Περιπατητικοί μονόλογοι

Πού είχαμε μείνει; Δεν περίμενα ο περίπατος της Δευτέρας, που με χαρά στο χάρτη είχα χαράξει, τόσο μα τόσο να με ταράξει. Έχω δεσμευθεί να περπατώ όσο μπορώ στην πόλη αυτή όπου μεγάλωσα και με διαύγεια και ψυχραιμία να αντιμετωπίζω το κάθε τι που με πληγώνει. Βήμα-βήμα, δρομάκι-δρομάκι, γυμνάζω το σώμα μου, γυμνάζω το νου και την ψυχή μου. Και μετά γράφω στον ίδιο μου τον εαυτό, σαν να ήταν ένα αγαπημένο πρόσωπο.

Χτίζω άμυνες! Να! Τις προάλλες, διασχίζοντας μια καθόλα συμπαθητική πλατεία στη Γούβα, σ’ ένα παγκάκι είδα παρατημένο –αρχικά, ναι, έτσι νόμισα, ότι ήταν τυχαία παρατημένο– ένα επιτραπέζιο παιχνίδι: “Μπούλης Φαταούλης – Το φαγανό γουρουνάκι!”, ο φαιδρά προκλητικός τίτλος! Δεν μας έφταναν οι μισαλλοδοξίες των χαμερπών σκουληκο-σχολιαστών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα λογής φαυλοκάναλα, τα εμετικά ορνιθοσκαλίσματα που βρωμίζουν τους τοίχους, τώρα θα ‘χουμε και concept street art επιθέσεις κατά του επιτελικού κράτους; What next? Παιδικό επιτραπέζιο “Μπουμπούκος Ρεβιθούκος”, τάχαμου παρατημένο στην παιδική χαρά της Δεινοκράτους; “Ρούλης Ρουσφετούλης” στα σκαλιά του Ζαππείου; Να τους γ..

Ω! Συγγνώμη. Συγγνώμη. Συγχύστηκα. Κι όταν συγχύζομαι, αναβλύζει ό,τι πιο επιθετικό και βρώμικο φέρω στα σωθικά μου κι ενίοτε υποκύπτω σε εκφράσεις διόλου ελληνικές. Θα αφήσω αυτή τη θλιβερή ανάμνηση να περάσει από πάνω μου, όπως το κύμα που ξεπλένει από τα ξεβρασμένα φύκια την ακτή και δεν αφήνει πίσω του παρά βότσαλα που αστράφτουν. Είσ-πνο-η, έκ-πνο-η, όπως παράτονα μα τελικά ευεργετικά με καθοδηγεί η ενεργειακή σύμβουλός μου.

Πού είχαμε μείνει; Παρότι ακόμα Μάρτιος, είδα μια αμυγδαλιά ανθισμένη κι αισθάνθηκα μέσα μου παντού την άνοιξη, που για μένα σημαίνει την ένωση του ανθρώπου και της φύσης και τον επικείμενο εορτασμό του Αγίου Πάσχα κι ακούω να ηχούν οι καμπάνες του Ταρκόφσκι και οι κουδούνες του Στραβίνσκυ και φαντάζομαι την Κοκό Σανέλ, με ταγιέρ σαν το δικό μου, να τον καμαρώνει, τον Στραβίνσκυ, είχαν δεσμό, ξέρω ότι ξέρετε, οπότε αποφάσισα να περάσω μια βόλτα από την αγαπημένη μου πρεσβεία.

Ποια πρεσβεία; Μα μία είναι η πρεσβεία! Η πρεσβεία της Ελβετίας, στην οδό Ιασίου, πίσω από τον Ευαγγελισμό! Δεν έχω επισκεφτεί ποτέ την ίδια την Ελβετία, εντάξει, ναι, έχουμε κάτι επενδύσεις εκεί, στο μέτρο των δυνατοτήτων μας, πάντα, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Αισθάνομαι να βρίσκομαι σε ένα προσωπικό, φιλοσοφικό διάλογο με το πρώτο ευρωπαϊκό κράτος που ο αδικοχαμένος Ιωάννης Καποδίστριας οδήγησε προς την ανεξαρτησία. Κι αν δεν ήταν εκείνη η, η της Πλακεντίας, η ξετσίπωτη, la petite p.. Είσ-πνοη, έκ-πνοη, είσ-πνο-η, έκ-πνο-η. Ελ-λάς. Ελ-βε-τί-α. Ελ-ευ-θε-ρί-α. Ευλογημένος συμβολισμός! Και ειδικά τώρα που έχει προκύψει θέμα με τον πληθωρισμό στην Αμερική.

Τελικά αντί να ανηφορίσω στη Γενναδίου μέχρι την Ιασίου, ευλογημένη πόλη και αυτή, συνέχισα στη Λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας μέχρι τη Μονή Πετράκη και στρίβοντας αριστερά έφτασα μέχρι τη Δεινοκράτους, όπου μου έκαναν εντύπωση οι πινακίδες της περιφέρειας Αττικής για τα έργα αποκατάστασης του πρώην στρατιωτικού νοσοκομείου εκεί. Ήταν όλα τόσο ήσυχα.

Ίσως κάτι να μου διαφεύγει, δεν ακολουθώ παρά σποραδικά την επικαιρότητα, αλλά αισθάνθηκα αγαλλίαση, γιατί είναι καλό πράγμα η αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας απ’ όπου κι αν προέρχεται, μαζί με τη βελτίωση των υποδομών δημόσιας υγείας, παράλληλα με την τόνωση του ηθικού όσων υπηρετούν στις ένοπλες δυνάμεις. Εξάλλου, διάβασα με προσοχή εκείνο το διάγγελμα του σημερινού προέδρου της Ρωσικής Ομοσπονδίας, κυρίου Βλαδίμηρου Πούτιν, προς τα στελέχη των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων.

Ο θεσμός της περιφέρειας είναι βασικός στην κυβερνητική αρχιτεκτονική της Ευρωπαϊκής Ένωσης και με τις, εμ, ατυχίες που προέκυψαν με τις χιονοπτώσεις, πολύ στεναχωρήθηκα με τον τοπικό εξευτελισμό του θεσμού. Ειδικά τώρα που περιμένουμε απ’ το σχέδιο ανάκαμψης για την Ευρώπη. Για την αντιμετώπιση της κυρίας Μαρίνας Σταυράκη, πρώην Πατούλη, δεν έχω να πω τώρα κάτι πέρα από “κρίμα”.

Για το υπόλοιπο μέρος του περιπάτου της Δευτέρας θα γράψω μια άλλη φορά. Και οπωσδήποτε θα αναφέρω αυτό που με τάραξε τόσο. Τέτοιες στιγμές θυμάμαι τα τρυφερά λόγια του πατέρα: Αγάπα την έπαυλή σου! Φρόντιζε τη διατροφή σου! Διάβαζε πολύ! Εν τω μεταξύ, ο ήλιος ας λάμψει, ας λιώσει το χιόνι κι ας μπει στο αρχείο κάθε υπόθεση που μας στοιχειώνει. Να είσαι γελαστή κι αγαπητή, μικρή μου ΕΛΦ! We are Next Generation EU! We are Nato!