Μετά τους Τούρκους στρατιώτες οι εργολάβοι – Μεγάλη η μπίζνα

Πολλοί αιφνιδιάστηκαν από το θράσος της Τουρκίας να εισβάλει για μια ακόμη φορά σε μια ξένη χώρα για την κατάληψη ξένων εδαφών. Το 1974 ο Ετσεβίτ είχε στείλει τους Τούρκους στρατιώτες στην Κύπρο, τώρα ο Ερντογάν τους στέλνει για τρίτη φορά στη Συρία. Δεν είχαμε υπολογίσει τον παράγοντα Ντοναλντ Τραμπ, που λέει και ξελέει, που απειλεί θεούς και δαίμονες, αλλά δεν εννοεί τίποτα από όσα λέει. Και δεν αιφνιδιαστήκαμε μόνον εμείς οι Ευρωπαίοι, αλλά και το αμερικανικό βαθύ κράτος, που εκδήλωσε τις διαφωνίες του τόσο πριν, όσο και μετά την εντυπωσιακή κυβίστηση του Αμερικανού προέδρου.

Από εκεί που η Τουρκία θα πλήρωνε βαριά την ανταρσία της ως χώρα του ΝΑΤΟ να προμηθευτεί τα ρωσικά οπλικά συστήματα S-400, της παραχωρήθηκε η άδεια να εισβάλει και για διευκόλυνσή της αποσύρθηκαν οι αμερικανικές δυνάμεις από τα επίμαχα εδάφη! Και μιλάμε για κατάκτηση του 15% (25.000 με 30.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα) από την έκταση της Συρίας!

Γράφτηκαν πολλά και φώτισαν σε μεγάλο βαθμό τα κίνητρα των εκτελεστών αυτής της νέας διεθνούς πρόκλησης. Υπάρχει, όμως, και ένα ακόμα ζητούμενο που περιμένει απάντηση. Πες πως ολοκληρώνεται η τουρκική κατάκτηση των εδαφών της Συρίας. Το σχέδιο του Ερντογάν προβλέπει την εκτόπιση των Κούρδων κατοίκων και την εγκατάσταση στα κατακτημένα εδάφη μέχρι και 3.500.000 εκατομμυρίων προσφύγων, σουνιτών στο θρήσκευμα, κυρίως Σύρων, αλλά όχι μόνο.

Είναι πολλά τα λεφτά…

Που θα μείνουν αυτοί οι άνθρωποι; Τι δουλειά θα κάνουν; Ποιος θα διοικεί αυτά τα εδάφη; Ποιος θα τροφοδοτεί τους κατοίκους με τα αγαθά και τις υπηρεσίες που χρειάζονται; Ποιες εταιρίες θα αναλάβουν τις κατασκευές και τη δημιουργία των απαραίτητων υποδομών. Ποια χώρα θα προμηθεύει τα υλικά για τις κατασκευές; Για σκεφτείτε πόσο τεράστια μπίζνα είναι αυτή, να δημιουργήσεις από το μηδέν ουσιαστικά, μια νέα χώρα πολύ μεγαλύτερη σε έκταση και σε πληθυσμό από την Σλοβενία!

Ποια είναι η επιχειρηματική ταυτότητα του Αμερικανού προέδρου; Κατασκευές. Ποιες είναι οι πλέον έμπειρες εταιρείες στην ανοικοδόμηση, μετά από εισβολή σε ξένη χώρα, όπως για παράδειγμα στο Ιράκ; Οι αμερικανικές. Να θυμίσουμε πως στην περίπτωση του Ιράκ, τρεις αμερικανικές κατασκευαστικές εταιρείες επελέγησαν από την αμερικανική κυβέρνηση και ανέλαβαν το 2004 τα νέα δημόσια έργα στην βομβαρδισμένη χώρα αρχικού ύψους 15 δισ. δολ., σύμφωνα με σχετικό τότε δημοσίευμα της εφημερίδας Wall Street Journal.

Μετά, τα συμβόλαια χρηματοδοτήθηκαν μέσω του πακέτου των 87,5 δισ. δολ., που ενέκρινε το Κογκρέσο για την ανοικοδόμηση του Ιράκ. Και σήμερα το κόστος έχει ξεπεράσει τα 100 δισ. Την υλοποίηση των έργων επέβλεπε το ελεγχόμενο από το Πεντάγωνο Γραφείο Ανοικοδόμησης της Υποδομής του Ιράκ! Φυσικά, η τουρκική πλευρά διαθέτει μεγάλες και έμπειρες κατασκευαστικές εταιρίες και καθώς έχει την ευθύνη της επιχείρησης, θα εξασφαλίσει πολύ μεγάλο μερίδιο στη μπίζνα, αφού επιπλέον θα είναι και ο αποκλειστικός προμηθευτής υλικών και τεχνικών για το έργο αυτό.

Κανένα σχέδιο δεν είναι τέλειο

Είναι όμως δεδομένα όλα αυτά; Αν ο Ντόναλντ Τραμπ παραμείνει στην εξουσία, μπορούμε να απαντήσουμε, πιθανόν. Το πρόβλημα είναι πως οι Ευρωπαίοι, όπως τουλάχιστον διεμήνυσαν δια του Ζαν Κλωντ Γιούνκερ μετά την εισβολή, δεν πρόκειται να προσφέρουν καμιά χρηματοδότηση στο σχέδιο του σουλτάνου. Και αν επιπλέον το βαθύ αμερικανικό σύστημα μπλοκάρει την χρηματοδότηση του Τραμπ, τα ερωτήματα είναι πολλά και τα προβλήματα περισσότερα για το σχέδιο της Άγκυρας.

Αυτό είναι το σχέδιο. Όμως, δεν πρέπει να παραβλέπουμε τις αντιδράσεις των Κούρδων για την υπεράσπιση πατρογονικών εδαφών, τα οποία θα υπερασπιστούν με κάθε τρόπο. Και μπορεί να μην έχουν αεροπορία και άρματα μάχης, έχουν όμως εμπειρία, μεγάλη διασπορά στην ευρύτερη περιοχή και είναι σε θέση να μεταφέρουν τις κάθε λογής αντιδράσεις τους, σε πολλά μέτωπα. Ας μην ξεχνάμε ότι μόνο στα εδάφη της Τουρκίας ζουν περισσότεροι από 20 εκατομμύρια πολίτες κουρδικής καταγωγής.

Ποιο είναι το πρώτο συμπέρασμα; Βλέπουμε πως όλοι οι εκβιασμοί του Ερντογάν μέχρι στιγμής αποδίδουν όχι μόνο στο συριακό ζήτημα, αλλά και στην κυπριακή ΑΟΖ. Και πιάνουν, διότι εκτός από την ανοχή του Αμερικανού προέδρου, έχουν εξασφαλίσει και την ανοχή της ρωσικής πλευράς, που θεωρητικά έχει διαφορετικά συμφέροντα στη Συρία. Καλώς ήλθατε, λοιπόν, σε ένα νέο κόσμο χωρίς κανόνες. Στον 21ο αιώνα, οι απειλές και η βία είναι τα βασικά εργαλεία άσκησης πολιτικής.