Ο εμβολιασμός και η χαμένη τιμή της Ιατρικής

Από την αρχή του περασμένου φθινοπώρου το επίκεντρο του κοινωνικοπολιτικού ενδιαφέροντος μονοπωλείται από μια έντονη φαρσοκωμική ενδοδιαμάχη του νεοελληνικού φαντασιακού: την ιδεολογική σύγκρουση μεταξύ των όσων έχουν πειθαρχικά σπεύσει να εμβολιαστούν εναντίον του ευμετάλλακτου (καθώς φαίνεται) κορωνοϊού, συμμορφούμενοι πρόθυμα, έντρομα και “αγελαία” προς την άνωθεν υπαγορευόμενη επιταγή πολιτικής προστασίας, επικαλούμενοι την Ιατρική.

Από την άλλη, όσων εξακολουθούν να ανθίστανται σ’ αυτήν, είτε για λόγους σε μεγάλο βαθμό βάσιμου ορθολογικού σκεπτικισμού, είτε για λόγους συσσωρευμένης εδώ και μια ολόκληρη δεκαετία αντιστασιακής προδιάθεσης και καχυποψίας απέναντι σε κάθε άνωθεν εκπορευόμενο εξουσιαστικό λόγο.

Στο στρατόπεδο των εμβολιασμένων είναι έκδηλη η εναγώνια αναζήτηση επιβεβαίωσης της πειθαρχικής επιλογής τους, δια μέσου της δημόσιας προβολής της υποταγής τους και της μαζικής ποσοτικής της κατάφασης. Το φαινόμενο είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον. Πίσω όμως από την εναγώνια αναζήτηση μαζικής αυτοεπιβεβαίωσης δύσκολα αποκρύπτεται ένα κατάλοιπο διαβρωτικής αμφιβολίας.

Σκεπτικισμός ή αρνητισμός;

Η επιθυμία για μαζικότητα της προσχώρησης στην άνωθεν υποβαλλόμενη υγειονομική ντιρεκτίβα εκ μέρους των ίδιων των εμβολιζόμενων επέχει τον ρόλο μιας Σιλωάμ της λανθάνουσας αβεβαιότητας για την ορθότητα της επιλογής. Οι εμβολιασμένοι εναβρύνονται, εξάλλου, προπαγανδίζοντας το άλλοθι της “ατομικής” (κλασικό αστικοφιλελεύθερο αντανακλαστικό) και της “κοινωνικής ευθύνης”, πρόσφατης κι αυτής ανακάλυψης του συντηρητικού κοινωνικοπολιτικού μετώπου.

Οι επικλήσεις όμως αυτές απλώς συγκαλύπτουν τον αστικό εγωιστικό φιλοτομαρισμό των πανικόβλητων νεοαστών των βορείων προαστείων της Αθήνας, που τρέμουν τα “κορωνοπάρτυ” της νεολαίας τους, ενώ κατά τα άλλα αδιαφορούν παγερά για την αντικειμενική αδυναμία εφαρμογής αποτελεσματικών μέτρων υγειονομικής προφύλαξης στους ταλαίπωρους καθημερινούς τροφίμους των μέσων μαζικής συγκοινωνίας.

Στους εφεκτικούς της απέναντι πλευράς ο σκεπτικισμός που οι “νομιμόφρονες” πασχίζουν να εμφανίζουν ως αδικαιολόγητο αρνητισμό προς κάτι εκ προοιμίου επιστημονικώς ανεπίληπτου και κοινωνικώς ευεργετικού καλύπτει ένα πολύ ευρύ φάσμα επιφυλάξεων και αμφισβητούμενων πεδίων. Το φάσμα αυτό αρχίζει από την καταγραφή μιας εν πολλοίς δικαιολογημένης αμφιβολίας απέναντι σε μια καταφανώς ανεπαρκή επιστημονική πειστικότητα, την οποίαν ουκ ολίγοι επιστήμονες αρμοδίων κλάδων της ευρύτερης Ιατρικής και της βιολογίας δεν διστάζουν να επισημαίνουν.

Η εκ των μνημονίων καχυποψία

Πέραν αυτού, το φάσμα επιφύλαξης εκτείνεται σε μια συμπαγή μάζα ψυχοτροπικά καχύποπτων απέναντι σε κάθε άνωθεν εκπορευόμενη κανονιστική επιταγή. Μεταξύ αυτών ο κύριος όγκος των “αρνητών” αποτελείται από τις λαϊκές ομάδες των ηττημένων της μνημονιακής οικονομικής πολιτικής. Είναι εκείνοι που εντρέπονται και διατηρούν συσσωρευμένη αγανάκτηση για την πρόσφατη πολιτική ήττα τους, στον μάλλον λιπόψυχο αγώνα για την απόκρουση των μνημονίων της λιτότητας, που κατεδάφισαν απροσχημάτιστα τα κεκτημένα μιας αξιοσημείωτης λαϊκής ευημερίας.

Είναι οι ομάδες αυτές που αποδύονται σήμερα σε μάχη μεταμφιεσμένων οπισθοφυλακών πάνω σε ευκολότερο, αλλά κατ’ αρχήν λανθασμένο έδαφος επιζητούμενης αντισταθμιστικής αυτεπιβεβαίωσης. Η ουσία της σύγκρουσης συνοψίζεται στην πολύπλευρη απώλεια της θεσμικής εμπιστοσύνης. Άλλως στην κυβερνητική αδυναμία οικοδόμησης εμπιστοσύνης, γύρω από μια πειστική υγειονομική πολιτική κοινωνικής άμυνας.

Η απροσχημάτιστα αλλά εκ των πραγμάτων αυταρχική υγειονομική διαχείριση της γενικότερα λεγομένης σήμερα ιογενούς πανδημίας έρχεται, φορτωμένη με βαρύτατες πρόσθετες οικονομικές συνέπειες, να προστεθεί σωρευτικά στη δεκαετή επιβολή αυταρχικών καταστροφικών οικονομικών ρυθμίσεων και σ’ ένα συνακόλουθο βαθύ αίσθημα οικονομικής και κοινωνικής κακουχίας που έχουν αποξενώσει τα δύο τρίτα του ελληνικού λαού από τις εμφανιζόμενες στα μάτια του ως ξενόδουλες αυταρχικές εξουσίες και τις προσποιητές «φιλολαϊκές» πολιτικές τους.

Πλέγματα εξουσίας

Στη συγκεκριμένη περίπτωση που βιώνουμε σήμερα στο πλέγμα των πολιτικών εξουσιών που καθοδηγούν την εφαρμογή των αλληλοσυγκρουόμενων υγειονομικών περιορισμών και την επίσπευση των ενδεχομένως ανώριμων εμβολίων έχει ενσωματωθεί και η Ιατρική ως επιστήμη. Η ενσωμάτωσή της επιστήμης της Ιατρικής (δια των συγκεκριμένων πάντα εκπροσώπων της) στο σημερινό συνυπεύθυνο πλέγμα εξουσίας καταλογίζεται στο βαθμό βεβαίως που έχει αυτή αποδεχτεί την ευθύνη της συνταύτισής της με ελάχιστα πειστικές κυβερνητικές επιλογές πολιτικής προστασίας και με καταφανείς υγειονομικές παλινωδίες. Αλλά με τον τρόπο αυτό έχει διακυβευτεί και η τιμή της Ιατρικής.

Οι νησίδες επιστημονικής αμφισβήτησης του βαθμού επικινδυνότητας του ιού και της υποτιθέμενης αποτελεσματικότητας των fast track εμβολίων δεν είναι ούτε ποσοτικώς, ούτε ποιοτικώς αμελητέες. Είναι πάντως, όπως φαίνεται, αρκετές για να παρέχουν επαρκή βάση  αντίστασης στην προωθούμενη υγειονομική συμμόρφωση. Με τη μάχη της επιστημονικής εγκυρότητας μισοχαμένη, λόγω μαχητικής πέμπτης φάλαγγας στα ενδότερα της επιστημονικής κοινότητας, όπως επίσης και λόγω της λαϊκής δυσπιστίας στην πολυεθνική φαρμακευτική κερδοσκοπία.

Με την υγειονομική αξιοπιστία της κυβέρνησης επίσης ασυμμετρική (φαρσοκωμικές παλινωδίες στην εφαρμογή των μέτρων προστασίας και ασυγκάλυπτη υιοθέτηση ενός μονομερούς ιατρο-φαρμακο-εμπορικού αφηγήματος), πρώτον, η μάχη της εμπιστοσύνης έχει χαθεί και, δεύτερον, ένα κρίσιμο, τόσο για την δημόσια υγεία όσον και για την εθνική οικονομία, ζήτημα έχει αφεύκτως και μάλλον ως μη όφειλε πολιτικοποιηθεί.

Η κυρίαρχη οικονομική μειοψηφία

Οι ηττημένοι της εκ των υγειονομικών μέτρων επαυξημένης οικονομικής καταστροφής αποκρούουν απεγνωσμένα κάθε άνωθεν κυβερνητική απόφαση παράτασης των σπασμωδικών μέτρων προστασίας. Αφ’ ετέρου οι εμβολιασμένοι και πολιτικώς πειθαρχικοί συνταυτίζονται (τί περίεργη κι αυτή στατιστική σύμπτωση!) με όσους έχουν ψηφίσει και στηρίζουν τη ΝΔ!

Είναι αναμφισβητήτως κακή ιστορική σύμπτωση ότι το μπλοκ δυνάμεων που στο πρόσφατο παρελθόν προώθησε τα καταστροφικά μνημόνια διαχειρίζεται σήμερα μίαν αμφιλεγόμενη υγειονομική συγκυρία. Από παρόμοιες τραγικές συμπτώσεις παράγονται μόνο ανώφελες κοινωνικοπολιτικές επιπλοκές. Η πολιτική εμπιστοσύνη έχει καταφανώς απωλεσθεί, από τη στιγμή που οι πολιτικές δυνάμεις ενός τόπου εμφανίζονται ως αποκλειστικοί επιτόπιοι μεταφραστές και διαχειριστές παγκοσμίου εμπορευσιμότητας πολιτικών και υγειονομικών πρωτοκόλλων.

Δεν είναι κολακευτικό για καμμιά δυτική κυβέρνηση να εγκαλείται από μεγάλη μερίδα των λαών ως απροσχημάτιστοι dealers ανώριμων εμβολίων. Ούτε, βεβαίως, τιμά την ίδια την ιατρική το να απαξιοί να αναλάβει πιο συντεταγμένα την ευθύνη της επιστημονικής ακεραιότητας. Δυστυχώς και προφανώς, εναλλακτικό αφήγημα θα αργήσει δραματικά να διατυπωθεί. Όχι, βεβαίως, μόνον στην Ελλάδα. Έτσι η πολιτική θα παραμένει για πολύ μια διεθνώς θλιβερή comedia senza arte, προς όφελος μόνον μιας όλο και περισσότερο συρρικνούμενης προνομιούχου οικονομικής μειοψηφίας.