Το colpo grosso της φαρμακοβιομηχανίας

Οι συσκευασίες έμειναν σε γενικές γραμμές οι ίδιες, αλλά από το εσωτερικό λείπουν πάνω από 2 χάπια -σε κάποια φάρμακα λείπουν παραπάνω. Είπαν οι εταιρείες, “ή τα ακριβαίνουμε ή αφαιρούμε χάπια”. Έγινε δηλαδή ό,τι έκαναν και με προϊόντα στα σούπερ μάρκετ, όπου μίκρυναν λίγο οι συσκευασίες, χάλασαν κατά τι το αμπαλάζ και ακρίβυναν το προϊόν λιγότερο απ΄ ό,τι θα το ακρίβαιναν χωρίς το “κουτσούρεμα”. Όμως τα δύο χάπια μείον ή και τα τέσσερα, σημαίνουν τα εξής:

1. Να πληρώσει ο ασθενής το νέο κουτί από την τσέπη του (σπανίως, γιατί συνήθως τα βρίσκει με το φαρμακοποιό)

2. Να γράφουν οι γιατροί ένα κουτί παραπάνω μια στο τόσο, ώστε ο ασθενής να μην ξεμένει

3. Να χρεώνονται ασθενείς και πολιτεία (ασφαλιστικά ταμεία, άρα πάλι εμείς, ασθενείς και μη, ως φορολογούμενοι) ένα κουτί επιπλέον περίπου κατ΄ έτος

Η αυθαίρετη αλλαγή στον αριθμό των χαπιών της συσκευασίας πέρασε “στο ντούκου” με τις εταιρείες μάλιστα να έχουν ακριβύνει όλα τα φάρμακα. Ας μην πιάσουμε και την μεγάλη πληγή των μη αποζημιούμενων φαρμάκων, όπως είναι παυσίπονα και αντιπυρετικά, τα σιρόπια, τα αντιβηχικά, πολλές σταγόνες για λοιμώξεις ματιών ή τα συμπληρώματα που θεωρούνται είδη πολυτελείας. Αν έχει π.χ. κάποιος κράμπες λόγω έλλειψης μαγνησίου, θα πληρώσει το συμπλήρωμα από την τσέπη του.

Οι δε τιμές στα παυσίπονα διπλασιάστηκαν και από 2 ευρώ έφτασαν τα 4 και τα 5. Κάθε ίωση στοιχίζει πια 40-60 ευρώ, για τα φάρμακα και τον συνοικιακό γιατρό (αν είναι λαϊκή γειτονιά και ο παθολόγος παίρνει 20άρικο ή 30άρι). Αν κάποιος δε πονάει πολύ και χρειάζεται λοναρίντ, πρέπει να πληρώσει τον γιατρό για τη συνταγή, αλλά το φάρμακο το χρεώνεται. Ας πονούσε λιγότερο.

Λιγότερα χάπια στην συσκευασία

Ας επανέλθουμε όμως στο λιγόστεμα των χαπιών. Αυτή η τσιφουτιά αφορά σκευάσματα που ο ασθενής παίρνει για χρόνιες παθήσεις ή πάντως καθημερινά. Η συσκευασία περιείχε πάντα 30  χάπια στο κουτί, παρότι οι μισοί μήνες έχουν 31 μέρες. Χάναμε ήδη έξι χάπια το χρόνιο μέχρι τώρα. Πλέον χάνουμε άλλα δύο το μήνα, δηλαδή άλλα 22, μια που ο Φλεβάρης είναι “μικρός”. Να το, το ένα κουτί παραπάνω το χρόνο.

Τώρα για το ίδιο φάρμακο ο ασθενής πληρώνει παραπάνω ευρώ και παίρνει λιγότερα χάπια. Ένα από αυτά είναι π.χ. για την καρδιακή ανεπάρκεια. Τι λένε οι εταιρείες; “Μα είναι δοσολογικό το σχήμα”. Δηλαδή αυτός που έχει καρδιακή ανεπάρκεια πρέπει δύο μέρες το μήνα να μην παίρνει το φάρμακο;  Υπάρχει σχήμα για χορήγηση 28 ημερών και παύση για δύο ημέρες; Οι δικαιολογίες είναι, κυριολεκτικά, απίστευτες.

Κατά συνέπεια ο ασθενής δίνει 30-40 ευρώ από την τσέπη του ή επιβαρύνονται τα ταμεία με ένα κουτί παραπάνω. Αυτό το “ένα” σημαίνει εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ το χρόνο για έναν πληθυσμό όπου το 30% έχει χρόνιες παθήσεις -ηλικιωμένοι αλλά και μεσήλικες ή και νεότεροι που έχουν χρόνια νοσήματα ή που πάντως χρειάζονται σταθερή κούρα.

Αυτό ήταν μεταξύ των πολλών δεινών που έφερε η πανδημία, με φαινομενικά άσχετη αλλά πολύ σημαντική, την κατάργηση των εβδομαδιαίων συνεντεύξεων Τύπου των υπουργών όπου μπορούσαμε -κάποιοι από εμάς- να τους φέρνουμε πότε πότε σε δύσκολη θέση. Τώρα πιάνουν ο καθένας από ένα στασίδι σε φιλικούς προς εκείνους σταθμούς και τα φορτώνουν όλα στον κυβερνητικό εκπρόσωπο που φυσικά δεν απαντάει ποτέ, αλλά ούτε και εκείνοι που πηγαίνουν στην ενημέρωση είναι ειδικοί συντάκτες. Επί πανδημίας άρχισε και το σιωπηρό κουτσούρεμα των χαπιών. Οι φαρμακοβιομηχανίες στη Δύση είχαν “κερδίσει” ήδη τον σεληνιακό μήνα των 28 ημερών/χαπιών. Με την πανδημία, αλλάξαμε κι εμείς το γρηγοριανό ημερολόγιο, γιατί έτσι ήθελαν οι φαρμακοβιομήχανοι, προφασιζόμενοι ελλείψεις λόγω πανδημίας.

Όμως τα 28 χάπια δεν είναι για φάρμακα που αντιμετωπίζουν ελλείψεις. Επιπλέον το ίδιο παρατηρείται και σε ορισμένα αντιβιοτικά που έχουν μειώσει τον αριθμό των χαπιών κατά 8 χάπια χωρίς επίσης να υπάρχει έλλειψη σε αυτά. Η αιτιολογία εκεί ήταν να μη γίνεται… κατάχρηση αντιβιοτικών.

Εντούτοις, το πόσες μέρες θα διαρκέσει η αντιβίωση δεν είναι θέμα βιομηχάνων, αλλά θεράποντος γιατρού και, φυσικά, καθορίζεται από την πάθηση και την ανταπόκριση του ασθενούς. Και ακόμα κι αν δεχτεί κάποιος ως αληθή την αναληθή δικαιολογία των ελλείψεων σε πρώτες ύλης ή της κατάχρησης αντιβιοτικών, πώς ακριβώς καταπολεμούνται αυτές όταν ο ασθενής ή τα ταμεία αντί να παίρνουν δύο “περιττά” χάπια ανά συσκευασία, αγοράζουν μια νέα συσκευασία με 28 εξίσου “περιττά” χάπια; Μάλλον το 28 είναι μικρότερο του 2 όταν μετράς από το γραφείο των λόμπι στις Βρυξέλλες ή τα υποκαταστήματά τους σε προτεκτοράτα.