Περιπατητικοί μονόλογοι – Να βλέπω τα Ραφάλ και να φυσάει

Είναι από τις λίγες πολυτέλειες που χωρίς πολλές ενοχές απολαμβάνω. Ο πρωινός καπουτσίνο στο Think Coffee, ένα νέο καφέ που άνοιξε κοντά στην οικία μου. Kι ευτυχώς βρίσκεται εντός των ορίων του Δήμου Δάφνης-Υμηττού. Αν δεν τονώσω εγώ την τοπική οικονομία, αν δεν τονώσω εγώ η ίδια το δήμο μου, ποιός θα το κάνει; Η Lockheed Martin;

Στέκομαι στη γωνίτσα μου, με τη Λεωφόρο Βουλιαγμένης να στέλνει καταπάνω μου τις ορδές των φορτηγών και των αυτοκινήτων, αλλά εγώ αισθάνομαι ασφάλεια στη νοητή αγκαλιά του Think Coffee και καθώς ακουμπάω τους αγκώνες μου πάνω στον ξύλινο πάγκο και σηκώνω την κούπα προς τα χείλη μου, καλωσορίζω στις αριστερές άκρες του οπτικού μου πεδίου τον τρούλο του Ιερού Ναού του Άη-Γιάννη ενώ, ίσια μπροστά, στο βάθος, αντικρύζω τον Παρθενώνα. Nαι, τον ευλογημένο Παρθενώνα, να αναδύεται σαν παλλόμενος υπόλευκος ήλιος ανάμεσα στα γκρίζα κτίρια που πλαισιώνουν την ακόμα πιο γκρίζα λεωφόρο και το παιχνίδι της προοπτικής με κάνει να πιστέψω πως, να!, λίγο να απλώσω το χέρι μου, λίγο, θ’ αγγίξω εκείνα τα μάρμαρα, τα ιερά!

Και κάποτε, θυμάμαι, στα όρια του δήμου είχαμε πινακίδες που περήφανα ανακοίνωναν: “Δάφνη, αποπυρηνικοποιημένη περιοχή” και, τότε, μου φαινόταν υπερβολικό, ακατανόητο. Αλλά το ξεπερνάω αυτό και στην απέναντι γωνία, εκεί όπου καταλήγει η οδός Χρυσίππου, αχ, κάποια στιγμή θέλω να ξαναπιάσω τη μελέτη και αυτού του φιλοσόφου, εστιάζω το βλέμμα μου στην επιγραφή “Φελοκρέπ” του παρακείμενου καταστήματος με τα είδη οικιακής υπόδησης: παντόφλες, πέδιλα, σαγιονάρες. Είναι τόσο γαλάζια αυτή η επιγραφή με την παλιομοδίτικη, λευκή γραμματοσειρά!

Κι αναλογίζομαι πως από εκείνο το σημείο και μετά, από το γαλανόλευκο σημείο “Φελοκρέπ”, αν μπορεί κανείς να το πει έτσι, ξεκινάει ο δήμος Αθηναίων, το δημοκρατικό βασίλειο ενός παλληκαριού! Το δημοκρατικό βασίλειο του κυρίου Κώστα Μπακογιάννη! Μου αρέσει πολύ ο κύριος Μπακογιάννης, ομολογώ. Αλλά, και σε πιο λαϊκά περιβόλια να σεργιανίζεις, δεν υπάρχει ευτυχία που να κόβεται στα τρία κι ούτε θα μου περνούσε από το μυαλό να τον στερήσω από την Σία. Το ξέρω, ίσως θα ήταν σωστότερο να την αποκαλώ “κυρία Μπακογιάννη” αλλά ακόμα δεν μπορώ καθότι μία είναι για μένα η κυρία Μπακογιάννη! Και προς το παρόν δεν είναι η Σία.

Περιπατητικοί μονόλογοι

Πάντως έχω πλέον ως αρχή απόλυτη να αναζητώ σχέσεις με ανθρώπους αδέσμευτους, που έχουν χρόνο για μένα έτσι όπως είμαι εγώ τώρα και όπως, με τη σειρά τους, είναι εκείνοι τώρα. Και που θέλουμε το ίδιο πράγμα τώρα. Μου πήρε καιρό να συνειδητοποιήσω σε πόσο μεγάλο βαθμό ξοδευόμουν σε σχέσεις “Θα”. Κι ας διάβαζα με προσήλωση τα έξοχα και σοφά γραπτά του κυρίου Κώστα Ιορδανίδη στην Καθημερινή. Εντάξει, είναι της καθαρεύουσας περισσότερο απ’ ό,τι θα ήθελα. Ο κύριος Ιορδανίδης. Αλλά εκτιμώ τη σοφία απ’ όπου κι αν προέρχεται. Ακόμα και πέρα από τα όρια της δημοτικής. Ευτυχώς έχουμε αφήσει πίσω μας το συγκεκριμένο εμφύλιο.

Πού είχαμε μείνει; Μετά από εκείνο το μακρύ περίπατο προς την πρεσβεία της Ελβετίας, στην οδό Ιασίου, ναι, αχ, σκέφτομαι και τη Μολδαβία τώρα, και τους αδελφούς Υψηλάντη, πάντως η Πολωνία έχει τη στήριξη όλων μας, φαντάζομαι και της κυρίας Μαρέβα Μητσοτάκη αλλά και του ΝΑΤΟ, παρά εκείνη την κωμικοτραγική ιστορία με τα MiG, που έπρεπε, λέει, να παραχωρήσουν στην Ουκρανία. Tέλος πάντων, η Μολδαβία σαν σπουργιτάκι τρέμει και τουρτουρίζει μακριά από τη θαλπωρή της Ευρωπαϊκής Ένωσης και καλείται να σηκώσει μεγάλο βάρος προσφύγων, βάρος δυσανάλογο, τέλος πάντων, τον τελευταίο καιρό προτίμησα να περιορίσω τις μετακινήσεις μου.

Μα πόσο κρύο, μα πόσο κρύο κάνει αυτές τις μέρες! Κι ο υγρός αυτός άνεμος! Ευτυχώς η μητέρα φρόντισε να εξοπλίσουμε την οικία μας με την τελευταία τεχνολογία του κυρίου Ήλον Μασκ και χάρη στα ηλιακά κεραμίδια είμαστε πια ενεργειακά αυτόνομες! Ή μάλλον, είμαι ενεργειακά αυτόνομη… Μου λείπει η μητέρα. Μου λείπουν οι αργόσυρτες βόλτες μας προς την Πλατεία Υμηττού. Αχ, μητέρα!

Ήμουν χαμένη στις σκέψεις μου. Καμιά αλήθεια δεν ξεπρόβαλλε σαν Αφροδίτη απ’ τον αφρό του καπουτσίνο μου. Κι άκουσα ξάφνου ένα βόμβο, ένα φύσημα! Νόμισα ότι ο κύριος Χρήστος ετοίμαζε κι άλλο αφρόγαλα μα μετά είδα εκείνο το σχήμα, εκείνη την ιπτάμενη ομορφιά να σχίζει τον Αττικό ουρανό στο ούριο πέρασμά του! Ήταν ένα Ραφάλ, ένα πανέμορφο Ραφάλ, σίγουρα από εκείνα τα νέα Ραφάλ που παραλάβαμε, και που έκανε ασκήσεις για την παρέλαση της 25ης Μαρτίου!

Και από το πέρασμα του αεροπλάνου σαν να ταράχτηκε το σύμπαν και φούσκωσε ακόμα περισσότερο ο αφρός του καπουτσίνο μου, αφρός από γάλα αμυγδάλου, είναι Σαρακοστή, κι όπως φούσκωσε ο αφρός, έτσι κι εγώ ένιωσα μέσα μου παντού να αναβλύζει ένα αίσθημα περηφάνειας εθνικής! Και αμέσως σκέφτηκα τον πρόεδρο της καρδιάς μου, τον κύριο Εμμανυέλ Μακρόν, τον ηγέτη της Ευρώπης!

Αντήχησε στ’ αυτιά μου μια μελωδία γλυκιά και με στοίχειωσαν στίχοι μεταξωτοί καθώς γύρω μου μανιασμένα φυσούσε:

«Mélodie d’amour chantait le coeur d’ Emmanuel
Qui bat coeur à corps perdu
Mélodie d’amour chantait le coeur d’ Emmanuel
Qui vit corps à coeur déçu

Tu es encore
Presque un enfant
Tu n’as connu
Qu’ un coup de foudre sanglant
Mais à seize ans
Pour rester sage
L’amour etant un
Trop long voyage».

Είσ-πνο-η, έκ-πνο-η!

Αχ, Εμμανυέλ, Εμμανυέλ! Μου φαίνεται σαν να έχουν περάσει αιώνες από το τόσο πρόσφατο παρελθόν που με απασχολούσαν οι υποδομές δημόσιας υγείας και τα στρατιωτικά νοσοκομεία, αλλά και εκείνη η λυπηρή υπόθεση με τον τρόπο που ορισμένοι, αχ, αυτοί οι “ορισμένοι”, αντιμετώπισαν την κυρία Μαρίνα Σταυράκη, πρώην Πατούλη, και που δεν είχα να πω κάτι πέρα από “Κρίμα”. Τώρα, όμως, με απασχολεί κάτι εντελώς διαφορετικό, κάτι που σαν φωτεινή επιγραφή αναβοσβήνει στην περιφέρεια των συλλογισμών μου και αυτός είναι ο όρος “Κριμαία” και σκέφτομαι εκείνη τη συνταρακτική σκηνή από την ταινία του Άϊζενστάϊν, εκείνο το καροτσάκι του μωρού να κατρακυλάει σ’ εκείνα τα σκαλιά, σ’ εκείνα τα σκαλιά στην Οδησσό!

Είσ-πνο-η, έκ-πνο-η. Ως επενδύτρια γνωρίζω ότι πολύ συχνά η καλύτερη τακτική είναι να περιμένεις και να μην κάνεις τίποτα, μα τίποτα απολύτως. Ως εκπαιδευτικός σκέφτομαι όμως όλα τα παιδιά του κόσμου! Είσ-πνο-η, έκ-πνο-η…

Ακόμα θέλω να γράψω για εκείνη την ιστορία που τόσο με τάραξε τις προάλλες αλλά, άλλα τόσα έγιναν τις τελευταίες μέρες. Το μόνο που θα πω τώρα, να το βγάλω από πάνω μου, όσο μπορώ να το βγάλω, είναι ότι δεν τη γνώριζα καθόλου αυτή την ιστορία με τον κύριο Πέτρο Κόκκαλη. Έχει πολλά κενά η εκπαίδευσή μου. Τόσες μετακινήσεις μεγαλώνοντας. Ευχή και κατάρα. Ευχή και κατάρα, ναι. Και θέλω να αποβάλω κάθε κατάρα. Να μείνω στην ευχή. Για αυτό και γράφω. Για αυτό και ΜΟΥ γράφω.

Και θυμάμαι πάλι τα τρυφερά λόγια του πατέρα: Μεταξύ κατεργαρέων, όποιος προλάβει πρώτος! Στο μεταξύ, ο ήλιος ας λάμψει, ας λιώσει το χιόνι κι ας μπει στο αρχείο κάθε υπόθεση που μας στοιχειώνει. Να είσαι γελαστή κι αγαπητή, μικρή μου Ε.Λ.Φ.! We are Next Generation EU! We are Nato!

Με τρυφερότητα,                                                                                                                  Ελένη-Λαοκρατία-Φρειδερίκη Α. Μανιαδάκη-Βενιζέλου-Φλωράκη, επενδύτρια-εκπαιδευτικός