O “κακός λύκος” Σόϊμπλε και η χαμένη ευκαιρία για την Ελλάδα

Το σχέδιο Σόϊμπλε για την προσωρινή έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ επανέφεραν και πάλι στην επικαιρότητα οι Καμμένος και Βαρουφάκης και ο μεγαλοϋπάλληλος του Βερολίνου Γιούνκερ. Το θέμα δεν είναι τι είπαν, τι έκαναν και τι λένε τώρα οι άνθρωποι αυτοί, που μαζί με πολλούς άλλους σε καίρια πόστα κατέστρεψαν την Ελλάδα, αλλά το πόσο μας συνέφερε το σχέδιο Σόϊμπλε. Γιατί το πρότεινε και γιατί εμείς το απορρίψαμε, πυροβολώντας τον προτείνοντα και αντιπαρέρχοντας την πρόταση.

Το σχέδιο του Βόλφγκανγκ (αγέλη λύκων) Σόϊμπλε, είχε ως βάση του το φιλικό προσωρινό Grexit για πέντε χρόνια, με συνύπαρξη στην αρχή του διπλού νομίσματος ευρώ και δραχμής, μέχρι να ομαλοποιηθεί η μετάβαση. Προικοδοτούσε τη χώρα μας τουλάχιστον με 80 δις, παράλληλα με την υποστήριξη και κλείδωμα της ισοτιμίας της δραχμής προς το ευρώ, με υποτίμηση του εθνικού μας νομίσματος κατά 25% (1 δραχμή = 0,75 ευρώ).

Αυτό θα ήταν ιδιαίτερα ευεργετικό για τη διεθνή ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, ενώ θα απέτρεπε τον κίνδυνο του υπερπληθωρισμού. Επί πλέον, ο “κακός λύκος” έδειξε πρόθυμος να συζητήσει κούρεμα και αναδιάρθρωση του χρέους μας, σε συνδυασμό με την πληρωμή πολεμικών αποζημιώσεων.

Οι προτροπές για φιλικό Grexit

Αυτή η πρόταση για το φιλικό Grexit, με ελάχιστες παραλλαγές –συνήθως προς το καλύτερο– έγινε παλαιότερα στον Ευάγγελο Βενιζέλο και ακολούθως στον Γιάνη Βαρουφάκη. Ο τελευταίος την ειρωνεύτηκε τότε, ανεξάρτητα από το τι λέει τώρα ο ίδιος. Η αυτοδιάψευση του έχει γίνει δεύτερη φύση, όπως και στον συνοδοιπόρο του Πάνο Καμμένο.

Λίγο πριν από το δημοψήφισμα του 2015, για να υποστηρίξει την πρόταση Σόϊμπλε, επισκέφθηκε την Αθήνα ο συνεργάτης του τότε Γερμανού υπουργού Οικονομικών, διαπρεπής οικονομολόγος Τόμας Μάγερ. Ο ίδιος αναφέρθηκε τότε δημόσια στην πρόταση του φιλικού Grexit σε συνεντεύξεις του, που πέρασαν μάλλον απαρατήρητες. Για τον ίδιο σκοπό, συναντήθηκε με τον Αλέξη Τσίπρα, προφανώς για να τον πείσει για τη θετική πλευρά του όλου εγχειρήματος.

Όμως, ο πρωθυπουργός, αντί να αρπαχτεί απ’ αυτή την πρόταση και να διαπραγματευτεί για τη βελτίωσή της, οδηγήθηκε στο να επιλέξει ένα τρίτο μνημόνιο-ταφόπλακα για τη χώρα, πολύ τρισχειρότερο από τα προηγούμενα. Ένα μνημόνιο που επέφερε την καταστροφή της ελληνικής οικονομίας και ξεπούλησε τα “ασημικά” της. Το ερώτημα είναι, γιατί αυτή η εμμονή στον ψυχωτικό ευρωμαζοχισμό της καταστροφής;

Ο ΣΥΡΙΖΑ απορρίπτει το σχέδιο Σόϊμπλε

Η απλοϊκή προσέγγιση στο όλο θέμα είναι ότι, για να προτείνει κάτι τέτοιο ο Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε δεν μπορεί παρά να είναι βλαπτικό για τη χώρα μας, με δεδομένη την όλη πολιτεία του ανδρός. Το θέμα όμως είναι όχι ποιος κάνει μια πρόταση, αλλά γιατί την κάνει και αν είναι συμφέρουσα ή όχι. Η αλήθεια είναι ότι ο “κακός λύκος” φυσικά και δεν ενδιαφέρεται για την Ελλάδα.

Κύριο μέλημά του ήταν και είναι η δημιουργία μιας ισχυρής ευρωγερμανικής οικονομικής ζώνης με αυστηρούς κανόνες και υπερτιμημένο νόμισμα, ώστε να υπάρξει η απόλυτη κυριαρχία του Βερολίνου στη διεθνή οικονομική και γεωπολιτική σκακιέρα. Στα σχέδια του αυτά, δε χωρούσε η χώρα μας. Αν ανέτρεπε τους αυστηρούς κανόνες της Ευρωζώνης για την Ελλάδα και κούρευε μέρος των χρεών μας, τότε θα έπρεπε να κάνει το ίδιο για την Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία και την ίδια τη Γαλλία. Αυτό θα μπορούσε να γίνει μόνο αν η Ελλάδα βρισκόταν έξω από το ευρώ.

Και εδώ τίθεται και πάλι επιτακτικά το ερώτημα. Γιατί η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αρνήθηκε την τόσο συμφέρουσα αυτή πρόταση, και αποδέχτηκε το καταστροφικό τρίτο μνημόνιο της καταστροφής, ποδοπατώντας τη δημοκρατική βούληση του ελληνικού στο δημοψήφισμα του 2015; Γιατί άραγε τόση τεράστια, ατεκμηρίωτη, μαζοχιστική ευρωλαγνεία; Η απάντηση είναι πολύ δυσάρεστη.

Υποταγή στα αμερικανικά κελεύσματα

Η καταστροφική επιλογή της παραμονής στο αυτοκτονικό ευρωμνημόνιο έγινε γιατί απλούστατα, αυτό υπέδειξε-διέταξε η τότε κυβέρνηση Ομπάμα των ΗΠΑ, που μαζί με τους Κλίντον εξέφραζαν τη Νέα Τάξη πραγμάτων. Οι τελευταίοι, ενώ ήθελαν τη Γερμανία να λειτουργεί ως ανάχωμα απέναντι στη Ρωσία, δεν επιθυμούσαν τη γιγάντωση του Βερολίνου, σε βαθμό αμφισβήτησης της διεθνούς υπερκυριαρχίας της Ουάσιγκτον.

Και σε καμιά περίπτωση δεν ήθελαν να υποκατασταθεί το δολάριο ως αποθεματικό και ανταλλαγματικό νόμισμα στις διεθνείς συναλλαγές από το ευρώ, το κρυφό αυτό μάρκο. Εδώ βρίσκεται το μυστικό της μέχρι υστερίας εμμονής της Ουάσιγκτον των Ομπάμα-Κλίντον για την παραμονή μας στο ευρώ.

Η συμμετοχή των άλλων παιχτών που διεκδικούν μερτικό της “δόξας” από την καταστροφή της Ελλάδας με την παραμονή της στην ευρωκόλαση, όπως οι Γιούνκερ, Ολάντ, Τουσκ, Παυλόπουλος, είναι ρόλοι κομπάρσων. Η κατάληξη ήταν ότι, οι δανειστές-βασανιστές μας συνέχισαν να βαράνε το ζουρνά και εμείς να χορεύουμε πεντοζάλι και όχι μόνο.

Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία

Αλλά η ιστορία κάνει κύκλους. Ο απρόβλεπτος και ιδιόρρυθμος σημερινός πλανητάρχης Ντόναλντ Τραμπ, ακολουθεί μια πολύ πιο επιθετική στάση απέναντι στην Γερμανία από τους προκατόχους του στον Λευκό Οίκο, έχοντας εξαπολύσει έναν πρωτοφανή οικονομικό και εμπορικό πόλεμο ενάντια στο Βερολίνο. Σε αντίθεση με τους Ομπάμα-Κλίντον, στην πραγματικότητα επιθυμεί τη διάλυση της Ευρώπης της Γερμανίας.

Ο ίδιος υποστήριξε σθεναρά το Brexit, ενώ έχει επανειλημμένα δηλώσει ότι, η Ελλάδα πρέπει να φύγει από το ευρώ και τα χρέη της να τα καταβάλλει η Γερμανία. Αν ο Τραμπ επανεκλεγεί στις επερχόμενες εκλογές στις ΗΠΑ τον προσεχή Νοέμβριο, κάτι πολύ πιθανό, τότε πολλά μπορεί να αλλάξουν.

Τότε οι Γερμανοί μάλλον θα χάσουν και αυτόν τον “βελούδινο” οικονομικό πόλεμο και εμείς μπορεί να απαλλαγούμε από την οικονομική κατοχή και καταστροφή που μας έχουν επιβάλλει. Συχνά η πορεία του μέλλοντος ανατρέπει τους σχεδιασμούς που γίνονται στο παρελθόν. Και πάντα η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.