Τα δίδακτρα να καθορισθούν από την προσφορά και ζήτηση
29/02/2024
Ακόμη δεν είδαμε τα “μη-κρατικά, μη-κερδοσκοπικά” ΑΕ Ιδρύματα κι άρχισε ο προβληματισμός για τα δίδακτρα που θα πληρώνουν οι ημεδαποί σπουδαστές. Αν θα είναι “ψηλά” ή “προσιτά”. Αλλά κανείς δεν ασχολείται πόσα πληρώνει η μέση ελληνική οικογένεια για τα “φροντιστήρια” που μεθοδεύουν την είσοδο των φοιτητών στα κρατικά ΑΕΙ – όπου σημειωτέον δεν παρακολουθούν τα μαθήματα, αλλά απλώς πάνε στις εξετάσεις, όπως δήλωσε τις προάλλες γνωστός καθηγητής.
Εάν τα δίδακτρα είναι χαμηλά και τα “μη κερδοσκοπικά” ΑΕΙ δεν καλύπτουν τα έξοδά τους, δύο τινά θα συμβούν: Μετ’ ου πολλοί θα κλείσουν ή θα υποβαθμίσουν την ποιότητα τους. Μήπως αυτό θέλουν εκείνοι που “ακόμη δεν τον είδανε (τα μη κρατικά ΑΕΙ) Γιάννη τον εβγάλανε” (μη κερδοσκοπικά); Έπειτα υπάρχει ο απαράβατος όρος- προϋπόθεση ιδρύσεως των μη-κρατικών, να μη κάνουν “κέρδη”, δηλαδή να μην σχηματίζουν αποθεματικά κι αποσβέσεις, να μην πληρώνουν φόρους, κοινωνικές εισφορές και να διδάσκουν σε τσαντίρια με μισθούς πείνας για το διδακτικό προσωπικό.
Εν τούτοις όλα τα σοβαρά μη κρατικά έχουν ισολογισμούς και κεφάλαιο στο παθητικό που ο συμβολικός επενδυτής ή χορηγός διακινδυνεύει και γι’ αυτό το διατηρεί ή το συμψηφίζει. Τι θα του πει το σεβαστόν υπουργείο Παιδείας: Μη-κερδοσκοπικό σημαίνει να βάλει κάποιος κεφάλαιο και πρέπει να το χάσει; Τότε όμως κανείς δεν θα ιδρύσει μη κρατικό ΑΕΙ στην Ελλάδα. Κι’ αυτά που ήδη μεταμφιεσμένα λειτουργούν, θα κλείσουν.
Τα ξένα ΑΕΙ που θα τολμήσουν να έλθουν θα απογοητευθούν εάν τα δίδακτρα που ήδη χρεώνουν τους φοιτητές τους –και δεν είναι ασήμαντα– δεν αποτελούν την αφετηρία των διδάκτρων και για την Ελλάδα. Εάν είναι χαμηλότερα, πολλοί ξένοι φοιτητές θα μετακινηθούν εδώ – πράγμα ασύμφορο για τα ΑΕΙ. Οι πιθανότητες είναι τα δίδακτρα να είναι υψηλότερα των γηγενών στην αρχή και θα εξαρτάται από το curriculum (τα μαθήματα που θα πάει ο συμβολικός σπουδαστής). Κι ο έλεγχος των διδάκτρων θα είναι πρόβλημα ακόμη για την Τεχνητή Νοημοσύνη.
Πιο απλό είναι τα δίδακτρα να καθορισθούν από την προσφορά και ζήτηση, όπως για όλα τα αγαθά. Έτσι θα παύσει ο προβληματισμός, ο κρατικός έλεγχος και τα δίδακτρα θ’ αποβούν υπέρ της ποιότητας των σπουδών. Δωρεάν παιδεία δεν υπάρχει. Την πληρώνει είτε ο σπουδαστής (η οικογένεια) είτε ο φορολογούμενος. Μήπως όπως σε πολλά άλλα συμβαίνει, εκτός από τους ταρτουφισμούς των “ενδιαφερομένων” και των κομματικών νεολαιών, δεν θέλουμε τα μη κρατικά πανεπιστήμια;
«Στην Ελλάδα ζούμε, τι περιμένετε;» όπως είπε κάποιος, κάποτε.
