Ετάφη ο Αναστάσιος - Τι είπαν Ράμα και Μητσοτάκης στους επικήδειους

Ολοκληρώθηκε η εξόδιος ακολουθία και ο ενταφιασμός του μακαριστού Αρχιεπισκόπου μέσα σε κλίμα θλίψης και συγκίνησης. O Έντι Ράμα, του έπλεξε το εγκώμιο και ο Έλληνας πρωθυπουργός χαρακτήρισε στον δικό του επικήδειο τον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο “διπλωμάτη της αγάπης”. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης χαρακτήρισε την απώλεια του Αναστασίου “σεισμό για την τοπική Εκκλησία” και τον ίδιο τον εκλιπόντα, “αναντικατάστατο”. Ο ενταφιασμός, του έγινε σε ειδική κρύπτη μέσα στο Καθεδρικό Ναό, όπως ήταν η επιθυμία του.

Ο πρωθυπουργός της Αλβανίας Έντι Ράμα, αποχαιρέτησε τον Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο με έναν 20λεπτο επικήδειο, αποδίδοντας τα εύσημα στην προσωπικότητα, του Ιεράρχη για το έργο και την προσφορά του. Όπως τόνισε «ήρθε στην Αλβανία, ως πιστός διάδοχος των Αποστόλων στην υπηρεσία της Αλβανίας, αναστήλωσε την Ορθόδοξη Εκκλησία, τόσο από ανθρώπινη όσο και από πνευματική πλευρά. Η προσωπικότητα του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου θαυμάστηκε, ευλογήθηκε αλλά και συκοφαντήθηκε, υπέμενε όμως με στωικότητα και επωμίστηκε διενέξεις μεταξύ των χωρών μας», είπε ο Ράμα. Προσέθεσε ότι «μετά το άνοιγμα των συνόρων πέραν από τις προκαταλήψεις, κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει την αυθεντικότητα του Αρχιεπισκόπου, ο οποίος συνέβαλε στον θρησκευτικό διάλογο και πολιτισμό. Ήρθε ως επίσκοπος από την Ελλάδα και έφυγε ως Αναστάσιος της Αλβανίας».

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, κατά τον αποχαιρετισμό του στον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο, είπε μεταξύ άλλων: «Έπεσε ο μέγας στύλος της Ορθοδοξίας στην Αλβανία. Ελεγε “τολμούμε να ελπίζουμε” και σε αυτές τις τρεις λέξεις του συνοψίζεται, νομίζω, η ζωή και η δράση του. Γιατί ακριβώς η τόλμη και η ελπίδα ήταν οι δύο πυξίδες που πάντα οδηγούσαν τον Αναστάσιο στην θαυμαστή διαδρομή του. Η στέρησή του συνιστά σεισμό στην τοπική Εκκλησία. Συνδύαζε την αρετή, την ευφυΐα, την αποφασιστικότητα, το αγωνιστικόν φρόνημα, την διπλωματική εὐστροφίαν, την διεθνή αναγνωρισιμότητα, πίστη ακλόνητη στην ιερή αποστολή και αφοσίωση στα πατρώα θέσμια, αλλά και αγάπη για τον πονεμένο λαό τού Θεού.

»Ἡ Ἐκκλησία της Αλβανίας από της αρχής της ανακηρύξεως αυτής ως Αυτοκέφαλον, είχε ταραχώδη ιστορίαν, διά λόγους κυρίως πολιτικούς. Αλλά η πλήρης συμφορά ήλθε όταν αποφασίσθηκε η κατάργηση της θρησκείας από το αθεϊστικό καθεστώς και οι ιερείς εδιώχθησαν. Τό 1991το Οἰκουμενικό Πατριαρχείο, τον απέστειλεν εις Ἀλβανίαν ὡς Πατριαρχικόν Εξαρχον, προκειμένου να θέσει νέα θεμέλια και να φέρει το μήνυμα της Αναστάσεως στον ορθόδοξο λαό της χώρας. Μετά από ενάμισυ έτος, και αφου έδωσε άριστα δείγματα αναγεννητικού έργου, τον εξέλεξε Αρχιεπίσκοπον Τιράνων, Δυρραχίου καί πάσης Αλβανίας, στις 24ην Ἰουνίου 1992.

»Η ποιμαντορία του δεν υπήρξε ανέφελος! Εν μέσω συμπληγάδων εχώρει πάντοτε και επί ξυρού ακμής επορεύετο! Επέτυχε την εκ της τέφρας αναγέννησιν της Εκκλησίας, ιδρύοντας ναούς, μονές, σχολεία, νοσοκομεία, ιερατική σχολή και άλλα κοινωφελή ιδρύματα. Φύσει γλυκύς, επιεικής, υποχωρητικός όπου έπρεπεν, αλύγιστος καί ανυποχώρητος όπου το συμφέρον της Εκκλησίας επέβαλλε, διπλωμάτης σπανίας δεξιότητος, ενώριζε να λειαίνει ακάνθας, να αποφεύγει τριβάς, να θεραπεύει πληγάς, να καταρτίζει ψυχάς. Δοξάζομεν τον Θεόν ο Οποίος εχαρίσατο εἰς τηνν σύγχρονον Ἐκκλησίαν Πρωθιεραρχικόν ανάστημα του ύψους του Αναστασίου Γιαννουλάτου! Ὁ Ἀναστάσιος ως προσωπικότης και ως Πρωθιεράρχης, ασφαλώς είναι αναντικατάστατος! Και η στέρησίς του συνιστά σεισμόν εἰς την τοπικήν Εκκλησίαν.»

Ο πρωθυπουργος είπε μεταξύ άλλων: «Σταθερά δίπλα στον άνθρωπο και στα δικαιώματά του, πότε ως ταπεινός ιεραπόστολος στην Αφρική των πεινασμένων παιδιών, πότε ως αθόρυβος συμπαραστάτης των φοιτητών στην Ελλάδα της δικτατορίας, και βέβαια, ως μέγας αναστηλωτής και επίμονος πρωτεργάτης της Ορθοδοξίας στην Αλβανία. Σε αυτό το μεγαλείο μιας ξεχωριστής προσωπικότητας υποκλινόμαστε, γιατί ο αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας ήταν ταυτόχρονα ένας διανοούμενος της πίστης, αλλά και ένας απλός υπηρέτης του πλησίον του. Με άλλα λόγια, ένα φωτεινό παράδειγμα σοφίας, αλλά και δράσης.

«Η εκδημία του δημιουργεί ένα δυσαναπλήρωτο κενό, όχι μόνο στον τόπο του και στην ομογένειά μας, όχι μόνο σε όλα τα μέρη όπου χτυπά η καρδιά του Ελληνισμού, για τον οποίον υπήρξε επί δεκαετίες ένας αληθινός φάρος. Οι περισσότεροι εδώ γνωρίζουν, βέβαια, καλά τι πέτυχε ο Αναστάσιος, από την πρώτη ώρα που έφτασε στην Αλβανία, το μακρινό 1991, σε μια ερημωμένη χώρα, ύστερα από το πέρασμα ενός αυταρχικού καθεστώτος, με τους χριστιανούς κυνηγημένους και τους ομογενείς μας στο περιθώριο. Κι όμως, αντλώντας δύναμη από τη βαθιά πίστη του, θεμελίωσε την Ορθόδοξη Αυτοκέφαλη Εκκλησία, ίδρυσε 400 και πλέον ενορίες, έχτισε και ανοικοδόμησε εκατοντάδες ναούς, χειροτονώντας 145 νέους κληρικούς, ενώ παράλληλα ίδρυσε δεκάδες εκπαιδευτικά, υγειονομικά και φιλανθρωπικά ιδρύματα. Ένα μεγάλο θαύμα μέσα στα ερείπια.

»Ο ίδιος έλεγε “μαζεύουμε τις πέτρες που μας πετούν όσοι πολεμούν το έργο μας” πάντα με το χαμόγελο στο πρόσωπό του, “και με αυτές χτίζουμε εκκλησίες και σχολεία”. Δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα τον θρηνούν Έλληνες και Αλβανοί. Πάντα ο αρχιεπίσκοπος υπήρξε πράγματι μια γέφυρα φιλίας ανάμεσα στους δύο λαούς μας και ένας κρίκος επικοινωνίας ανάμεσα στα δύο κράτη μας. Θα μπορούσε, λοιπόν, δίκαια να αποκληθεί και “ο διπλωμάτης της αγάπης”, σε μία αποστολή, μάλιστα, την οποία ο ίδιος υπηρέτησε με μέτρο και επίγνωση, όμως ταυτόχρονα και με έναν ανυποχώρητο δυναμισμό.

»Μέσα από τη θεολογική του σοφία αλλά και την ταπεινοφροσύνη του απέδειξε ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία μπορεί να είναι μια ζωντανή κοινότητα αγάπης και κοινωνικής μέριμνας που ενώνει τους λαούς. Γι’ αυτό και όλοι μας τώρα νιώθουμε μία βαθιά θλίψη δίπλα στο δέος αλλά και τη βαριά κληρονομιά που αφήνει. Διότι ως ποιμένας έχτισε εκκλησίες, ενώ ως ταγός οικοδόμησε γέφυρες συνεργασίας μεταξύ λαών και θρησκειών. Έδειξε έτσι πως μπορεί να είσαι ταυτόχρονα και αυθεντικά Έλληνας, αλλά και αληθινά οικουμενικός», είπε μεταξύ άλλων ο Έλληνας πρωθυπουργός.