Το κινητό στη μαθητική τσάντα δεν θα μακροημερεύσει…

Απαγορεύει να χρησιμοποιείται το κινητό στο σχολείο τόσο, όσο. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι ο εν λόγω ”πειρασμός” των μαθητών θα υπάρχει μεν στο σχολείο, αλλά θα είναι αδρανοποιημένος (”κρυπτόμενος”) στην τσάντα τους. Αστειότητες μη εφαρμόσιμες του υπουργού Παιδείας Κυριάκου Πιερρακάκη, οι οποίες παραπέμπουν στο προ 18 ετίας ”Ναι, στον περιορισμό, όχι στην απαγόρευση στα σχολεία” της Μαριέττας Γιαννάκου (βλ. υπουργική απόφαση 132328, 07/12/2006), που απέκτησε σύντομα ανεκδοτολογικό χαρακτήρα.

Κινητό και σχολείο

Χαρακτήρα που διατηρήθηκε με παραλλαγές έκτοτε, αφού – επί υπουργίας Θεόδωρου Παπαθεοδώρου (2012, κυβέρνηση Αντώνη Σαμαρά) είχαν απαγορευτεί «όλες οι συσκευές που διαθέτουν σύστημα επεξεργασίας, δεδομένων, εικόνας και ήχου». Συσκευές οι οποίες έχουν γνωρίσει ως τώρα… λαμπρές μέρες, δεδομένου ότι – στο πλαίσιο της σχολικής καθημερινότητας –  οι ατίθασοι μαθητές δεν έπαψαν να βιντεοσκοπούν τους καθηγητές ή και συμμαθητές τους και να ”ανεβάζουν” (ως ”λάφυρο”) στο διαδίκτυο το υλικό τους.

Μια από τα ίδια – ως προς το θέμα αντιμετώπισης των κινητών στο σχολείο – είχαμε και προ οκταετίας (2016, επί πρωθυπουργίας Αλέξη Τσίπρα), όταν – βάσει εγκυκλίου του τότε ΓΓ του ΥΠΕΠΘ (ΥΠΑΙΘ από διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και έκτοτε) κ. Παντή – οι εκπαιδευτικοί μπορούσαν να χρησιμοποιούν τον δικό τους προσωπικό τεχνολογικό εξοπλισμό για τη διδακτική πράξη, ενώ υπήρχε σύσταση «να αποφεύγεται η ανάρτηση φωτογραφιών και βίντεο στους δικτυακούς τόπους των σχολείων, εκτός κι αν γινόταν με έγκριση των γονέων».

Δυο χρόνια αργότερα (2018, επί υπουργίας του Κωνσταντίνου Γαβρόγλου στο υπουργείο Παιδείας) ήρθε στα σχολεία μια νέα εγκύκλιος η οποία προσέθεσε τη μη λειτουργία καμερών στο σχολικό περιβάλλον κατά τη διάρκεια της λειτουργίας του σχολείου (κάτι που ισχύει ως σήμερα), ενώ απαγόρευε όχι μόνο τη χρήση, αλλά και την κατοχή κινητών. Ωστόσο όλα αυτά, στα οποία προστίθενται και τα τελευταία της νυν κυβέρνησης, παρουσιάζονται  ως εκπαιδευτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις με όρους επικοινωνίας, γιατί δεν αλλάζει τίποτα στην ουσία όσον αφορά τη σχολική πραγματικότητα της χρήσης των κινητών στα σχολεία ως όπλων στα χέρια της ατίθασης εφηβείας.

Εξάλλου, ας μην ξεχνάμε, ότι τον περασμένο Μάρτιο μόλις του τρέχοντος έτους το υπουργείο Παιδείας (ευεπίφορο σε στομφώδεις εξαγγελίες) είχε ανακοινώσει στους εκπαιδευτικούς την «κατάρτιση νέου ‘Πρωτοκόλλου ποινών’ με στόχο την τήρηση της απαγόρευσης των κινητών τηλεφώνων στα σχολεία» χωρίς όμως ουσιαστικό αποτέλεσμα. Χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα, γιατί οι μαθητές της εποχής μας δύσκολα πειθαρχούν σε περιοριστικά μέτρα. Ως εκ τούτου, οι αντιστάσεις που εκπορεύονται απ’ την εφηβεία τους δύσκολα μπορούν να αντιμετωπιστούν… ”πολιτισμένα” απ’ τους εκπαιδευτικούς (ράβδος μπορεί να μην πίπτει, αλλά ο φόβος φυλάει τα έρμα για τους μαθητές στην περίπτωση των σχολικών επιδόσεων, όταν οι δάσκαλοί τους απαντούν στην απειθαρχία τους συνυπολογίζοντας στη βαθμολόγηση τετραμήνου το ήθος και τον βαθμό συμμόρφωσής τους στους κανόνες).

Γονείς και καθηγητές

Κι αυτό είναι, νομίζω, ο καλύτερος τρόπος υπεράσπισης των αρχών του εκπαιδευτικού συστήματος. Αρχών οι οποίες έχουν ξεχαρβαλώσει από χρόνια. Έχουν ξεχαρβαλώσει (μαζί με τις αξίες που γαλούχησαν γενιές επί γενεών Ελλήνων), γιατί οι σύγχρονοι εκπαιδευτικοί αποφεύγουν να συγκρουστούν για χάρη τους με τους μαθητές και τους γονείς τους, απ’ τη στιγμή που δεν ”καλύπτονται” απ’ το αρμόδιο υπουργείο για να πράξουν τα νόμιμα δια της επιβολής.

Έπειτα το φόβητρο των κηδεμόνων ”θα σε στείλω στον Έβρο” προς τους εκπαιδευτικούς – παλιά απειλή των προϊσταμένων προς τους υφιστάμενους – δεν έπαψε να υφίσταται (έστω και σαν ανεφάρμοστη απειλή)   και οι εκπαιδευτικοί δεν θέλουν να μπλέξουν… Δε θέλουν να μπλέξουν με τους γονείς των μαθητών τους, γιατί – αν ανακατευτούν αυτοί – είναι πολύ πιθανόν να φτάσουμε σε καταστάσεις του 2022, όταν – στη διάρκεια της πανδημίας του  Covid-19 – είχαν δημιουργηθεί γκρουπ… γονέων στο Viber, που ”εισέβαλαν” στη διαδικτυακή τάξη παρεμβαίνοντας στο μάθημα για να κάνουν παρατηρήσεις σε δασκάλους και καθηγητές των παιδιών τους (ακόμα και γιατί δεν τα σήκωναν στο μάθημα με την ίδια συχνότητα όπως άλλα), παρά τους υπάρχοντες κανόνες τηλεκπαίδευσης.

Όσο γι’ εκείνους που παροτρύνουν (όντας έξω από τον ”χορό”) τη λήψη αυστηρών πειθαρχικών μέτρων κατά των παραβατών (όπως έγινε και με την απαγόρευση του καπνίσματος σε κλειστούς χώρους, που έπιασε τόπο), θυμίζω ότι οι θεριακλήδες μαθητές τότε ήταν μετρημένοι στα δάχτυλα και ενήλικες διετείς οι περισσότεροι. Ως εκ τούτου, είχαν επίγνωση των επιπτώσεων της παραβατικής συμπεριφοράς τους (πέραν του ότι ”συλλαμβάνονταν” εύκολα, γιατί επέλεγαν ως τόπο ”παρανομίας” τις τουαλέτες του σχολείου), σε αντίθεση με τους ”έχοντες άγνοια κινδύνου” τωρινούς εφήβους μας, οι οποίοι εκλαμβάνουν ως παίγνιο κάθε αντίσταση στο σχολείο  ενταγμένοι (με την έννοια των ”κρυπτόμενων”) σε ομάδες αλληλοκάλυψης – εν ώρα μαθήματος – σε περίπτωση επ’ αυτοφώρω εντόπισής τους.

Κινητό και αξιολόγηση

Με δεδομένα αυτά και την εξάρτηση των εφήβων στο διαδίκτυο, το πιο πιθανό είναι να αποτύχει η εφαρμογή και του εν λόγω μέτρου θέτοντας εν αμφιβόλου την εφαρμογή των κυβερνητικών εξαγγελιών (ενόψει της νέας σχολικής χρονιάς), τις οποίες – αυτήν τη φορά – σηκώνει ο ίδιος ο πρωθυπουργός και όχι μόνο ο υπουργός Παιδείας.

Ας μην ξεχνάμε, επίσης, ότι εκπαιδευτικοί είναι απρόθυμοι να εφαρμόσουν – με εργαλεία του παρελθόντος – άλλο ένα αμφίβολης αποτελεσματικότητας μέτρο (αυτό της λήψης πειθαρχικών μέτρων κατά των παραβατών μαθητών στο θέμα της χρήσης των κινητών μέσα στους σχολικούς χώρους), τη στιγμή που έχουν να αντιμετωπίσουν σοβαρότερα όπως το bullying (εκφοβισμό) μαθητών στους συμμαθητές τους ή και ποινικά αδικήματα μαθητών ακόμα μέσα και έξω από το σχολείο..

Δείχνουν αδύναμοι και απρόθυμοι να εφαρμόσουν νέα πειθαρχικά μέτρα σε βάρος των μαθητών υπό το άχθος της καθιερωμένης (αλλά μη εφαρμοσθείσας στην πράξη προσέτι) αξιολόγησής τους, των επικείμενων σεμιναρίων, των εργασιών και των εναλλακτικών μεθόδων διδασκαλίας,  οι οποίες ωστόσο δεν φαίνεται να συγκινούν τους εφήβους μας και γι’ αυτό διαιωνίζεται η μπαχαλοποίηση στην Μέση (κυρίως) Εκπαίδευση, με κερασάκι στην τούρτα το θέμα των κινητών στο σχολείο. Θέμα που, σύμφωνα με την ελληνική και ευρωπαϊκή εκπαιδευτική εμπειρία, δημιούργησε και δημιουργεί σωρεία προβλημάτων στη σχολική τάξη (που κορυφώνονται σε περιόδους διαγωνισμάτων), τα οποία βαυκαλίζονται εις μάτην οι εκάστοτε φορείς της Εκπαίδευσης ότι θα λύσουν.

Γι’ αυτό, πριν φτάσουν οι εκπαιδευτικοί στην βαθμολογική τιμωρία και τα πειθαρχικά μέτρα, μια άμεση λύση θα ήταν η παράδοση των κινητών των μαθητών με την άφιξή τους στο σχολείο – κινητών με ονομαστικά αυτοκόλλητα σε συρτάρι της υπάρχουσας βιβλιοθήκης στο Γραφείο του Διευθυντή του κάθε σχολείου – τα οποία θα παραλαμβάνουν με τη λήξη των μαθημάτων τους, δεδομένου ότι το ”κινητό στην τσάντα” δεν έχει προοπτική μακροημέρευσης…