστής φέρεται να είχε στενές σχέσεις με μερικούς από τους γονείς των μουσουλμάνων μαθητών, που επέλεξαν να παραμείνουν στην τάξη.

Εκκινώντας από την υπόθεση “Samuel Paty”, η οποία είναι η ακραία κατάληξη μιας ζώσας εν εξελίξει δοκιμασίας του δυτικού εκπαιδευτικού συστήματος, διαπιστώνεται ότι εμφιλοχωρούν και συσσωρεύονται αμέτρητα περιστατικά, ηπιότερης έντασης, που χαρτογραφούν ωστόσο τα όρια αυτής της δοκιμασίας. Καθολική άρνηση οποιασδήποτε αναφοράς στη Θεωρία της Εξέλιξης, αποκλειστικά θεοκεντρική πρόσληψη της ιστορίας, από μεγάλο μέρος των μουσουλμάνων μαθητών που φοιτούν σε ευρωπαϊκά σχολεία κτλ.

Ελευθερία έκφρασης και εξτρεμισμός

Αν θα μπορούσαμε κάπως να ορίσουμε την δεσπόζουσα προβληματική της συγκεκριμένης δοκιμασίας, θα οδηγούμασταν εν πρώτοις στο συμπέρασμα ότι το ευρωπαϊκό εκπαιδευτικό σύστημα, όσον αφορά στην εκπαίδευση των προσφύγων-μεταναστών, υιοθετεί παιδαγωγικές πολιτικές προσανατολισμένες στην ένταξη. Αγνοεί ωστόσο, ή προσποιείται ότι αγνοεί, την πραγματικότητα της μη ενταξιμότητας ενός μεγάλου πληθυσμιακού δυναμικού που ανήκει στο ριζοσπαστικοποιημένο Ισλάμ.

Η ελευθερία της έκφρασης, επί της οποίας καταρτίζονται τα αναλυτικά εκπαιδευτικά προγράμματα των ευρωπαϊκών χωρών, λειτουργεί συγκρουσιακά με οποιαδήποτε ριζοσπαστικοποίηση, που τείνει στον αυταρχικό δογματισμό. Αυτό είναι κάτι γνωστό. Πώς όμως θα συμβιώσουν αυτές οι δύο αξιωματικά αντίθετες αρχές στο ίδιο σχολικό περιβάλλον, έτσι όπως διαμορφώνεται στο ευρωπαϊκό πολυπολιτισμικό σχολείο, το οποίο εξ’ ορισμού δεν αποκλείει τη συμμετοχή στους κόλπους του, μιας ριζοσπαστικοποιημένης μαθητικής μειοψηφίας, που θα αρνείται ή θα αποδοκιμάζει τη λογική των αναλυτικών αυτών προγραμμάτων;

Ο κάθε Ευρωπαίος καθηγητής Ιστορίας θα διδάσκει, επί παραδείγματι, ότι οι Άραβες κατέκτησαν βίαια και προσηλύτισαν τους Βερβερίνους στο Ισλάμ ή ότι οι Βερβερίνοι προσήλθαν ελεύθερα στο Ισλάμ, αποδεχόμενοι το πεπρωμένο που τους είχε επιφυλάξει ο Αλλάχ ή και τα δύο; Κι αν επιμείνει στην πρώτη εκδοχή (αυτήν δηλαδή του βιβλίου), ποιος θα βρεθεί τότε να κατευνάσει τα πνεύματα των διαμαρτυρόμενων μουσουλμάνων γονέων που δεν θα επιτρέψουν τα παιδιά τους να διδαχθούν ένα τέτοιο “ψέμα”;