Ένα μύθο θα σας πω για την αγορά ενέργειας…

Ένα μύθο θα σας ΄πω, για μια φορά και ένα καιρό… που σε μια χώρα μακρινή και ονειρεμένη, που την έλεγαν Λιλιπούπολη, για άρχοντα είχε τον Χαρχούδα… Στη Λιλιπούπολη λοιπόν, ο Άρχοντας Χαρχούδας είχε βγάλει “όρντινο” όλοι οι υπήκοοί του, για το καλό τους, να αγοράζουν τις τροφές τους υποχρεωτικά ΜΟΝΟ από το παζάρι που είχε φτειάξει και που για κάποιο περίεργο λόγο το είχε ονομάσει “Αγορά Ηλεκτρικής Ενέργειας”, αφού τότε δεν υπήρχε ηλεκτρική ενέργεια…

Ο μύθος λέει ότι ο άρχοντας Χαρχούδας διέταξε τον τελάλη της Λιλιπούπολης να ανακοινώσει ότι ο σοφός Δρακατόρ ορίστηκε υπεύθυνος για την καλή λειτουργία της Αγοράς, ώστε να μη μπορούν οι διάφοροι επιτήδειοι, παραγωγοί, οπωροπώλες και παντοπώλες εδώδιμων και εισαγωγείς αποικιακών να αισχροκερδούν… Και όλοι χάρηκαν και επαίνεσαν τον Άρχοντα Χαρχούδα για την απόφαση του, να προστατεύσει τον λαό του από τους κερδοσκόπους.

Με τη σειρά του πάλι ο Δρακατόρ, άνθρωπος σοφός που ήξευρε πολλά, ακόμη και τις καθημερινές ανάγκες του λαού, έβγαλε κι αυτός με τη σειρά του “όρντινο” και το τοιχοκόλλησε στο παζάρι και διέταξε όλοι οι παραγωγοί και εισαγωγείς να μαζεύονται και να δίνουν προσφορές με ποσότητες και τιμές για τις τροφές που θα έφερναν στο παζάρι την επόμενη ημέρα.

Με αυτόν τον τρόπο, οι υπήκοοι θα κάλυπταν κάθε ημέρα τις ανάγκες τους, στους παραγωγούς δεν θα έμεναν αδιάθετα τρόφιμα και οι τιμές, που θα συμφωνούσαν, θα τους εξασφάλιζαν τα κόστη παραγωγής, μεταφοράς, διάθεσης, τους φόρους και ένα λογικό κέρδος.
Το “όρντινο” φάνηκε λογικό και ευχάριστο σε όλους και όλοι θαύμασαν την σοφία του Δρακατόρ.

Τα “ψιλά” γράμματα

Βέβαια στο “όρντινο” υπήρχαν και κάποια “ψιλά” γράμματα… που ακόμη κι όταν οι εκλεγμένοι σοφοί της Γερουσίας το διάβασαν για να το εγκρίνουν… Δεν έδωσαν σημασία.
Αλλά αυτά δεν είναι πράγματα για παρεξήγηση, από τα παλιά χρόνια ακόμη και μέχρι σήμερα συμβαίνουν…

Κι ακούστε τώρα τι έγινε από την πρώτη κιόλας ημέρα όταν άρχισε η εφαρμογή του “όρντινου” του άρχοντα Χαρχούδα, από τον σοφό Δρακατόρ. Όπως σας είπα, ο σοφός Δρακατόρ ανακοίνωσε εγκαίρως στους χονδρέμπορους, που θα εφοδίαζαν τους λιανοπωλητές του παζαριού, ότι για την επόμενη ημέρα της συνάντησης η Λιλιπούπολη χρειαζότανε 100kg τρόφιμα και τους ζήτησε να δώσουν τις προσφορές τους, σε ποσότητες και τιμές, για τους λιανοπωλητές του παζαριού. Έτσι και έγινε.

Εμφανίσθηκε λοιπόν ο πρώτος και πρόσφερε στους λιανοπωλητές του παζαριού, που ας μη ξεχνάμε ότι από μία παραξενιά του άρχοντα Χαρχούδα είχε ονομασθεί “Αγορά Ηλεκτρικής Ενέργειας”, 10kg πατάτες προς 2€/kg, αξίας 20€. Ο δεύτερος πρόσφερε 30kg ντομάτες προς 5€/kg, αξίας 150€. Ο τρίτος, πολύ πιο ακριβός, πρόσφερε 50kg κρέας προς 30€/kg, αξίας 1500€.

Και επειδή δεν είχαν συμπληρωθεί τα 100kg, που ήθελε ο σοφός Δρακατόρ, εμφανίσθηκε και ένας που έκανε εισαγωγές και πρόσφερε τα τελευταία 10kg προς 5€/kg, αξίας 50€. Ο Ταμίας που κρατούσε λογαριασμό είδε ότι η συνολική αξία των εμπορευμάτων που θα αγόραζαν οι λιανοπωλητές του παζαριού, με την περίεργη ονομασία, ήταν (20+150+1500+50)€=1720€.

Τότε προς μεγάλη και ευχάριστη έκπληξη των παραγωγών, ο σοφός Δρακατόρ ανακοίνωσε ότι σύμφωνα με τα “ψιλά γράμματα” του “όρντινου”, που να μη ξεχνάμε είχαν εγκρίνει τα σοφά εκλεγμένα μέλη της σεβαστής Γερουσίας, ΟΛΟΙ οι παραγωγοί ήταν υποχρεωμένοι να πωλήσουν την πραμάτεια τους στους λιανοπωλητές στη τιμή των 50€/kg.

Τι ζήτησαν από τον σοφό Δρακατόρ

Ο Ταμίας που έκανε πάλι το λογαριασμό είδε ότι αντί οι προμηθευτές της χονδρικής αγοράς να εισπράξουν τα 1720€, που είχαν ζητήσει, ο σοφός Δρακατόρ με εντολή του άρχοντα Χαρχούδα τους έδινε 3000€. Καθόλου άσχημη εξέλιξη, γι αυτό και κανένας παραγωγός δεν διαμαρτυρήθηκε. Κι αφού αυτό ήταν το “όρντινο”, οι λιανοπωλητές κοστολόγησαν ανάλογα την πραμάτεια τους. Όσο για τους καταναλωτές, αυτοί είδαν τις τιμές “κάπως” τσιμπημένες, αλλά τους εξήγησαν ότι έτσι δουλεύει ο ανταγωνισμός και η αγορά και αυτοί το πίστεψαν…

Υπήρξαν βέβαια και κάποιοι μεγάλοι καταναλωτές, που ζήτησαν από τον σοφό Δρακατόρ να τους επιτρέψει να καλύπτουν τις ανάγκες τους με απ’ ευθείας διαπραγμάτευση από τους παραγωγούς, που όπως είδαμε οι τιμές ήταν πιο χαμηλές. Αυτός όμως τους απάντησε ότι δυστυχώς δεν μπορούσε να κάνει τίποτε, γιατί αυτό ήταν το “όρντινο” και στην ευνομούμενη Λιλιπούπολη οι νόμοι και τα “όρντινα” πρέπει να τηρούνται.

Ήταν και κάποιοι άλλοι που τόλμησαν να ρωτήσουν αυτόν με την μεγάλη τιμή, πως την δικαιολογούσε, αφού την πρώτη ύλη την αγόραζε στη πολύ μικρότερη τιμή των 15€/kg.
Αυτός τότε εξήγησε ότι μπορεί να είχαν δίκιο, αλλά στη χώρα του Αστερίξ, την μακρινή τη Γαλατία, η τιμή στη χονδρική αγορά ήταν 30€/kg και ότι σύμφωνα με τα “ψιλά” γράμματα, που δεν είχαν διαβάσει, ήταν… υποχρεωμένος να δώσει αυτήν την τιμή!

Τώρα βέβαια δεν θα σας ειπώ αν το “όρντινο” ήταν σωστό. Ο κάθε ένας εξαρτάται από ποια οπτική το βλέπει … έτσι δεν είναι; ΄Άλλωστε αυτά συνέβαιναν πριν πολλά-πολλά χρόνια στην μακρινή την Λιλιπούπολη…

Οποιαδήποτε ομοιότητα… 

Ο μύθος όμως δεν τελειώνει εδώ. Η ιστορία γράφει πως ήλθαν δύσκολες ημέρες και η Λιλιπούπολη με τους συμμάχους της μπλέχθηκε σε πόλεμο και τότε ακρίβυναν υπερβολικά οι τιμές στη Γαλατία και μαζί με αυτές και οι τιμές στο παζάρι του άρχοντα Χαρχούδα, με αποτέλεσμα οι υπήκοοι του να μη μπορούν πληρώσουν τις νέες τιμές. Οι σύμβουλοι του άρχοντα Χαρχούδα, γιατί πάντοτε οι άρχοντες έχουν συμβούλους, τον ειδοποίησαν για τον κίνδυνο να ξεσπάσουν ταραχές από τους πεινασμένους υπηκόους…και ότι είτε το “όρντινο” έπρεπε να αλλάξει ή κάτι άλλο να σκεφθεί…

Κι ο άρχοντας Χαρχούδας, που μόνο χαζός δεν ήταν, δες τε τι σκέφθηκε… Ανακοίνωσε ότι δεν θα μειωθούν οι τιμές της λιανικής στο παζάρι, αλλά θα φορολογήσει τα υπερ-κέρδη, έτσι τα ονόμασε, που μάζευαν οι μεγαλο-παραγωγοί από τους υπηκόους-καταναλωτές. Αυτό ακούσθηκε ευχάριστο, αλλά και πάλι δεν έλυσε το πρόβλημα για τους αγανακτισμένους υπηκόους που εξακολουθούσαν να μη μπορούν να πληρώσουν τους λογαριασμούς. Και τότε ένας από τους συμβούλους του είχε μία λαμπρή ιδέα … ένα μέρος από την φορολογία στα υπερκέρδη να τα ονόμαζαν επιδόματα και να τα έδιναν στους καταναλωτές … για να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους στους μεγαλο-παραγωγούς!

Με αυτό τον τρόπο, όλοι θα ήταν ευχαριστημένοι. Οι καταναλωτές θα πλήρωναν λιγότερο, το παζάρι θα απέφευγε την χρεοκοπία από την στάση πληρωμών, οι μεγάλο-παραγωγοί θα συνέχιζαν να εισπράττουν τα υπέροχα υπερκέρδη τους, ένα μέρος των φόρων θα έμενε στο ταμείο του άρχοντα Χαρχούδα κι αυτός θα έμενε στην Ιστορία, όπως και έγινε, ως ο “Άρχοντας Χαρχούδας ο Φιλεύσπλαχνος”…

Κάπως έτσι τελειώνει αυτός ο Μύθος και οποιαδήποτε ομοιότητα της μακρινής και αρχαίας Λιλιπούπολης με εμάς, προφανώς, δεν έχει καμία σχέση… Εκτός κι αν άλλα νομίζετε, . . . Δικαίωμα σας. Όσο για τις τιμές κι αυτές υποθετικές είναι, γιατί τότε είχαν ένα νόμισμα με βάση το χρυσάφι και ίσως το έλεγαν Τάλαντο και όχι Ευρώ.

Υπάρχουν βέβαια και άλλοι μύθοι, αυτοί από το Βασίλειο του Χαρούν Ελ Πουσάχ, … ξέρετε του αγαθού Χαλίφη με τον κακό Βεζίρη Ιζνογκούντ, αλλά γι’ αυτούς θα σας μιλήσω άλλη φορά, αν βέβαια θέλετε…