Το δράμα και το εκ των υστέρων ξήλωμα…

Το ξήλωμα έγινε για να εκτονώσει κάπως – έτσι πιστεύει το Μαξίμου – την πανελλήνια οργή για το γνωστό δυστύχημα-δολοφονία. Αλλά και για το συνεχές μακελειό στους ελληνικούς αυτοκινητόδρομους. Για την ανύπαρκτη αστυνόμευση, την άνωθεν ανοχή και την αργοκίνητη, διαμεσολαβημένη και αναβλητική δικαιοσύνη.

Το πράγμα αποκτά ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα, αν λάβει κανείς υπ’ όψη του, ότι ο αστυνομικός διευθυντής – που απλώς μετατίθεται δυσμενώς για να θαυματουργήσει έτσι κι αλλού – κατάγεται από την Κρήτη, μάλλον απ’ τά Χανιά, και παράλληλα, εικάζω, είναι ψηφοφόρος των Μητσοτάκηδων. Άρα μιλάμε εδώ για απίστευτη πολιτική γενναιότητα (πάλι αστειεύομαι, σε καλό μου!) αλλά και την επιθυμία εκ μέρους της κυβέρνησης να φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο. Πάλι!

Βλέπετε μόνο στην Κρήτη το 2024 θρηνήσαμε 64 (sic) νεκρούς από τροχαία. Όθεν τέτοιες χειρονομίες, όπως αυτή του εκτονωτικού ξηλώματος κάποιων γαλονάδων, είναι μια ακόμη απόδειξη του απροκάλυπτου λαϊκισμού και των επικοινωνιακών πυροτεχνήματων που μας κυβερνούν, ασχέτως του ποιος είναι πρωθυπουργός, τι δηλώνει στα μπαλκόνια και ποιο κόμμα βρίσκεται στη κυβέρνηση.

Ατομισμός και αδιαφορία

Ακόμη περισσότερο τέτοιες πρακτικές δημιουργούν στην κοινωνία την απαξιωτική πεποίθηση ότι όλοι είναι ίδιοι, τίποτε δεν αλλάζει, η νωθρή διεκπεραίωση, η απροθυμία για σύγκρουση και η γενικευμένη ανικανότητα αποτελούν καθεστώς κι άρα ο καθένας οφείλει μόνος του, ατομικά και σαφώς εγωιστικά, να προστατεύσει τον εαυτό του αδιαφορώντας για το σύνολο, τους ισχύοντες κανόνες, μακριά από την οποιαδήποτε συλλογικότητα και αίσθημα φιλαλληλίας ή αλληλεγγύης. Αφού ούτε οι θεσμοί λειτουργούν, ούτε οι χιλιάδες, αλληλοαναιρούμενοι νόμοι εφαρμόζονται κι αφού οι πολιτικές ηγεσίες γίνονται όλο και πιο συβαριτικές και αδρανείς, όταν δεν είναι βαθιά διεφθαρμένες.

Η φθορά, η εντροπία κυριαρχούν και η ντροπή, ο σεβασμός ελλείπουν. Η κρίση, γενικευμένη και υδαρής, εισχωρεί παντού, από την κορυφή του καταρτιού ως τα ύφαλα του σκάφους. Έτσι στον πολίτη εδραιώνεται η πεποίθηση ότι μόνο κατά μόνας μπορεί να επιβιώσει, γράφοντας στα παλιά του παπούτσια συμπεριφορές, αξίες, υποχρεώσεις και κανόνες. Βλέπετε, οι άρχοντες πρώτοι δίνουν το όλεθριο παράδειγμα.

Η ανομία, η ατιμωρησία, η ανοχή απέναντι στο έγκλημα, η έλλειψη φόβου απέναντι στο νόμο και η συνειδητοποίηση ότι τα πάντα είναι ξεχαρβαλωμένα, τα πάντα εξαγοράζονται, οι πάντες διαπλέκονται, επιτρέπουν στον καθένα να λειτουργεί όπως ο φονιάς του νέου στα Χανιά, την περασμένη Παρασκευή. Με χυδαίο ατομισμό και κλινική αδιαφορία.

Κρίση θεσμών και πολιτική αδράνεια

Οι αστυνομικοί πάλι είναι χαλαροί κι αμέτοχοι, όταν δεν είναι εξαγορασμένοι, η δικαιοσύνη κοιμάται, όταν δεν είναι θεότυφλη, και η πολιτική ηγεσία, πλήρως επαγγελματική – δηλαδή αναίσθητη στις καθημερινές αγωνίες των πολιτών – σκέφτεται τις επόμενες εκλογές. Αφού ακόμη και τον μείζονα θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας, δηλαδή του συμβόλου όλου του έθνους, τον κατάντησε προϊόν συναλλαγής και κομματικής σπέκουλας. Επικοινωνιακού ξεκαρφώματος εν τέλει.

Τι, όμως, θα έπρεπε να γίνει αντί του… ξήλωνε-ράβε αστυνομικούς διευθυντές; Ας πούμε, δεν είναι τραγικό ότι το οδικό δίκτυο της Μεγαλονήσου είναι το χειρότερο της χώρας και η κατ’ ευφημισμό εθνική της οδός  –αυτό κι αν είναι αστείο – έχει εγκαταλειφθεί στη μοίρα της επί δεκαετίες με εκατόμβες νεκρών; Δεν είναι ντροπιαστικό ότι η ομερτά ανάμεσα στο οργανωμένο έγκλημα και την τοπική αστυνομία δεν απειλείται από κανέναν, στηριζόμενη συχνά στα πολιτικά τζάκια του νησιού;

Είναι δυνατόν να ισχύει και μάλιστα να ενθαρρύνεται η εντοπιότητα σε κρατικούς λειτουργούς που εύκολα διαπλέκονται με τις τοπικές κοινωνίες; Γνωστά πράγματα τοις πάσι. Η “εθιμική” νοοτροπία, τέλος, του κρητικού τσαμπουκά καλά κρατεί. Πιο πρόσφατο παράδειγμα ο νευρικός κ. Αυγενάκης (που πάντως επέστρεψε)!

Ο κ. Μητσοτάκης ψηφίστηκε δις και μάλιστα με μεγάλη πλειοψηφία επειδή μίλησε για αξιοκρατία, αξιολόγηση, αριστεία και τα συναφή. Στη πράξη όμως λειτουργεί αποκλειστικά μέσω ημετέρων, αισθανόμενος άτρωτος λόγω της ανύπαρκτης ή λιποβαρούς αντιπολίτευσης. Τεράστιο λάθος πλέον. Γιατί ενώ ως τώρα ψηφιζόταν επειδή ο ίδιος εκπροσωπούσε το μη χείρον βέλτιστον, δηλαδή ελλείψει εναλλακτικής λύσης, σήμερα το επιχείρημα αυτό εξαντλείται δραματικά.

Σήμερα το λαϊκό αίσθημα στρέφεται προσωπικά εναντίον του πρωθυπουργού και είναι έτοιμο να τον καταψηφίσει μόνο και μόνο για να απαλλαγεί από την αναποτελεσματική και αποτυχημένη κυβέρνηση του. Επιλέγοντας τιμωρητικά κι όχι νηφάλια. Με την οργή και την απογοήτευση να κυριαρχούν. Ζούμε δηλαδή ανάλογη παρακμή όπως και το 1989, όπως και το 2002-03, όπως και το 2009-10, όπως το 2018-19.

Η ιστορία κάνει κύκλους και οι ανιστόρητοι τρύπες στο νερό. Ο κόσμος, έχω την εντύπωση, θα ψηφίσει ο,τιδήποτε, αρκεί να μην ξαναδεί το αυτάρεσκο γέλιο του Άδωνι στα εκράν. Επειδή βαρέθηκαν ο κεντρώος Μητσοτάκης να στηρίζεται και να στηρίζει τα παιδιά του Καρατζαφέρη. Και το δράμα να εμφανίζεται στον τόπο μας σταθερά σαν φαρσοκωμωδία. Εξάλλου και στο πολιτικό λάιφ στάιλ το παν είναι η εικόνα. Ο λόγος επέχει θέση διακοσμητικού φόντου. Ένα είδος θεατρικής παντομίμας για την εύκολη χειραγώγηση του φιλοθεάμονος κοινού…

Στην σκιά της αβεβαιότητας

Η κοινωνία πλέον ξέρει καλά πόσο ξεχαρβαλωμένες είναι η δημόσια υγεία και η δημόσια παιδεία, η δικαιοσύνη και η αστυνομία, η πολεοδομία και η πυροσβεστική, το τραπεζικό σύστημα και η τοπική αυτοδιοίκηση… Πρόκειται για εκφάνσεις του κράτους με τις οποίες έρχεται καθημερινά σε επαφή ο ψηφοφόρος και μπορεί να τις κρίνει χωρίς να μπορεί κάποιος ξανά να τον εξαπατήσει.

Όμως, υπάρχουν και κάποιες κρατικές λειτουργίες που ούτε τις γνωρίζει ο απλός πολίτης αλλά και ούτε επιτρέπεται να κοινοποιούνται ευρύτερα. Και εδώ αναφέρομαι στη εξωτερική πολιτική και στον τρόπο που ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Άμυνας χειρίζονται τα κρίσιμα, εθνικά ζητήματα. Εύχομαι, μαζί με το σύνολο των συμπατριωτών μου, να τα αντιμετωπίζουν με τον βέλτιστο τρόπο. Με ορθοφροσύνη αλλά και συνείδηση ευθύνης για τις επόμενες γενιές. Με συνείδηση και τρόμο ιστορίας.

Αν όμως κρίνω από κάποιες λεπτομέρειες – «εξ όνυχος τον λέοντα» έλεγε η γιαγιά μου – της καθημερινής, πολιτικής πρακτικής, όπως το πυροτέχνημα του ξηλώματος στα Χανιά, αλλά και από το οργιώδες παιχνίδι της γείτονος σε όλα τα επίπεδα, μάλλον πρέπει να έχω τις επιφυλάξεις μου. Όπως όλοι μας εξάλλου.