Ο κορονοϊός και τα σύνδρομα της διχασμένης κυπριακής κοινωνίας

Κάτι δεν πάει καλά (και πότε πήγαινε καλά;). Ακόμη και ο κορονοϊός πολιτικοποιήθηκε και ανέδειξε τα διαχρονικά σύνδρομα μιας διχασμένης κοινωνίας. Μερικών ημερών κλείσιμο κάποιων οδοφραγμάτων για αντιμετώπιση, σύμφωνα με την κυβέρνηση, του κορονοϊού, προκαλεί πόλωση. Προκαλεί τέτοιο φανατισμό που παραπέμπει σε εμφυλιοπολεμικό κλίμα. Δεν βρίσκει, αναφέρει η κυβέρνηση προσωπικό να στελεχώσει όλα τα οδοφράγματα και έκλεισε μερικά.

Θεωρείται ή όχι μέρος των προληπτικών μέτρων το προσωρινό κλείσιμο (άλλωστε 500 μέτρα από αυτό της οδού Λήδρας είναι το οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας); Προφανώς και ναι. Και γιατί δεν είπε από την αρχή ποιο ήταν το πρόβλημα η κυβέρνηση (η στελέχωση); Το σίγουρο είναι ότι υπήρξε καθυστέρηση στη λήψη μέτρων, επιβεβαιώνοντας πως δεν υπάρχει γενικώς σχέδιο.

Από την άλλη πλευρά, η όλη ιστορία με τα οδοφράγματα οδήγησε στο γνωστό μοιρολόι από τους οπαδούς της όποιας λύσης, για… ιό διχοτόμησης. Η δική τους προσέγγιση παραπέμπει περισσότερο σε λογικές ομαλοποίησης με την κατοχή παρά ανατροπής της. Το… κεκτημένο είναι το πήγαινε-έλα χωρίς ατζέντα απελευθέρωσης.

Αλλά και στο ΑΚΕΛ θέλησαν να… πατσίσουν με τον πρώτο διδάξαντα, νυν πρόεδρο της Δημοκρατίας, και προέβησαν σε καταγγελία στην ΕΕ υπό την μορφή ερωτήσεως. Δεν μπορούσε, για παράδειγμα, να ρωτηθεί η κυβέρνηση στη Λευκωσία, με κοινοβουλευτική ερώτηση και έπρεπε τα μαντάτα να πάνε στις Βρυξέλλες; Πέραν, βέβαια, του γεγονότος ότι η ερώτηση στην Κομισιόν πάσχει καθώς δεν ήταν και τόσο διαβασμένοι οι συντάκτες της. Το φλερτ της ακελικής ηγεσίας με ελιτίστικες ομάδες του σκληρού “ναι”, οπαδών της όποιας λύσης, βρίσκεται σε απόσταση με την εκλογική βάση του κόμματος. Το 2004 το αντιλήφθησαν την υστάτη, σήμερα;

Η ανακοίνωση της ΟΥΝΦΙΚΥΠ

Στον χορό μπήκε και η ΟΥΝΦΙΚΥΠ. Για την ακρίβεια η ΟΥΝΦΙΚΥΠ, μετά που την περιθωριοποίησε η Τζέιν Χολ Λούτ, αρέσκεται στο ρόλο της τροχονόμου των τουρκικών παραβιάσεων. Η ανακοίνωσή της για τα οδοφράγματα συνιστά παρέμβαση σε ένα θέμα που δεν αφορά την αποστολή της. Πρωτίστως, όμως, δείχνει πως ο στόχος της είναι η ομαλοποίηση με την κατοχή. Η λειτουργία των οδοφραγμάτων έφερε, κατά τον ΟΗΕ, την κανονικότητα στη χώρα! Αυτή και μόνο η αναφορά είναι λόγος για να ζητηθεί η αντικατάστασή της κ. Σπέχαρ.

Αλλά, για να μην μας φταίνε πάντα οι τρίτοι, για να ξεπεράσουν κάποιοι τις συνωμοσιολογίες, πρέπει να γίνει και μια ενδοσκόπηση. Εκείνοι που αναζητούν επιβεβαίωση για την επιλογή τους το 2004, υπέρ του ρατσιστικού σχεδίου Ανάν –που ειρήσθω εν παρόδω είναι πλέον μια περιθωριακή κατάσταση– ξεπερνούν κάθε όριο. Φτάνουν σε σημείο να βλέπουν την κατοχή από την ανάποδη (περίπου πως οι κατακτητές είναι οι ….Ελληνοκύπριοι). Ότι είναι «το κράτος του νότου», που ευθύνεται για όλα γιατί «εμποδίζει τη λύση» και τώρα… εμποδίζει και τη διακίνηση!

Τα έχουν τώρα με τον πρόεδρο, τον οποίο θαύμαζαν, τον θεωρούσαν “πρόεδρο λύσης”. Τώρα στρέφονται προς άλλες κατευθύνσεις, αναζητώντας ένα “νέο ηγέτη λύσης”.
Όλοι αυτοί που αναζητούν φόρμουλες συναπόφασης με το ψευδοκράτος, αφαιρούν αυτονόητες αρμοδιότητες του κυπριακού κράτους. Αυτοί που θεωρούν πως υπάρχουν δυο παράλληλες οντότητες στο νησί και συνεργάζονται για τα “μεγάλα” και τα “κοινά” ζητήματα, ροκανίζουν την Κυπριακή Δημοκρατία. Κι αυτό γίνεται από κάποιους εντός και εκτός Κύπρου.

Ο κορονοϊός εξελίσσεται σε παγκόσμια πανδημία, πλην όμως στην Κύπρο επιχειρείται εκ νέου κατηγοριοποίηση του πληθυσμού σε οδοφραγμαϊούς και αντιοδοφραγμαϊούς. Αυτό είναι ένα επαναλαμβανόμενο σκηνικό. Είναι ιός που καταδιώκει την κοινωνία, ισχυρότερος και από τον κορονοϊό.