Καμία πατρίδα για τους δεδομένους!

Από ανθρώπους που ποτέ δεν “αφόδευσαν φορτωμένοι” μην περιμένεις να δείξουν κατανόηση για το φορτίο που κουβαλάς επιμένοντας να τραβάς κουπί προς μια πατρίδα, προς μία Ιθάκη της οποίας η συντεταγμένες αλλάζουν ανάλογα με τα συμφέροντα των εντολέων τους. Το άλγος (βάσανο) να παραμείνεις στην επιφάνεια κωπηλατώντας με φθίνοντα ρυθμό σ’ ένα μονίμως ταραγμένο πέλαγος ανταγωνιζόμενος όχι μόνο τους ανταγωνιστές του κλάδου σου, αλλά –κυρίως- κυβερνήσεις και κράτος των οποίων ο “εισαγόμενος” αλγόριθμος έρχεται σε κάθετη αντίθεση με τον δικό σου “αλγόρυθμο”! 

Με έναν αλγόρυθμο που βολοδέρνει ανάμεσα στο μυαλό και στην καρδιά, πότε σε ρυθμό ματζόρε και πότε σε μινόρε, οργανωμένα μα και άτακτα στη διάρκεια του θνητού σου χρόνου, αναζητάς λύση στο πρόβλημα της αξιοπρεπούς σου επιβίωσης με κάποιο θετικό αποτύπωμα στα παιδιά σου, καθιστώντας τα ικανά να συνεχίσουν τον δικό τους αγώνα, αλλά και στην κοινωνία ως συνέπεια της επιχειρηματικής σου δράσης.

Παρότι δε, «τη ζωή τη ζεις προς τα μπρος και την ερμηνεύεις προς τα πίσω», όπως εύστοχα το έθεσε ο Κίκεργκωρ, ανακυκλώνεσαι ελπίζοντας πως αυτοί που σε καθήλωσαν στη μετριότητα θα διασφαλίσουν τις δέουσες συνθήκες ανάδειξης της δημιουργικότητάς σου αρνούμενος να δεις ότι δεν σε θέλουν δημιουργικό αλλά δεδομένο· ο αλγόριθμός τους, συναισθηματικά ατάραχος καθώς μετακινείται από το on και στο off, βασίζεται στα δεδομένα σου για να σ’ ελέγχουν αποτελεσματικά, και μάλιστα σε βαθμό να το θέλεις!

Όσο θα θεωρείσαι δεδομένος, τόσο θα χρεώνεσαι τη δυστοπία στην οποία οδηγείσαι από κυβερνήσεις που σε θέλουν νάνο για να σε χρησιμοποιούν σύμφωνα με τον αλγόριθμο των «συμμάχων, εταίρων και φίλων», ούσες και οι ίδιες δεδομένες! Το κόστος των αστοχιών του αλγορίθμου τους, όπως κι αυτό του “αλγορύθμου” σου, το επωμίζεσαι –όπως πάντα– καθώς η ευθύνη σου για την εκλογή τους είναι μεγαλύτερη από τη δική τους να τηρήσουν την “πολιτική” που σου υποσχέθηκαν!

Ο αλγόριθμος γι’ αυτούς είναι άβατο αλλά για σένα εργαλείο· αν δεν μάθεις να το δουλεύεις θα σε “δουλεύει” εξυπηρετώντας τα συμφέροντα εκείνου που το διαφεντεύει. Συνδυάζοντας τη δική σου γνώση μ’ εκείνη που σου παρέχει αυτός θα διατηρείς ακμαία την ικανότητά σου να κρίνεις ό,τι σου “πλασάρει” χωρίς να δέχεσαι άκριτα τη «μοναδικότητα της αλήθειας» του.

Ο αλγόριθμος και τα λάθη του

Έχε δε, κατά νου πως όσο αυξάνονται τα δεδομένα τόσο ενισχύεται και η πιθανότητα της λάθος υπόδειξης καθώς η υπερπληροφόρηση του προκαλεί… συμφόρηση. Θέτοντάς το διαφορετικά, η πλημμυρίδα των προς επεξεργασία πληροφοριών του προκαλεί φαινόμενα “εντροπίας”! Βέβαια, αυτός “μαθαίνει” από τα λάθη του. Εσύ πότε θα τα μετατρέψεις σε γνώση κι εμπειρία*;

Δεν βλέπεις ότι η μόνη περίπτωση τα λάθη σου να γίνουν “κάλλη” σου είναι η γνώση που αποκομίζεις, ενώ οι κάλοι (τα κολλήματά) σου σε καθηλώνουν στο φαύλο κύκλο του οποίου τον… τετραγωνισμό καταλείπεις σ’ εκείνους που τον θέλουν κελί της σκέψης σου. Φυλακίζοντας τη σκέψη σου “μέσα στο κουτί” νιώθουν ασφαλέστεροι κι εξυπνότεροι περιορίζοντάς σε στη χαμηλή προστιθέμενη αξία και στο ρόλο του μεταπράτη, εμπορευόμενος τα εισαγόμενά τους συρρικνώνοντας τα περιθώριά σου και μοιραία, στρέφοντάς σε στην απόκρυψη εσόδων και την ιδιοποίηση του ΦΠΑ!

Κι έτσι συνεχίζεις να αποτελείς το σάκο του μποξ στον οποίο ξεσπούν οι “φιλολαϊκές” κυβερνήσεις στο πλαίσιο πάταξης της φοροδιαφυγής που, ώ του θαύματος, εντοπίζεται αποκλειστικά και μόνο στο χώρο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων· ταυτόχρονα, πλήττουν την επιχειρηματικότητα της χώρας κατά τρόπο που να συνιστά περίπτωση μελέτης, ως στρατηγική.

Αντί, λοιπόν, να σε ελέγχει η τεχνολογία έλεγξέ την εσύ μαθαίνοντάς τη όσο καλύτερα μπορείς και τιθάσευσε την με το συλλογικό μυαλό των ανθρώπων σου ώστε να σε υπηρετεί, συνδράμοντας στην προσπάθεια ενίσχυσης της παραγωγικότητάς σου η οποία –σημειωτέο- απαρτίζεται από την αποτελεσματικότητα (όταν το παραγόμενο είναι και το επιθυμητό) και την αποδοτικότητα (όταν το επιθυμητό προκύπτει από την καλύτερη δυνατή χρήση των διαθέσιμων πόρων).

Χωρίς γνώση εκλείπει η επιχείρηση… 

Σε καμία περίπτωση μην αγνοείς τη φύρα η οποία, αυξάνοντας το ανά μονάδα κόστος, δεν αφορά μόνο στα υλικά, αλλά και στην αδράνεια του εξοπλισμού ή στην άσκοπη λειτουργία του, στην αποδοτικότητα των εργαζομένων που φτάνει μέχρι τις…παρειές της αμοιβής τους σ’ ένα τοξικό περιβάλλον εργασίας, στους χρόνους τριβής κλπ. Όσο πιστότερος ο προσδιορισμός  της, τόσο καλύτερα μπορείς να τη διαχειριστείς. Η δε επιδίωξη του κέρδους με κάθε κόστος είναι αυτοχειρία!

Αλλά, ακόμη κι αν το ‘χεις καταφέρει, σημαντικότερος για τα κέρδη σου είναι ο ρόλος της προστιθέμενης αξίας· η χαμηλή οδηγεί στις χαμηλές αποδόσεις και η υψηλή στις υψηλές. Στη χαμηλή “βολεύεσαι” με εργαζόμενους χωρίς, ή με μειωμένες, δεξιότητες μάταια προσδοκώντας κάτι μεγαλύτερο! Στην υψηλής προστιθέμενης αξίας παραγωγή έλκεις άτομα ανάλογου επιπέδου διασφαλίζοντάς τους ικανοποιητικές αμοιβές παράλληλα με ένα ενθαρρυντικό (τεχνολογικό/εκπαιδευτικό/ασφαλές) και ευχάριστο εργασιακό περιβάλλον για να παραμένουν στην επιχείρησή σου.

Πρόσεχε, δεν υπάρχει βιώσιμη πορεία χωρίς βιώσιμες συνεργασίες, είτε αφορά σε εργαζόμενους είτε σε πελάτες/προμηθευτές/χρηματοδότες! Μέσω αυτών δικαιούσαι να ελπίζεις για καλύτερη κερδοφορία, αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση του ιδιωτικού αλλά και του εντελώς απρόβλεπτου ανταγωνισμού των κυβερνώντων.

Κοντολογίς, όταν λείπει η γνώση εκλείπει και η επιχείρηση αδυνατώντας να προλάβει ή, έστω, να συμμορφωθεί προς τα εκάστοτε νέα δεδομένα, με τη δύναμη της αδράνειας να την κατευθύνει προς την αφάνεια. Συμπέρασμα, «ποτέ μην αφήσεις τον άλλο να ξέρει τα πάντα για σένα. Θα τα χρησιμοποιήσει εναντίον σου αργότερα» (Αριστοτέλης) ή αλλιώς: «ουαί τοις… δεδομένοις»!

---

*«Εμπειρία ονομάζουν τα λάθη τους οι άνθρωποι», Όσκαρ Ουάιλντ!