Ώρα να αποφασίσουμε τί Αστυνομία θέλουμε

Ο αδιάβλητος χαρακτήρας των Πανελληνίων επέτρεψε την εισαγωγή υποψηφίων που είχαν προηγουμένως απορριφθεί δύο, τρεις φορές ή και περισσότερες φορές (!) διότι δεν διέθεταν το κατάλληλο “μέσον”. Επίσης εξεπόνησα, μαζί με τον τότε Διευθυντή Εκπαίδευσης ταξίαρχο Α. Κόκκορη και άλλους υπηρεσιακούς παράγοντες, το πρόγραμμα σπουδών, και απέδωσα έμφαση στην γενικότερη καλλιέργεια των δοκίμων, ταυτόχρονα με την καθαρά πρακτική τους εκπαίδευση, πολεμικές τέχνες, σκοποβολή κλπ.

Στις σχολές διορίστηκαν ως καθηγητές νέοι λαμπροί επιστήμονες με διδακτορικά. Όλες οι εισηγήσεις μου έγιναν αποδεκτές από τον υπουργό εν λευκώ. Επίσης όλα αυτά έγιναν με την θερμή στήριξη του τότε πρωθυπουργού, Ανδρέα Παπανδρέου. Ας προσθέσω ότι στην Αστυνομία επικρατούσε κλίμα απόλυτης αποδοχής των ανωτέρω, η δε ευγένεια, προσήνεια, ανοιχτοί ορίζοντες των αξιωματικών με τους οποίους συνεργάσθηκα, μετέβαλαν στην συνείδησή μου πολλά στερεότυπα που κυριαρχούσαν για την Αστυνομία στην ελληνική κοινωνία.

Ο εκσυγχρονιστικός νόμος του “εθνικιστή” Παπαθεμελή πολεμήθηκε λυσσαλέα από τους δήθεν “εκσυγχρονιστές”, το δε 1998 επί κυβερνήσεως Σημίτη εφευρέθηκε τρόπος να παρακαμφθεί ως εξής: δεν ακυρώθηκε μεν ο νόμος Παπαθεμελή, αλλά νομοθετήθηκε η δυνατότητα πρόσληψης εκτάκτου προσωπικού, με τις γνωστές διαδικασίες.

Καθώς το 1993 ανέλαβα (αμισθί) καθήκοντα τακτικού καθηγητού στην Σχολή Αξιωματικών Ελληνικής Αστυνομίας και παρέμεινα εκεί καθηγητής μέχρι το 1997, δίδαξα περίπου 600 δοκίμους, εκ των οποίων πολλοί βρίσκονται σήμερα στην κορυφή της ιεραρχίας. Είχα την ευκαιρία να καταλάβω πώς σκέπτεται και πώς ενεργεί ο Έλληνας αξιωματικός της Αστυνομίας και γενικώτερα ο αστυνομικός. Οι περισσότεροι εισέρχονται στο σώμα με αφετηρία έναν νεανικό ιδεαλισμό κοινωνικής προσφοράς και ηρωικής δράσης και όχι μόνον για επαγγελματική εξασφάλιση, διότι επαγγελματική εξασφάλιση παρέχουν και άλλοι τομείς του δημοσίου, πιο ακίνδυνοι και άνετοι.

Οι περισσότεροι επιδιώκουν να εξελιχθούν σε εξειδικευμένους και εκπαιδευμένους διώκτες του εγκλήματος και υπηρέτες της δημόσιας τάξης. Οι περισσότεροι είναι φιλήσυχοι οικογενειάρχες, με πίστη στην εθνική αποστολή τους, στους δημοκρατικούς θεσμούς και στην πατρίδα τους και όχι φασιστοειδείς ράμπο, όπως τους παρουσιάζουν οι διάφοροι ιδεόληπτοι-ψευδο-αναρχικοί. Η εποχή κατά την οποία τα σώματα ασφαλείας λειτουργούσαν ως εργαλείο καταστολής και ελέγχου των φρονημάτων της εκάστοτε κυβέρνησης έχει παρέλθει εδώ και δεκαετίες.

Σάκος του μποξ οι αστυνομικοί 

Παρά ταύτα, οι αστυνομικοί στις μέρες μας έχουν καταστεί ένα είδος σάκου του μποξ, που υφίσταται τις συνέπειες για τα διοικητικά, οικονομικά, οργανωτικά, εκπαιδευτικά, εξοπλιστικά και άλλα ελλείμματα του κράτους, για τα οποία δεν ευθύνονται οι ίδιοι. Η εκπαίδευσή τους έχει κενά, οι αμοιβές τους είναι πενιχρές και πάντως αναντίστοιχες προς το βαρύ, επικίνδυνο και ανθυγιεινό επάγγελμα που ασκούν και οι συνθήκες εργασίας τους υποβαθμισμένες. Το χειρότερο όμως είναι ότι το διοικητικό, νομοθετικό και δικαστικό πλαίσιο, εξουδετερώνει την προσπάθειά τους να αντιμετωπίσουν το οργανωμένο έγκλημα: κυριαρχεί μία επιείκεια προς τους παραβάτες και μία αυστηρότητα-καχυποψία προς τους αστυνομικούς.

Τελικώς, εξελιχθήκαμε στην μοναδική χώρα στον κόσμο όπου η αστυνομία κινδυνεύει από τους παραβατικούς, όπου αστυνομικοί προπηλακίζονται, απειλούνται, τραυματίζονται, κακοποιούνται, δολοφονούνται, χωρίς να μπορούν να αντιδράσουν. Κανόνες εμπλοκής με σαφές περιεχόμενο δεν υπάρχουν και αν υπάρχουν, δεν εφαρμόζονται. Το περιθώριο των διαφόρων ιδεόληπτων έχει επιβάλει την λογική του συνθήματος “μπάτσοι… κλπ” στην λειτουργία του κράτους, εις βάρος της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, που ζει πλέον σε συνθήκες πρωτοφανούς ανασφάλειας. Το πολιτικό σύστημα ουσιαστικά αφήνει ακάλυπτους τους αστυνομικούς, υπό την έννοια ότι τόσο το κυρίαρχο ιδεολογικό πλαίσιο όσο και η απουσία κατάλληλων κινήτρων, ελλιπούς προετοιμασίας και εκτέλεσης του έργου τους τους αφήνει εκτεθειμένους έναντι των κινδύνων που αντιμετωπίζουν.

Όλα ξεκινούν από το ερώτημα εάν στην χώρα μας θέλουμε αστυνομία ή ένα σώμα διακοσμητικού χαρακτήρα, που θα προμηθεύει προσωπικούς σωματοφύλακες σε διασημότητες και θα παρίσταται σιωπηρά, χωρίς να παρεμβαίνει, στα διάφορα έκτροπα που συμβαίνουν καθημερινά. Εάν η απάντηση είναι ότι θέλουμε αστυνομία, τότε πρέπει άμεσα:

• Να διπλασιασθεί ο αριθμός των αστυνομικών.
• Να αυξηθεί δραστικά (τουλάχιστον κατά 30%) ο μισθός τους.
• Να αναδιαρθρωθεί η εκπαίδευσή τους στα σύγχρονα δεδομένα.
• Να τους παρασχεθούν σαφείς κανόνες εμπλοκής και αυτενέργειας.
• Να αναχαιτισθεί κάθε πολιτική, πελατειακή και μη αξιοκρατική παρέμβαση.
• Να παρασχεθεί σαφής, κατηγορηματική και πλήρης κάλυψη και παροχή εμπιστοσύνης στην αστυνομία από το πολιτικό σύστημα.

Η έκπτωση της αστυνομικής λειτουργίας σε μία χώρα σαν την Ελλάδα είναι εξαιρετικά επικίνδυνη εξέλιξη, αποτελεί την αφετηρία της διάλυσης του κοινωνικού συμβολαίου και της μετατροπής της σε χώρο ανομίας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.