Η αιτία των κυκλικών κρίσεων στην πολιτική και οικονομία

Οι κυκλικές κρίσεις που συμβαίνουν κατά καιρούς σε όλα τα πολιτικά κόμματα είναι ένα σύνηθες φαινόμενο. Κάποια από αυτά κατά τη διάρκεια τέτοιων κρίσεων διαλύονται  ή αλλάζουν όνομα για να επιβιώσουν. Αυτά τα φαινόμενα δεν συμβαίνουν μόνον όταν αλλάζουν αρχηγό, συμβαίνουν και με τον ίδιο αρχηγό στο τιμόνι. Εκεί που οι κρίσεις αυτές δεν έχουν καταλυτικές εξελίξεις που να φτάνουν μέχρι και τη διάλυσή τους είναι σε χώρες όπου τα εκλογικά συστήματα δεν επιτρέπουν σε νέα κόμματα να αναπτυχθούν και να επιβιώσουν. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι οι ΗΠΑ, όπου με το πλειοψηφικό και προφανώς αντιδημοκρατικό σύστημα, κυριαρχούν διαχρονικά δυο κόμματα,  το ρεπουμπλικανικό και το δημοκρατικό. Καταστάσεις κυκλικών κρίσεων υπάρχουν και στην οικονομία.

Αυτά συμβαίνουν στον τομέα της πολιτικής. Συμβαίνουν, όμως, και στον τομέα της οικονομικής δραστηριότητας, όπου οι επιχειρήσεις βιώνουν παρόμοιες καταστάσεις, όπως αυτές που βιώνουν και τα πολιτικά κόμματα. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι οι βίοι είναι παράλληλοι και αυτό γιατί οι αιτίες είναι ίδιες. Προϊόντα πωλούνται και στις δυο περιπτώσεις με πελάτες τους πολίτες που τα αγοράζουν με βάση τις συνθήκες που δημιουργεί στη μία περίπτωση η «ελεύθερη» αγορά και στην άλλη περίπτωση η “δημοκρατική” εκλογική διαδικασία. Και στις δυο περιπτώσεις οι πολίτες διαλέγουν και παίρνουν με βάση τα προσωπικά τους κριτήρια.

Οι συνθήκες που δημιουργούνται και στις δυο περιπτώσεις είναι προϊόντα του σκληρού ανταγωνισμού, στη μία περίπτωση ανάμεσα σε εταιρείες και στην άλλη ανάμεσα σε πολιτικά κόμματα. Η “ελεύθερη” αγορά και η “δημοκρατική” εκλογική διαδικασία αποτελούν το γήπεδο όπου ο ανταγωνισμός φουντώνει, και όπου ο “καλλίτερος” βγάζει και γκολ. Στο ποδόσφαιρο υπάρχει και ένας διαιτητής, ο οποίος προσέχει για σφάλματα και σφυρίζει και την τιμωρία αυτού που κάνει το φάουλ.

Στον τομέα της πολιτικής υπάρχει η δικαιοσύνη την οποία κάθε φορά διαμορφώνει η εκάστοτε εξουσία, ενώ στον τομέα της οικονομίας οι δεσπόζοντες είναι οι κατέχοντες και διαθέτοντες πρόσβαση στην εξουσία! Έτσι, λοιπόν, το αόρατο χέρι, επινόησης του Άνταμ Σμιθ, που λειτουργεί στην ελεύθερη αγορά, το οποίο, κατά τον ίδιο, ενεργεί για το καλό του καταναλωτή, δεν είναι και τόσο αόρατο και διαχρονικά κινείται κατά τας κελεύσεις των ισχυρών, συνήθως μονοπωλίων.

Στον τομέα της πολιτικής υπάρχει επίσης και εδώ το αόρατο χέρι και λειτουργεί διαχρονικά και το οποίο υποτίθεται πως λειτουργεί, λόγω της «δημοκρατικής» εκλογικής διαδικασίας, υπέρ του πολίτη ψηφοφόρου. Μόνο που και εδώ το αόρατο χέρι δεν είναι και τόσο αόρατο, γιατί, όπως και στον οικονομικό τομέα, το φάσμα ισχύος των πολιτικών κομμάτων καθορίζεται από τους πρωταγωνιστές του και μαζί με αυτούς είναι και όλοι αυτοί που πασχίζουν να εκλεγούν. Και εδώ όσοι έχουν πρόσβαση σε χρήμα δεσπόζουν, κατά παρόμοιο τρόπο που συμβαίνει και στον οικονομικό τομέα.

Οικονομία

Το χρήμα δίνει την δυνατότητα στον πολιτικό να έρθει σε επαφή με περισσότερους ψηφοφόρους, ενώ στον οικονομικό τομέα το χρήμα δίνει τη δυνατότητα στην επιχείρηση να παρουσιάσει τα προϊόντα της σε περισσότερους καταναλωτές. Και στις δυο περιπτώσεις το περιτύλιγμα του προϊόντος είναι και αυτό πιο ελκυστικό στον ψηφοφόρο ή τον καταναλωτή ανάλογα με την περίπτωση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υπερτερούν και σε ποιότητα, όπως αυτό παρατηρείται να συμβαίνει καθημερινά και στην πράξη, καθώς και στο ότι και στις δυο περιπτώσεις η εστία παραγωγής της διαπλοκής και της διαφθοράς είναι υπαρκτή και λειτουργεί, μάλιστα, πολλές φορές σε έντονους ρυθμούς και με πολλές υπερωρίες.

Τώρα ενώ η αιτία που παράγει αυτά τα προβλήματα και στις δυο περιπτώσεις είναι ο ανταγωνισμός, τα προβλήματα που παράγονται δεν απαλείφονται με τον ίδιο τρόπο. Στην πολιτική αλλάζοντας το μέσο ανάδειξης πολιτικών αξιωματούχων που είναι οι εκλογές με την κλήρωση στη βάση συγκεκριμένων διαδικασιών που εξασφαλίζουν την προστασία της αξιοκρατίας και της δέουσας αντιπροσώπευσης, καθώς και τον τρόπο που χρηματοδοτούνται οι λειτουργίες των κομμάτων επιτυγχάνεται η αντιμετώπιση των σημερινών προβλημάτων.

Σε επίπεδο προσώπων απαλείφεις πλήρως τον ανταγωνισμό και με αυτό επιτυγχάνεις συγχρόνως την δέουσα εκπροσώπηση σε κομματικά καταστατικά όργανα και σε θεσμικά, προβλεπόμενα από το σύνταγμα, όργανα  και την σχεδιασμένη αξιοκρατία, ενώ σε επίπεδο κομμάτων περιορίζεις τον ανταγωνισμό σε αυτόν που αποκαλείται ως ο καλός εννοούμενος και ο οποίος είναι και επιθυμητός να υπάρχει. Με τον τρόπο αυτό κατοχυρώνεις την πραγματική δημοκρατία στο κόμμα και στη χώρα. Παρόμοιο αποτέλεσμα πρέπει να επιδιωχθεί και μπορεί να προκύψει και στον τομέα της οικονομικής δραστηριότητας, προφανώς, υπό πραγματικό δημοκρατικό καθεστώς.