Η ενέργεια ως δημόσιο αγαθό – Ο άλλος δρόμος

Η μετάβαση προς οικονομίες με μηδενικό αποτύπωμα άνθρακα, στα πλαίσια της Συμφωνίας του Παρισιού για το Κλίμα, παρουσιάζει τεράστια κενά και ανακολουθίες στην πράξη. Η απουσία για ένα πλανητικό ζήτημα επιβίωσης της Γης μιας συγκεκριμένης δεσμευτικής στρατηγικής για όλα τα κράτη-μέλη και ιδιαίτερα των ενεργοβόρων (Κίνα, Ινδία κλπ), καθώς και ενός αντίστοιχου μηχανισμού παρακολούθησης και τήρησης των στόχων (ενδιάμεσων και τελικών) καθώς και των όρων της στρατηγικής, αποτελεί την κρίσιμη ανεπάρκεια, το κενό που αποδιοργανώνει την διακηρυσσόμενη μετάβαση σε έναν κλιματικά ουδέτερο πλανήτη.

Η κατάσταση αυτή -χωρίς πολιτικό σχέδιο, χωρίς πολιτικό νεύρο, χωρίς στάθμιση χωρών και οικονομίων στις επιπτώσεις για το κλίμα, χωρίς πολιτική διεύθυνση, χωρίς βήμα προς βήμα δεσμεύσεις και χωρίς κυρώσεις και μέτρα, όλη αυτή η κινητικότητα και η αναγνώριση ανάγκης για αλλαγές διαμόρφωνε και ένα τεράστιο πεδίο ευκαιριών, ένα πεδίο εισβολής συμφερόντων. Συμφερόντων που στο όνομα της απανθρακοποίησης μορφοποιούσαν τους όρους, σχηματοποιούσαν τα όρια, όριζαν τους “φιλόδοξους στόχους”, μετονομάζοντας στην πραγματικότητα τις δικές τους επιχειρηματικές στοχεύσεις σε στόχους πράσινης ανάπτυξης!

Τελικό όριο για “μηδενικό άνθρακα” είναι το 2050. Αλλά, για ορισμένους δείχνει μακρινό και πολλούς μάλλον δεν τους απασχολεί… Η Γλασκώβη (COP26) με πολύ χαμηλές επιδόσεις στα αποτελέσματά της, αποφάσιζε παγκόσμια μείωση στο 30% των αερίων του θερμοκηπίου έως το 2030 (συγκριτικά με το 1990), αλλά η Ε. Επιτροπή οριοθετούσε στο πιο φιλόδοξο 55% μέχρι το ίδιο έτος. Την ίδια στιγμή, μπροστά στην ογκούμενη ενεργειακή κρίση θεωρούσε την πυρηνική ενέργεια (με αδειοδότηση μέχρι το 2045) και τις μονάδες φυσικού αερίου (με αδειοδότηση μέχρι το 2030) “πράσινες επενδύσεις”.

Παγκόσμιο περιβάλλον

Παράλληλα, στο εσωτερικό της ΕΕ γινότανε ένα απίθανο αλαλούμ. Η Γερμανία έθετε άλλους στόχους, και αναγκάστηκε να έρθει κοντά στους στόχους της Κομισιόν μόνο μετά από απόφαση του Συνταγματικού της Δικαστηρίου, η Πολωνία και οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης οριοθετούν για το 2038 και είναι επιφυλακτικές για το τελικό μηδενικό αποτύπωμα του 2050, ενώ η Ελλάδα βιαστικά και βιασμένα παύει κάθε λιγνιτική της μονάδα μέχρι το 2023, δημιουργώντας “μοναδικές συνθήκες” κερδοσκοπίας στους άλλους ενεργειακούς παίκτες πλην της ΔΕΗ (μονάδες της: Πτολεμαΐδα, Αμύνταιο, Μελίτη, Άγιος Δημήτριος, Καρδία, Μεγαλόπολη)!…

Μέχρι στιγμής δεν φαίνεται όλα αυτά να έχουν αντίκτυπο στη μάχη για την αλλαγή του κλίματος. Η Κίνα και η Ινδία βρίσκονται στην κορυφή της λίστας των πιο ρυπογόνων οικονομιών. Ωστόσο, τα στοιχεία από την παγκόσμια κατανάλωση άνθρακα δείχνουν ότι Κίνα και Ινδία αυξάνουν ραγδαία την κατανάλωση άνθρακα! Έτσι, ενώ στην Ευρώπη οι κοινωνίες των κρατών-μελών πληρώνουν βαρύ τίμημα και υφίστανται τα αποτελέσματα της κρίσης, οι ανταγωνιστές της σε παγκόσμιο επίπεδο αυξάνουν της εκπομπές, μηδενίζοντας τα όποια μικρά οφέλη της ευρωπαϊκής προσπάθειας.

Επιπλέον, η Κίνα θα συνεχίζει να αυξάνει τις εκπομπές μέχρι το 2030 και δεσμεύεται να τις μηδενίσει έως το 2060 (κι όχι στο παγκόσμιο χρονικό όριο του 2050), αν μπορεί κανείς να πιστέψει και αυτό… Η Κίνα και Ινδία για τα επόμενα τέσσερα χρόνια με την αύξηση της παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας εξισορροπούν την παραγωγή την μείωση που θα έχει επιτευχθεί από την ΕΕ και τις ΗΠΑ εξανεμίζοντας για τον πλανήτη κάθε πλεονέκτημα και διατηρώντας την παραγωγή για τα επόμενα τέσσερα χρόνια στα ίδια επίπεδα (10.000 TWh)!

Μελέτη για τον άνθρακα

Στοιχεία που ήρθαν στη δημοσιότητα δείχνουν ότι: η Ευρώπη έχει 468 εργοστάσια που παράγουν ηλεκτρική ενέργεια από άνθρακα και χτίζονται άλλα 27. Η Κίνα έχει 2.363 που δουλεύουν κανονικά και χτίζει άλλα 1.171! Σύνολο, δηλαδή, 3.534 εργοστάσια σε συνεχή λειτουργία για τα επόμενα χρόνια, ενώ κατασκευάζει και σε άλλες χώρες, όπως η Τουρκία, η Ινδονησία, το Μπαγκλαντές, το Βιετνάμ κλπ. Μελέτη του Διεθνούς Οργανισμού Ενέργειας (ΙΕΑ) αποκαλύπτει ότι έως το 2024 θα υπάρχει συνεχιζόμενη αύξηση της κατανάλωσης άνθρακα και ίσως το 2027 να είναι ο χρόνος της υψηλότερης κατανάλωσης!

Στο παγκόσμιο επίπεδο διαμορφώνεται η εξής εικόνα: από τη μια, η Κίνα ακολουθεί μια δική της ενεργειακή πολιτική με μερική συνάφεια σκοπιμότητας με τους στόχους της Συμφωνίας του Παρισιού, όπως αυτοί κάθε φορά επικαιροποιούνται, και, από την άλλη, ο λεγόμενος δυτικός κόσμος, διαμορφώνει ένα τοπίο στο οποίο οι αποφασιστικοί παίκτες που ορίζουν και τις εξελίξεις είναι οι “πράσινοι” (παραδοσιακοί μεταλλαγμένοι ή σχετικά νέοι) ισχυροί επιχειρηματικοί όμιλοι.

Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, στο οποίο η παγκόσμια πανδημία COVID -19 πρόσθεσε προβλήματα εφοδιαστικής αλυσίδας με αρνητικό αντίκτυπο σε μεταφορές φορτίων αργού πετρελαίου και υγροποιημένου φυσικού αερίου (καθυστερήσεις φορτίων, ακυρώσεις συμβολαίων), οι παίκτες ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές και οι παίκτες του φυσικού αερίου μέσω αγωγών είχαν εκτός από την ώθηση λόγω κλιματικής κρίσης και πρόσθετο δώρο από τη μείωση παραγωγής πετρελαϊκών προϊόντων στα διυλιστήρια. Κι ενώ αυτά συμβαίνουν, η ελληνική κυβέρνηση παύει τη λειτουργία όλων των λιγνιτικών μονάδων, γνωρίζοντας ότι οι ΑΠΕ αδυνατούν να καλύψουν τις ενεργειακές ανάγκες. Δηλαδή, εξαρτώντας τη χώρα με πρωτοφανή τρόπο από το φυσικό αέριο, το οποίο στο σύνολό του εισάγεται (100%)!

Ενέργεια-Έθνος- Οικονομία

Ο ενεργειακός τομέας αποτελεί τον καθοριστικότερο τομέα για το σύνολο του εθνικού βίου. Η αλήθεια αυτή δεν αποτελεί συνείδηση των πολιτών, ούτε όμως και κεντρικό κριτήριο και άξονα των πολιτικών που οι κυβερνήσεις ακολουθούν, ιδιαίτερα την τελευταία 25ετία. Υπάρχουν ασφαλώς εξηγήσεις για αυτή την κατάσταση, οι οποίες σχετίζονται με την κυριαρχία αντιλήψεων και πολιτικών που έχουν ως πυρήνα τους την αποδοχή ότι ο υφιστάμενος καπιταλιστικός τρόπος εκμετάλλευσης και διαχείρισης κάθε φυσικού και κοινωνικού πόρου είναι ο ωφελιμότερος.

Αντίληψη που έχει επανειλημμένα δείξει τα όρια της (με καταστροφικό μάλιστα τρόπο), αλλά κατορθώνει να επιβιώνει και να αναπαράγεται. Μιλώντας, όμως, καθαρά και πέρα από τις σκοπιμότητες και τα συμφέροντα των δυνάμεων του κεφαλαίου και του κέρδους, οφείλουμε να αναδείξουμε βασικές αλήθειες. Το κάθε τι -κυριολεκτικά το κάθε τι ως αγαθό και υπηρεσία- έχει μέσα του ενσωματωμένη μια ποσότητα ενέργειας.

Δηλαδή, ενέργεια (μηχανική, ή ηλεκτρική) κι ένα αντίστοιχο κόστος που προέρχεται από την ενέργεια που χρησιμοποιείται για να παραχθεί, να διανεμηθεί, να καταναλωθεί. Δείτε: π.χ., το ψωμί του κάθε ανθρώπου, από το σιτοχώραφο, την καλλιέργεια, στο θερισμό, στη μεταφορά του, στους αλευρόμυλους, στο φούρνο, στους εμπορικούς τύπους του, στη διανομή του μέχρι την τελική ατομική κατανάλωση, σε κάθε στάδιο απαιτείται ενέργεια για να υπάρξει το αντίστοιχο προϊόν-αποτέλεσμα και να οδηγηθεί στο επόμενο στάδιο, μέχρι την ατομική κατανάλωση.

Η ενέργεια στις διάφορες μορφές της είναι παρούσα, καθορίζοντας παραγωγικά και επηρεάζοντας οικονομικά το κάθε τι: στα νοικοκυριά, στις ένοπλες δυνάμεις σε θάλασσα, αέρα και ξηρά, στην παραγωγή όλων των προϊόντων, των αγαθών και των υπηρεσιών, στη λειτουργία των επιχειρήσεων, στη λειτουργία όλων των κοινωνικών δομών και λειτουργιών (σχολεία, νοσοκομεία, μαζικά μέσα μεταφοράς, μαζικά μέσα ενημέρωσης, αυτοδιοίκηση, κοινωνικές δομές κλπ), στις δραστηριότητες του εμπορίου, στις μεταφορές όλων των μορφών, στην ενημέρωση, ιδιαίτερα στα σχέδια ανάπτυξης και τις επενδύσεις.

Η ενέργεια ως δημόσιο αγαθό

Είναι πραγματικό γεγονός ότι η ενέργεια, μολονότι κατηγοριοποιείται για την ανάλυση και τον προγραμματισμό ως ένας από τους τομείς της οικονομίας, βρίσκεται στη βάση όλων των τομέων της, εμφανίζοντας μια παντοειδή διάχυση και καθοριστική επιρροή. Αποτελεί, λοιπόν, τομέα εθνικού χαρακτήρα. Και ως τομέας εθνικού χαρακτήρα, πρέπει να ανήκει στο έθνος. Το σημαντικότερο, πρέπει να διευθύνεται με ευθύνη του έθνους και η διαχείριση του να είναι ευθύνη του έθνους.

Του έθνους, το οποίο στις δημοκρατικές κοινωνίες εκπροσωπείται μέσω των συνταγματικά εκλεγμένων θεσμικών του οργάνων, που οφείλουν με τη σειρά τους να τον εννοούν και να τον διαχειρίζονται με αυτόν τον τρόπο, ως εθνικό. Εννοούμε ως υλική αξία που ανήκει στην Πατρίδα και αξιοποιείται για την οικονομική της ισχύ, την βιώσιμη και ανταγωνιστική της ανάπτυξη και το ασφαλές μέλλον της, καθώς και την συνοχή, την ποιότητα και την ευημερία της κοινωνίας της.

Η ενέργεια δεν είναι μόνο εμπόρευμα, αλλά και δημόσιο-κοινωνικό αγαθό. Η καθοριστική αυτή για την ενέργεια και το έθνος αντίληψη θεμελιώνει τη στρατηγική για την εθνικοποίηση του ενεργειακού τομέα (ή και την επανεθνικοποίησή του), αφήνοντας, ασφαλώς, περιθώρια στην κίνηση και τις επιλογές του ιδιωτικού κεφαλαίου που θα αποφάσιζε να αναπτύξει επιχειρηματική δραστηριότητα στον ίδιο τομέα. Αυτή η αντίληψη (της ενέργειας ως εθνικού/δημόσιου αγαθού) μέσω των αντίστοιχων πολιτικών της έφερε τα γνωστά θεαματικά αναπτυξιακά και κοινωνικά αποτελέσματα σε χώρες της Ευρώπης, όταν αυτό είχε συμβεί με σοσιαλιστικές και σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις, αλλά συνέβαλε σοβαρά και στο μεταπολεμικό άλμα της χώρας μας.

Ακόμα και σήμερα, στο απόγειο των νεοφιλελεύθερων οικονομικών δογμάτων, πρέπει να πούμε ότι ο δημόσιος τομέας στην ενέργεια κατέχει σοβαρή θέση. Το δημόσιο στη Γαλλία κατέχει το μεγαλύτερο μερίδιο των μετοχών της Areva (88,41%), παγκόσμιας ηγέτιδας στην πυρηνική ενέργεια, και της ΕDF (84,94%), κορυφαίας εταιρείας παραγωγής και διανομής ηλεκτρικής ενέργειας στην Ευρώπη. Το ίδιο ισχύει επίσης και στην Ιταλία, η οποία κατέχει το 69,17% της Enel Green Powe, παγκόσμιας ηγέτιδας στην παραγωγή ανανεώσιμων πηγών ενέργειας.

Αξιοποίηση ενεργειακών κοιτασμάτων

Πέραν αυτών, έχουμε, εδώ και πολλά χρόνια, αναπτύξει τη θέση μας για τη συμμετοχή της κοινωνίας, μέσα από συνεργατικά/συνεταιριστικά σχήματα βάσης, στα πλαίσια του φιλόδοξου αλλά και πραγματιστικού μοντέλου της Κοινωνικής Οικονομίας, στην παραγωγή, διανομή και κατανάλωση ηλεκτρικής ενέργειας ιδιαίτερα στον τομέα των ΑΠΕ, καθώς και της γεωθερμίας και της βιομάζας. Αυτή η άποψη, που μπορεί να αξιοποιήσει και το υφιστάμενο θεσμικό πλαίσιο των ενεργειακών κοινοτήτων, ολοκληρώνει “από τα κάτω” (μέσω της παραγωγικής συμμετοχής της κοινωνικής βάσης) τη θέση μας για την ενέργεια ως δημόσιο/εθνικό αγαθό.

Εδώ, η έννοια της κοινωνικοποίησης της ενέργειας έρχεται να αντιμετωπίσει συμπληρωματικά προς την εθνική ενεργειακή πολιτική την “ενεργειακή φτώχεια”. Οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις έχουν συστηματικά υποεκτιμήσει τον καθοριστικό παράγοντα της ενέργειας και του ενεργειακού κόστους ως βασικής παραμέτρου της οικονομικής πολιτικής σε μια χώρα που εξαρτάται θεαματικά από τις εισαγωγές.

Ιδιαίτερα χτυπητό είναι το παράδειγμα της βιομηχανίας, η παραγωγή της οποίας έχει υποχωρήσει αισθητά τα τελευταία χρόνια αφού αδυνατεί να ανταγωνισθεί παραγωγικές μονάδες σε Ευρώπη και Ασία, όπου χάρις στην πολιτική των κυβερνήσεων τους και στην εξασφάλιση ενεργειακών πόρων απολαμβάνουν χαμηλότερες τιμές ενέργειας και είναι ανταγωνιστικές. Τα παραπάνω δεν είναι απόψεις χωρίς αντίκρισμα, όταν μάλιστα τις διασταυρώσει κανείς με κείνες που εφαρμόσθηκαν και εφαρμόζονται με το πάθος νεοφώτιστων εκπροσώπων του ιδιωτικού κεφαλαίου, μην αφήνοντας τίποτε στα χέρια του έθνους.

Οι σημερινοί κυβερνώντες με νέα ορμή, παρέδωσαν, από τη μια, το σύνολο του τομέα της ενέργειας στο ιδιωτικό κεφάλαιο και σε σχήματα που είναι αδύνατο να ελεγχθούν, και, από την άλλη, υποταγμένοι στο σύνδρομο του “πειθήνιου συμμαχικού εταίρου”, αρνήθηκαν να προχωρήσουν στην αξιοποίηση υπαρκτών ενεργειακών κοιτασμάτων στις θάλασσες της πατρίδας. Και, τώρα, κινητοποιούν έναν ετοιμόρροπο επικοινωνιακό μηχανισμό για να πείσουν ότι στην συνεχιζόμενη ενεργειακή καταιγίδα, που ήδη γονατίζει μικρομεσαίες επιχειρήσεις και νοικοκυριά, η απάντηση θα είναι τα επιδόματα!…