Το σύμφωνο συμβίωσης δημοκρατική λύση στο πρόβλημα των ομόφυλων ζευγαριών

Όσο πιο δεξιοφερόμενες είναι οι τοποθετήσεις, άλλο τόσο αυτές συμπλέουν με θρησκευτικούς φορείς, ενώ οι άλλες τοποθετήσεις ταυτίζονται με την σοσιαλδημοκρατική και κομμουνιστική πλευρά, γνωστές και ως προοδευτικές, οι οποίες βαφτίζονται από τους ίδιους και ως δημοκρατικές! – όπως θα δούμε παρακάτω πραγματικά δημοκρατική λύση είναι το σύμφωνο συμβίωσης.

Κατ’ αρχήν όλες αυτές οι απόψεις καλύπτουν ολιγαρχικές έως δικτατορικές απόψεις, οι οποίες δεν έχουν καμιά σχέση με τη δημοκρατία και είναι απόψεις οι οποίες εκφράζουν στην πράξη το διεφθαρμένο καπιταλιστικό σύστημα και αυτό γιατί τα κόμματά τους εδράζονται σε πολιτικό πλαίσιο το οποίο καθορίζεται από ένα καθαρόαιμο ολιγαρχικό πολίτευμα. Το ότι όλα τα κόμματα εκφράζουν απόψεις σύμφωνες με το δρόμο που χαράσσει ο καπιταλισμός φαίνεται από τις ίδιες τις απόψεις τους που έχουν κυκλοφορήσει και για το εν λόγω θέμα και ως εκ τούτου δεν είναι δημοκρατικές.

Η δημοκρατία ορίζεται δια των αξιωματικών της αρχών και όχι δια των μέσων που επινοούνται για την ικανοποίησή τους. Οι αρχές αυτές κάνουν αναφορά στην ελευθερία του λόγου, της ισονομίας, της ισοπολιτείας και των ίσων ευκαιριών και συνεπάγονται από τη θεμελιώδη αρχή της δημοκρατίας, αυτή της ισοκρατίας. Δηλαδή, ο κάθε πολίτης διαθέτει την ίδια εξουσία, διότι διαθέτει ίσον κράτος.

Η ικανοποίηση αυτών των αρχών δεν είναι δυνατόν να προκύψει χωρίς να συνεπάγεται και η ύπαρξη ευθυνών για τον κάθε ένα πολίτη. Δηλαδή, εάν ένας πολίτης έχει ως ιδεολογία αυτήν του Χίτλερ, σημαίνει ότι σκοπεύει να αποκλείσει την ελευθερία κτλ. των άλλων. Άρα μια τέτοια άποψη δεν είναι συμβατή με τα ιδανικά της δημοκρατίας και προφανώς θα πρέπει να εξοστρακίζεται εγκαίρως για λόγους αυτοπροστασίας του πολιτεύματος. Σε αντίθεση το καπιταλιστικό σύστημα βολεύεται μια χαρά με την κυκλοφορία όλων των απόψεων και δεν ταράσσεται που αντιφάσκει με τον εαυτό του σε περιπτώσεις όπου διακηρύττει την πίστη του στη δημοκρατία. Αυτό για το οποίο νοιάζεται είναι να μην κινδυνεύει η αισχροκέρδεια με την οποία επιτυγχάνει τη συγκεκριμένη κατανομή του παραγόμενου πλούτου.

Τώρα οι αποφάσεις στη δημοκρατία παίρνονται σε νομοθετικά σώματα τα οποία απολαμβάνουν τη δημοκρατική εκπροσώπηση, που πρέπει να αποτελεί μια μορφή εκκλησίας του δήμου (βλ. “Δούρειος Ίππος της Δημοκρατίας”, εκδόσεις Άμμων), στη βάση της πλειοψηφίας, χωρίς να αγνοεί την άποψη της μειοψηφίας, όταν δεν κινδυνεύει το δημοκρατικό πολίτευμα και προφανώς δεν μπορεί η άποψη αυτή να αποτελεί και παράδειγμα προς μίμηση, προς τα μέλη της, ιδίως για τους νεότερους στην ηλικία πολίτες, γιατί, απλούστατα, δεν αποτελεί και το μέτρο της κοινωνίας. Άρα για την περίπτωση που συζητάμε ένα σύμφωνο συμβίωσης και όχι γάμο, για να επιλύονται τυχόν προβλήματα που θα προκύπτουν από αυτήν, είναι αρκετά ικανοποιητικό και συγχρόνως και δημοκρατικό.

Οι ευθύνες των δικαιωματιστών

Με βάσει τα όσα έχουν ειπωθεί δεν μπορεί να γίνεται λόγος οι πολίτες αυτοί να απολαμβάνουν και τέκνα κατά την έννοια της παραδοσιακής οικογένειας, γιατί αυτή η εξέλιξη παραβιάζει βασικές αρχές της δημοκρατίας, όπως αυτή των ίσων ευκαιριών στα νέα μέλη της κοινωνίας, δηλαδή τα νεογνά. Η επιστήμη αναδεικνύει τη σημασία της μητέρας για το νεογνό, που δεν μπορεί να αντικατασταθεί από παρένθετες μητέρες κάθε μορφής. Όλα τα επιστημονικά δεδομένα που έχουμε μέχρι σήμερα και τα οποία έχουν προκύψει από πολύχρονες έρευνες αναφέρονται σε πραγματικές και όχι παρένθετες μητέρες.

Παραπέμπω τους ενδιαφερόμενους σε αυτά που εξερευνήθηκαν από τις Ακαδημίες Επιστημών και το Εθνικό Ίδρυμα Υγείας των ΗΠΑ* και βέβαια σε αυτά που απαριθμεί στα εξαιρετικά βιβλία του, όπως το “Μεγαλώνοντας Μέσα στην Ελληνική Οικογένεια”, εκδόσεις Αρμός, ο δικός μας αείμνηστος Ματθαίος Ιωσαφάτ. Διαβάζοντας αυτά τα ευρήματα θα διαπιστώσει ο καθένας σας πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος της πραγματικής μητέρας κατά την περίοδο της κύησης και στη συνέχεια, μαζί και του πατέρα, μέχρι και τον όγδοο χρόνο του σε ότι αφορά τη διαμόρφωση και την απόδοση στην κοινωνία ενός υγιούς, από κάθε άποψη, πολίτη.

Πώς είναι δυνατόν να αυτοαποκαλείται κανείς προοδευτικός και δημοκράτης και την ίδια στιγμή να διαπράττει το έγκλημα, με το να στερεί στα νέα μέλη της κοινωνίας μας το δικαίωμα στη ζωή και όχι μόνον; Αντί δε να υποστηρίζουν θέσεις που στοχεύουν στην αντιμετώπιση των κακώς κειμένων τα επικαλούνται, όπως για παράδειγμα με τα ορφανά κτλ. για να δικαιολογήσουν το έγκλημά τους. Ή θεωρούν πως τα νέα μέλη της κοινωνίας μας δεν δικαιούνται να απολαμβάνουν ίσα δικαιώματα που η δημοκρατία απαιτεί;

Καλά θα κάνουν, λοιπόν όλοι οι δικαιωματιστές να αναγνωρίσουν και τις ευθύνες τους και να αγωνιστούν για τα κακώς κείμενα, όπως είναι οι τόσο σημαντικές παραλείψεις στα εκπαιδευτικά μας προγράμματα τα οποία οφείλουν να καλύψουν τις ανάγκες των μελών της κοινωνίας μας, ώστε όταν αποκτούν την ιδιότητα του γονέα να γνωρίζουν πάρα πολύ καλά την σημαντική για την κοινωνία αποστολής τους. Τι θα λέγατε, λοιπόν, για προσφορά σεμιναρίων για την προετοιμασία των γονέων και για μισθό στις μητέρες, ώστε να αφιερώνονται στην αποστολή τους για όσο χρόνο κρίνεται αυτό επιστημονικά απαραίτητο; Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα για τους κρυπτοολιγάρχες.

---

 

*National Academies of Sciences, Engineering, and Medicine; Division of Behavioral and Social Sciences and Education; Board on Children, Youth, and Families; Committee on Supporting the Parents of Young Children; Breiner H, Ford M, Gadsden VL, editors. Washington (DC): National Academies Press (US) 2016.