Μαθήματα από το Brexit

Η ιστορία της βρετανικής αποχωρήσεως από την ΕΕ (Brexit) διδάσκει πολλά χρήσιμα μαθήματα για νέα, αυτόμολα έθνη, που ασφυκτιούν μέσα στη σοβιετικής υφής Ευρωλάνδη. Εν πρώτοις, ποτέ η διαπραγμάτευση της αποχωρήσεως δεν πρέπει να τραβήξει τόσον πολύ, όσον η βρετανική: Δύομισι χρόνια αφ’ ότου πραγματοποιήθη το δημοψήφισμα του 2016, που απέδωσε 52% ΝΑΙ στην έξοδο και 48% στην παραμονή της Βρετανίας στην ΕΕ.

Και τούτο δια να μην δώσει τον χρόνο στους καρεκλοκενταύρους των Βρυξελλών να φθείρουν το λαϊκό φρόνημα με κόπωση της κοινής γνώμης και με ακατανόητο κείμενο συμφωνίας 600 περίπου σελίδων, που επικύρωσαν οι 27 ηγέτες των χωρών μελών της ΕΕ σε 38 λεπτά της ώρας (μεταξύ των οποίων και ο ημέτερος πρωθυπουργός, κατά οπαδούς του «παιδί-θαύμα»!).

Δεύτερον, η κατάργηση της βλαπτικής Κοινής Αγροτικής Πολιτικής και της αντιστοίχου Αλιευτικής της ΕΕ δεν χρειάζεται πολλή φιλοσοφίαν. Έχουν αμφότερες αποτύχει εις βάρος των μικρών εθνών της ΕΕ (πχ. η μείωση της ελληνικής αγροτικής παραγωγής στο 6% του ΑΕΠ από 21% το 1981 έτος της εντάξεως στην ΕΕ).

Επιβάλλεται (προ πάσης λεοντίου «συμφωνίας» με την ΕΕ) άμεση υιοθέτηση εθνικής αγροτικής πολιτικής, με έμφαση σε προϊόντα εξαγωγικής προστιθεμένης αξίας, και η προστασία της εγχωρίου παραγωγής κατά το ελβετικό πρότυπο. Μία εμπροσθοβαρής ανάκτηση πλήρους ελέγχου των χωρικών υδάτων κάθε νησιωτικού έθνους, ως  λ.χ. η Βρετανία και η Ελλάς, θα προστατεύσει όχι μόνο τον αλιευτικό πλούτο της χώρας από τους «πειρατές εταίρους» (πχ. Ιταλούς που ψαρεύουν ανεμπόδιστοι στο Αιγαίον τόνους), αλλά και από την ανεξέλεγκτη εισροή λαθρομεταναστών στην αποχωρούσα χώρα.

Στον χρηματοπιστωτικό τομέα, η ταχυτάτη διεκπεραίωση της διαπραγμάτευσης δεν θα επιτρέψει στους «σορτάκηδες» να πιέσουν τα εθνικά ομόλογα, ανεβάζοντας τα σπρέντ. Σημειωτέον ότι η Βρετανία  χρονοτρίβησε στην απύθμενη διαπραγματευτική «παγίδα Μπαρνιέ» και το Σίτυ του Λονδίνου έχασε ένα τρισεκατομμύριο στερλίνες σε επενδεδυμένα κεφάλαια και το βρετανικό δημόσιο 394 εκατ. λίρες εκροές την εβδομάδα σε πληρωμές  προς την ΕΕ που άλλως θα είχαν πάει υπέρ του Εθνικού Συστήματος Υγείας (NHS).

Η Βρετανία ευτύχησε

Τέλος, αλλά όχι τελειωτικώς, το «ελεύθερο εμπόριο» θα επιτρέψει την αδέσμευτη ροή των ανταγωνιστικών αγαθών και υπηρεσιών υπεράνω των δασμολογικών φραγμών, αρκεί η εγχώριος παραγωγικότης να διατηρείται ανωτέρα των ανταγωνιστών. Τούτο θα προέλθη μεταξύ άλλων και από τη διατήρηση πολλών ειδικευμένων εργαζομένων, που υπάρχουν ακόμη σε ολοκληρωμένες αλυσίδες προσφοράς κι οι οποίοι μεταναστεύουν στη Γερμανία, που έχει μεγάλη ζήτηση (πχ. νοσηλευτικού προσωπικού).

Η ανάκτηση του ελέγχου του χρήματος (ισοτιμίας, νομισματικής κυκλοφορίας, ρευστότητος και επιτοκίων) έχει εξ ίσου μεγάλη σημασία με την εθνική ταυτότητα. Η Βρετανία ευτύχησε χάρις στην αποχή του ευρώ και απέφυγε τον «ξαφνικό θάνατο» (sudden stop) από την απειλή της «αγρίας» αποχωρήσεως και βαδίζει τώρα προς την «ηπία» απομάκρυνση από τη γερμανική επικυριαρχία.

Ιστορικώς, η κυρία Μέη πιστούται με τη διάσωση της βρετανικής γεωπολιτικής και στρατιωτικής αξίας, ενώ η φράου Μέρκελ χρεούται με τον θρυμματισμό και την καταστροφή της ιδέας των ευρωπαϊκών λαών «από Ατλαντικού μέχρις Ουραλίων» (Κάρολος Ντε Γκώλ).