Πώς τα Τέμπη γίνονται πολιτικό τσουνάμι

Εν τω μεταξύ, στα δύο χρόνια που πέρασαν από την τραγωδία των Τεμπών, αντί να ενταθούν οι διαδικασίες για την διαλεύκανση των συνθηκών και την απόδοση ευθυνών, έγινε μία διαρκής και επίμονη προσπάθεια για καθυστέρηση των ερευνών, έτσι ώστε ο χρόνος και η λήθη να εξωραΐσει τις αντιδράσεις.

Δεν υπολόγισαν όμως το αξιοθαύμαστο σθένος και τη δύναμη ψυχής των συγγενών των θυμάτων, που δίνουν έναν άνισο αγώνα για τη δικαίωση, εναντίον ενός ολόκληρου συστήματος. Ο χρόνος αυτήν τη φορά δεν λειτούργησε όπως ανέμενε η κυβέρνηση, αυτήν τη φορά έφερε απρόσμενα εντελώς αντίθετα αποτελέσματα, διόγκωσε την οργή. Η θετική απόληξη του δυστυχήματος των Τεμπών είναι ότι αφυπνίσθηκαν οι συνειδήσεις των νεοελλήνων που είχαν εξοικειωθεί με το παράλογο, έχοντας απονευρωθεί από τις συνέπειες των μνημονίων.

Το Μαξίμου έπεσε θύμα της αλαζονείας του, αδιαφόρησε για το γεγονός ότι όλη η χώρα πια αντιλαμβάνεται τη συγκάλυψη και ότι, η προσπάθεια παραπλάνησης προσκρούει στην κοινή λογική. Θεωρούσε πως και τα Τέμπη όπως το Μάτι, η Μάνδρα, η Ηλεία, η Εύβοια, θα γινόταν ιστορία στη λαϊκή συνείδηση. Και η ζωή θα συνεχιζόταν, μέχρι την επόμενη τραγωδία.

Έτσι απλά, χωρίς να τιμωρηθεί κανείς από τους κύριους υπεύθυνους, ζούμε άλλωστε σε μία χώρα όπου σκάνδαλα και τραγωδίες κυριαρχούν επί χρόνια στην επικαιρότητα και, εν κατακλείδι, όλοι οι υπεύθυνοι εξαγνίζονται στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Είμασθε η χώρα των αθώων. Παρεμπιπτόντος ακόμη και στη Νιγηρία, τιμωρήθηκαν οι υπεύθυνοι για το αντίστοιχο σκάνδαλο της Siemens.

Τέμπη: Η οργή γίνεται τσουνάμι

Έκπληκτη η κυβέρνηση βλέπει τώρα ότι η οργή έχει γίνει ποτάμι που όλο και φουσκώνει, γίνεται τσουνάμι και απειλεί να καθαρίσει την κόπρο του Αυγεία, αποκαλύπτοντας τους δράστες, τους ηθικούς αυτουργούς και τις μεθοδεύσεις για τη συγκάλυψη, που “είχε έναν μαέστρο”. Μόνο έτσι θα δοθούν απαντήσεις για τη σύγκρουση, απαντήσεις για την έκρηξη, απαντήσεις για το μπάζωμα, για το εξαφανισμένο υλικό από τις κάμερες, για το φορτίο της εμπορικής αμαξοστοιχίας.

Δυο χρόνια μετά και δεν έχουμε μάθει ποιος έχει δώσει τις εντολές για όλη αυτή τη διαδικασία που κάνει ορισμένες νοτιοαμερικανικές χώρες να φαίνονται “υποδείγματα δικαιοσύνης”. Δυο χρόνια μετά και οι γονείς των παιδιών δεν μπορούν να θρηνήσουν τα παιδιά τους, γιατί αγωνίζονται να μάθουν, τι και ποιος έστειλε τα παιδιά τους στο θάνατο. Αν οι συγγενείς δεν έθεταν σαν στόχο ζωής τη δικαίωση ων ψυχών που χάθηκαν τόσο άδικα και την απόδοση ευθυνών, κόντρα σε όλους και σε όλα, το θέμα θα είχε λήξει προ καιρού, θα το είχαν κουκουλώσει.

Ο κρατικός μηχανισμός έχει την εμπειρία σ’ αυτά τα ζητήματα. Οι συγγενείς των θυμάτων που σηκώνουν και θα σηκώνουν και την υπόλοιπη ζωή τους το σταυρό του μαρτυρίου, με μία απίστευτη δύναμη ψυχής που αντλείται από τη θέληση για την απόδοση δικαιοσύνης, έχουν ορθώσει το ανάστημά τους στο σύστημα, αναζητώντας την αλήθεια και τις ευθύνες όσων θέλησαν να  καλύψουν τα προφανή εδώ και δύο χρόνια, με μεθόδους που παραπέμπουν σε πρακτικές, πότε απολυταρχικών καθεστώτων και πότε μαφίας.

Οι διαδηλώσεις στη Σερβία

Ο κόσμος που βγήκε στους δρόμους, και θα ξαναβγεί στις 28 Φεβρουαρίου, στέλνει ένα μήνυμα πρώτα στην κυβέρνηση και κατ’ επέκταση σε όλο το πολιτικό προσωπικό της χώρας, πώς οι ένοχοι πρέπει να πληρώσουν, όποια και αν είναι η θέση τους. Οι κινητοποιήσεις δεν πρέπει όμως να κλείσουν τον κύκλο τους την Παρασκευή.

Το παράδειγμα μας το δίνουν οι Σέρβοι, που έπειτα από την τραγωδία με 15 νεκρούς στον σιδηροδρομικό σταθμό του Νόβι Σαντ, της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης της χώρας την 1η Νοεμβρίου του 2024, ξεχύθηκαν στους δρόμους για δικαιοσύνη και αντικειμενική ενημέρωση.

Οι φοιτητές στη Σερβία διαδηλώνουν εδώ και τρεις μήνες ζητώντας να αποδοθούν ευθύνες για την κατάρρευση του τσιμεντένιου γείσου στον σιδηροδρομικό σταθμό. Βασικό τους αίτημα είναι να δημοσιοποιηθούν όλα τα έγραφα που αφορούν την ανακαίνιση του σταθμού που είχε ολοκληρωθεί τρεις μήνες πριν από την τραγωδία. Η εξέγερση των φοιτητών έχει και κοινωνικό χαρακτήρα αφού, διεκδικούν τον σεβασμό του Συντάγματος και του κράτους δικαίου, την ύπαρξη ανεξάρτητης δικαιοσύνης και τον σαφή διαχωρισμό των εξουσιών.

Οι μαζικές αντικυβερνητικές διαδηλώσεις επαναλαμβάνονται κάθε εβδομάδα. Η έκταση της λαϊκής διαμαρτυρίας στη Σερβία έχει λάβει τεράστιες διαστάσεις με τις πορείες κατά της διαφθοράς και της αδιαφάνειας να είναι μαζικές, με πιο δυναμική αυτή των μαθητών λυκείων της πρωτεύουσας.

Δικαιοσύνη και κάθαρση 

Μέχρι να μάθουμε τι μετέφερε η εμπορική αμαξοστοιχία και για ποιον. Μέχρι να βγει στο φως όλη η αλήθεια, αδήριτη ανάγκη είναι οι λαϊκές κινητοποιήσεις να επαναληφθούν, χρειάζεται ένα οργανωμένο κίνημα ώστε να στηριχθούν οι συγγενείς των θυμάτων από την κοινωνία, έως ότου έρθει η κάθαρση.

Θα αποτελέσει ήττα της Δημοκρατίας, καθοριστική για το μέλλον της χώρας, αν δεν οδηγηθούν οι ένοχοι στο εδώλιο. Τα τραγικά θύματα των Τεμπών πρέπει να αποτελέσουν την αιτία και την αφορμή για την κάθαρση του πολιτικού σκηνικού. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει, ότι πολλά από τα δεινά αυτής της χώρας οφείλονται στην διαχρονική ατιμωρησία και την ομερτά μεταξύ των πολιτικών. Γι’ αυτό, όταν αρχίσει αυτή η δίκη, αν χρειαστεί ο κόσμος θα είναι κάθε μέρα στους δρόμους. Μέχρι να μπουν όλοι όσοι πρέπει στη φυλακή.

Μόνο τότε θα δικαιωθούν οι συγγενείς των θυμάτων, θα νιώσουν ότι έκαναν το χρέος τους. Μόνο τότε οι γονείς των παιδιών, μπορεί να βρίσκουν τα δωμάτιά τους άδεια, αλλά θα ξέρουν πώς στάθηκαν όρθιοι απέναντι σε ένα οργανωμένο σύστημα και ότι το νίκησαν. Μόνο τότε θα μπορέσουν να θρηνήσουν τα παιδιά τους, έχοντας το αίσθημα, ότι ο άδικος χαμός τους, είχε σαν αφορμή να γίνει ένα μεγάλο βήμα για την κάθαρση. Κι όταν κι όποτε ξανασμίξουν με τα παιδιά τους θα μπορούν να τα κοιτάξουν στα μάτια…

Κλείνοντας θα παραθέσουμε δήλωση της μητέρας της Ιφιγένειας, Λίλιαν Μήτσκα που αποτυπώνει την τραγωδία που βιώνουν οι συγγενείς των θυμάτων. Σύμφωνα με το λεξικό της ελληνικής γλώσσας, πώρωση είναι η μετατροπή κάποιου σε αναίσθητο ως προς ζητήματα ηθικής, η ηθική αναισθησία, με συνώνυμα: την εξαχρείωση και την συναισθηματική ένδεια. Όσοι λοιπόν υπερασπίζονται ανήθικα το ψεύδος, συκοφαντώντας ακόμη και τους γονείς των παιδιών, ας διαβάσουν τη δήλωση και ας κάνουν την αυτοκριτική τους, εφ’ όσον τους έχει παραμείνει αυτή η δυνατότητα…

«Είναι πάρα πολύ δύσκολα, μας έχει σκορπίσει. Δεν είναι μόνο ένας θάνατος στη μέση σε ένα σπίτι. Είναι ένας θάνατος που έφερε πάρα πάρα πολλά προβλήματα υγείας, πόνο, μας κατέστρεψε τη ζωή, μας μίκρυνε τη ζωή. Μας έφερε φάρμακα στη ζωή μας, ψυχοφάρμακα, προβλήματα υγείας. Αυτό δεν μπορείτε να το φανταστείτε όλοι εσείς και εύχομαι να μην το φανταστείτε, ούτε στον εχθρό μου δεν το εύχομαι. Πολλές φορές εύχομαι να ήμουν εγώ στη θέση της και να ζούσε αυτή. Πάρα πολλές φορές. Είναι πάρα πολύ δύσκολο μια μάνα να ζήσει με αυτό. Και πάρα πολύ δύσκολο είναι να ζήσεις με αυτό ώσπου να φύγεις. Ώσπου να φύγω πρέπει να ζήσω με αυτό».

Λίλιαν Μήτσκα, η μητέρα της Ιφιγένειας